a
Να ξεκινήσουμε από τα βασικά: ο Στρατηγός σπανίως απογοητεύει και για να είμαστε απολύτως ακριβείς μας έχει απογοητεύσει μονάχα μία φορά με το περσινό “We are one” το οποίο ήταν ούτως ή άλλως ένα project και τίποτα παραπάνω. Όπως και να έχει όμως, η απογοήτευση είναι απογοήτευση. Η ανακοίνωση του νέου δίσκου με τίτλο “Game over” μας ανησύχησε λίγο διότι η πρώτη σκέψη ήταν ότι επρόκειτο για το κύκνειο άσμα των U.D.O.. Ευτυχώς όμως το δελτίο τύπου ξεκαθάρισε ότι ο τίτλος αφορά στην παγκόσμια κατάσταση που επικρατεί και την αδιαφορία των ανθρώπων που μπορεί να οδηγήσει στο…τέλος του παιχνιδιού. Ουσιαστικά πρόκειται για συνέχεια της κοινωνικής ευαισθησίας των στίχων του προαναφερθέντος “We are one” project. Επιπλέον, τα δύο πρώτα singles του δίσκου (“Metal never dies”, “Kids and guns”) ήταν τυπικά και κάτω από τα συνηθισμένα standards του Στρατηγού.
Με αυτά και με αυτά, βάλαμε να ακούσουμε το “Game over” το οποίο περιλαμβάνει 16 (!) νέα κομμάτια. Καταρχάς, το πολύ ευχάριστο είναι ότι τα δύο singles είναι από τα χειρότερα (αν όχι τα χειρότερα) τραγούδια στο δίσκο σε σημείο τέτοιο που σε κάνει να αναρωτιέσαι τι διάτανο σκέφτονταν εκεί στην AFM όταν επέλεγαν τους προπομπούς του “Game over”. Το πρώτο πράγμα που γίνεται εμφανές, από την πρώτη ακρόαση κιόλας, είναι ότι έχει αλλάξει η συνθετική ομάδα με την προσθήκη των δύο νέων πιτσιρικάδων (μπάσο και δεύτερη κιθάρα) με αποτέλεσμα ο δίσκος να διατηρεί μεν την ταυτότητα των U.D.O. αλλά να έχει ταυτόχρονα διαφορετικά και ετερόκλητα στοιχεία αναφορικά με το ύφος των κομματιών. Με άλλα λόγια, οι φανατικοί οπαδοί του Στρατηγού θα βρουν στοιχεία από την περίοδο 2009-2011 (ειδικά στα κομμάτια “Empty eyes”, “Like a beast”, “Holy invaders”) αλλά και ορισμένες πιο κλασικές «σφήνες» (π.χ. στα “I see red”, “Unbroken” και “Prophecy”) που φέρνουν στο νου την 90s περίοδο των U.D.O..
Συνολικά, το “Game over” είναι άλλη μία αξιοπρεπέστατη προσθήκη στο πλούσιο back catalogue των U.D.O. αλλά έχει την ατυχία να έρχεται μετά από το εξαιρετικό “Steelfactory” και αυτό του αφαιρεί πόντους. Δεν θα το έβαζα στην πρώτη δεκάδα των αγαπημένων μου δίσκων των U.D.O. αλλά αυτό δε σημαίνει τίποτα αφού η ποιότητα είναι εξασφαλισμένη και ο Στρατηγός αποτελεί πάντα εγγύηση!
7,5 / 10
Σάκης Νίκας
