Μετά την χθεσινή μας εμπειρία στο Gagarin, ένα είναι το σίγουρο. Δεν έχουμε δει τους ULVER ποτέ. Ούτε εμείς που βρεθήκαμε για τρίτη φορά σε ένα show τους, ούτε τα παιδιά που μπορεί να βρέθηκαν για πρώτη φορά σε ένα live τους. Αυτό που συνέβη χθες απέδειξε ότι αυτή η μπάντα βρίσκεται σε κάποιο άλλο συμπαντικό σημείο του Γαλαξία και ποτέ δεν ξέρεις τι ακριβώς θα σου συμβεί. Το να λες ότι έχεις δει κάτι, σημαίνει ότι μπορείς πλέον να κατανοείς τι ακριβώς μπορεί να κάνει μια μπάντα συναυλιακά και μέχρι που μπορεί να φτάσει. Μπορεί κάποιος από μας να το κάνει αυτό; Ειδικά μετά την χθεσινή εμπειρία τολμώ να πω ότι τρομάζω στην ιδέα του που μπορεί να φτάσει αυτό το μουσικό project.
Πέρασαν έξι χρόνια από την τελευταία φορά στο Fuzz που είχαν παίξει μπροστά από ένα λιγοστό κοινό, γύρω στα 450 άτομα, καμιά σχέση με την πρώτη, σχεδόν sold out, εμφάνιση τους στο Gagarin το 2009. Αυτή τη φορά, η ανταπόκριση του κόσμου ήταν σαφώς μεγαλύτερη και γύρω στα 700 άτομα βρέθηκαν να περιμένουν τους «λύκους» να δώσουν λίγη από την μαγεία τους. Μόνο που αυτή τη φορά αποφάσισαν να μας ταξιδέψουν σε άλλους κόσμους. Με καθυστέρηση μισής ώρας από την προγραμματισμένη ώρα έναρξης και για τα επόμενα 75 λεπτά, αυτό που ζήσαμε περιγράφεται ως το πιο «διαστημικό» show που είδαμε ποτέ.
Η τελευταία δουλειά των ULVER, “The Assassination of Julius Caesar”, με την στροφή αυτή τη φορά σε synthpop, electrowave μονοπάτια, άφησε κοινό και κριτικούς με τις καλύτερες εντυπώσεις. Πραγματικά ένα πολύ δυνατό άλμπουμ, που έσκασε από το πουθενά, σχεδόν όπως κάθε άλμπουμ τους. Καινούργια κατεύθυνση, καινούργιο στυλ άρα αυτόματα μιλάμε και για ένα καινούργιο show. Με σύμμαχο ένα video wall σε ρόλο καμβά, που σε κάθε κομμάτι «ζωγράφιζαν» επάνω, εικόνες και σύμβολα, ταιριαστά με το αντίστοιχο κομμάτι που έπαιζαν, και μια πανδαισία από λέιζερ και φωτορυθμικά που σε σημεία σου έκοβαν την ανάσα, κάποιοι έφτασαν στο να πουν ότι βρέθηκαν στο καλύτερο show της ζωής τους μέχρι στιγμής.
Ειδικά στα κομμάτια “So Falls the Wold” και “Coming Home”, πρέπει να είχα δύο από τα μεγαλύτερα «χασίματα» στη ζωή μου. Με τον ρυθμό να σε παρασέρνει και τα πέπλα των λέιζερ να απλώνονται σαν βεντάλια σε όλο το κλαμπ, πώς να μην μιλάς για μια εξώκοσμη εμπειρία; Τα τελευταία δέκα λεπτά με το “Coming Home” ειδικά, ήταν μια καθηλωτική κατάσταση, όπου ο επαναλαμβανόμενος ρυθμός που σταδιακά γινόταν πιο γρήγορος σε συνδυασμό με τα φώτα και τα strobe light που μπήκαν και αυτά στο παιχνίδι, δημιούργησαν ένα χαοτικό αποτέλεσμα εικόνων και συναισθημάτων.
‘Ήχος; Κάτι καλύτερο από CD. Πραγματικά έφερνε δάκρυα στα μάτια. Η φωνή του Garm; Σε απίστευτη φόρμα, τραγούδησε με ψυχή και μια ζεστασιά που σε αγκάλιαζε όλο και πιο σφιχτά καθώς περνούσε η ώρα του live. Αν και ξέρω ότι μάλλον θα πρέπει να περιμένω αρκετά χρόνια μέχρι να τους ξαναδώ ζωντανά, θα ήθελα πολύ αυτό το project να καταγραφεί σε κάποιο DVD. Σχετικά με τα κομμάτια από το παρελθόν μόνο ένα ακούσαμε , το “The Future Sound of Music” που πραγματικά το έκαναν αγνώριστο! Τόσο που πολύ θα ήθελα να έπιαναν και άλλα κομμάτια τους και να τα παρουσίαζαν με αυτή την μορφή.
Αυτό ίσως να είναι και το μοναδικό παράπονο από ένα κατά γενική ομολογία ΤΕΛΕΙΟ live. Aν ακούγαμε δυο κομμάτια ακόμη, κάποιες ελάχιστες μουρμούρες για την διάρκεια του set τους, να μην υπήρχαν ούτε αυτές, αν και πιστεύω ότι τέτοια live όση και να είναι η διάρκειά τους, πάντα έχεις την αίσθηση ότι τελειώνουν πολύ νωρίς. Ευχή να μην περιμένουμε πάλι άλλα έξι χρόνια για να τους δούμε ζωντανά. Γιατί το ταξίδι των «λύκων», είναι πάντα απρόβλεπτο και δεν έχει τελειωμό.
Υ.Γ. Στην σελίδα του event στο facebook, έγινε μια ανάρτηση από την διοργανώτρια εταιρία, μ’ ένα κομμάτι από την black metal εποχή των ULVER και ότι η μπάντα θα έπαιζε και κάτι και από το παρελθόν. Επειδή όμως το show των ULVER είναι συγκεκριμένο και σε στήσιμο και σε προγραμματισμό, δεν ξέρω κατά πόσον αυτό θα ήταν δυνατό να γίνει έτσι κι αλλιώς. Αν όντως ήταν προγραμματισμένο να γίνει και δεν έγινε, τότε κρίμα.
Γιώργος Καραγιάννης (report)
Λευτέρης Τσουρέας (φωτογραφίες)
