Οι UMPHREY’S MCGEE είναι μία ιδιαίτερη μπάντα απαρτιζόμενη από έξι, επιπέδου διδακτορικού, μουσικούς που μπορούν και εναλλάσσονται ανάμεσα σε τουλάχιστον έξι διαφορετικά είδη μουσικής με περίσσια άνεση. Οι UMPHREY’S MCGEE είναι γνωστοί γενικά ως progressive rock μπάντα αν και είναι σίγουρα κάτι παραπάνω. Στις ζωντανές εμφανίσεις τους επιδίδονται σε τρομερές ασκήσεις progressive γυμναστικής με αυτοσχεδιασμούς δέκα και λεπτών εναλλάσσοντας από το pop rock σε heavy κιθαριστικές δισολίες με progressive εξάρσεις κι έναν ντράμερ-χταπόδι. Οι ζωντανές εμφανίσεις τους είναι όντως ένα must πιστεύω για κάθε οπαδό της καλής μουσικής, άσχετα με το είδος που σε εκπροσωπεί κάτι που οι UMPHREY’S MCGEE φαίνεται να καταλαβαίνουν μιας και δεν παίζουν κάποιο συγκεκριμένο είδος – τα παίζουν όλα. Μιλάμε για μια μπάντα ποτ-πουρί που παίζει λίγο απ’ όλα, ικανοποιώντας έτσι τις μουσικές ανάγκες και καλλιτεχνικές ανησυχίες κάθε μέλους της μπάντας. Στο ενδέκατο δίσκο τους “It’s not us” δείχνουν ακριβώς αυτό, πράγμα που πιστεύω για πολλούς μπορεί να είναι ένα μεγάλο προτέρημα αλλά γι’ αυτόν εδώ τον κριτικό είναι μάλλον ένα μειονέκτημα.
Στο “It’s not us” λοιπόν έχουμε όντως ένα ποτ-πουρί από ολίγη ποπ, εναλλακτικό ροκ, funk/jazz/blues, hard rock, prog rock και heavy metal. Το εναρκτήριο “The silent type” είναι ένα ελαφρύ ποπ κομμάτι με ρυθμό και καλές προθέσεις, παιγμένο επαγγελματικά από άξιους μουσικούς αλλά δε με αγγίζει καθόλου ποσώς να μου ανοίξει την όρεξη. Το “Looks” που ακολουθεί είναι επιπλέον ενδεικτικό του χάους που επικρατεί και της σκόπιμης απουσίας ενός συγκεκριμένου ύφους: από ένα 80’s prog/pop τύπου PETER GABRIEL εποχής “Sledgehammer”, το κομμάτι κάνει κάποιες εντελώς απρόσμενες και περιπετειώδεις εξορμήσεις σε KING CRIMSON χωράφια εποχής “Thrak” και μένεις με το σαγόνι στο δάπεδο. Και από κει και πέρα το ροκ ανακατεύεται με ένα εύπεπτο αλλά καλοπαιγμένο ποπ, με πολύ όμορφα μπλουζ σόλο, funk ρυθμούς και μερικά progressive περάσματα που φέρνουν στο νου 80’s RUSH. Αλλά παρά τις καλές προθέσεις και τη δεξιοτεχνία των μουσικών, δεν μπορώ παρά να νιώσω κάπως μουδιασμένος προς το τελικό αποτέλεσμα, ούτε κρύο ούτε ζεστό δηλαδή.
Έλα μου όμως που τo “Forks” ακούγεται σαν να βγήκε από το “Signals” ή το “Grace under pressure” των RUSH, ενώ το “Speak up” είναι ενδεικτικό του γιατί ίσως η μπάντα είναι στην ίδια δισκογραφική με τους THE ARISTOCRATS. Το κομμάτι όμως που κλείνει το δίσκο ακούγεται πάλι σαν μια πιο heavy εκδοχή των KING CRIMSON που θα μπορούσε να κάνει τους MASTODON έτσι όπως ακούγονται πλέον να πάρουν τα βουνά.
Ακούγοντας το “It’s not us” καθίσταται πασιφανές ότι οι UMPHREY’S MCGEE είναι μουσικάρες και πεπειραμένοι συνθέτες με μια ατέλειωτη λίστα επιρροών. Μπορούν άνετα να μετουσιώσουν σ’ έναν δίσκο το 80’s ποπ/ροκ, το σύγχρονο αμερικάνικο εναλλακτικό ποπ/ροκ και να διανθίσουν τις συνθέσεις τους με progressive συστατικά από σχεδόν όλη τη γκάμα του είδους. Έλα όμως που η μπάντα δεν έχει καμία απολύτως συνοχή σ’ αυτό που παίζει και έτσι όταν πάω από ένα κάπως γλυκανάλατο daddy rock σε funky blues και καπάκι σε τευτονικό progressive metal με χαμηλές lead κιθάρες και τούμπαλιν, κάπου χάνομαι και αρχίζω και κουράζομαι γιατί απλά δεν με αγγίζουν όλα αυτά τα είδη μουσικής. Καλό είναι να είσαι οπαδός μιας μεγάλης γκάμας ειδών όπως και καλό και σημαντικό είναι ως μουσικός να έχεις μια ευρεία παιδεία. Όταν όμως έχεις μια μπάντα και κυκλοφορείς έναν δίσκο, πιστεύω πως καλό θα είναι να πάρεις ένα χωνί και από το ευρύ να πας στο πιο στενό και ειδικό γιατί όλη η μουσική του κόσμου είναι ωραία και το ποτ-πουρί καλό για τα πάρτι αλλά όχι θα έλεγα για μια νέα κυκλοφορία από μια πεπειραμένη μπάντα.
6,5 / 10
Φίλιππος Φίλης
