Οι Κύπριοι SOLITARY SABRED είναι, στο δικό μου σύμπαν τουλάχιστον, μια ξεχωριστή περίπτωση συγκροτήματος. Οι λόγοι, συγκεκριμένοι. Καταρχήν, σπανίζουν τα groups που αρέσκονται στον λατρεμένο μου late 80s – early 90s αμερικανικό power metal ήχο. Ναι, το ξέρω, απαιτητικό και «επικίνδυνο» το “sport” αυτό, μπορεί να σε εκθέσει πανεύκολα και ανεπανόρθωτα οπότε δύσκολα το αγγίζεις, αλλά το αναφέρω. Πέραν αυτού, δε βρίσκεις συχνά μπάντες που έχουν οι ίδιες αυξημένες απαιτήσεις από το υλικό τους, που δουλεύουν πολύ αποσκοπώντας στη διαρκή τους βελτίωση και που δεν επαναπαύονται με τα πρώτα θετικά σχόλια. Ξέρεις πόσους πόντους τους δίνω γι’ αυτό;
Κάτι εξίσου σημαντικό με τα παραπάνω, είναι το γεγονός πως πρόκειται για ένα συγκρότημα που το καταλαβαίνεις σχεδόν αμέσως, χωρίς να χρειάζεται να ακούσεις την έτσι κι αλλιώς χαρακτηριστικότατη φωνή του τραγουδιστή τους, όπως συμβαίνει στις περισσότερες των περιπτώσεων. Μέγα προτέρημα, ως και «ευλογία» θα μπορούσε να το πει κάποιος, χωρίς να είναι υπερβολικός. Αν και οι επιρροές τους δε κρύβονται (και γιατί να κρυφτούν, άλλωστε, για US metal μιλάμε), οι SOLITARY SABRED στο τέλος της ημέρας έχουν ταυτότητα μοναδική, τελειοποιημένη στο πέρασμα των ετών και με το «αυγάτισμα» της δισκογραφίας τους.
Η αρχή έγινε με το πολύ ελπιδοφόρο και γεμάτο ενθουσιασμό “The Hero, the Monster, the Myth”. Η συνέχεια, με το καταιγιστικό “Redemption through force” όπου το καλό υλικό του ντεμπούτου διαδέχθηκαν συνθέσεις παγκοσμίου κλάσεως, που συντάραξαν σύσσωμο το underground. Το τρίτο και κρισιμότερο βήμα, θα γινόταν με το άκρως τεχνοκρατικό και artistic “By fire & brimstone”. Ένας από τους καλύτερους δίσκους που ακούστηκαν μέσα στο 2020, η απόδειξη πως οι Κύπριοι είναι φτιαγμένοι από εξαίρετο «μέταλλο». Και φέτος, είναι η σειρά του “Temple of the Serpent” να πάρει πάσα/σκυτάλη και να προσθέσει ένα ακόμη σπουδαίο κομμάτι στο «SOLITARY SABRED ψηφιδωτό». Να διατηρήσει τον πήχη στο ήδη πολύ υψηλό επίπεδο και γιατί όχι, να τον τοποθετήσει ακόμη ψηλότερα. Εν ολίγοις, να γράψει ιστορία. Αυτή κι αν ήταν δύσκολη αποστολή… Άθλος, ίσως!
Το 2023 μάλλον θα έμοιαζε με σταυροδρόμι για τους Κυπρίους. Ποια θα ήταν η κατεύθυνση που θα έπαιρναν τούτη τη φορά; Προς το ολοκληρωτικό tech/prog US metal, τραβώντας τη μουσική στα άκρα; Ή μήπως θα ακολουθούσαν μια τακτική “less is more, more is less”; Το τελικό αποτέλεσμα δείχνει ξεκάθαρα πως προτιμήθηκε η δεύτερη οδός (τυχαία ή ηθελημένα, μικρή σημασία έχει) και κατά τη γνώμη μου, αυτή η απόφαση ήταν και η σωστή. Χωρίς «εκπτώσεις» στο παίξιμο, σαν να ήθελε η μπάντα να κοιτάξει ξανά στις «ρίζες» της.
Η εξήγηση που δίνω δε, πολύ απλή: Ο αέρας που φυσά εκεί που «ζει και αναπνέει» το αρχετυπικό heavy metal ήταν, είναι και θα είναι ευεργετικός. Οποιαδήποτε στιγμή αφήσεις να «φυσήξει» πάνω σου, μόνο ωφελημένος θα βγεις. Και δε χρειάζεται να το κάνεις επειδή έχεις «σκαλώσει» και ψάχνεις εναγωνίως την απολεσθείσα έμπνευσή σου. Άλλωστε, οι SOLITARY SABRED δεν «πάσχουν» από αυτό. Μπορείς να το κάνεις απλά και μόνο επειδή έτσι θες, έτσι σου αρέσει. Γιατί, διάβολε, δε γεννηθήκαμε μουσικοί, συντάκτες ή και γω δε ξέρω τι… πρωτίστως είμαστε λάτρεις της μουσικής!
“Hear the shrieks and the howls, and the razor thin growls
Of the things that go bump in the night
Unease starts to grow, as your neck starts to crawl
Premonition of incoming fright…”
Αρχετυπικό heavy metal λοιπόν… Με καλπάζοντα, σαρωτικά power riffs να μπλέκονται με αργά, επιβλητικά, σχεδόν doom metal σημεία, μέσα από κιθάρες «σφυρηλατημένες» στα καλύτερα «αμόνια». Με την occult αισθητική των MERCYFUL FATE και KING DIAMOND, να συμπορεύεται με την πάντα παρούσα ανατρεπτική τάση των cult ηρώων CAULDRON BORN. Γεμάτο εξαίσια leads με τις ευλογίες των Shermann, Denner, La Rocque, «τοποθετημένα» επάνω σε ένα rhythm section το οποίο υποστηρίζει παραπάνω από «σωστά» ή «ιδανικά» το όλο εγχείρημα και ασύλληπτα, απίστευτα φωνητικά, να «διανέμονται» σε διάφορους «ρόλους», για να αφηγηθούν την ιστορία μυθολογικού τρόμου που διαδραματίζεται στο “Temple of the Serpent”.
“Ulanuma ud, ezeru asru sumsu Akkad, baltu as sarum, ne dugnamtar, ni simtum…”
Στο χωρισμένο σε τέσσερα κεφάλαια “Temple of the Serpent”, η αφηγηματικότητα πιάνει άλλα επίπεδα. Πραγματικά, «εκτοξεύεται». Μυστηριακές εισαγωγές και ιντερλούδια ζωντανεύουν τον απόλυτο αρχέγονο φόβο, μέσα από τελετουργικά τύμπανα, απλωτές κιθάρες και ανατριχιαστικές μελωδίες, ενώ απόκοσμες φωνές και καταχθόνιες ομιλίες, προφέρουν λέξεις πανάρχαιες. Ατμοσφαιρικά, «κινηματογραφικά περάσματα» κατά τη διάρκεια των τραγουδιών, δημιουργούν μπροστά σου εικόνες που κινούνται, μεταφέροντας σε στον λογοτεχνικό – στιχουργικό κόσμο των Κυπρίων κι εσύ, δεν έχεις παρά να διαβάζεις τους στίχους, την ώρα που ακούς τη μουσική. Στο υπογράφω, το «ταξίδι» σου είναι εγγυημένο.
Υποκειμενικά καλύτερες στιγμές του δίσκου, η καταληκτική δυάδα των “Reaper of Kur” και “Gates of Namtar”, που θαρρείς ότι «κουβαλούν» στις «πλάτες» τους ολόκληρη τη Μεσοποταμία. Έτσι δίνεται ο ΟΡΙΣΜΟΣ του ανατολίτικου επικού μετάλλου. Ειδικότερα το “Gates…” είναι η κορύφωση, η ολοκλήρωση, η τελειοποίηση αν θες, του SOLITARY SABRED μουσικού οράματος. Τέλος, υπέροχο το όλο artwork με την comic αισθητική, γεμάτο hints και Easter Eggs, που εξυπηρετεί την ακρόαση και την ανάγνωση του concept και πάρα πολύ καλή η παραγωγή και η μίξη, από τα χέρια του ιδίου του group.
Στο λυκόφως του 2023, το “Temple of the Serpent” ήρθε όχι για να μπει σε «λίστες» και μετά να «ατροφήσει», να ξεχαστεί… Ήρθε για να μείνει, για να επιβληθεί, να θέσει νέα δεδομένα στον χώρο του. Να καταφέρει δηλαδή, ό,τι είναι προορισμένο να καταφέρει κάθε ΣΠΟΥΔΑΙΟ album.
Άκουσέ το τώρα που «πρέπει».
(9,5 / 10)
Δημήτρης Τσέλλος
ΜΙΑ ΔΕΥΤΕΡΗ ΓΝΩΜΗ
Ο Σάκης Νίκας έχει, μεταξύ πολλών άλλων, δύο μεγάλα «καλά»: Το πρώτο είναι ότι δηλώνει (και είναι) μέγας οπαδός και γνώστης του US Metal. Είναι ο μοναδικός άνθρωπος στο Rock Hard, που μπορώ πχ να του εξομολογηθώ τη λύπη μου για το ότι δεν κυκλοφορούν δίσκους οι CRESCENT SHIELD και θα με καταλάβει. «Για τα σίδερα και οι δυο», ξέρω. Το δεύτερο, είναι πως εκτιμά ιδιαίτερα τους SOLITARY SABRED. Combo hit, δηλαδή. Οπότε, ήταν λογικό και επόμενο, καθώς μιλάμε για «αμερικανικό ατσάλι», να τον φιλοξενήσει η στήλη, για να καταθέσει κι αυτός τη δική του άποψη. Ορίστε τι μας γράφει:
«Νίκα, θέλεις να σου στείλω να ακούσεις το καινούργιο SOLITARY SABRED; Νομίζω θα σου αρέσει ιδιαίτερα!», μου στέλνει σε μήνυμα ο Τσέλλος και φυσικά δεν είχα καμία αντίρρηση, καθώς έχω σχηματίσει εδώ και χρόνια μία πολύ θετική άποψη για το Κυπριακό συγκρότημα. Ωστόσο, τίποτα δεν προμήνυε τον ενθουσιασμό που θα ένιωθα ακούγοντας αυτό που είχαν ετοιμάσει τα παιδιά με τη νέα τους δουλειά, το εξαιρετικό “Temple of the serpent”! Καταρχάς, οφείλω να πω ότι με μεγάλη ευκολία αυτό είναι το καλύτερο άλμπουμ των SOLITARY SABRED και αυτό λέει πολλά δεδομένου του γεγονότος ότι το “By fire & brimstone” (κυρίως) αλλά και το “Redemption through force” θεωρούνται ήδη σημαντικές κυκλοφορίες στο χώρο. Πάμε να τα δούμε όλα από την αρχή ξεκινώντας από το πιο σημαντικό…
Το “Temple of the Serpent” είναι ένας άτυπος φόρος τιμής στους πρώιμους ICED EARTH και στους υπέρτατους HELSTAR! Και όταν λέμε πρώιμους ICED EARTH εννοούμε την προ-Barlow εποχή ενώ όσον αφορά τους HELSTAR αναφερόμαστε κυρίως στην πιο τεχνική πλευρά του “Remnants of war” αλλά και γιατί όχι σε αυτό που παρουσίασαν οι Αμερικανοί στο “The king of Hell”. Τουλάχιστον, έτσι το εκλαμβάνω εγώ. Οπότε, όπως καταλαβαίνετε, έχουμε εδώ μία αποθέωση του US Metal με τους SOLITARY SABRED να προσθέτουν τη δική τους epic/power πινελιά. Ο Πέτρος Λεπτός είναι συγκλονιστικός τόσο σε απόδοση όσο και σε ερμηνεία πίσω από το μικρόφωνο ενώ οι κοφτερές κιθάρες των Δημητρίου και Μουτάφη είναι αψεγάδιαστες και αναδεικνύονται ακόμη περισσότερο λόγω της συνολικής παραγωγής και μίξης που είναι πραγματικά αξιοσημείωτες. Ένα ακόμη βασικό χαρακτηριστικό του δίσκου είναι τα απολύτως ταιριαστά και προσεγμένα στην παραμικρή λεπτομέρεια δεύτερα φωνητικά που «γεμίζουν» και «ανεβάζουν» περαιτέρω τις συνθέσεις.
Δεν θα ήθελα να αναφερθώ σε ξεχωριστά κομμάτια αφού θεωρώ ότι το “Temple of the Serpent” είναι ένα ολοκληρωμένο άλμπουμ που πρέπει να ακουστεί από την αρχή ως το τέλος για να συλλάβει κάποιος το μεγαλείο και να εκτιμήσει τη μεγάλη προσπάθεια που κατέβαλαν οι SOLITARY SABRED στο studio. Ωστόσο, δεν γίνεται να μην εξάρω το απίστευτο κλείσιμο με το τρομερό “Gates of Nam-tar” το οποίο, κατά την προσωπική μου άποψη, είναι ό,τι καλύτερο έχουν συνθέσει ποτέ οι Κύπριοι! Ίσως ακούγεται υπερβολικό. Ίσως, πάλι, να αλλάξω γνώμη στο μέλλον. Δεν έχει σημασία. Ούτε ο βαθμός έχει, το αφήνω στον Δημήτρη αυτό. Αυτό που μετράει είναι ότι οι SOLITARY SABRED υπερέβαλαν εαυτούς και ετοιμάζονται να κυκλοφορήσουν ένα πραγματικό διαμάντι για τον epic/power ήχο. Μπράβο, παιδιά!
Σάκης Νίκας
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Πέτρος Λεπτός – Φωνητικά
Δημήτρης Δημητρίου – Κιθάρα
Νικόλας Μουτάφης – Κιθάρα
Γιώργος Παπαϊωάννου – Μπάσο
Φώτης Μουντούρης – Τύμπανα
ΕΤΑΙΡΕΙΑ:
Independent/Vinylstore
ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ:
Bandcamp
Facebook
Spotify
YouTube
Vinylstore.gr
ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ:
“The Hero the Monster the Myth” (Steel Legacy Records, 2009)
“Redemption through force” (Pitch Black/No Remorse Records, 2014)
“By fire & brimstone” (No Remorse Records, 2020)
“Temple of the Serpent” (Independent/Vinylstore, 2023)
