«Πόσα αντίτυπα έχει πουλήσει το συγκρότημα; Από ποια εταιρεία κυκλοφορεί το album; Παίζει μέσα κανένας γνωστός;». Ερωτήματα που τουλάχιστον εδώ, δεν υφίστανται. Και δεν υφίστανται, διότι πολύ απλά, δε μας ενδιαφέρουν οι απαντήσεις τους. Η ποιότητα στη μουσική είναι αυτό που μας ενδιαφέρει. Το να ανακαλύπτει κανείς νέες αγαπημένες μπάντες εκεί που δεν το περιμένει, θα αποτελεί πάντα, εκτός από μεγάλη ικανοποίηση, την πλέον ευχάριστη πρόκληση, καθώς κι εμείς είμαστε πρωτίστως οπαδοί. Σε μια στήλη λοιπόν όπου τα «αδηφάγα» αυτιά των ολοένα και αυξανόμενων φίλων της δεν έχουν σύνορα, έτσι κι εμείς θα προσπαθούμε κάθε φορά να παρουσιάζουμε τη μεγαλύτερη δυνατή γκάμα ήχων και συγκροτημάτων. Άλλωστε, κανένα best seller δε θα υπήρχε, αν δεν υπήρχε η σκηνή του UNDERGROUND.
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ/ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ: GREEN KING
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “Hidden beyond Time”
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: The Sign Records
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Eliel Salomaa – Κιθάρα, φωνή
Lauri Lyytinen – Κιθάρα
Heikki Nyman – Μπάσο
Otto Bigler – Τύμπανα
ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ:
Bandcamp
Facebook
Instagram
Spotify
Soundcloud
YouTube
H The Sign Records αποτελεί εταιρεία – εγγύηση. Παρακάτω θα δεις επακριβώς και ολοκληρωμένα το γιατί, αλλά ας ξεκινήσουμε από το πρώτο της δείγμα, για το 130ο Vol. της στήλης. Οι GREEN KING μας έρχονται από την Φινλανδία, από την περιοχή της Uusimaa. Στα νότια της χώρας, εκεί που βρίσκεται το Ελσίνκι, δηλαδή. Είναι ίσως το πιο πρόσφατο απόκτημα της εταιρείας, καθώς υπέγραψαν το συμβόλαιό τους μόλις το φθινόπωρο. Φινλανδοί όντες όμως, δουλευταράδες, είχαν έτοιμα τα πάντα κι έτσι δύο μήνες μετά, τα όποια διαδικαστικά ολοκληρώνονται και το “Hidden beyond Time” κυκλοφορεί. Πρόκειται για το ντεμπούτο τους, το οποίο έρχεται μετά από μια σειρά demos, singles και ένα EP, το “Rock alley tapes”, που ήταν αυτό που τους άνοιξε την πόρτα της εισόδου στον χώρο της «επίσημης» δισκογραφίας.
Όπως συμβαίνει εξαιρετικά συχνά σε τέτοιες περιπτώσεις, δε χρειάζεται καν να διαβάσει ο συντάκτης το δελτίο που συνοδεύει το album, για να πάρει μια πρώτη «γεύση» από τα όσα εμπεριέχονται σε αυτό. Αρκεί να ρίξει μια ματιά στο εξώφυλλο, στην promo φωτογράφιση και να κάνει την απαιτούμενη σύνδεση με το όνομα της μπάντας, για να καταλάβει. Υπάρχουν άλλωστε φορές που τα δελτία παραπληροφορούν. Όπως εδώ, που εντελώς λανθασμένα οι GREEN KING χαρακτηρίζονται ΚΑΙ ως “stoner”. Ναι, ξέρω πως αυτός είναι ένας όρος που έχει επικρατήσει και blah blah blah, αλλά ας είμαστε σοβαροί, ποιο stoner; Εδώ ακούμε hard rock και heavy metal, τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.
Hard rock και heavy metal όπως το μάθαμε από τους THIN LIZZY, τους IRON MAIDEN του Paul Di Anno, αυτό που «μετάλαβαν» μπάντες όπως οι THE SWORD και οι GRAND MAGUS, κάνοντάς το βαρύτερο και «σκληρότερο». Διπλές βαρύτατες κιθάρες, γεμάτες διπλές αρμονίες, δυναμικά και ολίγον τι άγρια φωνητικά, μπάσο και τύμπανα που δίνουν τον απαιτούμενο groove χαρακτήρα, ποικίλες ταχύτητες, όλα είναι σωστά τοποθετημένα σε τούτο το πολύ όμορφο ντεμπούτο, που αφήνει καλές εντυπώσεις και μας προϊδεάζει θετικότατα για την συνέχεια. Δεσπόζουν τα “Steel on ice”, το πιο αργό και βαρύ τραγούδι του δίσκου, το “Lifetakers” και πάνω απ’όλα τα μόλις τριάντα και τέσσερα διάρκειάς του. Για να δούμε τι θα φέρει το μέλλον…
(7,5 / 10)
Δημήτρης Τσέλλος
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ/ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ: HIGH COMMAND
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “Eclipse of the dual moons”
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Southern Lord Recordings
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Kevin Fitzgerald – Φωνητικά
Ryan McArdle – Κιθάρες
Mike Bonetti – Κιθάρες
Chris Berg – Μπάσο
Ryan Pitz – Drums
ΚΑΛΕΣΜΕΝΟΙ ΜΟΥΣΙΚΟΙ:
Bill Shaner – Τσέλο, πλήκτρα
Ben Gauthier – Βιολί, όργανο, κιθάρα
Matt Marcel – Κιθάρα
Seth Manchester – Πλήκτρα
ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ:
Bandcamp
Bandcamp II
Spotify
Instagram
Facebook
YouTube
Ακόμη και στο τέλος του, το 2022 μας δίνει εξαιρετικά albums, από συγκροτήματα που μας εκπλήσσουν θετικά και μας αναγκάζουν όχι απλά να ασχοληθούμε μαζί τους, αλλά να τα σημειώσουμε στο σημειωματάριό μας, για να τα παρακολουθούμε από κοντά και προσεκτικά στο μέλλον. Σειρά έχουν οι HIGH COMMAND από τη Μασαχουσέτη, οι οποίοι μετά το “Beyond the wall of desolation”, το περυσινό ντεμπούτο full-length τους και τα EPs “The primordial void” και “Everlasting torment”, επανέρχονται με το “Eclipse of the dual moons” και ακούγονται έτοιμοι για μεγάλα πράγματα!
Οι πέντε Αμερικανοί είναι, όπως παραδέχονται οι ίδιοι, “fantasy nerds”, «σπασίκλες» δηλαδή, που λατρεύουν τον χώρο του φανταστικού. Μόνο που, ενώ στις περισσότερες των περιπτώσεων, τέτοιοι «σπασίκλες» θα περίμενε κανείς να παίζουν power metal, επικό heavy ή έστω black, αυτοί προτιμούν το thrash των SLAYER, KREATOR, METALLICA, POWER TRIP και CELTIC FROST. Σ’ αυτό, προσθέτουν ακουστικά μέρη, πλήκτρα και κλασσικά έγχορδα, τα οποία χρησιμοποιούνται για να δημιουργήσουν την κατάλληλη ατμόσφαιρα και έτσι έχουμε τη μουσική των HIGH COMMAND.
Οι ταχύτητες ποικίλλουν, οι διάρκειες των τραγουδιών επίσης (από τα τριάμισι λεπτά του “Siege warfare” φτάνουμε στα δώδεκα του “Spires of Secartha”), το old-school συνυπάρχει με την σύγχρονη προσέγγιση και η μπάντα ακούγεται επική χωρίς να πέφτει στην παγίδα της γραφικότητας και τεχνικότατη, χωρίς να θυσιάζει το song writing στον βωμό της στείρας επίδειξης. Αυτά είναι και τα δυνατότερα ατού του group, που διοχετεύονται μέσα από, αντικειμενικά, πολύ καλά τραγούδια.
Οι προηγούμενες κυκλοφορίες των Αμερικανών είχαν θέσει γερά θεμέλια και είχαν κάνει πολύ καλή εντύπωση. Αλλά με το “Eclipse of the dual moons”, τα παλικάρια από τη Μασαχουσέτη ξεπερνούν τον πήχη και τον τοποθετούν ακόμη ψηλότερα. Δίσκος – λουκούμι τόσο για old school τύπους, όσο και για τη νέα γενιά που θέλει «φρέσκα», σύγχρονα ακούσματα. Νομίζω πως πρέπει να τους έχουμε υπό συνεχή παρακολούθηση!
(8 / 10)
Δημήτρης Τσέλλος
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ/ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ: THE RIVEN
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “Peace and conflict”
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: The Sign Records
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Arnau Diaz – Κιθάρα
Jussi Kala – Τύμπανα
Max Ternebring – Μπάσο
Joacim Sandegard – Κιθάρα
Charlotta Ekebergh – Φωνητικά
ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ:
Facebook
Bandcamp
Instagram
Spotify
YouTube
Έχω γίνει κουραστικός, το ξέρω. Και θα γίνω ακόμη περισσότερο, αλλά δε φέρω καμιά ευθύνη περί τούτου. Ας πω λοιπόν για μιαν ακόμη φορά, πως θεωρώ την αναβίωση του late 60s – late 70s ήχου ως την καλύτερη «μόδα», το ποιοτικότερο «κίνημα» στην σύγχρονη ιστορία του rock και του metal. Και μέρος αυτής της αναβίωσης, είναι και οι Σουηδοί THE RIVEN. Το “Peace and conflict” είναι ο δεύτερος full length δίσκος για τη μπάντα, μετά το ομώνυμο ντεμπούτο του 2019 και τέταρτη συνολικά κυκλοφορία, μαζί με το ep “Blackbird” και το single “Windbreaker – Moving on”. Το ντεμπούτο τους το άκουσα αργά. Ήταν από εκείνα τα albums που ακούς ετεροχρονισμένα και λες αμέσως «γιατί δεν το άκουσα όταν έπρεπε άραγε;». Όπως θα το έλεγα και για αυτό εδώ, αν δεν περίμενα, γνώστης πλέον και έτοιμος από καιρό, το επόμενο δισκογραφικό τους πόνημα. Μα τώρα, στον Θεό σου… Είναι να κυκλοφορεί δίσκος τέλη Νοεμβρίου; Ποιος θα προλάβει να τον ακούσει, ποιος θα προλάβει να τον συστήσει στο ευρύ κοινό; Γιατί να μπαίνουν τέτοια αυτογκόλ από τους καλλιτέχνες;
Ας είναι. Εμένα μια φορά, με ενθουσίασαν τόσο πολύ οι πολλαπλές ακροάσεις του, που του έδωσα και μία θέση στα καλύτερα της χρονιάς! To κουιντέτο παρουσιάζει εννέα ΤΡΑΓΟΥΔΑΡΕΣ και δεν κάνει με τίποτα εκπτώσεις στην ποιότητα! Με οδηγό το rock και metal της δεκαετίας του ’70, με όπλα δύο φανταστικές κιθάρες που «ζωγραφίζουν» σ’ έναν heavy/blues vintage καμβά, έναν μπασίστα που δεν στερείται φαντασίας κι ας πρέπει να «περιοριστεί» στον άχαρο ρόλο του, έναν drummer άξιο μαθητή του Bonham και του Ward και μια καταπληκτική, περίπου νέγρικη φωνή (η Totta Ekebergh είναι ο ορισμός της θεάς), οι Σουηδοί με καταπλήξαν!
Έχουν στέρεες βάσεις, έχουν τη δική τους προσωπικότητα, ξέρουν πως πρέπει να παίζεται το σωστό rock και πώς να προσεγγίσουν την εμπορική μουσική χωρίς επιτήδευση. Τούτος ο δίσκος μοιάζει σαν να έχει ηχογραφηθεί «μια κι έξω», “one-off”, λες και η μπάντα ηχογράφησε μια πρόβα της που εξελίχθηκε σε ένα mini live στο studio, χωρίς να προβεί μετέπειτα στην παραμικρή διορθωτική κίνηση. Και αδυνατώ να διαλέξω, ποιο πρόσωπό του είναι περισσότερο εθιστικό: το γρήγορο και catchy (“On time”, “The taker”, “Fly free”) ή το αργό και περισσότερο αισθαντικό (“Peace and conflict”, “Sorceress of the sky”, “On top of evil”, “Sundown”, “Death”);
Το “Peace and conflict” μοιάζει album μιας άλλης εποχής. Μιας εποχής περισσότερο αθώας, ανέμελης, αισιόδοξης και εν κατακλείδι, καλύτερης. Κυκλοφόρησε όμως στη δική μας. Από τη μια δυστυχώς, γιατί διαφορετικά θα μιλούσαμε για έναν δίσκο με τη δική του, σημαντική ιστορία, από την άλλη ευτυχώς, γιατί μας χαρίζει τις φωτεινές του ακτίνες και κάνει περισσότερο υποφερτό το δυστοπικό περιβάλλον στο οποίο ζούμε. Δίσκος λίστας και μάλιστα της τελευταίας στιγμής. Εύγε!
(9 / 10)
Δημήτρης Τσέλλος
Και κλείνουμε με την split κυκλοφορία των DUNGEON CRAWL και THRONE OF IRON, η οποία τιτλοφορείται “The side quest”. Οι πρώτοι δεν είναι ακριβώς μπάντα, αλλά το one-man project του πολυοργανίστα/τραγουδιστή Codie Jones από το San Jose της California και έχουν στο ενεργητικό τους ένα full length, το “Roll for your life”. Οι δεύτεροι ανήκουν στο δυναμικό της No Remorse Records, μας έρχονται από το Bloomington της Indiana και το 2020 κυκλοφόρησαν το αξιόλογο “Adventure one”. Αμφότεροι είναι επηρεασμένοι, όπως καταμαρτυρούν τα ονόματά τους και τα ονόματα των albums και των τραγουδιών τους, από τον χώρο του φανταστικού και ειδικότερα από τα rpg και dnd παιχνίδια. Οι DUNGEON CRAWL thrash-άρουν με έναν ήχο που μου θυμίζει τα albums των OVERKILL από το “Ironbound” και μετά, ενώ οι THRONE OF IRON συνεχίζουν στο ίδιο κλασσικό heavy metal μοτίβο του ντεμπούτου τους, δίνοντας από τρία τραγούδια έκαστος, συν μια εισαγωγή οι πρώτοι, που λειτουργεί και σαν εισαγωγή ολοκλήρου του split. Όπως συμβαίνει και ισχύει με όλα τα splits, έτσι και αυτό εδώ αποτελεί ένα «ορεκτικό», μέχρι να ακούσουμε τις επερχόμενες κυκλοφορίες των δύο συγκροτημάτων, όποτε αυτές έρθουν. Εδώ θα είμαστε.
Μπορείς να το προμηθευτείς από τα bandcamps των δύο groups.
Dungeon Crawl Bandcamp
Throne Of Iron Bandcamp
Δημήτρης Τσέλλος
