a
«Πόσα αντίτυπα έχει πουλήσει το συγκρότημα; Από ποια εταιρεία κυκλοφορεί το album; Παίζει μέσα κανένας γνωστός;». Ερωτήματα που τουλάχιστον εδώ, δεν υφίστανται. Και δεν υφίστανται, διότι πολύ απλά, δε μας ενδιαφέρουν οι απαντήσεις τους. Η ποιότητα στη μουσική είναι αυτό που μας ενδιαφέρει. Το να ανακαλύπτει κανείς νέες αγαπημένες μπάντες εκεί που δεν το περιμένει, θα αποτελεί πάντα, εκτός από μεγάλη ικανοποίηση, την πλέον ευχάριστη πρόκληση, καθώς κι εμείς είμαστε πρωτίστως οπαδοί. Σε μια στήλη λοιπόν όπου τα «αδηφάγα» αυτιά των ολοένα και αυξανόμενων φίλων της δεν έχουν σύνορα, έτσι κι εμείς θα προσπαθούμε κάθε φορά να παρουσιάζουμε τη μεγαλύτερη δυνατή γκάμα ήχων και συγκροτημάτων. Άλλωστε, κανένα best seller δε θα υπήρχε, αν δεν υπήρχε η σκηνή του UNDERGROUND.
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ/ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ: DORIAN SHROOM
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “Nothing is sacred”
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Independent/Unsigned
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Χρήστος Διαμαντής – Φωνητικά
Κώστας Δημάκης – Κιθάρα, φωνή
Γιώργος Τσομπανίδης – Κιθάρα
Ανδρέας Αθανασιάδης – Τύμπανα
Γιώργος Μέλιτος – Φωνητικά, μπάσο
ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ:
Instagram
Spotify
Bandcamp
Facebook
YouTube
Χαίρομαι ιδιαίτερα που το σημερινό volume ξεκινά με «δικά μας» παιδιά. Οι DORIAN SHROOM μας έρχονται από τη Ξάνθη και είναι νεότατοι, τόσο ως group (από το 2018 υπάρχουν), όσο και ηλικιακά. Όπως λέει το Δελτίο Τύπου, σχηματίστηκαν στο στούντιο της Μουσικής Λέσχης του Πολιτιστικού Συλλόγου Φοιτητών Ξάνθης «Η Γέφυρα». Αυτό που δε μας λέει, είναι τι σημαίνει το περίεργο όνομά τους και μας προτρέπει να το βρούμε μονάχοι μας. Επειδή είμαι πολύ «γέρος» για να μπαίνω σε τέτοιο «τριπάκι» (το εξώφυλλο πάντως, κάπου με οδηγεί), θα το αφήσω προς το παρόν και πιθανόν να επανέλθω στην πορεία, ρωτώντας τους ιδίους.
Πάμε τώρα στο ντεμπούτο τους, το οποίο τιτλοφορείται “Nothing is sacred” και περιγράφεται ως “D.I.Y” (“Do It Yourself”, δηλαδή) στο 100%. Όντως, δεν έχουν εταιρεία πίσω τους, δεν έχουν «ξένο» budget, δεν έχουν management και τα πάντα περνούν από το δικό τους χέρι. «Έσκασαν», λέει, «μύτη», για να μας χορέψουν σε ρυθμούς… ιερόσυλους και δείχνουν μια ιδιαίτερη κλίση στις live εμφανίσεις, οπότε μάλλον οι προθέσεις τους είναι άγριες, μα και ξεκάθαρες. Επίσης, κρατούν κλειστό το στόμα τους και δε μας λένε τι ακριβώς παίζουν, αλλά μας αφήνουν να το διαπιστώσουμε και αυτό μόνοι μας. Γιατί, πιστεύουν, πως αν μας το πουν, αυτό θα μας κάνει να μην τους ακούσουμε.
Θεωρούν βλέπεις περίεργο τα μουσικά τους γούστα, καθενός ξεχωριστά, να είναι τόσο ετερόκλητα και ίσως απωθητικό. Τους πληροφορώ λοιπόν πως οι πολλές και διαφορετικές επιρροές σε μια μπάντα, προσωπικά τουλάχιστον, αποτελούν στοιχείο που με «κερδίζει», παρά με απωθεί. Κοίτα… κατά βάση, στο “Nothing is sacred” ακούμε rock. Σκέτο. Απλό, λιτό, απέριττο. Τα παλιά τα χρόνια, έτσι θα το ονομάζαμε και θα ήμασταν και ήσυχοι. Επειδή όμως, η δική μου γενιά είναι η γενιά της «ταμπέλας» και των μακρόσυρτων περιγραφικών όρων (θα θυμάσαι κάτι heavy/power/speed/thrash metal που διαβάζαμε στα περιοδικά, για μπάντες σαν τους METAL CHURCH, ναι;), θα δώσω στους DORIAN SHROOM την ταμπέλα του “heavy rock” και θα έχω πέσει μέσα στον απόλυτο βαθμό.
70s ήχος λοιπόν, από τη μια, στην αρχική του μορφή, 70s ήχος a la 90s από την άλλη. Τι σημαίνει αυτό; Ότι από τους SOCRATES και τους LED ZEPPELIN, στους KYUSS, τους METALLICA (“Load”) και τους NIGHTSTALKER, η απόσταση είναι πολύ μικρή. Δε λείπουν οι blues αναφορές-επιρροές, η παραγωγή είναι αξιοπρεπέστατη για ένα είδος που απαιτεί παραγωγές καταπληκτικές, με ήχους αναλογικούς και «ζεστούς» και η απόδοση των πέντε μουσικών, στέκεται σε πολύ καλά επίπεδα. Εννοείται πως υπάρχουν πολλά περιθώρια βελτίωσης και αυτά θα έρθουν με τον καιρό, αλλά τούτη η πρώτη δουλειά από τους Ξανθιώτες, είναι πολύ αξιόλογη και θα πρέπει να τους γεμίζει αισιοδοξία για το μέλλον. Όποιος έχει «ράμματα για τη γούνα τους», όπως λένε οι ίδιοι, μπορεί να στραφεί στους συνδέσμους που παρατέθηκαν και να βρει την άκρη. Εγώ πάντως, προτρέπω να ακουστεί το “Nothing is sacred”. Είναι βέβαιο πως θα εκτιμηθεί. Μπράβο παιδιά, καλή αρχή!
(7 / 10)
Δημήτρης Τσέλλος
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ/ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ: IN GRIEF
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “An eternity of misery”
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Iron Bonehead Productions
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Michele Labratti
Kristian Cucchiara
Paolo Scandolaro
ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ:
Facebook
Bandcamp
YouTube
Ιδρύθηκαν το 2020 στην γειτονική μας Ιταλία και από τότε κυκλοφόρησαν ένα ΕΡ, το “Echoes of doom” και ένα demo το 2021, το “An eternity of misery”, προτού τραβήξουν την προσοχή της Iron Bonehead Productions, για να κυκλοφορήσουν μαζί της το ομώνυμο του demo πρώτο ολοκληρωμένο άλμπουμ τους. Το συγκρότημα, ουσιαστικά τρίο, αποτελείται από τους Michele Labratti (YAKISOBA, VULFEHRIE), Kristian Cucchiara (Ex-PROFANAL) και Paolo Scandolaro (NECRO, Ex-BLACK OATH), χωρίς όμως να αναφέρονται πουθενά επίσημα, ούτε οι ίδιοι αλλά ούτε και οι ρόλοι τους στο σχήμα. Μικρή σημασία έχει, μιας και αυτό που προσφέρουν στον ακροατή, θα ξυπνήσει σε πολλούς θύμησες.
Πρόκειται για το Doom/Death metal σχήμα IN GRIEF, το οποίο εσκεμμένα ή όχι, δεν προσπαθεί να κρύψει τις επιρροές του από την περίφημη «Τριάδα της Peaceville». Εδώ θα βρει ο ακροατής στοιχεία από τους πρώτους ANATHEMA (την λυρικότητα), τους MY DYING BRIDE (την μελωδικότητα) και τους PARADISE LOST (την βαρύτητα των riff), όχι όμως αντιγραφές. Θα βρει μια πιθανή μορφή του πως θα εκφραζόταν μουσικά τα παραπάνω συγκροτήματα, αν έμεναν πιο πιστά στις Doom/Death καταβολές τους.
Θα βρει αργές, πένθιμες μελωδίες, με στιβαρά τύμπανα και καθαρό ήχο, θα βρει βιολιά σε κάθε σχεδόν τραγούδι, σε καίρια σημεία για να τονίσουν το μακάβριο της προσεγμένης μουσικής τους και βαριά (και μόνο) φωνητικά που δένουν απόλυτα και μεταφέρουν το νόημα των στίχων. Στίχους οι οποίοι γυρνάνε γύρω από τον θάνατο και την ματαιότητα της ζωής, με αναφορές σε ποιητές και συγγραφείς εδώ και εκεί, όπως στο “ The dagger, the chain, the scourge” και τον Aleister Crowley ή το πλάσμα Yarna στο “Ярна”. Μια συνολικά πολύ όμορφη πρώτη επίσημα δουλειά από τους Ιταλούς που δείχνουν να ξεκινάνε την δισκογραφική πορεία τους, με σταθερά βήματα και σωστό προσανατολισμό. Απολαύστε τους.
(7,5 / 10)
Φανούρης Εξηνταβελόνης
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ/ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ: MORTAL THRALL
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “A path to fire”
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Trepanation Recordings
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Christopher Scott Davis: Πλήκτρα
Todd Harris: Φωνητικά, Κιθάρες, Μπάσο
ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ:
Facebook
Instagram
Spotify
YouTube
Το baroque, post-black metal ντουέτο MORTAL THRALL δημιουργήθηκε τον Σεπτέμβριο του 2020 από τον τραγουδιστή/πολυοργανίστα Todd Harris (πρώην OUBLIETTE, BATTLE PATH). Αυθόρμητα, απρογραμμάτιστα γραμμένο και ηχογραφημένο κατά τη διάρκεια του lockdown, το “A path to fire”, το ντεμπούτο άλμπουμ του συγκροτήματος είναι μια συγκινητική νωπογραφία, ζωγραφισμένη από κιθαριστικά μέρη, εκπληκτικές συγχορδίες, παθιασμένα φωνητικά, textural synth και τύμπανα που εξελίχθηκε από την εμμονή του Harris με πίνακες της Αναγέννησης. Με θέμα τις τελευταίες ημέρες της Ισπανικής Ιεράς Εξέτασης, το άλμπουμ αφηγείται την ιστορία ενός από τα τελευταία θύματα, της Maria de los Dolores Lopez, που καταδικάστηκε από την εκκλησία για «αίρεση» και της οποίας η ιστορία θάφτηκε από το Βατικανό μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1990. Ο Harris ένιωσε υποχρεωμένος να αποτίσει φόρο τιμής στη φρικτή μοίρα της, βλέποντας ανησυχητικούς παραλληλισμούς και ακρότητες με τον σύγχρονο κόσμο, οι οποίες υπήρξαν προσωπικά του βιώματα σε όλη τη ζωή του ως gay.
Θα χρειαστείτε τους στίχους για να σας βοηθήσουν να περιηγηθείτε στον προαναγεννησιακό κόσμο του άλμπουμ. Τα “Take the cold” και “The calling” μας εξιστορούν τα πρώτα χρόνια της Μαρίας, όταν έφυγε από το σπίτι σε ηλικία δώδεκα ετών, αφού έχασε τους γονείς της και την όρασή της. Επέζησε ως ερωμένη του ιερέα της. «Ένας άνθρωπος με δύναμη, φαινομενικά ευσεβής, επέλεξε να είναι βεβηλωτής», βρυχάται ο Harris, σαν να κρίνει τον δέκατο όγδοο αιώνα από τα μισαλλόδοξα πρότυπα του εικοστού πρώτου αιώνα. Δεν έχει άδικο στην κρίση του, ούτε μπορεί να αφήσει έξω την απαίσια συμπεριφορά του ιερέα ως μέρος της αξιοσημείωτης ιστορίας της Μαρίας. Η ιστορία εξελίσσεται, τραγούδι το τραγούδι, στίχο τον στίχο, μέχρι τα τελευταία βήματα της Μαρίας, αυτά που την οδήγησαν στην πυρά και το τέλος της ζωής της και του δίσκου. Οι MORTAL THRALL γνωρίζουν τα δυνατά τους σημεία. Τα ζωντανά riffs κρατούν δυναμικό τον δίσκο ενώ παράλληλα κάνουν τα πάντα να ακούγονται συναισθηματικά και «ζωντανά». Από κομμάτι σε κομμάτι, το συγκρότημα αλλάζει λογική, γράφοντας ποικίλα και ενδιαφέροντα riffs δείχνοντας ακόμα μία φορά τις άπειρες δυνατότητας πειραματισμού και εναλλαγών του post-metal.
Το “A path to fire” είναι ένα αξιόλογο άλμπουμ για να αφιερώσετε τον χρόνο σας. Η συναισθηματική απήχηση είναι ισχυρή και ουσιαστική και η μουσική ενδιαφέρουσα σε όλο το δίσκο. Σε κάθε περίπτωση, οι MORTAL THRALL έχουν δημιουργήσει μια καλή βάση που μπορούν να αναπτύξουν μια θαυμάσια σειρά δίσκων στην συνέχεια.
(7,5 / 10)
Φανούρης Εξηνταβελόνης
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ/ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ: SPLINTERED THRONE
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “The Greater Good of Man”
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Independent/Unsigned
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Lisa Mann – Φωνητικά
Brian Bailey – Μπάσο
Kris Holboke – Τύμπανα
Matt Dorado – Κιθάρα
Jason Moser – Κιθάρα
ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ:
Facebook
Bandcamp
Instagram
Spotify
YouTube
Πάμε μια βόλτα μέχρι το Oregon τώρα, όπου θα βρούμε τους SPLINTERED THRONE. Μια μπάντα που υπάρχει εδώ και μια δεκαετία, έχει κυκλοφορήσει δύο ακόμη studio δίσκους (“The octagon” και “Redline”) και ένα live (“Live at Billy Blues”) αλλά κάθε άλλο παρά νεαρά σε ηλικία είναι τα μέλη της, αφού είναι όλοι βετεράνοι της τοπικής σκηνής. Πιο γνωστοί ίσως είναι ο Jason Moser, πρώην μέλος (ως μπασίστας) των WILD DOGS (της δισκάρας “Reign of terror”), o Matt Dorado, τον οποίο βρίσκουμε στους EARTH TO ASHES και φυσικά η Lisa Mann, που κυκλοφόρησε με τους WHITE CRONE το 2020 το πολύ καλό “The poisoner”. Τούτη δω είναι και η ανανεωμένη τους σύνθεση, αφού προηγουμένως είχαν ως κιθαρίστα τον Fred Osborn και τον Brian Garrison στα φωνητικά και μ’ αυτή οδηγηθήκαμε στο “The Greater Good of Man”.
Η πρώτη φορά που ακούσαμε την Lisa με τους SPLINTERED THRONE (λογικά πήραν το όνομά τους από τον ομώνυμο θρόνο του Lich King, στον κόσμο του Warcraft), ήταν πριν δύο χρόνια στο single “Immortal 2020”, μια επανεκτέλεση του τραγουδιού τους “Immortal” από το “Redline”. Η εν λόγω επανεκτέλεση περιέχεται στο νέο album, μαζί με άλλα οκτώ κομμάτια, όλα τους καινούργια, που φτάνουν τη διάρκειά του κάτι παραπάνω από σαράντα λεπτά. Χρόνος ιδανικός θα έλεγα, σε μια εποχή που μέση λύση δεν υπάρχει: ή θα ακούμε 35-40 λεπτά μουσική, ή (πολύ) πάνω από μια ώρα, με αποτέλεσμα, στη δεύτερη περίπτωση, να χτυπάμε συνήθως το κεφάλι μας στο γραφείο από τη βαρεμάρα… ή στον τοίχο, δε χρειάζεται να χαλάμε και τα έπιπλα.
Έχω πολλές φορές πει τα χειρότερα για το άκρως υπερτιμημένο κίνημα του NWOTHM, που ξεκίνησε με τις αγνότερες των προθέσεων, έχει δώσει αριστουργήματα, ναι, αλλά εδώ και πολύ, ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ καιρό, κυριαρχούν σε αυτό οι μετριότητες, στην καλύτερη. Μη μιλήσω για τα απαίσια, αισχρά, απαράδεκτα albums που βγαίνουν σωρηδόν και μάλιστα λαμβάνουν επαίνους από ανθρώπους που κατά πάσα πιθανότητα χρειάζονται επειγόντως ΩΡΛ ή ψυχίατρο. Ε, λοιπόν, τούτοι δω οι Αμερικανοί είναι άξιοι κάθε επαίνου. Η μουσική τους είναι καλοπαιγμένο 80s heavy metal, με ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΕΣ κιθάρες, στιβαρό, βροντερό rhythm section και παθιασμένα, άκρως δυναμικά φωνητικά από μια ικανότατη τραγουδίστρια και frontwoman. Πολύ καλή και η παραγωγή των ιδίων σε συνεργασία με τον Kevin Hahn.
Αν μια φανταστική, υποθετική μίξη των IRON MAIDEN, JUDAS PRIEST, SAXON, DIAMOND HEAD, RAINBOW και DIO θα σε έκανε να πεταχτείς από την καρέκλα και να τρέξεις στο πλησιέστερο δισκάδικο, τότε δεν έχεις παρά να το πράξεις. Η Lisa ισχυρίζεται πως ακόμα «τσιμπάει» τον εαυτό της που ηχογράφησαν έναν τέτοιο δίσκο και πως το τελικό αποτέλεσμα γεννά ένα συναίσθημα ανάλογο «του σεξ και της σοκολάτας». Δε ξέρω αν μπορούμε να βάλουμε στην ίδια κατηγορία το σεξ, την σοκολάτα και το heavy metal των SPLINTERED THRONE, πάντως το “The Greater Good of Man” είναι μια από τις εκπλήξεις της χρονιάς, ως τώρα.
(8 / 10)
Δημήτρης Τσέλλος
