«Πόσα αντίτυπα έχει πουλήσει το συγκρότημα; Από ποια εταιρεία κυκλοφορεί το album; Παίζει μέσα κανένας γνωστός;». Ερωτήματα που τουλάχιστον εδώ, δεν υφίστανται. Και δεν υφίστανται, διότι πολύ απλά, δε μας ενδιαφέρουν οι απαντήσεις τους. Η ποιότητα στη μουσική είναι αυτό που μας ενδιαφέρει. Το να ανακαλύπτει κανείς νέες αγαπημένες μπάντες εκεί που δεν το περιμένει, θα αποτελεί πάντα, εκτός από μεγάλη ικανοποίηση, την πλέον ευχάριστη πρόκληση, καθώς κι εμείς είμαστε πρωτίστως οπαδοί. Σε μια στήλη λοιπόν όπου τα «αδηφάγα» αυτιά των ολοένα και αυξανόμενων φίλων της δεν έχουν σύνορα, έτσι κι εμείς θα προσπαθούμε κάθε φορά να παρουσιάζουμε τη μεγαλύτερη δυνατή γκάμα ήχων και συγκροτημάτων. Άλλωστε, κανένα best seller δε θα υπήρχε, αν δεν υπήρχε η σκηνή του UNDERGROUND.
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ/ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ: PROTEAN SHIELD
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “Protean shield”
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: No Remorse Records
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Χάρης Σταμπουλίδης – Φωνητικά
Γιάννης Ακτύπης – Κιθάρα
Γιάννης Τσιλιγκάκης – Κιθάρα
Πέτρος Βασιλειάδης – Μπάσο
Οδυσσέας Πασιπουλαρίδης – Τύμπανα
ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ:
Bandcamp
Facebook
YouTube
Η πορεία της ελληνικής metal σκηνής όλα αυτά τα χρόνια, με αποκορύφωμα ίσως την τελευταία δεκαετία, δείχνει με τον πλέον ευθύ τρόπο πως η χώρα μας είναι μια από τις ηγέτιδες δυνάμεις του επικού heavy metal. Την παράδοση αυτή έρχονται να συνεχίσουν οι PROTEAN SHIELD (καταπληκτικό όνομα, που σημαίνει «πρωτεϊκή ασπίδα», δηλαδή «ευμετάβλητη ασπίδα» και προέρχεται από τον Πρωτέα, τον θαλάσσιο θεό που άλλαζε συνεχώς μορφή), οι οποίοι ντεμπουτάρουν με το ομώνυμο album τους (“Protean shield”), προσδοκώντας να βγάλουν τη δουλειά τους έξω από τα σύνορά μας και να τοποθετήσουν το δικό τους λιθαράκι στο όλο, παγκόσμιο «επικό οικοδόμημα». Η μάλλον περιττή πρώτη πληροφορία γι’ αυτούς έρχεται από μένα τον ίδιο: Αν και η πλειοψηφία των επιθέτων των μουσικών που απαρτίζουν το group δηλώνει μια βορειοελλαδίτικη καταγωγή, οι PROTEAN SHIELD έχουν τη βάση τους στην πρωτεύουσα.
Οι επόμενες πληροφορίες έχουν σίγουρα περισσότερο ενδιαφέρον: Μόνον τα 2/5 του group έχουν πρότερη ενασχόληση με την ελληνική σκηνή, όπως διαβάζω, με τον κιθαρίστα Γιάννη Ακτύπη να έχει προϋπηρεσία στους ASTRAL DNA, WASTEFALL και DECEMBERANCE και τον μπασίστα Πέτρο Βασιλειάδη στους AFTERIMAGE. Συνεπώς, πρόκειται περισσότερο για μια «νέα» μπάντα, επομένως πρέπει και εμείς να τους υποδεχτούμε ως νέοπες. Τώρα λοιπόν που μάθαμε το βιογραφικό τους σημείωμα, ας ακούσουμε το ντεμπούτο τους και ας καταθέσουμε τις εντυπώσεις μας.
Επικό heavy metal λοιπόν, από την πεντάδα. Πως το άκουσα εγώ; Καταρχήν και καταρχάς, μπορεί το Δελτίο Τύπου να αναφέρει τους ETERNAL CHAMPION, MANILLA ROAD και VISIGOTH ως επιρροές, αλλά ας μου επιτρέψει ο συντάκτης του, διαφωνώ. Το album έχει έναν έντονο, βασικά πιο ξεκάθαρο δε γίνεται, ελληνικό «τόνο». Μου έφερε στο νου τους BATTLEROAR, τους Κυπρίους ARRAYAN PATH και ASTRONOMIKON, τους ACHELOUS, τους WRATHBLADE και το κύριο χαρακτηριστικό του είναι πως ισορροπεί μεταξύ του βαρβαρικού επικού ύφους και του εκλεπτυσμένου λυρισμού. Αυτό από μόνο του, είναι ένα στοιχείο που σίγουρα θα «τραβήξει» κάθε φίλο του επικού heavy metal.
Άλλα δύο θετικά σημεία του album, είναι η εκπληκτική δουλειά που έχει γίνει σε κιθάρες και μπάσο, όπως και η στιχουργική του προσέγγιση. Μιλάμε για απίστευτη απόδοση στα δύο όργανα, με τη φαντασία να οργιάζει και τη virtuosité να ξεχειλίζει, ενώ οι στίχοι εξυπηρετούν με πολύ ωραίο τρόπο την τέχνη της αφήγησης, με θέματα ταιριαστά. Σίγουρα υπάρχει μπόλικο ταλέντο εδώ. Να επισημάνουμε κάπου εδώ και τις αδυναμίες… Δεν μου άρεσε ο ήχος των τυμπάνων στην τελική μίξη. Στερείται παντελώς δυναμικής και είναι σχετικά «πίσω». Κρίμα, γιατί οι ιδέες από μόνες τους, είναι σωστές. Επίσης, θεωρώ μειονέκτημα το γεγονός πως η μπάντα έχει έναν κάπως «ανορθόδοξο», “out of the box” τρόπο «γραφής», σε αρκετά σημεία.
Το ίδιο γνώρισμα συναντάμε και σε άλλα συγκροτήματα (δεν εννοώ progressive ή tech μπάντες, αλλά κάποιες που ανήκουν στο κλασσικό πλαίσιο), όπως για παράδειγμα στους SLOUGH FEG, όμως αυτό απαιτεί μια ιδιαίτερη ικανότητα από πλευράς συνθέτη, την οποία οι PROTEAN SHIELD ακόμη δείχνουν να την προσεγγίζουν και να «ψάχνονται» με αυτή, χωρίς να την έχουν «αφομοιώσει». Όταν το κάνουν, η μουσική τους θα γίνει πιο «στρωτή» και όλα θα πάρουν τον δρόμο τους.
Ιδιαίτερη αναφορά πρέπει στα φωνητικά. Εδώ, έχουμε μια “love or hate” περίπτωση, άλλη μια σε έναν χώρο που είναι γεμάτος από τέτοιες. Υπάρχει μεν ένταση, περίσσιο πάθος, προσωπικός χαρακτήρας, αλλά αν τα κρίνουμε όσο το δυνατόν «ψυχρότερα», θέλουν πάρα πολύ δουλειά. Επομένως, έγκειται σε σένα αν θα τα βρεις ταιριαστά εξ αρχής, αν θα κάνεις καιρό να τα «χωνέψεις» ή αν τα απορρίψεις.
Ως συμπέρασμα, θα έγραφα πως το “Protean shield” είναι ένα αισιόδοξο πρώτο βήμα. Σαφέστατα τα περιθώρια βελτίωσης είναι μεγάλα, αλλά τα καλά στοιχεία είναι παραπάνω από εμφανή και αν δουλευτούν και αυτά σωστά (δε δουλεύουμε μόνο τις ατέλειες, δουλεύουμε και τα δυνατά μας σημεία για να γίνουν ακόμη δυνατότερα), η μπάντα στο μέλλον είναι ικανή να ξεχωρίσει. Ως τότε, κρατώ όσα μου έκαναν εντύπωση καθώς και τα “Protean shield”, “Stormbringer”, “Mariner’s dream” και “The pendulum”, που κάποιο/κάποια από αυτά, θα λάβει/λάβουν θέση στην επόμενη «επική» μου συλλογή. Και ωραίο εξώφυλλο, ε;
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ/ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ: RAGE AND FIRE
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “The last wolf ”
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: No Remorse Records
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Rick – Φωνητικά, μπάσο
Mário Figueira – Κιθάρα
Fred Brum – Κιθάρα
Vasco Machado – Τύμπανα
ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ:
Bandcamp
Facebook
YouTube
«Σαξονικέ λύκε, μάταια γέννησες. Δεν αρκεί να είσαι σκληρός… είσαι ο τελευταίος…»
Γνώριμη περίπτωση οι Πορτογάλοι RAGE AND FIRE. Δύο από τα μέλη τους, ο Rick (τον συναντάμε και ως Rick Thor, κατά κόσμον Ricardo Campos) και ο Mário Figueira, έπαιζαν στους RAVENSIRE, μια πάλαι ποτέ epic heavy metal μπάντα που πρόλαβε να κυκλοφορήσει τρεις δίσκους (“We march forward”, “The cycle never ends” και “A stone engraved in red”) πριν περάσει στη λήθη. Αν είσαι «επικάς», λογικά τους ξέρεις, αν δεν είσαι, εγώ θα έλεγα να ρίξεις και σ’ αυτούς μια «αυτιά». Επιστρέφουμε όμως στους RAGE AND FIRE. Η αρχή έγινε το 2021, με το πρώτο τους demo, με τίτλο “Demo 1986+35”. Ο τίτλος ήταν προϊόν ενός αστείου, που ήθελε να καταδείξει πως το demo έπρεπε να έχει κυκλοφορήσει το 1986 και όχι 35 (1986+35) χρόνια μετά, λόγω του όλου retro ύφους του.
To “The last wolf” είναι λοιπόν το πρώτο τους album, ηχογραφημένο όπως μας λένε οι πληροφορίες στα RAF και Rock ‘n’ Raw Studios από το ίδιο του group, με τον Vasco Machado στη μίξη, mastering από τον Paulao Vieira και εξώφυλλο από τον Victor Costa. Ωραία είναι η παραγωγή και αξιόλογος ο ήχος του δίσκου, καλή δουλειά έκανε το επιτελείο γενικά, αλλά και εδώ θα ήθελα πιο δυναμικά τύμπανα. Δεν μπορώ να καταλάβω, τι συμβαίνει στην πορεία και αρκετές κυκλοφορίες περίπου «ευνουχίζονται» στον τομέα αυτόν. Ας είναι όμως, αυτό αφενός είναι κάτι που διορθώνεται εύκολα, αφετέρου δεν αποτελεί αποτρεπτικό παράγοντα ως προς την ακρόαση του album.
Μουσικά, δε νομίζω να υπήρχε εξ αρχής το στοιχείο της έκπληξης, έτσι δεν είναι; Η προϊστορία και τα πεπραγμένα των μουσικών που απαρτίζουν την κινητήριο δύναμη και κάνουν κουμάντο στη μπάντα, είναι γνωστά. Συνεπώς, πέραν των όποιων γερμανικών (RUNNING WILD κυρίως) επιρροών, το metal των RAGE AND FIRE ακούγεται ιβηρικό, πολύ κοντά σε αυτό των IRONSWORD, RAVENSIRE και HYBORIAN STEEL. Ανάλογη είναι και η βασισμένη σε φανταστικές ιστορίες, θεματολογία του, με το “Black wind” να μιλά πιο συγκεκριμένα για το κλασσικότερο των κλασσικών “The Hour of the Dragon” του Robert E. Howard και το ομώνυμο τραγούδι να είναι μια παραλλαγμένη μεταφορά του ποιήματος “Un lobo” («Ένας λύκος») του Jorge Francisco Isidoro Luis Borges (1899 – 1986), στίχο του οποίου διάβασες στην αρχή του κειμένου.
Συμπερασματικά, το “The last wolf” αφορά αποκλειστικά όσους είναι οπαδοί των παραπάνω συγκροτημάτων και του συγκεκριμένου ήχου. Για τους υπολοίπους, υπάρχουν πάμπολλα πράγματα εκεί έξω, με τα οποία αξίζει κανείς να ασχοληθεί. Αξιόλογο.
Δημήτρης Τσέλλος
