a
Η επερχόμενη κυκλοφορία του νέου, τρίτου άλμπουμ των epic doomsters CRYPT SERMON, με τίτλο “The Stygian Rose”, είναι ένα από τα σημαίνοντα δισκογραφικά γεγονότα της χρονιάς, τουλάχιστον όσον αφορά το underground. Δικαιολογημένα λοιπόν, τούτο το “volume” τους ανήκει. Πριν όμως δούμε καλύτερα το νέο πόνημα των Αμερικανών από την Πενσυλβάνια, ας πάμε τον χρόνο έντεκα χρόνια πίσω, για να καταλάβουμε καλύτερα την πορεία και την εξέλιξή τους.
The story so far…
Η αρχή, έγινε με το “Demo MMXIII”, το 2013. Ιδιαίτερο πράγμα τα demos… Μπορεί να μην έχουν τον καλύτερο/κατάλληλο ήχο, μπορεί να μην είναι τόσο ελκυστικά, έχουν όμως τη γοητεία τους και είναι ικανά, όταν υπάρχει υλικό αξίας, να δημιουργήσουν τις καλύτερες των εντυπώσεων. Αυτό συνέβη με αυτό το demo, τα τρία τραγούδια του οποίου θα ήταν αρκετά ώστε να δείξουν ένα μικρό αλλά επαρκές μέρος των δυνατοτήτων των Αμερικανών, κάνοντας όσους doomsters ήταν «παρόντες» την στιγμή εκείνη, να αδημονούν για να ακούσουν κάτι ολοκληρωμένο…
… που ήρθε με τη μορφή του “Out of the Garden”, δύο χρόνια μετά. Ο λόγος για ένα ντεμπούτο τόσο εντυπωσιακό, που ήδη θεωρείται σημείο αναφοράς για το επικό doom metal. Είμαι σίγουρος πως η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου, δεν ήταν υποψιασμένη για κάτι τέτοιο. Μάλλον ήμασταν ανέμελοι και ως εκ τούτου απροετοίμαστοι, με φωτεινή εξαίρεση τους πολύ «χωμένους» στην underground doom metal φάση, που ψάχνουν ακόμη και τα demos. Πόσοι όμως είναι αυτοί; Μην παραμυθιάζεσαι… ελάχιστοι και σίγουρα πολύ λιγότεροι από όσους διατυμπανίζουν πως ανήκουν σε αυτό το πολύ «κλειστό» club. Βαρύς και σκοτεινός δίσκος, όπου το πένθιμο συναίσθημα συμβαδίζει με το επικό και οι SOLITUDE AETURNUS, CANDLEMASS, SORCERER και λοιποί τεράστιοι της σχολής αυτής, ακολουθούνται μέχρι κεραίας. Νομίζω μάλιστα πως και οι ίδιοι ακόμη, εκτός του ότι θα ήταν υπερήφανοι για τους μαθητές τους, θα ήθελαν να έχουν στο παλμαρέ τους έναν τέτοιον δίσκο.
2017… Από πού ήρθε αυτό, ρε παιδιά; “De mysteriis doom Sathanas” λέει και ναι, πρόκειται για το θρυλικό black metal κομμάτι των MAYHEM, μόνο που το “dom” έγινε εξυπνότατα “doom” για λόγους… ευνόητους. Μια απίστευτη δουλειά από το group, που κρατά τη «μαυρίλα», φέρνει το κομμάτι στα μέτρα του και το μετατρέπει από black metal, σε doom metal ύμνο. Ή ίσως… doom/black! Πανέξυπνη και ταιριαστή επίσης η προσέγγιση στο artwork, με τον καθεδρικό ναό στο εξώφυλλο να παραπέμπει στο αυθεντικό εξώφυλλο και το logo να έχει αλλάξει προς το πιο «σατανικό». Μια τρανή απόδειξη του τι μπορεί να κάνει ένα πραγματικά ικανό συγκρότημα και μια ακόμη, για το αν τα διάφορα είδη του metal μπορούν να ανταλλάζουν πάσες μεταξύ τους, όποτε και όπως θέλουν.
Τέσσερα χρόνια είχαν περάσει από το “Out of the Garden”. Η προσμονή, η περιέργεια, οι απαιτήσεις, όλα είχαν «χτυπήσει κόκκινο». Και το “The ruins of fading light” δεν απογοήτευσε, τελικά, κανέναν. Και λέω «τελικά», γιατί θυμάμαι πολύ καλά τις πρώτες αντιδράσεις… κάποιες εξ αυτών, ήταν όντως απογοητευτικές. Ίσως υπήρχε η προσδοκία για ένα “Out of the Garden” pt. 2, ποιος ξέρει… Ως προς αυτό ναι, το “The ruins…” δεν ήταν τέτοιο. Ήταν πιο «μαύρο», περισσότερο πολυδιάστατο και πειραματικό, χωρίς neoclassical στοιχεία, πιο δύσκολο στην ακρόασή του… Πέραν όμως αυτών των νεωτερισμών που προσωρινά αποπροσανατόλιζαν τον ακροατή, στο «διά ταύτα», υπερτερούσε. Είχε ένα άκρατο επικό συναίσθημα που ξεχείλιζε, από την στιγμή που οι BATHORY «μπλέχτηκαν» μαζί με τις doom metal «σταθερές», ο Arthur Rizk έκανε ένα μικρό θαύμα σκαρώνοντας έναν ιδανικό ήχο οπότε, εν τέλει, αν του έδινες την κατάλληλη προσοχή, θα καταλάβαινες πως όντως ήταν καλύτερο του προκατόχου του. Το θέμα είναι, του την έδωσες;
Και φτάνουμε στο 2024, όπου οι CRYPT SERMON επιστρέφουν για να ταράξουν και πάλι τα νερά, μολονότι η επιφάνεια της λίμνης του doom metal, ποτέ δε μένει γαλήνια. Δε μιλούν οι Αμερικανοί, όπως φαίνεται. Κρατούν το στόμα τους κλειστό και προτιμούν να μας έχουν σε πλήρες σκότος, χωρίς το παραμικρό στοιχείο για το πού βρίσκονται, τι κάνουν και τι να περιμένουμε από αυτούς. Κάπως έτσι, με μια αίσθηση αδράνειας να πλανάται πάνω τους, έπεσε ξαφνικά στα κεφάλια μας το πρώτο δείγμα του “The Stygian Rose”, το κομμάτι “Heavy is the crown of bone”. Μου άρεσε… μας άρεσε! Τα σχόλια θετικά ως και αποθεωτικά. «Αν αυτό ήταν ένα αντιπροσωπευτικό πρώτο δείγμα, πάμε για μεγάλο δίσκο», είπα από μέσα μου. Το άκουσα, το ξανάκουσα, το εμπέδωσα… Ώσπου μετά από πολύ λίγο, εκεί κατά το μέσο της Άνοιξης, έφτασε στα χέρια μου το ολοκληρωμένο promo.
Όταν παρουσίασα το “The ruins of fading light”, αναφερόμενος στην τότε αλλαγή του ήχου, είχα γράψει πως ίσως αυτό να ήταν «…το πρώτο βήμα μιας νέας ταυτότητας, ένας «οδηγός» προς έναν επιπρόσθετο πειραματισμό και προς ακόμη πιο ‘σκοτεινές φόρμες’». Εδώ λοιπόν, παρατηρώ να γίνεται το επόμενο βήμα. Η μπάντα ακολουθεί τα ίδια μοτίβα, δεν παρεκκλίνει από αυτά, αλλά τα εξελίσσει. Ο πληκτράς Tanner Anderson (OBSEQUIAE, MAJESTIES) ως το νέο, έκτο και μόνιμο μέλος, βρίσκει πολύ γρήγορα τη θέση του στο νέο line up και αναλαμβάνει τον ρόλο που του αναλογεί και του αρμόζει. Πράγματι, το νέο άλμπουμ δεν έχει τα πλήκτρα σε ρόλο κομπάρσου. Είμαι δε σίγουρος, πως η ίδια θέση τον περιμένει και στις επερχόμενες συναυλίες του group, κάτι που θα έχει ουσιαστικό αντίκτυπο στην όσο γίνεται πιστότερη αναπαραγωγή του παλαιότερου υλικού.
Ο τραγουδιστής Brooks Wilson κι ο κιθαρίστας Steve Jansson, δηλώνουν πως στόχος είναι η δημιουργία μουσικής μοναδικής, που δεν την ακούς σε άλλους. Καταλαβαίνω τι θέλουν ακριβώς να πουν και τους πιστώνω απόλυτη επιτυχία σε αυτό: Το metal των CRYPT SERMON δεν το ακούς πουθενά αλλού. Μια νότα αρκεί για να τους αναγνωρίσεις. Επιθετικές κιθάρες, επιβλητικό rhythm section, ανατολίτικες κλίμακες [“Thunder (Perfect Mind)”], ψυχρό, BATHORY-ικό μέταλλο (“Scrying orb”)… Και το μεγαλύτερο ως τώρα τραγούδι τους, το ομώνυμο, να ωθεί τα πάντα στα άκρα. Μεγάλη σύνθεση. Σπουδαία στιγμή.
Ο Arthur Rizk είναι εννοείται ξανά εδώ, έχοντας τώρα μαζί του τον Aidan Elias των BLOOD INCANTATION, WAYFARER. Ο λόγος είναι συγκεκριμένος: Μαζί, έθεσαν ως στόχο να ακούγεται ο δίσκος σαν να τον επιμελήθηκαν ο Neil Kernon, ο Dave Jerden, ο Rick Rubin… Να ακολουθηθεί μια απολύτως σύγχρονη προσέγγιση, που να «αγκαλιάζει» τα διάφορα ετερόκλητα είδη που συναποτελούν τον CRYPT SERMON ήχο και να δρα ως η extra συγκολλητική ουσία. Και το πέτυχαν. Στα Redwoods Studios της Φιλαδέλφεια, έγινε άψογη δουλειά. Όπως έγινε εξίσου άψογη δουλειά και πάλι από τον Brooks Wilson, στο artwork – κομψοτέχνημα.
Δεν θα είμαι υπερβολικός. Δεν του χρειάζεται του “The Stygian Rose”. Οι δημιουργοί του ξέρουν καλά τι έχουν στα χέρια τους. Αν διαβάσεις από άλλους πράγματα που θα σου φανούν υπερβολικά, μην τα παρεξηγήσεις. Ο δίσκος αυτός είναι ικανότατος στο να ενθουσιάσει και να οδηγήσει σε αντιδράσεις υπέρμετρου θαυμασμού. Εγώ θα σου πω πως οι CRYPT SERMON, στον τρίτο τους δίσκο, ξεπερνούν το ντεμπούτο τους, ισοφαρίζουν τον κολοσσό “The ruins of fading light” και από εκεί και έπειτα, είναι στο γούστο του καθενός, αν τον ξεπερνά ή όχι. Για μένα, πρόκειται περί ισάξιων περιπτώσεων.
Εύγε στους Αμερικανούς.
(9 / 10)
Δημήτρης Τσέλλος
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ/ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ: CRYPT SERMON
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “The Stygian Rose”
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Dark Descent Records
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Brooks Wilson – φωνητικά
Enrique Sagarnaga – ντραμς
Steve Jansson – κιθάρες
Frank Chin – κιθάρες
Matt Knox – μπάσο
Tanner Anderson – πλήκτρα
ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Official site
Facebook
Spotify
Bandcamp
Tidal
ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ:
Official site
Facebook
Bandcamp
ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ:
“Demo MMXIII” (Independent, 2013)
“Out of the Garden” (Dark Descent Records, 2015)
“De mysteriis doom Sathanas” (Decibel, 2017)
“The ruins of fading light” (Dark Descent Records, 2019)
“The Stygian Rose” (Dark Descent Records, 2024)
