a
«Πόσα αντίτυπα έχει πουλήσει το συγκρότημα; Από ποια εταιρεία κυκλοφορεί το album; Παίζει μέσα κανένας γνωστός;». Ερωτήματα που τουλάχιστον εδώ, δεν υφίστανται. Και δεν υφίστανται, διότι πολύ απλά, δε μας ενδιαφέρουν οι απαντήσεις τους. Η ποιότητα στη μουσική είναι αυτό που μας ενδιαφέρει. Το να ανακαλύπτει κανείς νέες αγαπημένες μπάντες εκεί που δεν το περιμένει, θα αποτελεί πάντα, εκτός από μεγάλη ικανοποίηση, την πλέον ευχάριστη πρόκληση, καθώς κι εμείς είμαστε πρωτίστως οπαδοί. Σε μια στήλη λοιπόν όπου τα «αδηφάγα» αυτιά των ολοένα και αυξανόμενων φίλων της δεν έχουν σύνορα, έτσι κι εμείς θα προσπαθούμε κάθε φορά να παρουσιάζουμε τη μεγαλύτερη δυνατή γκάμα ήχων και συγκροτημάτων. Άλλωστε, κανένα best seller δε θα υπήρχε, αν δεν υπήρχε η σκηνή του UNDERGROUND.
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ/ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ: ALUNAH
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “Strange machine”
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Heavy Psych Sounds
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Jake Mason – Τύμπανα
Dun Burchmore – Μπάσο
Siân Greenaway – Κιθάρες, φωνητικά
Matt Noble – Κιθάρες
ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ:
Facebook
Bandcamp
Spotify
YouTube
Έκτο άλμπουμ για τους αγαπητούς Βρετανούς ALUNAH από το Birmingham. Για την μουσική παράδοση της πόλης θεωρώ ότι δε θέλετε κάποια ανάλυση, διαφορετικά ασχολείστε με λάθος μουσική και στήλη. Το doom/stoner κουαρτέτο μας συστήνει το νέο του ντράμερ αυτή τη φορά, καθώς ο Matt Noble πήρε τη θέση του Dean Ashton μετά την κυκλοφορία του προηγούμενου δίσκου τους (“Violet hour”, 2019). Το στυλ των ALUNAH ακροβατεί μεταξύ του παραδοσιακού doom και του πιο γκρουβάτου stoner, χωρίς ευτυχώς για όλους μας να είναι και να ακούγονται φασαίοι. Το τονίζω διότι όλοι γνωρίζουμε ότι πάνω στην επιτυχία κάποιων συγκροτημάτων που ας το πούμε… ευγενικά, δεν το άξιζαν τόσο, η μπάλα πήρε και μπάντες με όμορφη αισθητική και με το που άκουγε ή ακούει ο άλλος τη λέξη stoner, βγάζει μπιμπίκια (πολλάκις δικαίως βέβαια). Οι ALUNAH Δ-Ε-Ν είναι μια από αυτές τις περιπτώσεις, καθώς και πανέμορφη μουσική παίζουν και μάλιστα ο δίσκος τους ήρθε και σε περίοδο που έχω κατακλυστεί από ποιοτικές κυκλοφορίες ακραίου ήχου, συνεπώς έκανε μια πολύ όμορφη διαφορά. Προφανώς στο πρώτο άκουσμα τους, θα εστιάσετε στην αιθέρια, ξεχωριστή, πολυδιάστατη, δυναμική και άκρως κολλητική φωνή της πληθωρικότατης (όχι μόνο στα φωνητικά προσόντα αλλά κι εμφανισιακά) Siân Greenaway, η οποία λάμπει αυτόφωτη!
Εκπληκτική χροιά με δική της ταυτότητα, κάνει ακριβώς ότι πρέπει, όσο κι όπου πρέπει, σωστά πατήματα, καμία υπερβολή ενώ θα μπορούσε να πιάνει οκτάβες για την πλάκα της, ακολουθεί ένα πολύ όμορφο μοτίβο από απλά μεν, βαρύτατα δε riffs, σε τέμπο αργό τις περισσότερες φορές, αλλά όταν αυτό ανεβαίνει, ανεβαίνει αυτόματα και η διάθεση σου ενώ τους ακούς. Τα 9 κομμάτια του “Strange machine” (μην κάνετε συνειρμούς με τους THE GATHERING) αποτελούν ένα αξιοπρόσεκτο σύνολο που σε κερδίζει άμεσα, ενώ οι επαναλήψεις των ακροάσεων το εδραιώνουν μέσα σου. Πολύ όμορφη παραγωγή, οργανική και μοντέρνα παλαιομοδίτικη (γίνεται, πως δε γίνεται), αναδεικνύει όμορφα τη δύναμη των συνθέσεων, την εν μέρει τσαχπινιά τους, το μπάσο ακούγεται πανέμορφο σε σχέση με το μέσο όρο κυκλοφοριών που μένει πάντα θαμμένο και η απαστράπτουσα frontwoman κάνει τα πάντα πιο εύκολα με την παρουσία της. Αν θα θέλαμε να σας παραπέμψουμε σε παρόμοια ακούσματα, θα σας ανέφερα τους JEX THOTH, WITCH MOUNTAIN, WINDHAND, SUBROSA, THE OATH, KHEMMIS σαν οδηγό, ενώ φωνητικά φανταστείτε κάτι σαν τη Johanna Sadonis (νυν Andersson) με περισσότερη δύναμη και λιγότερη διαχείριση φωνής, όχι το ίδιο αισθαντική αλλά αρκετά παραπλήσια σε σημεία. Συγκροτήματα σαν τους ALUNAH και δίσκοι σαν το “Strange machine” είναι πάντα παραπάνω από ευπρόσδεκτα!
(8 / 10)
Άγγελος Κατσούρας
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ/ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ: BLACK OATH
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “Emeth Truth and Death”
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Sun & Moon Records
ΣΥΝΘΕΣΗ:
C. Zorath – Τύμπανα
Gabriele Magico – Κιθάρες
E.A. Zorath – Κιθάρες, μπάσο, φωνητικά
Bonni Rozz – Κιθάρες
ΚΑΛΕΣΜΕΝΟΙ ΜΟΥΣΙΚΟΙ:
Ustumallagam, Joe Ferghieph, Felipe Plaza & Mauro Tollini – Φωνητικά
ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ:
Facebook
Bandcamp
Website
Instagram
YouTube
Όποιος ασχολείται με την occult πλευρά του metal, υπό ένα γενικότερο πρίσμα, σίγουρα κάπου, με κάποιον τρόπο, θα έχει συναντήσει τους BLACK OATH. Οι Ιταλοί λογίζονται πια ως «παλιές καραβάνες» στον χώρο, έχοντας φτάσει αισίως τους πέντε full length δίσκους και αρκετά EPs, singles και splits. Δημιούργημα του μπασίστα, κιθαρίστα και τραγουδιστή E.A. Zorath, γνωστού από τον «μαύρο» του δεύτερο «εαυτό» με τους COVEN OF IMPURITY, GOSFORTH και THE RITE, οι τέσσερεις Λομβαρδοί (από το Μιλάνο) έρχονται να καταθέσουν ξανά τη δική τους άποψη περί του πως πρέπει να ακούγεται το doom metal, και πόσο αυτό πρέπει να ακούγεται μυστηριακό/μυστηριώδες και… τελετουργικό. Μια απλή ματιά στο όλο concept που συνοδεύει την εμφάνισή τους, πείθει εύκολα. Γνωρίζω πως υπάρχουν εκεί έξω ακροατές που δεν συγκινούνται από την άκρατη θεατρικότητα, που θέλουν να προκρίνεται πάντα η μουσική έναντι της εικόνας. Αυτοί, πάντα θα είναι παραπάνω σκεπτικοί ως προς τέτοια φαινόμενα. Υπάρχουν όμως και αυτοί που πιστεύουν ακράδαντα πως σε μια κατ’ εξοχήν «θεατρική» μουσική όπως είναι το metal (όλοι έναν ρόλο υποδύονται, μην έχεις καμία αμφιβολία περί τούτου, για να μη χρησιμοποιήσω τον όρο «ποζεράδες» και παρεξηγηθώ), πάντα θα παίζει σημαντικό ρόλο η εμφάνιση, το στήσιμο και η όλη «εικόνα» που ο εκάστοτε καλλιτέχνης πλασάρει για να υποστηρίξει τη μουσική του, ως προς το πόσο επιτυχημένη θα είναι η προσπάθεια αυτή.
Το “Emeth Truth and Death” ισορροπεί μεταξύ του βέρου, occult doom metal των 70s – αρχών 80s και του επικού doom όπως αυτό γεννήθηκε και καθιερώθηκε από το 1986 και μετά, περιττό να αναφέρω με ποιον δίσκο και από ποιο συγκρότημα. Από τη μία λοιπόν υπάρχει ο κλασσικός BLACK SABBATH ήχος, από την άλλη το επικό στυλ συγκροτημάτων όπως οι PROCESSION και CAPILLA ARDIENTE. Έχει και μια αίσθηση γοτθικού ρομάντζου, πηγαία και όχι επιτηδευμένη, που προσδίδει με την σειρά της ακόμη περισσότερη ατμόσφαιρα στο άλμπουμ. Η παραγωγή είναι για το είδος άψογη, πεντακάθαρη, με αναλογικό «χρώμα» που εννοείται επιβάλλεται για τέτοιου είδους μουσική, οι κιθάρες είναι τα πρώτα βιολιά και οι ποικιλία στα φωνητικά «δουλεύει» εξαιρετικά, με κορυφαίες στιγμές την ερμηνεία του Ustumallagam των DENIAL OF GOD και THE RITE στο “Death haze” και την προσωπική μου αδυναμία, τον Felipe Plaza, στο έπος “Wounded temple”. Πολύ καλή δουλειά το “Emeth Truth and Death”, είμαι βέβαιος πως θα αρέσει σε όλους τους doomsters, ανεξαιρέτως ειδικότερων γούστων. Άλλωστε, τι τα θες, τι τα γυρεύεις… το doom metal είναι από μόνο του τέτοιο, που δέχεται τους πάντες, από hippies υμνητές των COVEN και BLACK SABBATH, μέχρι μελετητές – ακολούθους των Επικών Γραφών, σαν τους ATLANTEAN KODEX και τους CRYPT SERMON. Όταν λοιπόν, έστω και με πολύ διακριτική παρουσία, υπάρχουν εδώ ΟΛΕΣ οι τάσεις του, γιατί να περάσει απαρατήρητο;
(7,5 / 10)
Δημήτρης Τσέλλος
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ/ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ: DISFUNERAL
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “Blood red tentacle”
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Redefining Darkness Records
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Clement Favre – Μπάσο
Nicolas Bauer – Τύμπανα
Florian Brabant – Κιθάρες
Renaud Mann – Φωνητικά
ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ:
Facebook
Spotify
Bandcamp
YouTube
Δηλώνω συγκινημένος όσο ελάχιστες φορές σε χρονικά Underground Halls με την περίπτωση των Γάλλων DISFUNERAL.Το κουαρτέτο από το Nancy έχει πιάσει ένα απίστευτο συναίσθημα τομής δυο εκ των σημαντικότερων / καλύτερων / επιδραστικότερων συγκροτημάτων στην ιστορία του ακραίου ήχου, και το κάνουν με τέτοιο τρόπο που σε κάνουν να απορείς αν το ημερολόγιο δείχνει όντως 2022. Παρότι δημιουργήθηκαν το 2015 και έβγαλαν το ομότιτλο ΕΡ τους το 2017, τα ίχνη τους είχαν χαθεί μέχρι φέτος που κάνουν το μεγάλο «μπαμ». Το ντεμπούτο τους “Blood red tentacle” είναι έτοιμο να πιάσει άπαντες στον ύπνο και να διεκδικήσει τη θέση που του αρμόζει όχι απλά στις κορυφαίες κυκλοφορίες της χρονιάς αλλά και όλης της δεκαετίας και ειδικότερα στον ακραίο ήχο. Η AUTOPSY εφιαλτική αισθητική των “Severed survival”/”Mental funeral”/”Acts of the unspeakable”, συναντάει την βαρύτητα και λογική πριονοκορδέλας των ENTOMBED των “Left hand path”/”Clandestine”, με αποτέλεσμα οι DISFUNERAL να ακούγονται σαν τον καρπό του θυελλώδους και κεραυνοβόλου έρωτα των δυο μεγαθηρίων που αναφέρουμε. Το εκπληκτικότερο όλων όμως δεν είναι αυτό το απόλυτο 50-50 που έχουν καταφέρει να ακούγονται σαν τις δυο βασικές επιρροές τους, αλλά το πόσο απίστευτες είναι οι συνθέσεις τους, οι οποίες ως επί το πλείστον είναι μικρές (μεγαλύτερο κομμάτι το “Funeral maze” που κλείνει το δίσκο στα 4:48).
Έτσι λοιπόν, η σήψη και τρόμος που προκαλούσαν μια ζωή οι AUTOPSY έρχεται σε αντιδιαστολή με τον ήχο μπετονιέρας των ENTOMBED και τα ασύλληπτα ξεσπάσματα που τέμνουν τα εφιαλτικά σημεία με τις ιλιγγιώδεις ταχύτητες που οδηγούν σε σύντομα και περιεκτικά blast beats με βαλτώδη ήχο είναι πραγματικά το κάτι άλλο. Βάσει και των αναφορών στις χρυσές περιόδους των ηρώων τους, κατανοείτε ότι μιλάμε για δίσκο που ΚΑΛΛΙΣΤΑ θα μπορούσε να είχε βγει 30 χρόνια πριν και να ακούγεται το ίδιο υπέροχος (και έχει σημασία αυτό αν βάλετε κάτω τι βγήκε στο είδος μεταξύ ’91-’92). Θεωρώ πραγματικά απίστευτο ότι τρεις δεκαετίες και βάλε μετά, έχουμε ακόμα μπάντες που προσπαθούν να παίξουν έτσι, αλλά αυτό το πράγμα δεν το περίμενε κανείς. Και να πεις είναι Σουηδοί για να κατέχουν τον ήχο αυτό (μια και οι AUTOPSY πάντα ήταν μεγάλη επιρροή στον Ευρωπαϊκό βορρά) πάει κι έρχεται. Γάλλοι ρε θηρία; Εξαιρετική παραγωγή, τσιμεντένιος ήχος, εκπληκτικός τραγουδιστής λες και κατάπιε τον Chris Reifert και τον συγχωρεμένο L.G. Petrov και ακούγεται σαν και τους δυο μαζί, ίσως ένα από τα κορυφαία οπαδικά άλμπουμ στην ιστορία. Οι τύποι είναι απόλυτοι τιμητές και δεν ντρέπονται καθόλου γι’ αυτό, αντιθέτως ντροπιάζουν όσους ταλαιπωρούν το είδος νομίζοντας ότι παίζουν death metal. Μοναδικό «μείον» για μένα, η διάρκεια-σφηνάκι των 32’ γιατί δεν το χορταίνω. Έτοιμοι να γράψουν ιστορία ως μεγάλη ελπίδα για το μέλλον!
(9 / 10)
Άγγελος Κατσούρας
FROM THE VAULTS: USURPER “Master of the realm” (Alone Records)
Μέσω της δικής μας Alone Records, που εδρεύει στη Θεσσαλονίκη, μεταφερόμαστε νοερά στην Αγγλία και στο Newcastle (upon Tyne, όπως είναι η πλήρης ονομασία του και η πιο…ποιητική), για να βρούμε τους USURPER, οι οποίοι μετά από ένα ep (“The Vanguard”) το 2018, κυκλοφόρησαν πέρυσι το “Master of the realm”. Περυσινό άλμπουμ, γι’ αυτό και παρουσιάζεται στην ενότητα “From the Vaults”. Από την άλλη όμως, ως τώρα κυκλοφορούσε μόνο σε digital μορφή από το bandcamp τους, οπότε, τρέχα γύρευε. Όσο τους έμαθες εσύ, άλλο τόσο τους έμαθα κι εγώ. Επιπροσθέτως, μια τέτοια κυκλοφορία λογίζεται για φετινή, για όλους τους «μερακλήδες» που αρνούνται να ακούσουν μουσική σε οποιοδήποτε άλλο format από το φυσικό, δηλαδή CD ή βινύλιο (ιδανικότερα, πλάκα γραμμοφώνου θα ήθελαν, αλλά δεν το λένε). Στο δια ταύτα τώρα, Βρετανοί είναι οι USURPER, heavy metal παίζουν, καταλαβαίνουμε όλοι σαν ποιους μπορεί να ακούγονται και ποιο το ύφος τους. Βασικά, ΠΟΛΥ κλασσικό heavy metal παίζουν, σε σημείο να απορείς αν έχει εφευρεθεί κάποια χρονομηχανή και μας ήρθαν από το 1982.
Ευθύτητα, αμεσότητα, το απαραίτητο επικίζον συναίσθημα σε κάποιες φάσεις, οι ακόμη πιο απαραίτητες τσιρίδες σε κάποιες άλλες… Συγκρότημα που θα μπορούσε κάποια στιγμή να βρει θέση στα billings των festivals που καταπιάνονται με τον παραδοσιακό heavy metal ήχο, καθώς δεν έχει να ζηλέψει κάτι από αρκετά που έχουν ήδη εμφανιστεί εκεί. Τώρα, αστοχίες και μειονεκτήματα σαφώς και υπάρχουν, αλλά αυτά συμβαίνουν όταν κατά τη διάρκεια της ηχογράφησης δεν γίνεται ούτε λόγος για επεξεργασία στο studio και η μπάντα έχει τα cojones να ηχογραφήσει σύμφωνα με τις ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ της δυνατότητες. Και φίλε μου, σε έναν κόσμο όπου στο CD ο οποιοσδήποτε ακούγεται σαν τους JUDAS PRIEST και στην σκηνή ψάχνεις γιαούρτι να του πετάξεις (μαζί με τον κεσέ, να τη φάει καλή, να τη θυμάται), αυτό μετράει πολύ. Ας τους έχουμε από κοντά…
Για περισσότερες πληροφορίες, δες εδώ:
Bandcamp
Facebook
Άκουσέ τους εδώ:
YouTube
Αν σου άρεσε, το επόμενό σου βήμα είναι να μπεις στο site της Alone Records και να καταθέσεις τον οβολό σου:
Δημήτρης Τσέλλος
