«Πόσα αντίτυπα έχει πουλήσει το συγκρότημα; Από ποια εταιρεία κυκλοφορεί το album; Παίζει μέσα κανένας γνωστός;». Ερωτήματα που τουλάχιστον εδώ, δεν υφίστανται. Και δεν υφίστανται, διότι πολύ απλά, δε μας ενδιαφέρουν οι απαντήσεις τους. Η ποιότητα στη μουσική είναι αυτό που μας ενδιαφέρει. Το να ανακαλύπτει κανείς νέες αγαπημένες μπάντες εκεί που δεν το περιμένει, θα αποτελεί πάντα, εκτός από μεγάλη ικανοποίηση, την πλέον ευχάριστη πρόκληση, καθώς κι εμείς είμαστε πρωτίστως οπαδοί. Σε μια στήλη λοιπόν όπου τα «αδηφάγα» αυτιά των ολοένα και αυξανόμενων φίλων της δεν έχουν σύνορα, έτσι κι εμείς θα προσπαθούμε κάθε φορά να παρουσιάζουμε τη μεγαλύτερη δυνατή γκάμα ήχων και συγκροτημάτων. Άλλωστε, κανένα best seller δε θα υπήρχε, αν δεν υπήρχε η σκηνή του UNDERGROUND.
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ/ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ: DAIDALOS
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “The expedition”
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Extreme Metal Music
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Tobias Püschner – Φωνητικά, πιάνο, ντραμς
ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ:
Bandcamp
Facebook
Instagram
Spotify
YouTube
Οι DAIDALOS είναι μία ακόμα one – man band, η οποία γεννήθηκε το 2020 στη Γερμανία από τον πολυοργανίστα και μοναδικό της μέλος Tobias Püschner, πρώην drummer των thrashers REVOLT, o οποίος κυριολεκτικά κάνει τα πάντα στο νέο του σχήμα. Συνθέτει, παίζει, ερμηνεύει. Οι DAIDALOS, στο ντεμπούτο τους “The expedition”, θέλανε να δημιουργήσουν ένα μείγμα συμφωνικής, κλασσικής μουσικής, με στοιχεία επιθετικά και άγρια, εντασσόμενοι στο συμφωνικό Black Metal, αν πρέπει να κατηγοριοποιηθούν κάπου, με τις δικές τους ιδιαιτερότητες φυσικά.
Το άλμπουμ ο Püschner το εμπνεύστηκε μετά την ανάγνωση ενός βιβλίου, το “Lost Expedition” του Captain Sir John Franklin, το οποίο αναφέρεται σε ένα βρετανικό εξερευνητικό ταξίδι στον Βόρειο Πόλο, με στόχο την ανακάλυψη του «Βόρειου Περάσματος», διακαούς πόθου της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, που αναχώρησε με 129 άνδρες από την Αγγλία το 1845. Και τα δύο πλοία, που ονομάζονταν Erebus και Terror, παγιδεύτηκαν και υπέφεραν στην αιώνια παγωμένη Αρκτική για πάνω από ένα χρόνο, ώσπου οι επιζήσαντες ναυτικοί αποφάσισαν να εγκαταλείψουν τα πλοία τους. Προσπαθώντας να επιβιώσουν, ξεκίνησαν για την ηπειρωτική χώρα του Καναδά, αλλά εξαφανίστηκαν.
Πέραν αυτής της πολύ ενδιαφέρουσας ιστορίας που μας παρουσιάζει στιχουργικά ο «Δαίδαλος», το άλμπουμ μουσικά έχει πολύ ενδιαφέρον και μουσικά, μιας και η μίξη συμφωνικών και Black Metal στοιχείων, πέραν της δημοφιλίας που απολαμβάνει τα τελευταία χρόνια, δίνει ένα έντονο επικό ύφος στο άλμπουμ, συμβαδίζοντας με την επική αισθητική των στίχων. Πολύ όμορφες οι ενορχηστρώσεις, τα αρκετά πνευστά δίνουν αλλού ένταση και αλλού προσθέτουν μελωδία, με πολύ όμορφα ξεσπάσματα και τα φωνητικά, άλλοτε καθαρά, άλλοτε άγρια και επιθετικά, χρησιμοποιούνται ανάλογα με το τι συναίσθημα θέλει να περάσει και τι θέλει να μας αφηγηθεί ο δημιουργός. Ένα πολύ καλό πρώτο άλμπουμ από τον Γερμανό, που δημιουργεί προσδοκίες για μια ανάλογη και γιατί όχι, ακόμη καλύτερη συνέχεια.
(7,5 / 10)
Φανούρης Εξηνταβελόνης
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ/ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ: DEVIL’S TAIL
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “Desolation”
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Non Serviam Records
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Erik Bäck – Κιθάρες
Jimmy Nilsson – Φωνητικά
ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ:
Deezer
Facebook
Instagram
Spotify
YouTube
Από τη Σουηδία, έχουμε συνηθίσει να μας έρχονται κυρίως extreme σχήματα τα οποία υπηρετούν το Death Metal, είτε στην παραδοσιακή είτε στην μελωδική του μορφή. Οι DEVIL’S TAIL παρόλα αυτά όμως, επέλεξαν να υπηρετήσουν το μελωδικό Black Metal, με πολύ καλά αποτελέσματα. Πρόκειται για ένα ολοκαίνουργιο συγκρότημα, το οποίο αποτελείται από δύο μέλη, τον Erik Bäck και τον Jimmy Nilsson και μας συστήνεται φέτος, κυκλοφορόντας το ντεμπούτο άλμπουμ του, “Desolation”. Η πρώτη και γενική εντύπωση που αφήνει το άλμπουμ είναι ότι είναι πραγματικά σκοτεινό, από την αρχή μέχρι το τέλος. Πιο συγκεκριμένα, η μουσική δημιουργεί μια ζοφερή, σκοτεινή ατμόσφαιρα που σε συνεπαίρνει από την αρχή, σαν μια μαύρη τρύπα από την οποία και δεν μπορείς να βγεις.
Ο τόνος της κιθάρας είναι μες την καταχνιά, τα riffs μερικές φορές επαναλαμβάνονται αέναα για να δημιουργήσουν υπνωτικά περάσματα, μαγευτικά τοπία του «τίποτα». Έχει την ικανότητα να προσφέρει έντονα συναισθήματα από το πουθενά, ενώ παράλληλα να σε «στραγγίζει» εσωτερικά, δημιουργώντας στον ακροατή πλήρη κενότητα και απόγνωση. Οι DEVIL’S TAIL γνωρίζουν καλά αυτά τα ιδιαίτερα, μαύρα μονοπάτια και μας ξεναγούν σε αυτά. Εκτός από τις μαγευτικές κιθάρες και το μπάσο, τα φωνητικά είναι αρκετά δυναμικά όσο και σκοτεινά, ικανά να προσφέρουν ανατριχίλες και ακούγονται σαν να αναδύονται από τα βάθη της ερημιάς του Βορρά. Τα drums, σε σωστό tempo όλη την ώρα, από blast beats μέχρι μεσαίους ρυθμούς, αυξάνουν αυτή τη σκοτεινή και πυκνή ατμόσφαιρα. Πολύ γεμάτο και ωραίο πρώτο άλμπουμ από τους Σουηδούς. Μακάρι να έχουμε και εδώ μία ανάλογη και γιατί όχι, ακόμα καλύτερη συνέχεια.
(7,5 / 10)
Φανούρης Εξηνταβελόνης
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ/ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ: EARLY MOODS
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “Early moods”
ΕΤΑΙΡΕΙΑ:
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Oscar Hernandez – Κιθάρα
Chris Flores – Τύμπανα
Elix Felciano – Μπάσο
Alberto Alcaraz – Φωνητικά/πλήκτρα
Eddie Andrade – Κιθάρα
ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ:
Bandcamp
Instagram
Facebook
YouTube
ΤΟΥΒΛΟ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΙ!
Στον χώρο της rock και metal μουσικής, έχει επικρατήσει (και σωστά, αν θες τη γνώμη μου), η εικόνα να συμβαδίζει με τον ήχο. Μπορεί σε θεωρητικό επίπεδο να μην πρέπει μας ενδιαφέρει τι φορά ένα συγκρότημα στις φωτογραφίσεις του ή επί σκηνής, αλλά πρακτικά, ας είμαστε ειλικρινείς, η εμφάνιση παίζει μεγάλο ρόλο στο πως «υποδεχόμαστε» ένα group. Υπήρχε ποτέ περίπτωση να φανταστούμε για παράδειγμα τους JUDAS PRIEST χωρίς τα δερμάτινά τους, τον Malmsteen χωρίς baroque ντύσιμο; Γίνεται να βγει ο Ozzy με καρφιά και σφαίρες; Ή οι SODOM με πουκάμισα; Εννοείται πως ΟΧΙ. Όταν λοιπόν έλαβα το promo των Λατίνων, από το Los Angeles, EARLY MOODS, βλέποντας τις φωτογραφίες τους, υπέθεσα πως θα ακούσω κάτι σαν τους BLUE CHEER, τους THE MARS VOLTA ή κάτι που να περιέχει «φευγάτο», ψυχεδελικό rock a la late 60s. Μα, κοίταξέ τους κι εσύ!
Πουκάμισα, παντελόνια καμπάνες, γιλέκα, χαϊμαλιά, παχιά μουστάκια και τεράστιες αφάνες… αν αυτό το image δεν ξεπήδησε από το Woodstock και δεν ανήκει εκεί, τότε δεν ξέρω τι άλλο να υποθέσω! Αυτά όμως, μέχρι να διαβάσω το tracklisting. Εκεί, άρχιζαν να αλλάζουν τα πράγματα: “Return to Salem‘s gate”, “Live to suffer”, “Memento Mori”, “Curse the light”, “Damnation”, Funeral macabre”… κάτι δεν «πάει καλά» με τούτο το ομότιτλο ντεμπούτο των Καλιφορνέζων. Αυτά τα τραγούδια, ως τίτλοι, θα μπορούσαν να βρίσκονται σε οποιονδήποτε δίσκο «καθαρού» doom metal. Και όντως, έτσι είναι! Το “Early moods” είναι ένα τέτοιο album, με επιρροές από μπάντες όπως οι CANDLEMASS, TROUBLE, PENTAGRAM, COUNT RAVEN και αναφορές στην doom πλευρά του NWOBHM, όπως ακούγεται από συγκροτήματα σαν τους WITCHFINDER GENERAL και τους WITCHFYNDE.
Γεμάτο από «σκοτεινά», «διαβολεμένα» riffs, «ψυχωμένα» φωνητικά και rhythm section ανάλογης «κοπής» και «φιλοσοφίας», τούτο το παρθενικό full length των Αμερικανών μας θυμίζει τη ρήση «ποτέ μην κρίνεις ένα βιβλίο από το εξώφυλλό του», που βρίσκει εδώ απόλυτη εφαρμογή.. «Από την αρχή, ο σκοπός αυτής της μπάντας ήταν να ενώσει την αγάπη των μελών της για το παραδοσιακό doom metal με μια πιο heavy metal προσέγγιση», λέει ο κιθαρίστας Eddie Andrade, ο ένας εκ των δύο ιδρυτών του συγκροτήματος (ο άλλος είναι ο Alberto Alcaraz, με τους δύο να έχουν αμφότεροι thrash και death metal παρελθόν). «Θέλαμε να ενώσουμε τους BLACK SABBATH με το NWOBHM, να δείξουμε ότι το heavy doom υπάρχει και πως μπορεί να ‘διανθιστεί’ με περισσότερες μελωδίες και αρμονίες». Ίσως εκεί έρχονται και «κουμπώνουν» και οι όποιες (που δεν είναι και λίγες, εδώ που τα λέμε) occult αναφορές, αυτές που δίνουν στο “Early moods” μια αίσθηση από δίσκους σαν το “As above, so below” των ANGELWITCH.
Οι EARLY MOODS δείχνουν με το «καλημέρα», πως είναι ικανοί για μεγάλα πράγματα. Σε τοπικό επίπεδο έχουν ήδη δημιουργήσει το δικό τους fanbase και με το “Early moods” ευελπιστούν να ξεφύγουν από την τωρινή τους «επικράτεια». Λες να το πετύχουν; Επί προσωπικού, θεωρώ πως με τέτοιο υλικό, αν δεν το καταφέρουν, τότε κάτι θα έχουν κάνει πολύ λάθος σε άλλους τομείς, εκτός μουσικής. Μουσικά, δεν τους λείπει κάτι. Έχουν αφομοιώσει πλήρως τη φιλοσοφία του doom, έχουν πάθος, είναι ενθουσιώδεις, δείχνουν λεπτολόγοι και δεν εμμένουν στις επιρροές τους αλλά θέτουν ως πρωταρχικό στόχο και σκοπό να αποκτήσει η μουσική τους τη δική τους «σφραγίδα», έστω και αν δεν είναι «σφραγίδα γνησιότητας». Πολύ δυνατή και η παραγωγή του Carlos Cruz (WARBRINGER, Chris Poland, POWER TRIP), σε συνεργασία με τους Allen Falcon και Brad Boatright (SLEEP, OBITUARY, HIGH ON FIRE). Ώρα να τσεκάρω και το “Spellbound” ep, του 2020.
(9 / 10)
Δημήτρης Τσέλλος
Band photo: Estevan Oriol
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ/ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ: PARISH
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “Parish”
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Crypt of the Wizard Records
ΣΥΝΘΕΣΗ:
James Paulley – Φωνητικά, κιθάρα
Tom Hughes – Μπάσο
Joe Bulmer – Τύμπανα
ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ:
Facebook
Bandcamp
Instagram
YouTube
ΠΡΟΣΟΧΗ! Το παρακάτω album αφορά πολύ συγκεκριμένη μερίδα ακροατών.
Τώρα που προειδοποίησα και ουδεμία ευθύνη φέρω για τα περαιτέρω, προχωρώ στην παρουσίαση. Οι Λονδρέζοι PARISH (εννοείται λοιπόν καμία σχέση με τους πάλαι ποτέ power metallers PARISH, εκείνοι ήταν Αμερικανοί) επανέρχονται με το πρώτο τους, ομώνυμο full length album και δεύτερη συνολικά κυκλοφορία τους, μετά από δύο χρόνια και το EP “God’s right hand” και ξαναπιάνουν το νήμα από εκεί που το άφησαν. Το προπατορικό heavy/doom rock της μπάντας «ανθίζει», «ποτισμένο» από τις γάργαρες πηγές των PAGAN ALTAR, WISHBONE ASH και BLACK SABBATH, ενώ υπάρχει και μια ευδιάκριτη, a la JETHRO TULL και FAIRPORT CONVENTION, folk αισθητική να δίνει το κάτι παραπάνω. Επιπροσθέτως, σε πιο σύγχρονους παραλληλισμούς και κάποιες παρομοίως σύγχρονες αναφορές, ως ακούσματα συγγενικά, διακρίνω μπάντες όπως οι θεοί UNCLE ACID & THE DEADBEATS ή οι BUTTERFLY (τσέκαρε το “Doorways of Time”).
Όπως καταλαβαίνεις, στο “Parish” θα ακούσεις έναν εντελώς vintage rock δίσκο, δημιούργημα από κοινού τόσο του ταλέντου τους, όσο και του «παλαιομοδίτικου» εξοπλισμού των Holy Mountain Studios (ωραίο όνομα). Έναν ήχο ο οποίος βγαίνει κατευθείαν από τα «σπλάχνα» της προγονικής rock και metal μουσικής, από τις «ρίζες» της. Στιχουργικά, η μπάντα έχει μια «ποιμενική» και προτεσταντική/πουριτανική οπτική πάνω σε όσα θέλει να πει και για όσα θέλει να τραγουδήσει. Εννοείται πως, σε συνδυασμό με τη μουσική και το artwork, οι τρεις Βρετανοί σε πάνε ένα ωραιότατο ταξίδι πίσω στον χρόνο, στην αγγλική ύπαιθρο, όταν Πουριτανοί Κυνηγοί (σαν τον Matthew Hopkins) «έπαιρναν στο κατόπι» μάγισσες κάθε λογής με σκοπό να τις αποσπάσουν ομολογία ή να τις οδηγήσουν στην πυρά. Όταν παράξενοι ταξιδιώτες μπλέκονταν με ταλαίπωρους χωρικούς οι οποίοι προσπαθούσαν να κερδίσουν την εύνοια της γης, επομένως και τους καρπούς της, διηγούμενοι στο τέλος της ημέρας ιστορίες αλλόκοτου τρόμου, σαν η οικογένεια μαζευόταν το βράδυ γύρω από το τζάκι.
Με λίγη τύχη και εξακολουθώντας να δουλεύουν σωστά, οι κήρυκες PARISH θα συνεχίσουν την ανοδική τους πορεία που μόλις δείχνει να ξεκινά, απευθυνόμενοι σε ακροατές οι οποίοι αναζητούν συγκεκριμένα ακούσματα, μακριά από καινοτομίες, αλλαγές και «σύγχρονες» αντιλήψεις. Σε ακροατές που έχουν «σκάψει» βαθύτερα και έχουν ταυτιστεί με την occult/folk πλευρά της retro rock αναγέννησης και έχουν «χτενίσει» το bandcamp προς ανεύρεση του τυχαίου, επόμενου θησαυρού του «αύριο». Οι λάτρεις της «φυσικής κόπιας», κάνετε λίγη υπομονή. Προς το παρόν, η αγορά μπορεί να γίνει μόνο σε digital μορφή, από το bandcamp του group. Αλλά σίγουρα, ΣΙΓΟΥΡΑ, κάποιος μεγαλύτερος θα τους «αρπάξει». Τι στο καλό…
(8 / 10)
Δημήτρης Τσέλλος
