«Πόσα αντίτυπα έχει πουλήσει το συγκρότημα; Από ποια εταιρεία κυκλοφορεί το album; Παίζει μέσα κανένας γνωστός;». Ερωτήματα που τουλάχιστον εδώ, δεν υφίστανται. Και δεν υφίστανται, διότι πολύ απλά, δε μας ενδιαφέρουν οι απαντήσεις τους. Η ποιότητα στη μουσική είναι αυτό που μας ενδιαφέρει. Το να ανακαλύπτει κανείς νέες αγαπημένες μπάντες εκεί που δεν το περιμένει, θα αποτελεί πάντα, εκτός από μεγάλη ικανοποίηση, την πλέον ευχάριστη πρόκληση, καθώς κι εμείς είμαστε πρωτίστως οπαδοί. Σε μια στήλη λοιπόν όπου τα «αδηφάγα» αυτιά των ολοένα και αυξανόμενων φίλων της δεν έχουν σύνορα, έτσι κι εμείς θα προσπαθούμε κάθε φορά να παρουσιάζουμε τη μεγαλύτερη δυνατή γκάμα ήχων και συγκροτημάτων. Άλλωστε, κανένα best seller δε θα υπήρχε, αν δεν υπήρχε η σκηνή του UNDERGROUND.
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ/ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ: CIRKELN
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “A song to sorrow”
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: True Cult Records
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Våndarr – Άπαντα
ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ:
Facebook
Spotify
Bandcamp
YouTube
Δεν μπορώ να πω πως είμαι οπαδός των “one man” projects. Δεν είναι πως πιστεύω ότι μια μπάντα πρέπει να αποτελείται από πολλά άτομα, ούτε είμαι από αυτούς που αποκλείουν τους «Μοναχικούς Λύκους». Το βασικό μου «θέμα» έγκειται στο ότι είναι πολύ λίγες οι περιπτώσεις όπου αυτός ο ένας μουσικός, ανταποκρίνεται πολύ καλά σε κάθε πόστο και ρόλο. Ο Σουηδός Våndarr, ιθύνων νους των CIRKELN, είναι ένας τέτοιος «Μοναχικός Λύκος». Δεν τον γνώριζα, και βλέπω πως είχε ήδη ένα EP (“Stormlander”) και έναν ακόμη ολοκληρωμένο δίσκο (“Kingdoms that no one remembers”) στο παλμαρέ του, πριν κυκλοφορήσει το “A song to sorrow”. Έχοντας «πιάσει», δω και κει, αρκετά σχόλια πάνω στο εν λόγω άλμπουμ, πριν προβώ σε ακρόαση, παρατηρούσα πως αρκετός κόσμος είχε μόνο καλά λόγια να πει. Κάτι που, αν μη τι άλλο, δημιουργούσε ένα θετικό κλίμα και έδινε στον αγαπητό Våndarr ένα μικρό “avantage”.
Για εξώφυλλο του νέου του δίσκου, ο Σουηδός χρησιμοποίησε ένα έργο του φημισμένου Roger Garland, το γνωστό μας “Tale of the Sun & Moon”. Για τα τραγούδια του τώρα, χρησιμοποίησε ως έμπνευση αρκετές… «πηγές». Ξεκινάμε από την πλέον ευδιάκριτη, που ονομάζεται BATHORY και συνεχίζουμε με τους IMMORTAL, DISSECTION (περισσότερο όσον αφορά την lead κιθάρα), MOONSORROW και SUMMONING. Έτσι, έχουμε ένα πολύ ωραίο μείγμα βορίου, «παγωμένου», επικού black metal, με αρκετά dungeon synth στοιχεία και «παραμυθένια», «ταξιδιάρικη» αισθητική. Όσο για την ανησυχία μου, όπως αυτή εκφράστηκε στην αρχή του κειμένου, ευτυχώς δεν ισχύει στην περίπτωση των CIRKELN, μιας και ο Våndarr τα πάει μια χαρά και μόνος του. Πέραν λοιπόν των οπαδών των παραπάνω συγκροτημάτων, όσοι τον τελευταίο καιρό εκτίμησαν δίσκους σαν το “Fell sorcery abounds” των MORGUL BLADE, τα δύο έπη των STORMKEEP ή είναι λάτρεις των HAVURKRUUNU, μάλλον έχουν να κερδίσουν, παρά να χάσουν, ακούγοντας το “A song to sorrow”. Νομίζω δε, πως είναι θέμα χρόνου ο Våndarr να γράψει και το δικό του, μικρό αριστούργημα. Είναι στον σωστό δρόμο, αρκεί να μη βιαστεί.
(7 / 10)
Δημήτρης Τσέλλος
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ/ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ: FALLS OF RAUROS
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “Key to a vanishing future”
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Eisenwald
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Aaron Charles – Κιθάρες, φωνητικά
Jordan Guerette – Κιθάρες, φωνητικά, πλήκτρα
Evan Lovely – Μπάσο
Ray Capizzo – Τύμπανα
ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ:
Facebook
Bandcamp
Spotify
YouTube
Πανέμορφη περίπτωση συγκροτήματος οι underground ήρωες FALLS OF RAUROS. Εκεί που το black συναντάει folk στοιχεία και η μουσική γίνεται αιθέρια, με το συναίσθημα να κυριαρχεί και την αισθητική να παίζει μεγάλο ρόλο, κατάφερναν πάντα να τέμνουν τις διαφορετικές ιδέες τους και να είναι συνεπείς με την ποιότητα. Οι Αμερικάνοι από το Portland πιστοί ξανά στην παράδοση να κυκλοφορούν δίσκους ανά 3 χρόνια, μας προσφέρουν το έκτο τους άλμπουμ, “Key to a vanishing future”, το οποίο έχει αρκετές ιδιαιτερότητες σε σχέση με το παρελθόν. Αρχικά έχουν ψάξει τον ήχο τους ακόμα περισσότερο, έτσι έχει το περισσότερο βάθος δίσκου στην ιστορία τους ηχητικά. Επίσης δεν είναι πλήρως concept στιχουργικά ως είθισται, ωστόσο διατηρεί μια κεντρική ιδέα με αρκετή τροφή για σκέψη. Το νόημα έχει να κάνει με το ότι οι άνθρωποι γεννιούνται συγκαταβατικοί και με την ευθύνη της αποδοχής της πρότερης ιστορίας αλλά και του να διαμορφώσουν οι ίδιοι το μέλλον. Όλες οι αποτυχίες παρελθοντικών και παρόντων γενεών μεταφέρονται στις επόμενες γενιές και η νεότερη γενιά δεν έχει επιλογή παρά να αποδεχθεί τον κόσμο που της προσφέρεται. Οπότε έχουμε να κάνουμε με μια συνολική αποδοχή κληρονομιάς από γενιά σε γενιά χωρίς να είναι απαραίτητα επιλογή αλλά υποχρέωση και με πιθανότητα αποτυχίας.
Το κουαρτέτο έχει καταφέρει μέσα στην άκρως φιλική διάρκεια των 44’ των 6 κομματιών του δίσκου (μόνο το ντεμπούτο “Hail wind and hewn oak” το 2008 ξέφυγε και ήταν 60’) να εμπλουτίσει με περισσότερα μελωδικά περάσματα από ποτέ το σύνολο. Δείχνουν να έχουν δουλέψει το αποτέλεσμα πάρα πολύ και αν τυχόν δεν τους έχετε πετύχει στο δρόμο σας μέχρι στιγμής, –παρότι είναι ένα αρκετά γνωστό και σεβαστό όνομα, ειδικά στους underground κύκλους- αν γουστάρετε την ατμόσφαιρα των AGALLOCH, WOLVES IN THE THRONE ROOM, PANOPTICON και γενικά του black metal που δεν απλώνεται σε 4 κανάλια αλλά τα κομμάτια «χτίζονται» όσο περνάει η ώρα, οι FALLS OF RAUROS είναι ιδανική συντροφιά για εσάς. Παρότι πιο προσβάσιμο σε σχέση με την δισκογραφία τους λόγω ηχητικής υφής, το “Key to a vanishing future” δεν είναι ένα εύκολο άλμπουμ αλλά περιμένει να ανακαλύψετε τον πλούτο του με τις ακροάσεις. Κι ενώ δε μου αρέσει ποτέ αυτή η ρήση του «θέλει ακροάσεις», στην περίπτωση εδώ ταιριάζει απόλυτα καθώς δεν «πιάνεις» με την πρώτη την ουσία του δίσκου. Όμορφη μελωδικότητα, αιθέρια ατμόσφαιρα, ευήκοο συναίσθημα ότι υπάρχει μια αύρα από τα παλιά (δική τους και μη) και γενικά δίσκος που ήταν επόμενο να συμπεριληφθεί στη στήλη, ειδικά βάσει ονόματος. Σε περίπτωση που τους ακούτε πρώτη φορά, ίσως να αυξήσετε το βαθμό
(7,5 / 10)
Άγγελος Κατσούρας
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ/ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ: KVAEN
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “The great below”
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Black Lion Records
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Jakob Bjornfot – Άπαντα
ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ:
Facebook
Bandcamp
Spotify
YouTube
Άλλη μια περίπτωση από αυτές που αγαπώ ιδιαιτέρως, δηλαδή ενός ανθρώπου που κάνει τα πάντα στο συγκρότημα του. Ο Jakob Bjornfot είναι ο ιθύνων νους πίσω από τους KVAEN και μετά τα θετικότατα σχόλια για το ντεμπούτο του(ς) “The funeral pyre” το 2020, επιστρέφει σχετικά γρήγορα με το δεύτερο δίσκο του(ς) “The great below”. Ο παίχτης είναι φάση «η μπάντα που παίζει τα πάντα» απλά το κάνει ολομόναχος και σε πρώτη ανάγνωση, είναι προφανώς άξιος συγχαρητηρίων. Παίζει up-tempo black metal με αρκετά επικό συναίσθημα σε σημεία (όχι το επικό του pagan black metal, αν και έχει το majestic στοιχείο σε σημεία) και με τη φωνή του να είναι αρκετά πιο πηχτή και πωρωτική σε σχέση με άλλους «συναδέλφους» του. Τα εισαγωγικά δεν είναι τυχαία γιατί αν ένα είναι το μέγιστο φάουλ του είδους, είναι προφανώς τα «φωνητικά» διαφόρων (αν φυσικά έχει τη στοιχειωδώς σωστή παραγωγή). Και μια και περί παραγωγής το ανάγνωσμα, ο ήχος του “The great below” είναι άψογος. Πεντακάθαρος, κρυστάλλινος σχεδόν, όχι γυαλισμένος όμως και όχι υπερφορτωμένος με σημεία ψευτομοντερνίλας που τείνουν όλο και περισσότερο να κάνουν την εμφάνιση τους γενικότερα, εντός/εκτός black metal. Το παλικάρι είναι φοβερός και στο παίξιμο του, ειδικά σαν ντράμερ θα σας αφήσει άναυδους.
Το δεξί του χέρι κιθαριστικά είναι αλφάδι, ενώ το αριστερό στην ταστιέρα είναι βεντάλια, παίζει θεματάρες και παρότι έχει το καλό το υλικό είναι θεωρητικά ευκολοάκουστο λόγω μικρής διάρκειας (μόλις 39’ ο δίσκος), είναι και αρκούντως απαιτητικό παικτικά. Το κρατάει όσο μπορεί μεταξύ 3-4’ ανά κομμάτι με μόλις τρία εκ των οχτώ να φτάνουν ή να ξεπερνούν τα 5’ (έχουμε και ένα άνω των 7’, το φοβερό “In silence”), και όλη η λογική με την οποία έστησε/έχτισε το δίσκο του είναι φοβερή. Ξεχειλίζει από πάθος, ενέργεια, όρεξη γι’ αυτό που κάνει, βγάζει και το feeling (πςςς…) ότι πέρασε καλά δημιουργώντας το και γενικώς είναι αξιέπαινος δημιουργικά, συνθετικά, εκτελεστικά και συνολικά για το δίσκο. Το μέγιστο καλό όμως είναι ότι μπορεί εδώ κι εκεί να θυμίσει διάφορα, έχει προσωπικό στυλ, τα πλήκτρα/πιάνα στα κομμάτια είναι ευπρόσδεκτα και δείγμα όμορφης μουσικής αντίληψης στο κεφάλι του όπως τα χρησιμοποιεί, ενώ με τις σωστές δόσεις ταχύτητας, ακρότητας, μελωδίας και ατμόσφαιρας, καταφέρνει να πιάσει όλες τις πιθανές πτυχές που θα ήθελε να εστιάσει ο ακροατής και του παρουσιάζει ένα πλήρες αποτέλεσμα από κάθε άποψη. Φοβερό άλμπουμ, άξιο προσοχής και ακροάσεων και δεν ξέρω αν και πόσο θα τα κατάφερνε καλύτερα με μέλη στο πλάι του, αλλά ο παίχτης πρέπει να βγει στο δρόμο να παίξει ζωντανά και να τον μάθει ο κόσμος. Το χρωστάει στον εαυτό του τουλάχιστον.
(8 / 10)
Άγγελος Κατσούρας
FROM THE VAULTS
BIBLE BLACK – “The Complete Recordings 1981/1983”
Το συγκεκριμένο συγκρότημα, λογικά, θα πρέπει να το ξέρουν όλοι οι Manowarriors και οι οπαδοί των ANTHRAX. Έτσι δεν είναι; Για τους υπολοίπους, να πούμε πως οι BIBLE BLACK ήταν ένα βραχύβιο project της Ανατολικής Ακτής των Η.Π.Α, που σχηματίστηκε από τους, πρώην ELF/RAINBOW, Gary Driscoll και Craig Gruber, μαζί με τον Andrew “Duck” McDonald, μετέπειτα κιθαρίστα των BLUE CHEER. Δυστυχώς, δεν πρόλαβαν να κυκλοφορήσουν κάτι επίσημο, πέραν μιας σειράς από demos την περίοδο 1981-1983, τα οποία μάλιστα ήταν σχετικά δυσεύρετα και «ταλανίζονταν» από κακό ήχο. Τώρα, για πρώτη φορά, συγκεντρώνονται από την Louder than Loud Records όλες οι ηχογραφήσεις της μπάντας σε έναν «τόμο» cd, με remastered ήχο από τον Patrick Engel και με την άδεια του τελευταίου εν ζωή σταθερού μέλους του group, τον McDonald, οπότε έχουμε όλοι τη δυνατότητα να αποκτήσουμε ένα κομμάτι της ιστορίας σημαντικών μουσικών του «σκληρού ήχου». Και λέω σταθερού, γιατί από το μικρόφωνο πέρασαν ο Jeff Fenholt, γνωστός για το πολύ σύντομο πέρασμά του από τους BLACK SABBATH (“Seventh Star” εποχή) και την συμμετοχή του στους JOSHUA (του Joshua Perahia), ο Joey Belladonna που τότε λεγόταν ακόμη Bellardini και ένας ακόμη φέρελπις νέος με το όνομα Lou Marullo, ο οποίος αργότερα θα άλλαζε και αυτός το όνομά του σε Eric Adams… Η μουσική των BIBLE BLACK όπως είναι φυσικό κινείται κάπου μεταξύ των ELF και των BLACK SABBATH (1983-1985) με κάποιες RAINBOW/DEEP PURPLE επιρροές, τα τραγούδια αντικειμενικά είναι πολύ καλά, ενώ την πρώτη εντύπωση κάνουν δύο πράγματα: τι φωνάρα είχε ο συγχωρεμένος ο Fenholt και πόσο άνετα τα τραγούδια που τραγουδά ο Adams, έμπαιναν στην πρώτη πλευρά του “Battle Hymns”. Δίσκος και με μουσική αξία, πέραν της ιστορικής.
Το αποκτάς εδώ:
https://louderthanloudrecords.com
https://www.facebook.com/louderthanloudrecords
Αν θες ένα πρώτο δείγμα, με τον Adams «άγουρο», ενθουσιώδη και ανεξέλεγκτο, ιδού μια κομματάρα:
Δημήτρης Τσέλλος
