a
Δευτέρα βράδυ, ο δρόμος μας οδηγεί στον λατρεμένο συναυλιακό χώρο επί της οδού Ηπείρου, στο κέντρο της Αθήνας. Ο λόγος ετούτη τη φορά; Οι Νεοζηλανδοί τιτάνες του avant-garde/τεχνικού/βάλτε-ό,τι-θέλετε death metal ULCERATE, επισκέπτονται τη χώρα μας για δεύτερη φορά μετά από το 2017 (τότε στο πλέον κλειστό MODU στο Μεταξουργείο, για το “Shrines of paralysis”), με το άλμπουμ της χρονιάς κατά τον γράφοντα “Cutting the throat of God” στις αποσκευές τους, να συνεχίζει ένα από τα πλέον εντυπωσιακά σερί υψηλής ποιότητας όχι μόνο στο death metal της τελευταίας 20ετίας, αλλά στο metal της τελευταίας 20ετίας, τελεία. Ενώ, να το πω αυτό μια και το συζητούσα με τη παρέα μου: εικάζω πως αυτό είναι το πλέον προσβάσιμο άλμπουμ τους.
Ο πνιγηρός μα και λυτρωτικός ήχος τους, έχει χτίσει ένα τρομερό κοινό ανά τα χρόνια. Κοινό που κατέκλυσε το Κύτταρο, προς μεγάλη μου χαρά και έκπληξη φυσικά. Καιρός ήταν τέτοιες μπάντες (“τέτοιες” = πιο εξεζητημένες/πειραματικές σε φύση) να εισπράττουν το κοινό που τους πρέπει αριθμητικά. Ορεκτικό της βραδιάς το black/death σχήμα PROMETHEUS από τη συμπρωτεύουσα. Από τις μπάντες – έκπληξη της προ-προηγούμενης χρονιάς, με εκείνο το “Aornos” να μου κάνει τρομερή εντύπωση προσωπικά. Σε βαθμό που είχα σκεφτεί όσες φορές του άκουσα (και ήταν αρκετές!) “άμα το έβγαζαν οι BEHEMOTH αυτό, θα είχε πάθει πανζουρλισμό ο κόσμος”.
Και διόλου τυχαία η αναφορά στους διάσημους Πολωνούς, μια και αφενός μεν είχαν κυκλοφορήσει δίσκο εκείνη τη περίοδο (“Opvs contra natvram” – καλό, χρυσό, ως εκεί), αφετέρου δε, αποτελούν μια κύρια επιρροή των συμπατριωτών μας, ενώ το δικό μου αυτί έπιασε και ψήγματα από μπάντες όπως οι IMMOLATION και INCANTATION. Δεν είπαν κουβέντα, αλλά ίσως και καλύτερα δεδομένης της φύσης της βραδιάς. Βγήκαν, ισοπέδωσαν τη σκηνή (τι drummer ήταν αυτός διάολε….) στα 40 λεπτά που είχαν στη διάθεση τους, τιμώντας και τα τρία full-length άλμπουμ τους (με έμφαση στο τελευταίο φυσικά), κέρδισαν το χειροκρότημα του κόσμου και αυτό μετράει πιο πολύ από όλα.
Κύριοι, πλέον παρακολουθείστε στενά, περιμένουμε σπουδαία πράγματα από εσάς. Και κάπου εκεί, έχει έρθει η ώρα για το κυρίως πιάτο. Αυτό που περιμέναμε περί τα 7 χρόνια τουλάχιστον. Γύρω στις 10:20, οι ULCERATE πατάνε το πόδι τους στη σκηνή του Κυττάρου, προσφέροντας μας για τα επόμενα 80 λεπτά, μια συναυλία – κάθαρση μπροστά σε ένα κοινό που αδημονούσε. Είτε ήταν τη προηγούμενη φορά, είτε ήταν η πρώτη φορά που έρχονταν σε επαφή με το υλικό των Νεοζηλανδών επί σκηνής, αδημονούσαν όσο τίποτα. Η μπάντα τους αντάμειψε, ανοίγοντας τη βραδιά όπως ανοίγει και το “Cutting the throat of God”: “To flow through ashen hearts”….τι συγκλονιστικό κομμάτι διάολε!
Από εκεί, πίσω στο “Stare into death and be still” και το “Drawn into the next wound” δείχνοντας πόσο όμορφα δένουν αυτά τα δύο άλμπουμ μεταξύ τους. Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι οι δύο τελευταίες δουλειές μονοπώλησαν το setlist, δείχνοντας πόσο αγαπήθηκαν από το κοινό και πόσο περισσότερο μεγάλωσαν τη μπάντα σε δημοτικότητα. Έξυπνη κίνηση αν ρωτάτε εμένα, μια και η τόσο – όσο προσβασιμότητα, ενώ δεν χάνουν γραμμάριο του χαρακτήρα, αποτέλεσε κίνηση ματ για να ανοίξουν σε μεγαλύτερα κοινά και να καταλήξουμε σε βραδιές σαν αυτή. Στο “The dawn is hollow” για παράδειγμα καθήλωσε τους πάντες και τα πάντα, με τις μελωδίες – μαχαίρια στο φινάλε.
Για την ιστορία, ακούσαμε άλλα 3 κομμάτια από το ”Cutting the throat of God” (ομώνυμο, “To see death just once”, “Further opening the wounds”), συν άλλα δύο από το “Stare into death and be still” (ομώνυμο που ήταν το προτελευταίο κομμάτι, “Dissolved orders”). Και κάπου εκεί ήρθε η έκπληξη για μένα προσωπικά, μια και περίμενα κάτι σαν το “Dead oceans” για παράδειγμα, αλλά πήγανε στον δίσκο που τους πρωτοέστρωσε το δρόμο πίσω στο 2009, παίζοντας το ομώνυμο κομμάτι του “Everything is fire”, προς τέρψη των ανθρώπων που τους ακολουθούν από τα πρώτα τους βήματα σε πραγματικό χρόνο. Μας ευχαρίστησαν, δύο τρεις φορές κιόλας, που ήρθαμε και τους τιμήσαμε με τόσο εμφατικό τρόπο, στη δεύτερη μόλις φορά τους εν Ελλάδι!
Εμείς μετά από σχεδόν μιάμιση ώρα καθηλωτικής ακραίας μουσικής από μια ελίτ μπάντα του χώρου, ανανεώσαμε το ραντεβού μας για την επόμενη φορά, ίσως και σε μεγαλύτερο χώρο, ποιος ξέρει;
Γιάννης Σαββίδης
Φωτογραφίες: Έλενα Βασιλάκη
