Όταν ένας τόσο μεγάλος μουσικός, σαν τον Uli Jon Roth, γιορτάζει τα 50 του χρόνια στην σκηνή, τότε το party είναι δεδομένο! Αυτό φαίνεται σκέφτηκαν όλοι όσοι κατηφόρισαν προς το Fuzz το γλυκό αυτό πρώτο Σαββατόβραδο του Μαρτίου, γεμίζοντας τον χώρο πολύ περισσότερο από το αναμενόμενο, για να είμαι ειλικρινής! Τι ωραίο θέαμα να βλέπεις αρκετό κόσμο στις συναυλίες… Οι μουσικοί χαίρονται και αποδίδουν ακόμη καλύτερα, η ατμόσφαιρα «ζεσταίνεται» πολύ ευκολότερα και γρηγορότερα, πολλές φορές το πάθος περισσεύει… Όμορφες καταστάσεις!
Τούτων λεχθέντων, οι SOUNDTRUCK δεν είχαν κανένα απολύτως πρόβλημα να εκμεταλλευτούν την εμπειρία και την ικανότητά τους στο σανίδι και να ανοίξουν με πολύ ωραίο τρόπο το event. Οι SOUNDTRUCK που λες, υπάρχουν από το 2008, αλλά εγώ μάλλον δεν τους είχα δει ποτέ! Ούτε όταν είχαν ανοίξει για τους LYNYRD SKYNYRD το 2012, αλήθεια, δε θυμάμαι να τους είχα «τρακάρει» κάπου. Όταν ξεκίνησαν λοιπόν, αμέσως κατάλαβα για ποιον λόγο έχουν τόσα χρόνια πορείας, έχουν κυκλοφορήσει δίσκους (η αλήθεια είναι με όχι την συχνότητα που θα υπέθετε κανείς, βλέποντάς τους) και έχουν δώσει τόσα live.
Καλοπροβαρισμένοι, επαγγελματίες στο στήσιμο και στη γενικότερη οπτική υπό την οποία βλέπουν την απόδοσή τους επί σκηνής και με πάρα πολύ καλό ήχο, δεν είχαν την παραμικρή δυσκολία να κερδίσουν το κοινό, που μάλλον δε θα το έλεγες και «δικό» τους εκ των προτέρων. Από AC/DC ξεκινούσαν, στον Νότο των 70s πήγαιναν, στη σύγχρονη αμερικανική βλαχιά τύπου BLACK STONE CHERRY και MONSTER TRUCK (άλλοι γαμάτοι φορτηγατζήδες από κει) κατέληγαν, «βρώμιζαν» και «καθάριζαν» τον ήχο όπως και όποτε ήθελαν, έπαιξαν και ένα καινούργιο, ακυκλοφόρητο ακόμη τραγούδι από τον επερχόμενο δίσκο τους, όλα μια χαρά! Το θερμότατο χειροκρότημα του κοινού, στο τέλος, δεν ήταν προϊόν αγγαρείας, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Καλή συνέχεια στα παιδιά και με το καλό το επόμενο album!
Οι SOUNDTRUCK φεύγουν και οι υπεύθυνοι ξεκινούν τις τελευταίες, τυπικές προετοιμασίες, ώστε όλα να είναι έτοιμα για τον Uli και τη μπάντα του, ενώ εμείς ακούμε μουσική από τα ηχεία του Fuzz. Πολλές φορές ακούμε μουσική ταιριαστή με τον καλλιτέχνη που περιμένουμε να απολαύσουμε, πολλές φορές ακούμε «άλλα ντ’άλλα της Παρασκευής το γάλα», αλλά αν μου έλεγες πως θα ταίριαζε το “Raining blood” των SLAYER (!) με την είσοδο ενός 70άρη rocker, θα σε περνούσα για μεθυσμένο. Κι όμως, τα φώτα είχαν χαμηλώσει, καπνοί και λοιπά effects προετοίμαζαν το έδαφος και από τα ηχεία ακούγονταν ήδη οι βροντές, η βροχή και τα τύμπανα του Lombardo! Το κομμάτι δεν «κόπηκε», το ακούσαμε όλο και τελικά η συναυλία ξεκίνησε αμέσως μετά, αφήνοντας το μικρό αυτό λάθος να δημιουργήσει ένα σουρεαλιστικό σκηνικό!
Στην ώρα τους, με ένα χαμόγελο από το ένα αυτί στο άλλο, ο μεγάλος Uli Jon Roth και οι ταπεινοί, συνεσταλμένοι παικταράδες που τον συνοδεύουν εδώ και κάποια χρόνια, μας ανοίγουν την πόρτα για ένα ταξίδι το οποίο για το επόμενο δίωρο, όντως θα μας πήγαινε 50 χρόνια πίσω. Ολίγη από Jimi Hendrix, ολίγη από Zeno Roth και κλασσικές, λατρεμένες SCORPIONS στιγμές που κάλυψαν όλο το υπόλοιπο set, ακούστηκαν σε τέλειες εκτελέσεις και μας «γέμισαν» τη ψυχούλα όπως λίγα πράγματα μπορούν σε αυτόν τον κόσμο.
Ο Roth ήταν παραπάνω από ευδιάθετος. Μίλησε στα Ελληνικά αμέσως, μας ευχαρίστησε που όλα αυτά τα χρόνια είμαστε δίπλα του και ακούμε τη μουσική του, θυμήθηκε την πρώτη του συναυλία στη χώρα μας στο ΡΟΔΟΝ, το οποίο και ανέφερε επίσης στα Ελληνικά, το 2004. Ως persona, είναι μια κατηγορία μόνος του. Οι ενδυματολογικές – στυλιστικές του επιλογές (φουλάρια, μαντίλια, μπότες με φτερά, μεγαλόσταυροι και αυτό το «σαν ονειροπαγίδα» που κρεμόταν από την κεφαλή της κιθάρας του), το πώς παίζει σαν 30άρης ενώ κοντεύει τα 70, το ότι δεν χάνει ούτε νότα από τα καταπληκτικά του σολαρίσματα, το ύφος, η κινησιολογία, ακόμη και η φωνή του όταν τραγουδά, όλα αυτά μαζί δημιουργούν κάτι το μοναδικό και το μοναδικά αυθεντικό!
Η «ουράνια κιθάρα» που μόνον αυτός χειρίζεται, αυτό το custom μοντέλο “sky guitar” με τις επτά χορδές, τα αναρίθμητα τάστα, το ξεχωριστό σκάφος και τα πάμπολλα κουμπιά/διακόπτες, του δίνει έναν κατά δικό του ήχο. Και μέσα από αυτόν τον ήχο, όχι μόνο κάναμε το λεχθέν ταξίδι, αλλά διαπιστώσαμε εκ νέου κάτι σημαντικό: Πόσο εύκολο είναι για έναν τέτοιον μουσικό να παίζει με την ίδια χάρη blues, proto metal, hard και progressive rock και πόσα χρωστούν τελικά στον Uli το europower, το neoclassical και το επικό heavy metal. Εν μέρει, την ίδια τους την ύπαρξη!
Για να γίνουν αυτά βέβαια, σημαντικό μερίδιο ευθύνης είχε η εξαίσια μπάντα του, με τους Niklas Turmann (φωνητικά, μπάσο) και David Klosinski (κιθάρα) να κλέβουν τις εντυπώσεις. Πιθανόν να είμαι ο μόνος, αλλά ακούγοντας από αυτό το group τις συνθέσεις των SCORPIONS, οι Σκορπιοί δε μου έλειψαν καθόλου και αυτό από μόνο του, είναι θαρρώ αρκετό για να καταδείξει την αξία των μουσικών που πλαισιώνουν τον Uli. Έχοντας δει πολλάκις τους SCORPIONS που τιμούν κατά βάση την “post 1979” εποχή τους κι έχοντας δει τον Uli να παίζει τα 70s, νιώθω πλήρης ως οπαδός τους, πώς να το πω!
Οι καλύτερες στιγμές του set, αν κρίνω κι από την ανταπόκριση του κόσμου, ήταν το “We’ll burn the sky” (αιώνια σύνθεση που κρύβει μέσα της τον μισό πλούτο του κόσμου), το “The sails of Charon” (proto metal αριστούργημα που live μοιάζει να έρχεται από τα βάθη της Μεσοποταμίας – Χάρος είναι αυτός, όπου θέλει πάει!), το αειθαλές “In trance”, που τέσταρε κι αυτό με την σειρά του την αντοχή των φωνητικών μας χορδών και το finale με το ρομαντικού “Yellow raven”. Extra αναφορά στο “Dark lady” με το εκτεταμένο jamming, τους αυτοσχεδιασμούς και το πέρασμα από το “Kojo No Tsuki”.
Όπως καταλαβαίνεις, περάσαμε εξαιρετικά! Πήγαμε με θετική διάθεση και φύγαμε ενθουσιασμένοι. Δεν πιστεύω πως υπήρξε κάποιος που να μην ευχαριστήθηκε στο έπακρο την συναυλία αυτή, εκτός ίσως από έναν φίλο πίσω μου, που φώναζε από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό “Speedy’s coming” αλλά τελικά, δεν το άκουσε. Μη μου στεναχωριέσαι φίλε, μπορεί να το ακούσεις την επόμενη φορά! Τελειώνω με μια επισήμανση: Μπορεί το πρόγραμμα να τηρήθηκε χωρίς αποκλίσεις, αλλά καλό θα ήταν οι συναυλίες να ξεκινούν λίγο νωρίτερα, όσο αυτό γίνεται. Υπήρξε αρκετός κόσμος που δεν άκουσε τα τελευταία κομμάτια, διότι έφυγε πριν τη λήξη του show, ώστε να προλάβει το τραίνο. Κρίμα δεν είναι;
Ανταπόκριση: Δημήτρης Τσέλλος
Φωτογραφίες: Έλενα Βασιλάκη
