«Πόσα αντίτυπα έχει πουλήσει το συγκρότημα; Από ποια εταιρεία κυκλοφορεί το album; Παίζει μέσα κανένας γνωστός;». Ερωτήματα που τουλάχιστον εδώ, δεν υφίστανται. Και δεν υφίστανται, διότι πολύ απλά, δε μας ενδιαφέρουν οι απαντήσεις τους. Η ποιότητα στη μουσική είναι αυτό που μας ενδιαφέρει. Το να ανακαλύπτει κανείς νέες αγαπημένες μπάντες εκεί που δεν το περιμένει, θα αποτελεί πάντα, εκτός από μεγάλη ικανοποίηση, την πλέον ευχάριστη πρόκληση, καθώς κι εμείς είμαστε πρωτίστως οπαδοί. Σε μια στήλη λοιπόν όπου τα «αδηφάγα» αυτιά των ολοένα και αυξανόμενων φίλων της δεν έχουν σύνορα, έτσι κι εμείς θα προσπαθούμε κάθε φορά να παρουσιάζουμε τη μεγαλύτερη δυνατή γκάμα ήχων και συγκροτημάτων. Άλλωστε, κανένα best seller δε θα υπήρχε, αν δεν υπήρχε η σκηνή του UNDERGROUND.
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ/ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ: ADVENTURE
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “Tales of Belle – Pt.1”
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Apollon Records
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Kjell Myran – Φωνητικά
Elen Cath Hopen – Φωνητικά, πιάνο, φλάουτο
Terje Flessen – Κιθάρες
Odd-Roar Bakken – Hammond, synthesizers
Terje Craig – Φωνητικά, μπάσο, synthesizers
Alf Helge Lund – Τύμπανα
ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ:
Website
Bandcamp
YouTube
Το εξαμελές συγκρότημα των Νορβηγών ADVENTURE, επισκέπτεται την στήλη μας για πρώτη φορά, οπότε, είναι δεδομένο πως θα ξεκινήσουμε την αναφορά μας σ’ αυτούς μ’ ένα σύντομο βιογραφικό σημείωμα. Ως group, υπάρχουν από το 1996, παρακαλώ, ενώ έκαναν την επίσημη «πρώτη» τους, όταν κυκλοφόρησε το ομώνυμο ντεμπούτο τους, το 2000. Έκτοτε, το “Beacon of light” (2009), το “Caught in the web” (2014) και το “New horizon” (2019), έδειξαν μια μπάντα που προσέχει κάθε της κίνηση, δεν συνθέτει απλά για να συνθέσει και στοχεύει στην παρουσίαση όσο το δυνατόν καλύτερου υλικού. Έτσι, φτάσαμε αισίως στο πέμπτο κατά σειρά “Tales of Belle – Pt.1 – Across the ocean” που, όπως μαρτυρά ο τίτλος, είναι το πρώτο μέρος μιας concept διλογίας που αναμένεται να ολοκληρωθεί με την κυκλοφορία του δευτέρου μέρους, σίγουρα μέσα στο 2023, μπορεί και στα τέλη της χρονιάς που διανύουμε.
Με τι ασχολείται τώρα το «σενάριο». Κατά το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα λοιπόν, ζούσε στο Selbu της Νορβηγίας η Brynhild Paulsdatter Størseth, γνωστή μετέπειτα ως Belle Gunness και Hell’s Belle. Long story short, που λένε, μετανάστευσε το 1881 στις Η.Π.Α, εγκαταστάθηκε στο Σικάγο και εκεί, εργάστηκε σε κρεοπωλείο, εκμεταλλευόμενη τα σωματικά της προσόντα, καθώς ήταν κατά το κοινώς λεγόμενον… νταρντάνα. Αυτό, μέχρι να εξελιχθεί σε μια serial killer που σκότωσε τους δύο συζύγους της, αρκετούς επίδοξους συντρόφους της καθώς και αρκετά από τα παιδιά της, για να εισπράττει τα χρήματα από τα ασφαλιστήρια ζωής τους. Χαρακτηριστική η αγγελία που έβαζε στην εφημερίδα, κάθε φορά: «Όμορφη χήρα, ιδιοκτήτρια ενός μεγάλου αγροκτήματος σε μια από τις καλύτερες περιοχές της κομητείας La Porte της Ιντιάνα, επιθυμεί γνωριμία με κύριο αναλόγου επιπέδου, με σκοπό να ενώσουν τις περιουσίες τους. Δεν λαμβάνονται υπόψη απαντήσεις με επιστολή, εκτός εάν ακολουθήσει επίσκεψη. Οι ασήμαντοι δεν χρειάζεται να υποβάλουν αίτηση».
Για το τι έγινε τελικά και πως έληξε η υπόθεσή της, “Wiki is your friend”. Εγώ θα σου πω πως το concept αυτό «ντύνεται» με ένα αξιολογότατο hard rock, αναμεμειγμένο με progressive και folk rock, όπου εννοείται πως η κιθάρα «ανταγωνίζεται» το Hammond για τη θέση του βασικού πρωταγωνιστή και τα πολυφωνικά μέρη υποστηρίζονται από ένα σταθερό, απλό, λιτό rhythm section. Μάλιστα, εντύπωση προκαλεί το γεγονός πως ενώ το θέμα είναι κατ’ εξοχήν σκοτεινό, η μουσική μάλλον έχει ένα θετικό, αισιόδοξο πρόσημο, με τους URIAH HEEP να είναι η κυριότερη επιρροή για το σεξτέτο. Στα πιο «σκληρά» τους μέρη, μου θυμίζουν και τους μικρούς ήρωες του underground, MAUSOLEUM GATE. Επίσης στα θετικά, η ορθή ανάπτυξη της ιστορίας μέσω των στίχων. Για να δούμε, είμαι περίεργος και αισιόδοξος για τη συνέχεια. Ας τους δώσω, για την ώρα, ένα…
(7 / 10)
Δημήτρης Τσέλλος
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ/ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ: SENTIENT HORROR
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “Rites of gore”
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Redefining Darkness Records
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Jon Lopez – Κιθάρες
Matt Moliti – Κιθάρες, φωνητικά
Tyler Butkovsky – Μπάσο
Evan Daniele – Τύμπανα
ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ:
Facebook
YouTube
Spotify
Bandcamp
Είναι μάλλον γραφτό αν κατάγεσαι από το Stockholm του New Jersey, να παίζεις μουσική ανάλογη της ευρέως γνωστής Stockholm της Σουηδίας. Οι Αμερικάνοι SENTIENT HORROR μας είχαν προϊδεάσει για μεγάλα πράγματα με τα δυο πρώτα τρομερά αξιόλογα άλμπουμ τους (“Ungodly forms” -2016, “Morbid realms” -2019), αλλά ο τρίτος τους δίσκος ονόματι “Rites of gore” είναι σίγουρα ο καλύτερος της μικρής τους καριέρας μέχρι στιγμής από την πρώτη ακρόαση. Όπως είπαμε στην αρχή, Στοκχόλμης Σουηδικής το ανάγνωσμα για τον ήχο των SH, οι οποίοι γίνονται άλλη μια μπάντα από την άλλη όχθη του Ατλαντικού που προστίθεται στην αναβίωση του περίφημου «ήχου-πριονοκορδέλα» που ευδοκίμησε στον Ευρωπαϊκό βορρά στις αρχές των ‘90s. Το κουαρτέτο επιδίδεται σε επίδειξη αγάπης στους τρεις εκ των τεσσάρων μεγάλων του Σουηδικού ήχου (ENTOMBED, DISMEMBER, GRAVE, δεν έχουν τις ταχύτητες και το επικό συναίσθημα των UNLEASHED), ενώ σε κάποια σημεία που αφήνονται να παίξουν λίγο παραπάνω, διαφαίνεται και μια αδυναμία στους EDGE OF SANITY και δη σε κάποια λίγο πιο μελωδικά σημεία που… σπάνε λίγο τη σφαγή και δίνουν ανάσες στον ήχο τους. Οι διαθέσεις του δίσκου είναι φανερές από το άνοιγμα με το “A faceless corpse” και τα εννιά τραγούδια είναι όλα ποιοτικότατα και διεκδικεί το καθένα τον τίτλο του κορυφαίου.
Η φωνή του Matt Moliti ενώ δεν έχει αυτή τη σαπίλα των Σουηδικών επιρροών της μπάντας, είναι όσο καθαρή και πορωτική πρέπει, ενώ ο ήχος γενικότερα είναι ένα πανέμορφο αμάλγαμα των “Left hand path”, “Clandestine”, “Like an everflowing stream”, “Indecent and obscene”, “Into the grave” και “You’ll never see…”, δηλαδή των δυο πρώτων δίσκων κάθε επιρροής που αναφέραμε, άρα αυστηρά 1990-1993 περίοδος. Το να μπορούν να αναβιώνουν όμως έναν ήχο που έρχεται από τρεις δεκαετίες πριν και μάλιστα με τόσο όμορφο και οπαδικό τρόπο, είναι άξιο συγχαρητηρίων. Παίζουν με απόλυτη προσοχή και εκτελεστική ικανότητα, τιμούν αυτούς που είχαν σίγουρα αφίσες στα δωμάτια τους, ενώ ακόμα και στα δυο κομμάτια που ξεφεύγουν λίγο σε διάρκειες, τα “The grave is my home” και “The eyes of dread”, καταφέρνουν να μην κουράσουν αλλά να απλώσουν τον ήχο τους σε κάτι παραπάνω από στεγνά σούτια. Φοβερή δουλειά στα riffs, αξιοπρόσεκτα και καθαρά τα solo τους (δεν περίμενα τέτοια εξέλιξη να πω την αλήθεια), συνεχές συναίσθημα ότι έχεις γίνει ξανά παιδί και ανακαλύπτεις το είδος από την αρχή και η κορυφή του παγόβουνου που κατευθύνεται πάνω σου είναι η εξαίρετη διασκευή στο “Supposed to rot” των πατέρων ENTOMBED, παρότι είμαι δύσκολος στις διασκευές της μπάντας, οι SH το «κάρφωσαν». Φοβερό αποτέλεσμα υπεράνω προσδοκιών και με διάχυτο το συναίσθημα ότι μελλοντικά ίσως και να το ξεπεράσουν!
(8,5 / 10)
Άγγελος Κατσούρας
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ/ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ: SQUARED
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “Strange affairs”
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Self-Released
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Jack L. Stroem – Φωνητικά
Arthur Vere – Κιθάρες, πλήκτρα
Kammo Olaivar – Μπάσο
Robin Risander – Τύμπανα
ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ:
Bandcamp1
Bandcamp2
Facebook
Instagram
YouTube
Είναι μια από τις ελάχιστες φορές που η στήλη αυτή φιλοξενεί καλλιτέχνες με την μουσική άποψη των SQUARED. Λογικό, αφού το μελωδικό rock – A.O.R είναι κατά βάση ένα είδος που «φιλοξενείται» στα κατάστιχα μεγάλων εταιρειών και τα συγκροτήματα που το υπηρετούν, αξίζουν δεν αξίζουν την τόση αναγνώριση και διαφήμιση, έχουν τα φώτα στραμμένα πάνω τους. Εδώ όμως, έχουμε να κάνουμε με μια κυκλοφορία που δεν έχει εταιρεία πίσω της. “Self-released” που λέμε, σε άπταιστα Ελληνικά. Οι SQUARED σχηματίστηκαν το 2019 από τον Γάλλο κιθαρίστα/πληκτρά Arthur Vere και τον Σουηδό τραγουδιστή Jack L. Stroem, οι οποίοι έχουν προσλάβει τους session μουσικούς Robin Risander (τύμπανα) και Kammo Olaivar (μπάσο) για να καλύψουν τις εναπομείνασες θέσεις. Το “Strange affairs” λοιπόν είναι το ντεμπούτο τους, το οποίο έρχεται με δύο χρόνια καθυστέρηση, καθώς ήταν προγραμματισμένο να κυκλοφορήσει το 2020. Οι λόγοι της καθυστέρησης; Οι γνωστοί, που δεν συντρέχει λόγος να αναφερθούν για νιοστή φορά. Συνεχίζουμε. Είμαι σίγουρος πως ξέρεις την παροιμία που λέει «κάλλιο αργά, παρά ποτέ». Για ποιον λόγο την αναφέρω; Δεν είναι δύσκολο να μαντέψεις…
Είμαι από αυτούς που θεωρούν πως το A.O.R διάγει μέρες παρακμής και χρυσές μετριότητες περνιόνται για «σπουδαίοι καλλιτέχνες» και «ελπίδες για το μέλλον». Η άποψή μου αυτή, κατά καιρούς, έχει βρει πολλούς σύμφωνους, αλλά και διαφωνούντες, αφού ως γνωστόν όλα είναι θέμα γούστου μα και απαιτήσεων. Κυρίως δε, το δεύτερο. Ως ακροατής που έχω συγκεκριμένα standards, τα οποία και μεταφέρω όταν καταθέτω την κρίση μου στο χαρτί, έχω να πω πως το “Strange affairs” είναι μια καθόλα ευχάριστη έκπληξη, σε σημείο που το καθιστά μια “must have” κυκλοφορία, για κάθε οπαδό του μελωδικού rock. Και ειλικρινά, δε μπορώ να καταλάβω, πως γίνεται να αποθεώνεται η κάθε μετριότητα, και να μην αποθεωθεί αυτό εδώ το δισκάκι, άσχετα από τη δική μου βαθμολογία! Οι «παράξενες υποθέσεις» των SQUARED είναι μια πραγματική «χρονομηχανή», που σε στέλνει πίσω στα τέλη της δεκαετίας του 80’, για να ακούσεις εμπνευσμένο, άκρως μελωδικό hard rock, γεμάτο ανθεμικά τραγούδια με «πιασάρικα» refrains, «πουδραρισμένα» πλήκτρα, λεπτεπίλεπτες κιθάρες, πολυφωνίες, power ballads και ατμόσφαιρα από soundtracks κοινωνικών, νεανικών ταινιών και σειρών της εποχής.
Το “Strange affairs” είναι σίγουρα στους καλύτερους δίσκους της χρονιάς, στο είδος του. Απανταχού νοσταλγοί της τότε εποχής (κοινώς, «γεροντάρες»), όσοι θα θέλατε να είχατε γεννηθεί στα 60s και όσοι πιστεύετε ακόμη στη δύναμη του καλού songwriting όπως το δίδαξαν τύποι με ξασμένο μαλλί κομμωτηρίου και πουκαμίσες, θα χαρείτε με τη ψυχή σας τα τραγούδια του. Επί προσωπικού, εύχομαι αυτή να είναι μόνο η αρχή και να θαυμάσουμε ένα ωραίο σερί! Μπράβο κύριοι, μπράβο!
(8 / 10)
Δημήτρης Τσέλλος
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ/ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ: THE TROOPS OF DOOM
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “Antichrist reborn”
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Alma Mater Records
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Alexandre Oliveira – Τύμπανα
Jairo “Tormentor” Guedz – Κιθάρες
Marcelo Vasco – Κιθάρες
Alex Kafer – Φωνητικά, μπάσο
ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ:
Facebook
Website
Spotify
Bandcamp
YouTube
Χαράς Ευαγγέλιο για τους λάτρεις της old-school λογικής στο μεταλλικό ήχο η ίδρυση των THE TROOPS OF DOOM πρόπερσι. Το πνευματικό παιδί του πρώην κιθαρίστα των SEPULTURA, Jairo “Tormentor” Guedz, φρόντισε από πολύ νωρίς να κάμψει τα ερωτηματικά για το ύφος και την καταγωγή τους, καθώς και μόνο που πήραν το όνομα από το συγκεκριμένο άσμα των SEPS ήταν αρκετό για να καταλάβουν όλοι τι ισχύει. Μετά από 2 φοβερά ΕΡ, τα “The rise of heresy” (2020) και “The absence of light” (2021), έρχεται η ώρα και του full-length τους, ονόματι “Antichrist reborn”, με ευθεία παραπομπή και πάλι σε άλλο παλιό άσμα των SEPS (το “Antichrist” μέσα από το EP “Bestial devastation” του 1985). Το ξεκάθαρο thrash των Βραζιλιάνων είναι αδιαμφισβήτητο, το αναφέρω γιατί είμαι βέβαιος ότι θα προσπαθήσουν να του κοτσάρουν την ταμπέλα του death/thrash η οποία πάντα είναι αχρείαστη σε τέτοιες περιπτώσεις. Είναι όμως αρκούντως εντυπωσιακό πως φάνηκε το συγκρότημα να βάζει τις βάσεις με τα ΕΡ για να έρθει το πραγματικά πολύ ανώτερο άλμπουμ να κάνει τη διαφορά. Σαν από καιρό έτοιμοι, ακούγονται λες και σκόπιμα είχαν αφήσει τα 10 κομμάτια του δίσκου ως κυρίως πιάτο, δυστυχώς δεν γνωρίζω αν τα είχαν συνθέσει με τα αντίστοιχα των ΕΡ.
Ευτυχώς όμως για όλους μας, ένας βετεράνος όπως ο Jairo αποφάσισε να βγει από την αφάνεια ετών και να δείξει σε όλους τους νεότερους πως γίνεται σωστά. Από τη μια η επιστροφή του δίνει χαρά, από την άλλη οφείλει να μας προβληματίσει πως νεότεροι άνθρωποι με – υποθετικά – μεγαλύτερη όρεξη να αποδείξουν πράγματα, δεν μπορούν να «πιάσουν» το συναίσθημα του είδους όπως κάνουν οι THE TROOPS OF DOOM. O τραγουδιστής Alex Kafer έχει την κατάλληλη Cavalera χροιά για να μην γελαστεί ούτε ένας για το που παραπέμπει ο δίσκος, και γενικότερα μετά από μια «αναγνωριστική» αρχή, ο δίσκος όσο πάει γίνεται καλύτερος, γρηγορότερος και πιο απαραίτητος για τον μέσο ακροατή που ψάχνει να ακούσει σωστό thrash και ποιοτικό μέταλλο γενικότερα. Δεν βαράει απλά για να βαρέσει αλλά είναι πολύ σημαντικό ότι τα τραγούδια έχουν συνοχή μεταξύ τους, δεν ξεφεύγουν σε διάρκειες και περιέχουν σημεία που αν τα είχαμε σε δίσκο SEPULTURA, ξεκάθαρα θα φεύγαμε από μπαλκόνια λόγω χαράς. Από τη στιγμή που – δικαίως – αναγνωρίσαμε στους SEPULTURA μια φοβερή επιστροφή με το “Quadra”, φαντάζομαι είναι αυτονόητο να καταλάβει κανείς γιατί ήδη το “Antichrist reborn” έχει αποσπάσει διθυραμβικά σχόλια παίζοντας οι THE TROOPS OF DOOM σαν τους SEPULTURA που μας έχουν λείψει δεκαετίες.
Το μόνο που απομένει πριν το ακούσετε, είναι να δείτε αν και πόσο προετοιμασμένοι είστε για το πόσο πολύ θα σας αρέσει, το υλικό θα κάνει τα υπόλοιπα από μόνο του.
Υ.Γ.: Στην περιορισμένη έκδοση θα βρείτε δυο διασκευές, το “Necromancer” των SEPULTURA (αλίμονο) και το “The usurper” των CELTIC FROST!
Υ.Γ. 2: Ένα μεγάλο μπράβο στον Fernando Ribeiro των MOONSPELL που το πήρε πάνω του και κυκλοφόρησε το δίσκο από την εταιρεία του. Για άλλη μια φορά αποδεικνύει πόσο πολύ αγαπάει τη μουσική μας στο σύνολο της.
(8,5 / 10)
Άγγελος Κατσούρας
