«Πόσα αντίτυπα έχει πουλήσει το συγκρότημα; Από ποια εταιρεία κυκλοφορεί το album; Παίζει μέσα κανένας γνωστός;». Ερωτήματα που τουλάχιστον εδώ, δεν υφίστανται. Και δεν υφίστανται, διότι πολύ απλά, δε μας ενδιαφέρουν οι απαντήσεις τους. Η ποιότητα στη μουσική είναι αυτό που μας ενδιαφέρει. Το να ανακαλύπτει κανείς νέες αγαπημένες μπάντες εκεί που δεν το περιμένει, θα αποτελεί πάντα, εκτός από μεγάλη ικανοποίηση, την πλέον ευχάριστη πρόκληση, καθώς κι εμείς είμαστε πρωτίστως οπαδοί. Σε μια στήλη λοιπόν όπου τα «αδηφάγα» αυτιά των ολοένα και αυξανόμενων φίλων της δεν έχουν σύνορα, έτσι κι εμείς θα προσπαθούμε κάθε φορά να παρουσιάζουμε τη μεγαλύτερη δυνατή γκάμα ήχων και συγκροτημάτων. Άλλωστε, κανένα best seller δε θα υπήρχε, αν δεν υπήρχε η σκηνή του UNDERGROUND.
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ/ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ: AGRICULTURE
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “Agriculture”
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: The Flenser
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Leah B. Levinson – Μπάσο, φωνητικά
Daniel Meyer-O’Keeffe – Κιθάρες, φωνητικά
Kern Haug – Τύμπανα
Richard Chowenhill – Κιθάρες
ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ:
Bandcamp
Facebook
Instagram
Spotify
Πολλές φορές ο γράφων, έχει αναφερθεί στην τρομερή ανάπτυξη του extreme metal χώρου, ειδικά τα τελευταία χρόνια. Το είδος το οποίο πραγματικά ανθεί και εξελίσσεται συνεχώς, με αμέτρητα παρακλάδια όμως, είναι αυτό του black metal. Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα παρακλάδια του, από τα πιο δύσπεπτα και δύσκολα στο αυτί, είναι αυτό του post black metal. Με πολλές ιδέες και εξίσου πολλούς πειραματισμούς να κατακλύζουν την έμπνευση των καλλιτεχνών που ασχολούνται με αυτό το υποείδος. Συνεχώς, καινούργια συγκροτήματα ξεπηδούν, άλλοτε (και πιο συχνά) μονοπρόσωπα, άλλοτε ολοκληρωμένα σχήματα, που πολλές φορές, μέσα στην μη αναγνωρισιμότητα τους, το underground status τους και με το φόβο να μην ακουστούν ποτέ από τον πολύ κόσμο, προσφέρουν στα ευήκοα ώτα, εξαιρετικές μουσικές.
Στην περίπτωση των ολοκληρωμένων σχημάτων, υπάγεται και το κουαρτέτο από τις ΗΠΑ και συγκεκριμένα από την Καλιφόρνια που θα μας απασχολήσει εδώ. Καλιφόρνια, ζέστη, ήλιος και black metal. Γιατί όχι. Οι AGRICULTURE λοιπόν, όπως ονομάζονται, είναι ένα νεότευκτο συγκρότημα, το οποίο ιδρύθηκε μόλις το 2022, με πρώτη του δισκογραφική απόπειρα το ΕΡ τους “The circle chant“. Το πρώτο ολοκληρωμένο άλμπουμ τους, κυκλοφόρησε φέτος και είναι ομώνυμο της μπάντας. “Agriculture” λοιπόν και ας δούμε τι μας επιφυλάσσει.
Έξι κομμάτια περιλαμβάνονται σε αυτόν τον πρώτο τους δίσκο, ο οποίος τρέχει στα περίπου 32 λεπτά. Ένα από τα στιχουργικά θέματα που απασχολούν το συγκρότημα, είναι ο ωκεανός, το μεγαλείο του και τα μυστήρια του. Το εναρκτήριο τραγούδι του άλμπουμ, το μεγαλύτερο μάλιστα σε διάρκεια του δίσκου, είναι αφιερωμένο σε αυτόν και ονομάζεται “The glory of the ocean”. Με ένα μικρό πλην όμως θαυματουργό κομμάτι, το “The well” να ακολουθεί, αρχίζουν τα σπουδαία για την μπάντα και το δίσκο τους. Μια τριλογία, με την γενική ονομασία “Look”, η οποία χωρίζεται απλά σε τρία “parts”, χωρίς επιπλέον συνοδευτικά ονόματα, είναι η κορυφή του συνθετικού επιπέδου του άλμπουμ. Με το πρώτο μέρος να λειτουργεί ως πρελούδιο και τα δύο επόμενα ως κυρίως μέρος και επίλογο αντίστοιχα, το “Look” είναι ένα post αριστούργημα, γεμάτο παράξενα σημεία και αυξομειούμενες εντάσεις. Τον δίσκο, κλείνει το “Relief”, και ναι, λειτουργεί καθαρτικά για τον ακροατή.
Αν αυτό είναι το ντεμπούτο τους, δεν ξέρω πως θα είναι μια πιο ώριμη δουλειά τους. Μακάρι αν όχι καλύτερη, τουλάχιστον αυτού του εξαιρετικού επιπέδου. Τιμήστε τους, χαθείτε στους ωκεανούς μαζί τους, χαθείτε στα συναισθήματα που δημιουργούν.
(8,5 / 10)
Φανούρης Εξηνταβελόνης
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ/ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ: SPIRIT TOMB
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “Spiritus lacrimarum: Dolorem in lacrimas efundere”
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Apollon Records
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Leon Kristoffer – Όλα τα όργανα, φωνητικά
ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ:
Bandcamp
Website
Instagram
YouTube
Με κάτι εντελώς διαφορετικό από τα συνηθισμένα θα ασχοληθούμε αυτή τη φορά. Το σχήμα (μονοπρόσωπο και αυτό) ονομάζεται SPIRIT TOMB, ο συντελεστής του ονομάζεται Leon Kristoffer και έρχεται από την Νορβηγία. Όχι, δεν είναι black metal. Ή μήπως είναι; Μουσικά, δεν έχει καμία απολύτως σχέση, ούτε με το εμβληματικό μουσικό είδος των Νορβηγών, ούτε καν με οτιδήποτε μπορεί να φέρει την επιγραφή «metal» πάνω του. Στην καρδιά του όμως; Είναι πολύ, μα πολύ σκοτεινό.
Οι SPIRIT TOMB, ιδρύθηκαν το 2020, οπότε και κυκλοφόρησαν το ΕΡ τους “The lotus of dahlia”, το οποίο και αποτέλεσε το πρώτο μέρος της φιλόδοξης τριλογίας τους με τον τίτλο “Aandegrav trilogy”. Το δεύτερο μέρος της τριλογίας, κυκλοφόρησε φέτος, ως το πρώτο ολοκληρωμένο άλμπουμ του συγκροτήματος, το οποίο ονομάζεται “Spiritus lacrimarum: Dolorem in lacrimas efundere” ή στα Ελληνικά, «Πνεύμα των δακρύων: δακρύβρεχτος πόνος», σε μία κάπως ελεύθερη απόδοση.
Γιατί όμως δεν είναι metal; Πρόκειται για ένα σκοτεινό ρομαντικό μείγμα πιάνου, τσέλο και φωνητικών. Η αριστοτεχνική γραφή τραγουδιών του Leon Kristoffer συνδυάζεται με τις υπέροχες δραματικές του ικανότητες για να δημιουργήσει ένα σχεδόν παραληρηματικό αποτέλεσμα. Το άλμπουμ σας ταξιδεύει σε μοναχικές αίθουσες περασμένων εποχών, χτισμένες σε φαντασμαγορικά ονειρικά τοπία. Η ηχητική εμπειρία ξυπνά μνήμες που ενοχλούν, σαγηνεύουν και στοιχειώνουν.
Το άλμπουμ, περιλαμβάνει οκτώ συνθέσεις, όλες κατά κύριο λόγο αφηγηματικές, οι οποίες έχουν κυρίως ως φόντο της απαγγελίας και της φωνής τα παραπάνω μουσικά όργανα, τα οποία δημιουργούν και σε άλλες περιπτώσεις απλά συμβάλλουν στην δημιουργία ατμόσφαιρας. Η φωνή, αλλάζει τόνο, έκφραση, ανάλογα με το τι απαγγέλει. Γίνεται τραχιά, γίνεται πιο μελωδική, γίνεται πιο έντονη, γίνεται πιο γλυκιά. Είναι ένα θεατρικό, σε μουσική μορφή, πένθιμο και ανησυχητικό. Μία παράσταση για πολλούς ρόλους, που ερμηνεύονται όλοι από έναν ταλαντούχο ηθοποιό.
Έμπνευση και βάση των στίχων, ο οποίος αναφέρεται και στα credits του δίσκου, δεν είναι άλλος από τον μεγάλο Edgar Allan Poe, του οποίου τα σκοτεινά, γοτθικά, τρομακτικά έργα, είναι αυτά τα οποία αποτελούν τον πυλώνα, γύρω από τον οποίο περιστρέφεται όλη η δουλειά του Leon Kristoffer, ο οποίος με πολύ σεβασμό, παρουσίασε ένα έργο το οποίο δεν είναι ίσως για όλους, αλλά όσοι το επιλέξουν θα εκτιμήσουν βαθύτατα το ταξίδι που θα τους προσφέρει.
(8 / 10)
Φανούρης Εξηνταβελόνης
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ/ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ: THE COFFINSHAKERS
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “Graves, release your dead”
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Svart Records
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Rob Coffinshaker – Φωνητικά, κιθάρα
Fang – Κιθάρα
Joe Undertaker – Μπάσο
Andy Bones – Τύμπανα, κρουστά
ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ:
Facebook
Bandcamp
YouTube
Άλλη μια διαφορετική πρόταση, μετά τους/τον SPIRIT TOMB, για σήμερα. Γι’αυτό μας αρέσει άλλωστε αυτή η στήλη και χαιρόμαστε να τη «γεμίζουμε» με κείμενα. Ο λόγος για τους Σουηδούς THE COFFINSHAKERS, που κυκλοφορούν το νέο τους, τρίτο full-length album, σε περίπου 30 χρόνια ζωής! Δεν τους λες και ιδιαίτερα παραγωγικούς, αλλά αν αυτοί θέλουν να δουλεύουν με τέτοιους ρυθμούς, ποιος είμαι εγώ να διαφωνήσω; Πριν το “Graves, release your dead” (εξαιρετικός τίτλος για doom metal album, αλλά μόνο τέτοιο δεν είναι) που θα δούμε εδώ, είχαν προηγηθεί τα “We are the undead” (1998) και “The coffinshakers” (2007) με την συλλογή “Dark wings over Finland”, να παρεμβάλλεται κάπου στο ενδιάμεσο (2002), αποτελούμενη από διάφορα singles που είχαν κυκλοφορήσει στο παρελθόν.
Γιατί τώρα είναι «διαφορετικοί» οι THE COFFINSHAKERS; Γιατί είναι τόσο μακριά και ταυτόχρονα τόσο κοντά, στο hard rock και το heavy metal. Και από μόνο του, αυτό το χαρακτηριστικό, τους κάνει εξαιρετικά ενδιαφέροντες. Αυτό που σου δίνει τούτο το album, είναι ένα υπέροχο αμάλγαμα αποτελούμενο από country, psych/garage, surf rock, κλασσικό rock, gothic rock και new wave, με πολύ έντονη κινηματογραφική υφή. Δυσοίωνη, πεσιμιστική, σκοτεινή, αλλά ταυτόχρονα μυστηριωδώς «ανεβαστική» και περιπετειώδης, η μουσική των THE COFFINSHAKERS δημιουργεί έναν κόσμο όπου οι Johnny Cash, Willie Nelson, οι DEAD KENNEDYS, οι TSOL, o Nick Cave, o Jim Morrison, οι DIRE STRAITS, τα «βρίσκουν» μεταξύ τους, κάνουν από κοινού πρόβες, συνθέτουν υλικό και το δίνουν σε ταινίες του Tarantino, ή σειρές σαν το “Westworld”. Κάπου, μέσα σε όλα αυτά, βάλε και το μαγικό χέρι του Ennio Morricone και ίσως έχεις μια πρώτη, αλλά πολύ σαφή εικόνα του πως ακούγονται οι Σουηδοί.
Δε χρειάζεται λοιπόν κάτι περισσότερο, για να απολαύσεις αυτό το υπέροχο album, από το να έχεις ανοικτούς μουσικούς ορίζοντες και να σου λείπουν πάσης φύσεως κόμπλεξ και αγκυλώσεις. Αν όλα όσα έγραψα σου κινούν το ενδιαφέρον, ακολούθησε το γραφείο τελετών (μα, δες τα ονόματα και πες μου αν έχω άδικο) που ονομάζεται THE COFFINSHAKERS και δε θα χάσεις. Επί προσωπικού, ευχαριστήθηκα πάρα πολύ τούτον εδώ τον δίσκο. Συνεπώς…
(8 / 10)
Δημήτρης Τσέλλος
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ/ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ: URSULAR
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “Preta”
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Independent release
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Kay Assel – Μπάσο
Babett Richter – Φωνητικά, σαξόφωνο
Tim König – Κιθάρα
Markus Baumbach – Τύμπανα
ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ:
Bandcamp
Facebook
YouTube
Πάμε μια βόλτα ως το Βερολίνο τώρα, για να βρούμε τους URSULAR και το ντεμπούτο τους, με τίτλο “Preta”. Πρόκειται για τέσσερεις μουσικούς, οι οποίοι μου ήταν, μέχρι τώρα, παντελώς άγνωστοι, επομένως δεν είχα την παραμικρή ιδέα του τι θα ακούσω, πατώντας “play”. Όμως το πολύ όμορφο, ψυχεδελικό εξώφυλλο, ανέλαβε να μου δημιουργήσει τις πρώτες υπόνοιες. «Κάτι σε vintage rock; Κάτι σε ψυχεδελικό doom; Κάπως έτσι πρέπει να ακούγονται οι τύποι», μονολόγησα και τελικά έπεσα, σε ένα ποσοστό έστω, «μέσα». Υπάρχει όμως πολύ περισσότερο και μεγαλύτερο ενδιαφέρον σε τούτο το δισκάκι, από την απλή, επιφανειακή περιγραφή της μουσικής του…ετικέτας.
Στον Βουδισμό και τον Ινδουισμό, “Preta” είναι το όνομα των «πεινασμένων ανήσυχων πνευμάτων» που κυνηγούν τις ψυχές ζώντων και νεκρών. Τα “preta” των Γερμανών URSULAR από την άλλη, δεν είναι απειλητικά. Κάθε άλλο. Το album αποτελείται από τέσσερα μόλις τραγούδια, τα οποία όμως το φτάνουν χρονικά κοντά στα 40 λεπτά. Και σε αυτά τα τέσσερα τραγούδια (“Siren”, “Malediction”, “Livores” και “Golem”), η μπάντα έχει όλον τον χώρο και τον χρόνο να δείξει ένα πρώτο, σοβαρό δείγμα των αρετών της. Τα riffs κινούνται σε (πολύ) αργούς, μακρόσυρτους ρυθμούς και δημιουργούν χαλαρές, υπνωτικές μελωδίες. Το rhythm section λιτό, προσηλωμένο στον σκοπό του. Το σαξόφωνο, σε ρόλο δευτεραγωνιστή (!), να φροντίζει για την έντονη ψυχεδελική (ενίοτε σε ανατολίτικο στυλ) ατμόσφαιρα και το ατμοσφαιρικό «βάθος» και τα φωνητικά υπνωτικά, μεθυστικά, αιθέρια…
Μέχρις εδώ, όλα πολύ καλά. Υπάρχει όμως ένα πρόβλημα: το album υστερεί σε ένταση. Ακριβώς επειδή είναι άκρως ψυχεδελικό και σε ολόκληρη την έκτασή του, αργό, δεν υπάρχουν οι στιγμές αυτές όπου η κιθάρα θα πάρει τον πρώτο λόγο. Τι τα θες, τί τα γυρεύεις… Λίγες είναι οι μπάντες που μπορούν να καθηλώσουν τον ακροατή δίχως να παρέχουν αξιομνημόνευτα και αξιοπρόσεκτα riffs και οι URSULAR δεν συγκαταλέγονται, ακόμη, σε αυτές. Συνεπώς, θεωρώ πως αυτό είναι κάτι που πρέπει να δουλευτεί και να βελτιωθεί. Εκτός αν τούτο είναι που θέλουν να παίζουν οι Γερμανοί, χωρίς καμία έκπτωση και παρέκκλιση, οπότε πάσο. Όπως είναι τώρα, το “Preta” συνιστάται για όλους τους retro/vintage doom rockers/metallers, από οπαδούς των BLACK SABBATH μέχρι λάτρεις των SIENA ROOT και MERLIN, αλλά αυτούς που έχουν κάνει μπόλικα… χιλιόμετρα και είναι καλά… προπονημένοι. Ευελπιστώ η συνέχεια να είναι η αναμενόμενη. Ως τότε…
(7 / 10)
Δημήτρης Τσέλλος
EPs/LIVE & COMPILATION ALBUMS
“Riffs forever, forever riffs”… αυτό είναι το motto των Αμερικανών BLESSED BLACK, από το Cincinnati, Ohio και πως μπορεί να με αφήσει ασυγκίνητο! Πρόκειται για μια νέα σχετικά μπάντα, η οποία έχει να επιδείξει ως τώρα ένα full length album (“Beyond the crimson throne”) και ένα single (“La brea”), με τo “Seasons Vol.1” να είναι το πρώτο από μια δυάδα EPs, που αναμένεται να κυκλοφορήσουν φέτος και την επόμενη χρονιά. Το group αποτελείται από τον τραγουδιστή και κιθαρίστα Joshua Murphy, τον drummer Ray Bates (συνιδρυτές του, το 2018), τον μπασίστα Brad Bellamy και τον έτερο κιθαρίστα, Jake Stone. Ηχητικά, η μπάντα αναφέρει ως κυριότερες επιρροές της, μεταξύ άλλων, τους BLACK SABBATH, GRAVEYARD (μιλάμε για σπουδαίο σχήμα, από τα καλύτερα που έβγαλε το rock τον 21ο αιώνα) και DANZIG, οπότε καταλαβαίνεις τι γίνεται εδώ. Βαρβάτο heavy rock, με υπέροχο, «ζεστό» ήχο, ένταση και όγκο όσο χρειάζεται και την απαραίτητη συνεισφορά των vintage πλήκτρων, από τον καλεσμένο Mark Brown, να ολοκληρώνει την εντελώς retro εικόνα. Στιχουργικά δε, καταπιάνονται με προσωπικά θέματα που όμως αφορούν όλον τον κόσμο (απώλεια αγαπημένων προσώπων, εθισμός σε ουσίες). Δεν μπορώ να πω με σιγουριά ποιο από τα “Hellbender”, “Obsidian” και “Unable” που απαρτίζουν αυτό το EP είναι το καλύτερο, αλλά μπορώ να πω ότι αυτό το πρώτο EP, είναι εξαιρετικό. Και αν το δεύτερο είναι ανάλογης αξίας, τότε θα απορήσω για ποιον ακριβώς λόγο, δεν κυκλοφόρησαν κατευθείαν έναν ολοκληρωμένο δίσκο. Αλλά ως τότε, έχουμε καιρό…
Για περισσότερες πληροφορίες:
Bandcamp
Spotify
Facebook
YouTube
Δημήτρης Τσέλλος
