«Σάκη, σκέφτηκα ρε φίλε να σε καλέσω να τιμήσουμε τον Udo και την προσωπική του μπάντα την φορά αυτή στην στήλη με τα υποτιμημένα διαμάντια, αλλά δεν ξέρω κατά πόσο θα…»
«Ναι. ΝΑΙ! ΥΠΑΡΧΟΥΝ! Θα σου στείλω τις προτάσεις μου, στείλε μου και συ τις δικές σου, και θα καταλήξουμε σε βαρβάτη 20άδα.»
Κάπως έτσι έληξε μέσα σε δευτερόλεπτα η συζήτηση περί του ΑΝ έχει υποτιμημένα διαμάντια ο Udo στην προσωπική του δισκογραφία. Το να αναλάβω την φορά αυτή την στήλη μόνος μου ισοδυναμούσε με ιεροσυλία, από την στιγμή που υπάρχει στο περιοδικό ο μεγαλύτερος εν Ελλάδι οπαδός του τιμώμενου καλλιτέχνη, που λέγεται Σάκης Νίκας. Έτσι, βάλαμε κάτω τα πράγματα, και μέσα από μια μεγάλη η αλήθεια είναι δεξαμενή τραγουδιών (ούτε εγώ δεν περίμενα τόσα πολλά), καταλήξαμε σε 20 ενδεικτικά για την περίσταση. Και νομίζουμε, και οι δυο μας, πως τιμήσαμε τραγούδια που όντως είναι υποτιμημένα διαμάντια, και όχι απλά «δεύτερες» συνθέσεις τις οποίες θα θέλαμε να αναφέρουμε λόγω…βίτσιου. Άλλωστε αυτό θα το διαπιστώσεις και εσύ, ακούγοντάς τα με την σειρά σου, αν δεν το έχεις ήδη κάνει δηλαδή. So…enjoy!

Lay down the law (“Animal house”, 1987)
Ξεκινάμε από τα βασικά: το “Animal house” είναι το καλύτερο άλμπουμ των U.D.O. Όλοι έχουμε τις προτιμήσεις μας αλλά εδώ ο Στρατηγός δείχνει με τον πλέον εμφαντικό τρόπο ότι οι U.D.O. ήρθαν για να μείνουν. Στο εξώφυλλο του δίσκου υπάρχει πάνω αριστερά εντυπωμένο το εξής: “Incl. SUPER TRACK “Lay down the law” by ACCEPT and U.D.O.”. Και θα αναρωτηθεί δικαιολογημένα κάποιος: «γιατί είναι underrated gem»; Πρώτον, διότι υπάρχουν πολλοί εκεί έξω που δεν γνωρίζουν ότι στο συγκεκριμένο τραγούδι παίζει η κλασική σύνθεση των ACCEPT και δεύτερον είναι ένα κλασικό ACCEPT κομμάτι που άνετα έμπαινε στο “Metal heart”. Ακούστε το (ξανά)…τώρα!
(Σ.Ν.)

Catch my fall (“Mean machine”, 1989)
Πολύ υποτιμημένο κομμάτι σε επίπεδο συναυλιών, αν και θα περίμενε κανείς το αντίθετο, κυρίως ακούγοντας το απόλυτα crowd friendly refrain του, όπου κυριαρχούν τα κλασσικά πολυφωνικά μέρη που τόσο λατρέψαμε επί ACCEPT αλλά και στην προσωπική καριέρα του Udo. Το ότι γενικότερα «μυρίζει» ACCEPT από πολύ μακριά βέβαια είναι δεδομένο, τόσο μουσικά, όσο και στιχουργικά, πράγμα που δείχνει πως όντως οι U.D.O ήταν τότε η φυσική συνέχεια των μεγάλων Γερμανών. Άποψη που ενισχύεται ειδικά αν αναλογιστούμε πως εκείνη την χρονιά η παρέα του Wolf κυκλοφόρησε το εξαιρετικό, αλλά εντελώς «ξένο» ως προς την ταυτότητα των ACCEPT, “Eat the heat”. Είμαι σίγουρος πως η συντριπτική πλειοψηφία των οπαδών του Udo, προτιμά το “Catch my fall” από οποιοδήποτε τραγούδι του προαναφερθέντος δίσκου. Και δε χρειάζεται να ξαναπώ το γιατί.
(Δ.Τ)

Blitz of lightning (“Faceless world”, 1990)
Πριν από 13 χρόνια, ο Στρατηγός είχε ζητήσει από τα μέλη του Fan Club να στείλουν τα τρία αγαπημένα τους τραγούδια από ολόκληρη τη δισκογραφία των U.D.O.. Τα τραγούδια που θα έπαιρναν τις περισσότερες ψήφους θα έμπαιναν στο “Metallized”, μία συλλογή για τα 20 (τότε) χρόνια καριέρας της μπάντας. Το τρίτο αγαπημένο μου EVER κομμάτι των U.D.O. είναι το συγκεκριμένο. Η μελωδική πλευρά των U.D.O. στο “Faceless world” (και αργότερα στο “Decadent”) ταιριάζει πολύ στον Στρατηγό και οφείλω να τονίσω ότι στις κατ’ ιδίαν συζητήσεις με τον Udo μου έχει τονίσει ότι το “Faceless world” μαζί με το “Animal house” είναι τα αγαπημένα του άλμπουμ. Το “Blitz of lightning” είναι απολύτως αντιπροσωπευτικό της μελωδικής προσέγγισης του δίσκου.
(Σ.Ν.)

Future land (“Faceless world”, 1990)
Όπως έγραψε πιο πάνω ο Σάκης, στο “Faceless world” οι U.D.O ενισχύουν την μελωδική τους πλευρά, χωρίς φυσικά να υποτιμάται η βέρα τευτονική τους υπόσταση. Τα riffs δεν είναι τόσο «μπομπάτα», οι κιθάρες είναι πιο «γλυκές», υπάρχει μια διακριτική χρήση πλήκτρων, η παραγωγή ανάλογη και εν τέλει ιδανική. Στα παραπάνω, να προσθέσω και την άποψη πως το “Faceless world” είναι ίσως ο δίσκος με τα θεϊκότερα refrains σε ολόκληρη την U.D.O δισκογραφία, τουλάχιστον για όσο παίζει. Ακριβώς σε αυτά τα μοτίβα κινείται το “Future land”, ένα θεσπέσιο mid-tempo κομμάτι, χαρακτηριστικότατο δείγμα υποτιμημένου αριστουργήματος. Όσο για την «Μελλοντική Γη», αυτή μάλλον είναι η νέα ζωή του πρωταγωνιστή, που κάνει ολική επανεκκίνηση στην καθημερινότητά του. Και τέτοια τραγούδια γράφονται για να ταυτιστεί ο ακροατής μαζί τους.
(Δ.Τ)

With a vengeance (“No limits”, 1998)
Να και ένα από εκείνα τα «βιομηχανικά» U.D.O τραγούδια, που νομίζεις πως τα συνέθεσαν και τα εκτέλεσαν ανδροειδή και όχι άνθρωποι. Πέντε φορές όλες κι όλες λένε τα κιτάπια μου πως έχει παιχτεί ζωντανά. Αν πρέπει να το παραλληλίσω με κομμάτια των ACCEPT, αυτά θα είναι τα “The beast inside” και “XTC”. Mid-tempo στακάτος ύμνος λοιπόν, να κουνάς το κεφάλι πάνω-κάτω, και να τραγουδάς, ή σωστότερα να γρυλίζεις το απλοϊκό μα κολλητικό refrain σαν τον Udo, κάνοντας ΚΑΙ την γκριμάτσα του. Γιατί ναι, ένα μέρος της πεμπτουσίας του εν λόγω καλλιτέχνη, είναι και το «φιζίκ» του.
(Δ.Τ)

Recall the sin (“Holy”, 1999)
Αυτό είναι το αγαπημένο μου EVER τραγούδι των U.D.O. Με ένα riff και μία γέφυρα γραμμένα από τον Kaufmann και έναν αέρα που θυμίζει τις ένδοξες μέρες των ACCEPT, το “Recall the sin” αποτελεί για μένα προσωπικά την πεμπτουσία του ήχου των U.D.O. Και αν όλα αυτά δεν είναι αρκετά για να σας πείσουν, έρχεται η δισολία των Kaufmann/Gianola για να μας αποτελειώσει. Ακόμη και η ζωντανή εκτέλεση του στο “Live from Russia” είναι φανταστική αν και μεταξύ μας προτιμώ τη studio εκδοχή του. Το τευτονικό metal στα καλύτερα του…
(Σ.Ν.)

Friends will be friends (“Holy”, 1999)
U.D.O δεν είναι μόνο τα «πρώτα», ας ξεκινήσουμε από αυτό. Η μπάντα (και όχι αυστηρά project του Udo, έχει τεράστια σημασία αυτό) έχει κυκλοφορήσει πολλούς δίσκους άξιους αναφοράς από το 1991 και μετά και το “Holy” είναι ένας από αυτούς. Εδώ θα μιλήσουμε για ένα μελωδικό “Restless and wild” και δεν κάνω καθόλου πλάκα. Κάποιοι αυτή την ομοιότητα την «έκραξαν», εγώ την υμνώ κάθε φορά που μου δίνεται η ευκαιρία. Από τα αγαπημένα μου U.D.O τραγούδια, με θεϊκές κιθάρες από τους Kaufmann/Gianola, τόσο στα ρυθμικά όσο και στα lead μέρη, και μια δισολία να την πιείς στο ποτήρι, για πολλά συναυλιακά «ω-ωω-ωω». Ένας ύμνος στην πραγματική φιλία, ο οποίος ζωντανά δεν έχει παιχτεί ποτέ. Άβυσσος η ψυχή του δημιουργού τελικά…
(Δ.Τ)

Cut me out (“Holy”, 1999)
Όταν ο Στρατηγός αποφασίζει να ξεφύγει από την πεπατημένη και να παίξει κάτι διαφορετικό, κατά ένα μεγάλο ποσοστό το κάνει με μεγάλη επιτυχία. Το “Cut me out” είναι μία τέτοια χαρακτηριστική περίπτωση. Βασισμένο σε ένα ρυθμό στο πιάνο θυμίζοντας παραδοσιακό ρώσικο τραγούδι – ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά που οι U.D.O. τιμούν τη Ρωσία που τόσο πολύ τους έχει στηρίξει – το κομμάτι μετατρέπεται σε ένα κλασικό U.D.O. κομμάτι κυρίως λόγω του refrain που ταιριάζει γάντι με την όλη αισθητική του “Holy”. Να πω βέβαια ότι δεν το συστήνουμε στους παραδοσιακούς, hardcore metlheads…
(Σ.Ν.)

Like a lion (“Man and machine”, 2002)
Άλλο ένα ΕΠΟΣ που και η ίδια η μπάντα το «έθαψε» και το ξέχασε. Από το “Man and machine”, το μόνο ίσως ευρέως γνωστό κομμάτι (προσοχή, στον πολύ κόσμο, όχι σε φανατικούς οπαδούς και γενικά σε όσους κατέχουν τα πεπραγμένα του Dirkschneider) είναι το “Dancing with an Angel”, αλλά κάπου εδώ επίτρεψέ μου να σου πω πως το “Like a lion” είναι μακράν το καλύτερο κομμάτι του δίσκου. Βέβαια, όπως γενικά ο δίσκος, πέρασε στα αζήτητα. Μου θυμίζει λίγο το “Heart of gold”. Έτσι είναι και αυτό, mid – tempo, λυρικό, η διαφορά του όμως με το προαναφερθέν κομμάτι είναι πως τούτο ακούγεται πιο…εσωτερικό. Οι στίχοι και τα ατμοσφαιρικά του σημεία συντελούν σε αυτό.
(Δ.Τ)

Pull the trigger (“Thunderball”, 2004)
Μπορεί το “Animal house” να είναι το καλύτερο άλμπουμ των U.D.O. αλλά το “Thunderball” θα είναι πάντα το αγαπημένο μου. Το “Pull the trigger” είναι ένα από τα πλέον αντιπροσωπευτικά τραγούδια του δίσκου και συγκαταλέγεται στα underrated gems για τον απλούστατο λόγο ότι όλος ο συγκεκριμένος δίσκος πέρασε σχεδόν απαρατήρητος. Δεν γνωρίζω το λόγο αλλά στην Ελλάδα δεν ασχολήθηκε σχεδόν κανένας με αυτόν. Ακόμη και η περιοδεία που πέρασε από τη χώρα μας, βρήκε τους U.D.O. να δίνουν μία εκπληκτική συναυλία σε ένα μισοάδειο ΡΟΔΟΝ. Όπως και να έχει το “Pull the trigger” είναι ένας τευτονικός metal οδοστρωτήρας.
(Σ.Ν.)

The land of the midnight sun (“Thunderball”, 2004)
Η επική, mid-tempo στιγμή του δίσκου! Το riff του Kaufmann δεν αφήνει κανένα περιθώριο αμφισβήτησης, ο Στρατηγός καταθέτει εδώ την καλύτερη – πιθανότατα – ερμηνεία σε όλο το δίσκο και τα χορωδιακά φωνητικά φέρνουν κάτι (ή πολύ) από ACCEPT περιόδου “Russian roulette”. Είναι ένα τελείως ξεχασμένο κομμάτι που αν κυκλοφορούσε στην χρυσή εποχή των ACCEPT θα μνημονευόταν ως κλασικό σήμερα. Βέβαια, το ίδιο ισχύει για πολλά κομμάτια των U.D.O….
(Σ.Ν.)

Blind eyes (“Thunderball”, 2004)
Το “Blind eyes” συμπληρώνει την τριάδα των αγαπημένων μου ever κομματιών από ολόκληρο τον κατάλογο των U.D.O. Ναι, μπορεί να γυρίστηκε σε video clip αλλά ισχύουν όλα τα παραπάνω που έγραψα για το “Thunderball”…άρα κερδίζει επάξια μία θέση στα underrated gems του γερμανικού συγκροτήματος. Έχουν κάτι οι μπαλάντες του Στρατηγού που με «κερδίζουν» κατευθείαν. Βγάζουν μία φανταστική ατμόσφαιρα με refrains που σου «κολλάνε» στον εγκέφαλο με τη μία. Το σολάρισμα με το τσέλο σε συνδυασμό με τις κιθάρες των Kaufmann/Gianola δένουν απίστευτα με το κομμάτι. Και σε περίπτωση που σας έχει φάει η αγωνία, κανένα από τα 3 αγαπημένα μου τραγούδια δεν μπήκε στο “Metallized”. Κατέθεσα ένσταση για νοθεία πάντως…
(Σ.Ν.)

Eye of the eagle (“Mission No. X”, 2005)
Άλλη μιας παλαιάς κοπής σύνθεση, μπαλάντα για την ακρίβεια. Το «μάτι του αετού» είναι αυτό που βλέπει από ψηλά το μεγαλείο και το θαύμα της φύσης και το πόσο αρμονικά έχουν πλαστεί όλα από τον Δημιουργό. Και το βασικότερο νόημα-μήνυμα του κομματιού, είναι αυτός εδώ ο στίχος: “It’s nature’s breath we all depend”. Για το πόσο ο άνθρωπος αυτό το τηρεί, ας μη μιλήσουμε εδώ. Ας ακούσουμε όμως το υπέροχο αυτό τραγούδι, που θυμίζει λίγο “In the darkness”, λίγο “If I close my eyes”, λίγο “Nobody’s fool”… Ωραία πράγματα δηλαδή!
(Δ.Τ)

Borderline (“Mastercutor”, 2007)
Όχι, το “Mastercutor” δεν είναι τόσο κακός δίσκος όσο αρκετοί υποστηρίζουν, η αλήθεια να λέγεται. Έχει βέβαια και αυτό τα αδύναμα σημεία του, με πρώτο και καλύτερο την σύγχρονη παραγωγή που δεν του ταιριάζει με τίποτα, αλλά περιέχει τραγουδάρες μέσα, όπως το “One lone voice”, για το οποίο θα διαβάσεις παρακάτω, το ομώνυμο και φυσικά τη τιμώμενη σε τούτο το μικρό κείμενο, ανθεμική σύνθεση. Η δομή, το refrain, όλα υπηρετούν κάτι που λείπει πολύ στις μέρες μας: το απλό, «πιασάρικο» song writing, αυτό που θα «σκλαβώσει» αμέσως τον ακροατή και θα τον κάνει να αρπάξει την air guitar, τραγουδώντας μπροστά από ένα φανταστικό μικρόφωνο μαζί με την υπόλοιπη μπάντα τα ACCEPT-ικά πολυφωνικά μέρη. Γραφικό; Νομίζεις.
(Δ.Τ)

One lone voice (“Mastercutor”, 2007)
To “Mastercutor” παίζει να είναι το λιγότερο αγαπητό άλμπουμ για τους οπαδούς των U.D.O. ή τουλάχιστον εκείνο που πήρε τις χειρότερες κριτικές όταν κυκλοφόρησε. Να σας πω την αλήθεια, εμένα μου αρέσει αρκετά. Ναι, θα ήθελα να ακούσω τα συγκεκριμένα τραγούδια με άλλη παραγωγή (δηλαδή, όχι τόσο μοντέρνα)… ας όψεται όμως που ο Στρατηγός ήθελε να κάνει το χατίρι στο φιλαράκι του, τον Kaufmann. Το “One lone voice” ξεχωρίζει αμέσως στο δίσκο. Είναι μία κλασική μπαλάντα, στο γνώριμο ύφος των U.D.O. που δεν αλλοιώνεται καθόλου από την προαναφερθείσα παραγωγή. Τολμώ να πω ότι το συγκεκριμένο τραγούδι μαζί με το “Tears of a clown” είναι τα απόλυτα highlights του άλμπουμ. Το να βρίσκονται στην κορυφή ενός δίσκου των U.D.O. δύο μπαλάντες μάλλον δείχνει κάτι για το “Mastercutor”…δεν βαριέσαι!
(Σ.Ν.)

Stillness of time (“Dominator, 2009)
ΕΠΟΣ. Ξεκινά με πιάνο και πλήκτρα σαν να θέλει να γίνει A.O.R, για να μπει το στακάτο riff από τις κιθάρες και το μπάσο με τον κλασσικό “Heaven and Hell” ρυθμό και να καταλάβουν οι νέοι πως αυτά που ακούν από τους HAMMERFALL, κάποιοι άλλοι τα έπαιξαν πρώτοι, και εξακολουθούν να τα παίζουν, καλύτερα. O Udo στα κουπλέ χρησιμοποιεί τα «χαμηλά» φωνητικά του με μεγάλη επιτυχία και το refrain έχει την απαιτούμενη δόση από ACCEPT. Περίπου στο μέσο, οι Ιβηρικές κιθάρες τονίζουν την ατμόσφαιρα και χαρίζουν μια ιδιαίτερη ομορφιά. Μου θυμίζει τον πρόσφατο, μελωδικό heavy metal ήχο των BONFIRE. Δύο φορές έχει παιχτεί ζωντανά, ως τώρα…
(Δ.Τ)

Days of hope and glory (“Rev-Raptor”, 2011)
…όσες έχει παιχτεί και αυτό εδώ. Αν εξαιρέσουμε το καθαρά τευτονικό refrain του, το DNA του είναι αργό, ανόθευτο blues με επιμεταλλωμένο σκελετό. Το κομμάτι στιχουργικά, έχει τρία «πρόσωπα». Ένα είναι του ενήλικου ανθρώπου ο οποίος αναπολεί τα νιάτα του, το δεύτερο είναι του rock star, ο οποίος ξέρει πια πως δεν μπορεί να κάνει την ξέφρενη ζωή που έκανε κάποτε και το τρίτο, του ιδίου του Udo. Βέβαια, ο στίχος “Don’t ask me what’s the story – there’s nothing there for you”, γεννά ερωτηματικά. Προσωπικά, δεν πιστεύω πως φανερώνει κόμπλεξ ψευτοανωτερότητας, άλλωστε ο Udo είναι από τους πιο «ταπεινούς» καλλιτέχνες εκεί έξω. Μάλλον έχει να περάσει ένα τελευταίο μήνυμα, πως δεν είναι όλα για όλους και πως η δόξα συμβαδίζει πάντα με αυτό που λέμε «γερό στομάχι».
(Δ.Τ)

Never cross my way (“Steelhammer”, 2013)
Όταν κυκλοφόρησε το “Steelhammer” είχε πάρει διθυραμβικές κριτικές από το διεθνή, μουσικό τύπο. Ίσως είχε να κάνει με το γεγονός ότι διαδέχτηκε το “Rev-Raptor” το οποίο ποτέ δεν το είδαν με καλό μάτι τόσο οι οπαδοί όσο και οι δημοσιογράφοι. Πάντως εγώ δεν κατάλαβα ποτέ γιατί πήρε τόσο καλές κριτικές (σε σημείο τέτοιο που να θεωρούν ότι πρόκειται για επιστροφή του Στρατηγού σε ACCEPT μονοπάτια…λες και είχε φύγει ποτέ)! Ανεξαρτήτως όμως μουσικών γούστων, το “Never cross my way” ήταν ένα από τα τέσσερα κομμάτια (σε σύνολο 14) που πραγματικά ευχαριστήθηκα στο δίσκο. Οι U.D.O. ακούγονταν τόσο μελωδικοί όσο έπρεπε και ίσως να προλείαναν το έδαφος για το “Decadent”…
(Σ.Ν.)

Pain (“Decadent”, 2015)
Μακράν το καλύτερο κομμάτι μέσα από το “Decadent”. Μιλάμε για το δίσκο που δικαίως χαρακτηρίστηκε σαν το αδερφάκι του “Faceless world” λόγω της μελωδικής κατεύθυνσης όλων σχεδόν των κομματιών. Ακόμη και η παραγωγή έφερνε κάτι σε “Faceless world” ενώ και στην περιοδεία που ακολούθησε ο Στρατηγός δεν δίστασε να έχει πάνω στη σκηνή πλήκτρα τα οποία εμπλούτιζαν όλα τα κομμάτια του set list. To “Pain” έχει μία εκπληκτική δομή και ένα πανέξυπνο refrain ενώ και η όλη απόδοση της μπάντας είναι αψεγάδιαστη. Αξίζει πραγματικά να ακούσετε όχι μόνο το “Pain” αλλά και ολόκληρο το “Decadent”!
(Σ.Ν.)

Secrets in paradise (“Decadent”, 2015)
Όταν το άκουσα πρώτη φορά, μου ήρθε αμέσως στο μυαλό το “Amamos la Vida”. Όποτε το ακούω έκτοτε, κάθε φορά, πάλι το ίδιο συμβαίνει. Πολύ όμορφη συναισθηματική σύνθεση, χωρίς ιδιαίτερες εξάρσεις, από αυτές που είναι βούτυρο στο ψωμί του Udo, ενός τραγουδιστή ο οποίος ανέκαθεν είχε μια φωνή πολυδιάστατη και κακώς έμεινε κλασσικός μόνο για τα γρυλλίσματά του. Υπέροχη και η κιθάρα του Kasperi Heikkinen, στο δεύτερο και τελευταίο του άλμπουμ με το group (ομοίως και για τον τόσο στο solo όσο και στην πολύ ωραία μελωδία που συνοδεύει τον Udo στο refrain.
(Δ.Τ)

Δημήτρης Τσέλλος – Σάκης Νίκας