a
«Πόσα αντίτυπα έχει πουλήσει το συγκρότημα; Από ποια εταιρεία κυκλοφορεί το album; Παίζει μέσα κανένας γνωστός;». Ερωτήματα που τουλάχιστον εδώ, δεν υφίστανται. Και δεν υφίστανται, διότι πολύ απλά, δε μας ενδιαφέρουν οι απαντήσεις τους. Η ποιότητα στη μουσική είναι αυτό που μας ενδιαφέρει. Το να ανακαλύπτει κανείς νέες αγαπημένες μπάντες εκεί που δεν το περιμένει, θα αποτελεί πάντα, εκτός από μεγάλη ικανοποίηση, την πλέον ευχάριστη πρόκληση, καθώς κι εμείς είμαστε πρωτίστως οπαδοί. Σε μια στήλη λοιπόν όπου τα «αδηφάγα» αυτιά των ολοένα και αυξανόμενων φίλων της δεν έχουν σύνορα, έτσι κι εμείς θα προσπαθούμε κάθε φορά να παρουσιάζουμε τη μεγαλύτερη δυνατή γκάμα ήχων και συγκροτημάτων. Άλλωστε, κανένα best seller δε θα υπήρχε, αν δεν υπήρχε η σκηνή του UNDERGROUND.
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ/ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ: IRON CURTAIN
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “Savage dawn”
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Dying Victims Productions
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Mike Leprosy – Φωνητικά, κιθάρες
Jose Ramón Sánchez Martinez – Μπάσο
Juan Manuel Fernández Santos Olmos – Κιθάρες
Jose Carlos Moreno Gálvez – Τύμπανα
ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ:
Bandcamp
Facebook
Spotify
YouTube
Καλώς τα παιδιά από τη Murcia! Οι IRON CURTAIN είναι γνωστότατοι στον χώρο του underground metal, εδώ και μια ντουζίνα χρόνια. Με πέντε δίσκους στο ενεργητικό τους, έχουν να λένε πως είναι από τους αρκετά «εργατικούς» της όλης φάσης και εμείς, τους λέμε ένα μεγάλο «μπράβο» για αυτό, μιας και δεν είναι λίγα τα παραδείγματα άλλων μπαντών που τα «φορτώνουν στον κόκορα» και κυκλοφορούν δίσκο κάθε 6-7 χρόνια ή όποτε το θυμηθούν, χωρίς να συντρέχει λόγος για να γίνεται κάτι τέτοιο (κατά το κοινώς λεγόμενον, «αναποδιές»).
Με τους IRON CURTAIN, εκτός από την σιγουριά της τακτικής δισκογραφικής παρουσίας, ξέρεις και τι να περιμένεις. Αυτό λοιπόν που θεωρείς βέβαιο εκ των προτέρων πως θα ακούσεις, το ακούς και στο νέο τους άλμπουμ, “Savage dawn”. Ξεκινάμε από το μετά-Αποκαλυπτικό εξώφυλλο, με τον νεκροζώντανο μακρινό ξάδερφο του Mad Max, να είναι ντυμένος από πάνω μέχρι κάτω με δέρμα και παντός είδους μεταλλικά αξεσουάρ, από ταβανόπροκες μέχρι συνδετήρες, να φορά το «στανταράκι» Γερμανικό κρανάκι και να κραδαίνει σκουριασμένο τσεκούρι. Τί θα άκουγες σε έναν δίσκο με τέτοιο εξώφυλλο;
Πολύ σωστά, πολύ σωστά! Υπερηχητικό speed metal, με τις απαραίτητες νύξεις στο NWOBHM από τη μια, στους MOTORHEAD και VENOM από την άλλη συν την επίσης πανταχού παρούσα punk αισθητική. Πότε Γερμανοί στον ήχο, πότε Καναδοί, πότε Αμερικανοί, τούτοι δω οι Ισπανοί ξέρουν καλά πως πρέπει να παίζεται το ορμητικό, παλαιομοδίτικο speed metal και μας το σερβίρουν στις σωστές δόσεις.
Εσύ που θεωρείς καλύτερα RUNNING WILD albums τα δυο πρώτα, πιστεύεις πως το καλύτερο εξαγώγιμο προϊόν του Καναδά είναι οι RAZOR και θα ήθελες οι NIGHT DEMON να έχουν πολύ περισσότερο τσαμπουκά, είναι βέβαιο πως ήδη ξέρεις τους IRON CURTAIN και θα ακούσεις (αν δεν το έχεις ήδη κάνει) και το νέο τους album. Για τους υπόλοιπους, τι διάολο, πάντα θα υπάρχει χώρος για ξέγνοιαστο, “beer friendly” metal, έτσι δεν είναι; Οπότε, ας πράξουν τα δέοντα. Εγώ πάντως το ευχαριστήθηκα το “Savage dawn”.
(7 / 10)
Δημήτρης Τσέλλος
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ/ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ: LORD GOBLIN
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “Lord Goblin”
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Independent Release
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Lord Goblin – Φωνητικά
Mornar – Μπάσο, κιθάρες
Athanor F.D.H. – Τύμπανα
ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ:
Bandcamp
Facebook
Spotify
Deezer
YouTube
«Είμαι στο δεύτερο τραγούδι και σε θυμήθηκα!», λέει ο φίλος Κώστας, ένας από τους αρκετούς που στέλνουν μηνύματα στην στήλη για να προτείνουν/πουν τη γνώμη τους για δίσκους που ακούν και εκτιμούν. Έλα όμως που, όλως τυχαίως, εγώ εκείνη την ώρα, ήμουν ήδη στο τρίτο! Καινούργια μπάντα οι LORD GOBLIN, αποτελούμενη από Ιταλούς που έχουν μετοικίσει στο Ηνωμένο Βασίλειο και συγκεκριμένα στο Aylesbury. Δεν είχα ακούσει ξανά αυτήν την περιοχή, το google maps με πληροφόρησε πως είναι κάπου μεταξύ Luton και Οξφόρδης. Όπως δεν είχα ξανακούσει το ίδιο το group, γιατί αν το είχα κάνει, θα «είχε πέσει το μάτι μου» στο “The Ordeal” EP, που βγήκε το 2021.
Το “Lord Goblin” είναι η πρώτη ολοκληρωμένη δουλειά, για την τριάδα και μου έκανε εντύπωση. Όχι τόσο για το επίπεδο των συνθέσεων, που είναι καλό, αλλά για τον ήχο, για την «ταυτότητα» της μπάντας. Έλα τώρα εσύ και πες μου, πως θα σου φαινόταν αν σου έλεγα πως ακούω ένα σχήμα που μπλέκει, στη μουσική του, τους DOMINE και τους WOTAN, με το black metal riffage; Περίεργο; Αδύνατο; Ριψοκίνδυνο; Μπορεί να είναι όλα αυτά μαζί, σίγουρα όμως διά του αποτελέσματος, κρίνεται ως απολύτως επιτυχημένο, ως προσπάθεια. Άρα, τι ταμπέλα να του βάλουμε; Ο όρος «επικό heavy/black» είναι θαρρώ απολύτως ταιριαστός και βοηθά πολύ στη μεταξύ μας συνεννόηση.
Όντως, το επικό heavy στοιχείο, που υπερτερεί, προέρχεται από την πατρίδα τους. Η δε φωνή, θα έλεγα πως ανήκει στον «Morby των φτωχών», μιας και στην χροιά αλλά και στις χαμηλές και μεσαίες οκτάβες, είναι ολοφάνερο πως ο Marco Piu (το κοσμικό όνομα του τραγουδιστή) έχει τον Morby «κάδρο» στον τοίχο. Το black metal τώρα, είναι της σχολής EMPEROR. Σαν πρώτη προσπάθεια, το “Lord Goblin” είναι παραπάνω από απλά «καλό». Χάνει λίγο τον βηματισμό του στα δυο instrumental κομμάτια του, εκεί κατά τη μέση, αλλά αυτά που περιέχουν φωνητικά, είναι μικρά, εκκολαπτόμενα έπη. Να, σαν αυτό που ακούς παρακάτω:
Οι Ιταλοί έχουν όλα τα φόντα να δημιουργήσουν πολύ ωραία πράγματα στο μέλλον. Αν δουλέψουν σωστά επάνω στα καλά τους στοιχεία, που δεν είναι και λίγα, δε βλέπω τον λόγο να μην τα καταφέρουν. Κοίτα φίλε μου κάτι καταστάσεις… λες να ξεκίνησε ήδη η επιρροή των TRIUMPHER στο σύγχρονο επικό metal; Και μισός βαθμός υπέρ του μαθητή, γιατί έχετε cojones και εγώ τις μπάντες με cojones, πολύ τις συμπαθώ.
(7,5 / 10)
Δημήτρης Τσέλλος
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ/ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ: MALSTEN
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “The Haunting of Silvåkra Mill – Rites of Passage”
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Svart Records
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Manne – Φωνητικά
Fredrik – Κιθάρες
Andreas – Μπάσο, πλήκτρα
Stefan – Τύμπανα
ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ:
Official site
Bandcamp 1
Bandcamp 2
Facebook
Spotify
YouTube
Doom metal. Αυτό που δεν έχει προσμίξεις με άλλα είδη. Που είναι αργό, κλειστοφοβικό, κάποιες φορές βασανιστικό… αυτό που φέρνει τρόμο, δέος, μαρτύριο και εν τέλει κάθαρση. Αυτή είναι η μουσική των MALSTEN στο “The Haunting of Silvåkra Mill – Rites of Passage”. Σχηματισμένοι το 2018, οι Σουηδοί κυκλοφόρησαν δυο χρόνια μετά το παρθενικό τους άλμπουμ, “The Haunting of Silvåkra Mill”, αποσπώντας παραπάνω από καλές κριτικές. Όπως καταλαβαίνεις, το νέο τους εγχείρημα, αφού έχει σχεδόν τον ίδιο τίτλο, είναι η συνέχειά του. Και όπως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, εδώ υπάρχει μια ιστορία την οποία διηγείται η μπάντα.
Το “The Haunting of Silvåkra Mill – Rites of Passage” είναι λοιπόν το δεύτερο μέρος μιας ιστορίας φολκλορικού τρόμου. Το σενάριο, είναι μέσες άκρες το παρακάτω: Σε έναν εγκαταλελειμμένο μύλο, στην ευρύτερη περιοχή της πόλης Silvåkra, κατοικεί ένα αρχαίο κακό. Καθώς η δύναμή του προκαλεί άπειρα δεινά και θάνατο στους κατοίκους της τοπικής ενορίας, οι οποίοι ένας προς έναν εξαφανίζονται μυστηριωδώς, ο υπεύθυνος εφημέριος αναλαμβάνει δράση για απαλλάξει την ενορία του από αυτό το ανείπωτο κακό, ενώ προσπαθεί απελπισμένα να κρατήσει τη λογική και την πίστη του.
Μόλις τέσσερα τραγούδια (συν δυο ιντερλούδια) υπάρχουν στο άλμπουμ, που εκτείνουν όμως τη διάρκεια στα 42 λεπτά, αρκετά ώστε να ξεχωρίσει η μουσική παλέτα της μπάντας, κάπου κοντά σε αυτή συγκροτημάτων όπως οι WARNING, CROSS VAULT και οι ISOLE, βασισμένη δηλαδή στον συνδυασμό ατμόσφαιρας και πολύ βαρέων riffs, με πολύ αργούς ρυθμούς, ασήκωτο rhythm section, θρηνητικά φωνητικά και ωραία αφηγηματικότητα. Οι οπαδοί αυτού του ύφους και οι πολύ «χωμένοι» στο doom metal, σίγουρα θα εκτιμήσουν όπως πρέπει το “The Haunting of Silvåkra Mill – Rites of Passage”. Για τους υπόλοιπους, ο δίσκος είναι καλός, σίγουρα, αλλά μάλλον όχι και τόσο «φιλικός» για τα όχι τόσο «εκπαιδευμένα» αυτιά τους. Άρα ο βαθμός, αφορά τους δεύτερους.
(7 / 10)
Δημήτρης Τσέλλος
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ/ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ: OFFERNAT
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “Where nothing grows”
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Indisciplinarian
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Anders Bork – Φωνητικά, κιθάρες, μπάσο
Jonas Bangstrup – Φωνητικά, τύμπανα, μπάσο
ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ:
Bandcamp
Facebook
Instagram
Spotify
OFFERNAT. Ένα ντουέτο (πλέον, μετά την αποχώρηση ενός μέλους τους) από την Κοπεγχάγη, το οποίο βρίσκεται στην δεύτερη κυκλοφορία του. Ξεκινώντας την πορεία τους το 2021, με το ομώνυμο ΕΡ τους, οι Δανοί κυκλοφόρησαν το 2022 τον πρώτο τους δίσκο το 2022 με την επωνυμία “All colours retract”. Ο δίσκος ήταν ένα ενδιαφέρον sludge/heavy άλμπουμ, με βαρύ, αλλά κάπως μονότονο ύφος, παρόλα αυτά, ένα αξιοπρεπές ντεμπούτο. Φέτος, το σχήμα επιστρέφει με την καινούργια του δουλειά, το “Where nothing grows”, η οποία η λογική θα ήθελε να είναι κοντά στα βήματα της προκατόχου της.
ΟΧΙ. Αυτό που γίνεται με το που ξεκινάει το πρώτο κομμάτι του άλμπουμ, το “Grief”, είναι λες και προέρχεται από άλλο τελείως συγκρότημα. Τουλάχιστον στην πρώτη ακρόαση. Μετά βλέπει κανείς τα κοινά στοιχεία. Όμως οι OFFERNAT αποφάσισαν να κάνουν μία μεγάλη στροφή και να κυκλοφορήσουν ένα black/sludge διαμάντι. Ένα διαμάντι, στο οποίο προσέθεσαν πολλά sludge στοιχεία, distortion και κάποια heavy riffs, τα οποία λειτουργούν συνδετικά με την προηγούμενη δουλειά τους, αλλά επαναπροσδιόρισαν εντελώς την ταυτότητα τους. Υπάρχουν και κάποια doom στοιχεία εδώ; Πιθανόν… κάπου ανάμεσα στα «διαλλείματα» από την επίθεση των τυμπάνων. Στα ατμοσφαιρικά σημεία. Πιθανόν. Δείγμα αυτού, το δεκαεξάλεπτο ομώνυμο του δίσκου κομμάτι και το τελείωμα του.
Βαριά φωνητικά, ταχύτητες, τύμπανα που ακόμα μάλλον πονάνε, κιθάρες κοφτές αλλά σε συνέχεια με το sludge στοιχείο, που πραγματικά δίνουν ένα αποτέλεσμα με πρωτοτυπία και σε ιντριγκάρει να το ακούσεις και να το ξανακούσεις, όχι μόνο εξαιτίας της πρώτης έκπληξης, αλλά γιατί πραγματικά, έχει κάτι δικό του να πει. Το άλμπουμ είναι ιδιαίτερα εμπνευσμένο, με εξαιρετική παραγωγή, ειδικά για τα είδη που εκπροσωπεί. Ένα πραγματικά βαρύ σύνολο, αποτελούμενο από μόλις πέντε, ιδιαίτερα χορταστικά κομμάτια, τα οποία ακολουθούν ανελέητα το ένα το άλλο, με καταιγιστικούς ρυθμούς και πολύ, πολύ επιθετικότητα, που ξεσηκώνει.
Μετά από αυτό το άλμπουμ, προφανώς όποιος πει ότι ξέρει που θα κινηθεί η μπάντα στην επόμενη δουλειά της, προφανώς και ψεύδεται. Αν είναι στο ίδιο ύφος, δεν θα αφήσει κανέναν οπαδό του extreme χώρου ανικανοποίητο, όπως περίφημα καταφέρνει το “Where nothing grows”. Αν όχι, αυτή τους η κίνηση, σίγουρα κέρδισε προσοχή και αναμονή για το μέλλον τους.
(8,5 / 10)
Φανούρης Εξηνταβελόνης
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ/ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ: SAVAGE OATH
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “Divine battle”
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Postmortem Apocalypse Records
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Brendan Randigan – Φωνητικά
Leeland Campana – Κιθάρες
Carlos Llanas – Κιθάρες
Phil Ross – Μπάσο, πλήκτρα
ΚΑΛΕΣΜΕΝΟΙ ΜΟΥΣΙΚΟΙ:
Ryan Mower – Τύμπανα
Paris Thibault – Χορωδιακά φωνητικά
ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ:
Bandcamp
Facebook
Spotify
YouTube
Το περυσινό ομότιτλο EP των Αμερικανών SAVAGE OATH, συζητήθηκε πολύ. Πέραν της όποιας μουσικής του αξίας, αν και εμένα δε με ενθουσίασε, δε βλέπω κάτι το περίεργο ή παράλογο σε αυτό, από την στιγμή που στο εν λόγω project εμπλέκονται πρώην και νυν μέλη σημαντικών συγκροτημάτων του underground, από το παρόν και το παρελθόν του χώρου. Τα «βαριά» ονόματα, πάντα θα τραβούν τα βλέμματα και το ενδιαφέρον του κοινού. Frontman o Brendan Randigan των SUMERLANDS και PAGAN ALTAR, κάποτε και στους πάλαι ποτέ MAGIC CIRCLE. Axemen οι Leeland Campana των VISIGOTH και Carlos Llanas, πρώην μέλος των ETERNAL CHAMPION. Χαμηλές συχνότητες από τον Phil Ross, για χρόνια στους MANILLA ROAD και πλέον στους IRONSWORD και SENTRY.
Έχοντας λοιπόν καταφέρει να ξεκινήσουν «με το δεξί» και με την προδιάθεση του κόσμου να είναι παραπάνω από θετική, οι SAVAGE OATH προχωρούν στην επόμενή τους κίνηση, που δεν είναι άλλη από το “Divine battle”, το πρώτο τους ολοκληρωμένο, full length εγχείρημα. Το πρώτο πράγμα που θα ρωτήσει κάποιος, είναι τι παίζουν οι SAVAGE OATH και η απάντηση που θα λάβει, θα είναι heavy metal. Παλαιάς κοπής, αμερικανικό heavy metal. Η δεύτερη ερώτηση, προφανώς, θα αφορά το ΠΩΣ ακούγονται οι SAVAGE OATH κι αν τα συγκροτήματα στα οποία βρίσκουμε τα μέλη, επιδρούν στη μουσική. Κι εδώ επίσης, όλα είναι σαφή. Οι Αμερικανοί δεν παίζουν «κρυφτό», δεν έχουν «πονηρούς σκοπούς», ό,τι ξέρουν καλά να κάνουν, αυτό κάνουν.
Οι SUMERLANDS και οι VISIGOTH, υπάρχουν. Είπαμε, δε θα ήταν ωραίο να είχαμε πλήρη ταύτιση, αλλά πώς να αφήσεις εκτός την ίδια σου την ύπαρξη; Πέραν αυτών, βρίσκουμε σαφείς αναφορές σε μπάντες όπως οι TWISTED TOWER DIRE, GATEKEEPER, ISEN TORR, TERMINUS, IRONFLAME, ακόμη και SACRED STEEL. Το επικό συναίσθημα είναι άπλετο, η riff-ολογία εντυπωσιακή, τα τραγούδια αν και μεγάλα σε διάρκεια (το μικρότερο είναι περίπου πεντέμισι λεπτά) δεν κουράζουν και δεν χάνουν την αμεσότητά τους, τα refrains είναι εκεί για να τα τραγουδήσεις με την πρώτη ευκαιρία, ενώ τα φωνητικά μάλλον κερδίζουν το χρυσό μετάλλιο των εντυπώσεων, αποδεικνύοντας πως ο Randigan διάγει περίοδο μεγάλης φόρμας!
Αν πρώτον δεν υπήρχε το αχρείαστο, περίπου ambient instrumental “Smoke at dawn” και δεύτερον αν το τελευταίο, ακουστικό a la BLIND GUARDIAN και DARK FOREST ομώνυμο κομμάτι άφηνε την ηρωική του φύση να μεγαλώσει όπως πρέπει, δηλαδή να αποκτήσει και ηλεκτρικά ξεσπάσματα, οι εντυπώσεις θα ήταν ως και αποθεωτικές. Τώρα όμως, πατώ ένα μικρό φρένο και περιμένω μια ανώτερη συνέχεια. Μπορούν να το κάνουν, τίποτα δεν τους λείπει. Χμ… ναι, ίσως τους λείπει ένας καλός drummer, γιατί ο Ryan Mower δε ξέρω κατά πόσο έχει δυο πόδια και δυο χέρια… αν με καταλαβαίνεις.
Αν είσαι οπαδός του επικού heavy metal ή κάποιας από τις μπάντες που αναφέρθηκαν παραπάνω, αφενός έχεις καλό γούστο, αφετέρου μην το ψάχνεις και πολύ. Το “Divine battle” είναι τόσο καλό, όσο καλό είναι το εξώφυλλο που φιλοτέχνησε «για πάρτη του», ο «πολύς» Adam Burke.
(8 / 10)
Δημήτρης Τσέλλος
EPs/LIVE & COMPILATION ALBUMS
Την πρώτη της δισκογραφική απόπειρα κάνει φέτος η μονομελής μπάντα από την Ισπανία που ακούει στο όνομα THE OLDEST HOUSE. Πρόκειται για ένα ΕΡ, το “A worm through time”, το οποίο αποτελείται από πέντε κομμάτια, τα οποία ενώ υπάρχει προφανώς η κεντρική ιδέα, δεν είναι ακριβώς συνέχεια το ένα του άλλου, αλλά ο Α.Μ., ο καλλιτέχνης πίσω από το project, δοκιμάζει πολλές ιδέες, οι οποίες χαρίζουν σε πολυποικιλότητα και ηχητική απόλαυση. Η βάση είναι το sludge, όμως με πολλά doom χαρακτηριστικά, σε συνδυασμό με stoner στοιχεία, που δίνουν μια μίξη η οποία ενώ έχει τα αργόσυρτα στοιχεία του doom, θα λέγαμε ότι το σύνολο είναι πιο up tempo. Σε αυτά, αν προσθέσεις τα βαριά φωνητικά τα οποία εναλλάσσονται με πιο απλά αλλά όχι τελείως καθαρά, το αποτέλεσμα είναι πολύ όμορφο και δικαιολογεί όλες τις επιλογές των παραπάνω.
Στιχουργικά, οι (ο) THE OLDEST HOUSE, ασχολούνται εν μέρει με το σύμπαν ενός γνωστού παιχνιδιού, το «Control», του οποίου η παράξενη μουσική του ΕΡ και η ατμόσφαιρα που δημιουργείται, θα μπορούσε να είναι το soundtrack του. Δεν είναι όμως μόνο το παιχνίδι το οποίο αποτέλεσε έμπνευση για τον Α.Μ. Κοσμικά γεγονότα και επιστημονικά φαντασία, έπαιξαν και αυτά τον ρόλο τους, τονιζόμενα ακόμα και από τις εισαγωγές τραγουδιών, όπως του “The painting on the wall”, το οποίο έχει μία δική του «αστρική» χροιά και ένα περίεργο σχεδόν ψαλτικό φωνητικό ιντερλούδιο, μέχρι το σχεδόν death metal ξέσπασμα του και το απότομο τελείωμα του.
Πέντε κομμάτια, σίγουρα δεν είναι πολλά και εικοσιπέντε λεπτά διάρκειας, επίσης είναι λίγα. Αποτελούν όμως ένα σαφές δείγμα γραφής και κατεύθυνσης για την μονοπρόσωπη αυτή μπάντα, η οποία με την στιβαρότητα και την βαρύτητα των συνθέσεων της, από το opener “ Objects of power” μέχρι το τέλος, δίνει το στίγμα της. Μπορείς να το ακούσεις και να το προμηθευτείς από την σελίδα τους στο bandcamp
Φανούρης Εξηνταβελόνης
