Κάποτε στη Γερμανία, στις αρχές των 70s, υπήρχαν δυο rock μπάντες: Η μια ήταν οι SCORPIONS. Ναι, οι γνωστοί. Το ντεμπούτο τους (“Lonesome crow”) δε μετρούσε πολύ καιρό «ζωής» και μόλις είχε ξεκινήσει η περιοδεία υποστήριξής του. Στο group υπήρχαν δυο αδέρφια, ο Rudolf και ο Michael Schenker. Ο Michael ήταν ο πιο μικρός, ήταν δεν ήταν 16 ετών. “Long story short”, όταν δέχτηκε την πρόταση των UFO να γίνει ο main axeman τους, δε γινόταν να αρνηθεί. Με την ευχή του μεγάλου αδερφού Rudolf, «την έκανε» για άλλες, «εξωγήινες» πολιτείες, αφήνοντας τους SCORPIONS στα «κρύα του λουτρού»…
Αμ δε! Ο Rudolf είχε τη λύση έτοιμη. Στην άλλη μπάντα της ιστορίας μας, τους DAWN ROAD, έπαιζε τότε ένας εξίσου νεαρός, σχεδόν 20 Δεκεμβρίων αλλά έτοιμος και ικανός για μεγάλα πράγματα, ξανθομάλλης και μακρυμάλλης, ονόματι Uli Jon Roth. Αυτός «έβγαλε τα κάστανα από τη φωτιά» για το υπόλοιπο της περιοδείας και τα πήγε τόσο καλά, που ο αρχηγός Rudolf του πρότεινε να γίνει μόνιμο μέλος. Ο Uli αρνήθηκε, μα ο Rudolf είχε πάρει τις αποφάσεις του. «Όταν δεν πάει ο Μωάμεθ στο βουνό, πάει το βουνό στον Μωάμεθ», λέει ο σοφός λαός, οπότε, να σου ο Schenker στους DAWN ROAD!
Ο τραγουδιστής Klaus Meine δε γινόταν να μείνει απ’ έξω, έτσι τα 2/5 των SCORPIONS ενώθηκαν με τους DAWN ROAD μέσω αυτής της «ευλογημένης» καραμπόλας και έφτιαξαν… τους SCORPIONS, γιατί με το δεύτερο όνομα κάνεις καριέρα, με το πρώτο, πολύ σκούρα τα πράγματα! Τέσσερεις μνημειώδεις studio δίσκοι και ένα εξίσου μνημειώδες live album «σκάρωσε» εκείνη η παρέα. Έφταναν και περίσσευαν για να την καθιερώσουν ως ένα από τα καλύτερα σχήματα της γενιάς τους και τον Uli ως guitar hero της γενιάς του.
Τα “Fly to the Rainbow”, “In trance”, “Virgin killer”, “Taken by force” και το επίτομο έργο των 70s SCORPIONS που ονομάζεται “Tokyo tapes”, ακόμη και σήμερα, τα βρίσκεις παντού μπροστά σου. Όχι μόνο σε τυπικά ή τυποποιημένα αφιερώματα, αυτή είναι ήσσονος σημασίας αναφορά. Θα τα βρεις μπροστά σου διαβάζοντας δηλώσεις αγαπημένων σου μουσικών, για το πόσο επιδραστικοί παραμένουν τόσο ο Roth όσο γενικά οι Σκορπιοί από το Ανόβερο, θα τα βρεις μπροστά σου ακούγοντας και συ ο ίδιος νότες και μελωδίες που σε κάνουν να αναφωνείς «πόσο SCORPIONS είναι αυτό;!;»
Ο Uli μπορεί να είχε τις «ρίζες» του στα blues, τα οποία μεταβίβασε αριστοτεχνικά στην hard rock μουσική, μπορεί να ήταν από τα σημεία αναφοράς του λεγόμενου proto metal ήχου, αλλά δε θα τον έλεγες ποτέ «χαρακτηριστική περίπτωση rocker». Ήξερε πιάνο και κλασική κιθάρα, λάτρευε από τότε τον βιρτουόζο της ισπανικής κλασσικής κιθάρας Andrés Segovia και τον βιολιστή Yehudi Menuhin, χρησιμοποιούσε κατά κόρον στις συνθέσεις του κλασικές τεχνικές και αρμονικές κλίμακες με «μεσανατολικό» ήχο. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να μνημονεύεται αργότερα ανάμεσα στους «πατέρες» του νεοκλασσικού hard rock/heavy/power metal αλλά και του επικού ήχου, ως μεγάλος «μάστορας» του λυρισμού.
Δυστυχώς για όσους προτιμούν την πρώτη περίοδο των Γερμανών και ευτυχώς για όσους προτιμούν τη δεύτερη (“no big deal” για εμάς που χαιρόμαστε και με τις δυο), η θέληση των υπολοίπων να βαδίσουν σε πιο εμπορικά μονοπάτια, ανάγκασε τον Uli να φτιάξει τη βαλίτσα του, να βάλει μέσα τα neoclassical, Blackmore, Hendrix και proto metal «προικιά» του, να πάρει επ’ ώμου την Stratocaster του και να τραβήξει τον δικό του δρόμο, φτιάχνοντας τους ELECTRIC SUN. Μαζί με τους Ule Ritgen (μπάσο) και Clive Edwards (τύμπανα), ως power trio, όπως αυτός ήθελε και οραματιζόταν. Δε φοβήθηκε να κάτσει μπροστά στο μικρόφωνο (κάτι που δεν του ήταν πρωτόγνωρο, μιας και περιστασιακά τραγουδούσε και στους SCORPIONS), δεν σκέφτηκε ούτε μια φορά «πού πάει η φάση παγκοσμίως με το rock, τι πρέπει εγώ να κάνω;», ήθελε να παίξει ΕΤΣΙ και ΕΤΣΙ έπαιξε.
Αφιέρωσε το “Earthquake” (1979) στον μέντορά του, Jimi Hendrix, το “Fire wind” (1981), στον πρόσφατα (τότε) δολοφονημένο Αιγύπτιο στρατιωτικό και πολιτικό Anwar Sadat και το “Beyond the astral skies” (1985), στους οπαδούς του και στον Martin Luther King Jr. Στο τελευταίο, ξέφυγε από τα όρια του power trio, έδωσε χώρο σε πολλαπλά φωνητικά, πλήκτρα και κλασσικά όργανα, φιλοξενώντας μια πλειάδα μουσικών (μεταξύ αυτών κι ο αδερφός του, Zeno) και έτσι, συνέθεσε το αδιαμφισβήτητα πληρέστερο, καλύτερο προσωπικό του album και μια ακόμη σημαίνουσα στιγμή του ευρύτερου rock.
Την αγάπη του για την συμφωνική μουσική και τα κινηματογραφικής «υφής» ορχηστρικά έργα, ουδέποτε την έκρυψε. Πότε με το “Aquila Suite – 12 Arpeggio concert Études for solo piano” (1991), πότε με το “Sky of Avalon – Prologue to the symphonic legends (with Sky Orchestra)” (1995), με το διπλό “Metamorphosis of Vivaldi’s Four Seasons” (2003) ή το “Under a dark sky” (2008), ο Roth έβρισκε τρόπο να εκφράζεται. Εξακολουθούσε επίσης να αφιερώνει τα έργα του σε αγαπημένες του προσωπικότητες και δικούς του ανθρώπους, όπως τον σπουδαίο Franz Liszt ή την Monika Dannemann, ήταν σταθερός και σε αυτό. Όλα ωραία, όλα καλά… εμάς όμως, μας έλειπε η rock-ιά του!
Γι’ αυτό και όταν ακούσαμε το “Scorpions revisited” (2015), γεμίσαμε χαρά! Ο Uli είχε δίπλα του μπαντάρα και με αυτή, διάλεξε και ηχογράφησε ξανά τις αγαπημένες του συνθέσεις από τη θητεία του στους SCORPIONS. Διπλό, χορταστικό CD, δεκαεννιά τραγούδια και να η απόδειξη πως όσα χρόνια και να περάσουν, αυτά τα κομμάτια δε θα χάσουν ποτέ το λούστρο και τη γοητεία τους! Εντάξει, τίποτα σαν τα αυθεντικά, αλλά σίγουρα αυτή ήταν μια αναβίωση από εκείνες «που τιμούν τα παντελόνια τους» (παντελόνια – καμπάνες, εν προκειμένω)! Το “Tokyo tapes revisited – Live in Japan” (2016), ήρθε ως φυσικό επακόλουθο. Ποιος να είχε άραγε αντίρρηση;
Κάτι αντίστοιχο, θα έχουμε την τιμή και τη χαρά να ζήσουμε από κοντά, στις δύο συναυλίες του μεγάλου Γερμανού, σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Ο Uli φορτώνει τις sky guitars του (περισσότερες πληροφορίες εδώ) κι έρχεται για ένα κατά βάση SCORPIONS set, οπότε, είναι δυνατόν να λείπουμε; Εορτασμοί για τα πενήντα (50) χρόνια στην σκηνή είναι αυτοί! Ραντεβού λοιπόν την 1η Μαρτίου στο Principal με support τους WALKING STONE GIANTS και στις 2 Μαρτίου στο Fuzz Club, με support τους SOUNDTRUCK. Είμαι βέβαιος πως θα είναι μια ακόμη εμπειρία ζωής, τούτο το live!
Δημήτρης Τσέλλος
