Δε νομίζω πως αυτό είναι κάποιο μυστικό που τώρα βλέπει τα φώτα της δημοσιότητας… Όταν πρέπει να συνδυάσουμε τη Νορβηγία με τον «σκληρό ήχο», τότε μια φράση μας έρχεται στο νου άμεσα: Black metal. Οι μουσικοί της σκηνής βέβαια έχουν άλλη άποψη και μάλλον δεν συμμερίζονται αυτή μας την οπτική. Έχουν πολλές διαφορετικές ανησυχίες, μηδαμινά κόμπλεξ και «κολλήματα» και βοηθούμενοι από το όλο πολιτιστικό «κλίμα» της χώρας τους, δε διστάζουν να ασχοληθούν με οτιδήποτε τους «κάνει κέφι», μουσικά. Και ακριβώς επειδή δεν υπάρχουν όλες αυτές οι χαζές αγκυλώσεις, αλλά αυτό που γίνεται, γίνεται από καρδιάς και μέσα από τη ψυχή των μουσικών, το τελικό αποτέλεσμα σπανίως κινείται σε μέτρια ή ακόμη κατώτερα επίπεδα.
Οι FLIGHT, που επιστρέφουν στα δισκογραφικά δρώμενα μετά από απουσία πέντε ετών, δε θα μπορούσαν να αποτελέσουν εξαίρεση. Με ακραίο παρελθόν κι αυτοί, μας πρωτοσυστήθηκαν, στα πλαίσια του vintage κινήματος, με το “Flight” (High Roller Records, 2015). Σε αντίθεση όμως με την πλειοψηφία της όλης «φάσης», στη μουσική τους δεν υπήρχαν παρά ελάχιστες hard rock αναφορές και η μπάντα «φλέρταρε» με τη heavy metal μεριά του κινήματος, εκεί που τα όρια με τα «χωράφια» του NWOTHM είναι ασαφή, όπως συμβαίνει με συγκροτήματα σαν τους BLACK TRIP, NIGHT ή τους MIDNIGHT RIDER. Σε τούτο το ντεμπούτο λοιπόν, η σκιά των HEAVY LOAD έπεφτε βαριά πάνω στους FLIGHT, χωρίς να λείπουν εννοείται οι πλείστες αναφορές στην σκηνή του NWOBHM. Και αν και καθόλα αξιόλογο, το “Flight” δεν προμήνυε με τίποτα το τεράστιο ποιοτικά άλμα που έγινε με το δεύτερό τους album.
Άλλη μπάντα θα ακούγαμε στο “A leap through matter”(High Roller Records, 2018). Ο κλασσικομεταλλικός ήχος του group εμπλουτίστηκε με αρκετό prog rock, hard rock καθώς και proto-metal, δημιουργώντας ένα στυλ το οποίο έδειχνε να τους ταιριάζει πολύ περισσότερο. Μπορεί να μην απαρνήθηκαν τις μεταλλικές τους καταβολές αλλά πλέον, ξεκινώντας από τους πολύ πρώιμους JUDAS PRIEST και SAXON, περνούσαν στους THIN LIZZY, U.F.O, στους LUCIFER’S FRIEND, στους CAMEL… και για όσους λατρεύουν τα underground και obscure ακούσματα, θα μπορούσε κανείς να πει πως στο δεύτερό τους πόνημα, οι FLIGHT ακούγονται σαν μια σύγχρονη και εννοείται βελτιωμένη εκδοχή των WINTERHAWK! Το “A leap through matter” ήταν μια πανέμορφη έκπληξη, ένα εξαιρετικό album που έθετε πολύ ψηλά τον πήχη για την σπουδαία συνέχεια που ήδη εξελίσσεται μπροστά μας.
Μια συνέχεια που δεν είναι άλλη, από το τιμώμενο “Echoes of journeys past”. Το τρίτο και στερεότερο από ποτέ βήμα των FLIGHT, που τους βρίσκει με ανανεωμένη σύνθεση, ως trio πια. Ο Christoffer Bråthen σε φωνητικά, κιθάρα, μπάσο και Korg MS20 (πρόκειται για πλήκτρα) με τον μπασίστα Jonas Bye παραμένουν σταθεροί και στα τύμπανα έχουμε την επιστροφή του Herman Holen. Αποχώρησαν δηλαδή ο κιθαρίστας Kristian Ingvaldsen και ο drummer Carl Christian Holm. Εντάξει, δεδομένο και λογικό είναι όταν έρθει η ώρα των «ζωντανών» εμφανίσεων η μπάντα να επιστρατεύσει και άλλους μουσικούς, τουλάχιστον έναν, ώστε να «βγει» σωστά η μουσική της επί σκηνής, ωστόσο στο studio, έχουμε ένα power trio που δεν προδίδει με τίποτα την ταυτότητά του. Άνετα θα μπορούσε κάποιος να υποθέσει πως πίσω από το όνομα FLIGHT, υπάρχει φερ’επείν μια πεντάδα.
Ας δούμε από λίγο πιο κοντά τον ήχο… Το επόμενο στάδιο στην αλλαγή από το old school heavy metal στο εξίσου old school rock, εδώ επιτυγχάνεται με απόλυτη επιτυχία. Τα μεταλλικά στοιχεία είναι ακόμη λιγότερα, επί της ουσίας ελάχιστα και συνάμα, το προοδευτικό στοιχείο είναι πλέον πολύ έντονο, χαρίζοντας έναν πανέμορφο λυρικό χαρακτήρα στον δίσκο. Ο χαρακτήρας αυτός θα εκτιμηθεί δεόντως από όσους λατρεύουν τους prog rock γίγαντες των 70s, συνάμα όμως, το ενδιαφέρον δεν σταματά σε αυτούς. Όσοι ξεκίνησαν… ανάποδα τη γνωριμία με τα 70s, ακριβώς επειδή έζησαν πρώτα τα γεγονότα της δικής τους γενιάς (vintage rock revival) και άκουσαν αρχικά τους «μαθητές» και κατόπιν τους «δασκάλους», θα βρουν εδώ μια εξαιρετική πρόταση.
Βέβαια, δεν είναι μόνο το «λυρικό» και το «προοδευτικό», οι χαρακτηρισμοί με τους οποίους μπορεί κανείς να περιγράψει το “Echoes of journeys past”. Ένας ακόμη, θα ήταν «μελαγχολικό». Και αυτή η «γλυκιά μελαγχολία», βγαίνει ακόμη και στα γρήγορα σημεία του. Είναι μια «μελαγχολία» συγγενική με αυτή των THIN LIZZY ή των WISHBONE ASH, για να καταλάβουμε επακριβώς για τι πράγμα μιλάμε και σίγουρα του προσθέτει extra πόντους. Θετικότατη εντύπωση προκαλεί και η τέλεια ροή που έχει το album. Διαρκεί μόλις 36 λεπτά, χρόνος ιδανικός για να πεις «πολλά» χωρίς να καταντήσεις κουραστικός και τα τραγούδια είναι έτσι τοποθετημένα, που θαρρείς πως οποιαδήποτε αλλαγή, θα χαλούσε την ισορροπία του.
Ως καλύτερες στιγμές, θα διάλεγα το εναρκτήριο “Hypatia” που σε βάζει αμέσως στο κλίμα, το ομώνυμο του δίσκου με το καταπληκτικό refrain και το magnum opus “Moondance”/”Mystic mountain”, μια εκπληκτική τετραλογία δέκα λεπτών, χωρισμένη στα επιμέρους κεφάλαια “The gates of the destroyer”/”Transformation”/”Return to forever”/”Stardust”, όπου εμφανίζονται και αποθεώνονται όλες οι επιρροές του group, σε ένα τραγούδι-επιτομή αυτού που είναι οι FLIGHT. Αν έπρεπε να διαλέξω ένα τραγούδι για να τους συστήσω, θα ήταν αυτό.
Το “Echoes of journeys past” μοιάζει να έχει τριπλή προσωπικότητα. Μοιάζει να ανήκει στο παρόν, να έρχεται από το παρελθόν και να κοιτάζει το μέλλον. Με την υπέροχη αφηγηματικότητά του, την περιπετειώδη του συνθετική προσέγγιση και την υψηλών προδιαγραφών τραγουδοποιία του, είναι προ τετελεσμένο πως θα κερδίσει και τον πιο απαιτητικό μουσικόφιλο. Σίγουρα μια από τις καλύτερες προτάσεις της χρονιάς, όχι μόνον όσον αφορά το ποιοτικό rock αλλά και γενικότερα. Επόμενο βήμα, η πλήρης οπτικοακουστική εμπειρία, υπό τη μορφή μιας συναυλίας. Οι πιο “large” από μένα, μπορούν ελεύθερα να προσθέσουν και μισό βαθμό παραπάνω.
(8,5 / 10)
Για περισσότερες πληροφορίες, επισκεπτόμαστε τους παρακάτω ιστότοπους:
Bandcamp
Facebook
Label’s Website
Spotify
Δημήτρης Τσέλλος
