«Πόσα αντίτυπα έχει πουλήσει το συγκρότημα; Από ποια εταιρεία κυκλοφορεί το album; Παίζει μέσα κανένας γνωστός;». Ερωτήματα που τουλάχιστον εδώ, δεν υφίστανται. Και δεν υφίστανται, διότι πολύ απλά, δε μας ενδιαφέρουν οι απαντήσεις τους. Η ποιότητα στη μουσική είναι αυτό που μας ενδιαφέρει. Το να ανακαλύπτει κανείς νέες αγαπημένες μπάντες εκεί που δεν το περιμένει, θα αποτελεί πάντα, εκτός από μεγάλη ικανοποίηση, την πλέον ευχάριστη πρόκληση, καθώς κι εμείς είμαστε πρωτίστως οπαδοί. Σε μια στήλη λοιπόν όπου τα «αδηφάγα» αυτιά των ολοένα και αυξανόμενων φίλων της δεν έχουν σύνορα, έτσι κι εμείς θα προσπαθούμε κάθε φορά να παρουσιάζουμε τη μεγαλύτερη δυνατή γκάμα ήχων και συγκροτημάτων. Άλλωστε, κανένα best seller δε θα υπήρχε, αν δεν υπήρχε η σκηνή του UNDERGROUND.
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ/ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ: AGAINST EVIL
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “Give ‘em hell”
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Doc Gator Records
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Noble John – Τύμπανα
Shasank Venkat – Κιθάρες
M Sravan Chakravarthi – Κιθάρες, φωνητικά
Siri Sri – Μπάσο, φωνητικά
ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ:
Bandcamp
Facebook
Spotify
YouTube
Η Ινδία αρχίζει και ανεβαίνει κι αυτή με την σειρά της στην heavy metal μουσική, με αργά αλλά σταθερά βήματα. Φτιάχνει την σκηνή της, τους συναυλιακούς της χώρους, μπάντες ξεπετάγονται και ξεκινούν την πορεία τους και μας γνωρίζουν την καλλιτεχνική τους έκφραση και τις καλλιτεχνικές τους ανησυχίες. Μια από αυτές, είναι και οι AGAINST EVIL οι οποίοι, για να κάνουμε και ένα μικρό μάθημα γεωγραφίας, κατάγονται από την περιοχή Andhra Pradesh, που βρίσκεται στην ανατολική πλευρά της χώρας και πιο συγκεκριμένα από την μεγαλύτερη και πολυπληθέστερη πόλη της, την μητρόπολη Visakhapatnam (προφέρεται «Βιζαχαπατνάμ»).
Οι AGAINST EVIL δεν είναι καινούργιοι στη «φάση». Υπάρχουν από το 2014 και έχουν ήδη κυκλοφορήσει, πλην του “Give ‘em hell” το οποίο έχει και την τιμητική του, άλλους δυο δίσκους (“All hail the king”, “End of the line”). Για όποιον δεν έχει έστω μια μικρή επαφή με τους φίλους μας, βλέποντας το εξώφυλλο και διαβάζοντας τους τίτλους των τραγουδιών, ίσως να υποτεθεί πως μπορεί να πρόκειται για κάποιο thrash metal άλμπουμ, δίνω πολλές πιθανότητες. Στην πραγματικότητα όμως, οι AGAINST EVIL παίζουν ένα «πιο κλασσικό δε γίνεται» heavy metal, με (σχεδόν) όλα τα χαρακτηριστικά του είδους. Tempi όλων των ειδών, έμφαση στα «πιασάρικα» riffs και στα συναυλιακά refrains, ενίοτε μια ελαφριά essence επικού metal, ACCEPT, JUDAS PRIEST, SAXON (σίγουρα τους μετά το 2000), RAGE (όχι μόνο στη μουσική αλλά και στα φωνητικά)… ωραία πράγματα!
Το heavy metal είναι απλό. Και στην απλότητά του κρύβει ομορφιά αλλά και παγίδες. Μια από αυτές, είναι να ακούγεται βαρετό. Οι AGAINST EVIL δεν έπεσαν στην παγίδα αυτή, ούτε στον τρίτο τους δίσκο. Παραδίδουν μια όμορφη δουλειά, που για να την εκτιμήσεις και να την απολαύσεις, χρειάζονται τρία πράγματα: Πρώτον, να μην έχεις παράλογες απαιτήσεις εν έτει 2024, δεύτερον κατά την ακρόαση να αφήσεις εκτός κάθε σου έγνοια και σκοτούρα και τρίτον, μερικές κρύες μπύρες, εύκαιρες. Έχε τα και το “Give ‘em hell” θα σου φανεί «μια χαρά».
(7 / 10)
Δημήτρης Τσέλλος
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ/ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ: AKHLYS
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “House of the black Geminus”
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Debemur Morti Productions
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Naas Alcameth – Κιθάρες, πλήκτρα, φωνητικά
Eoghan – Μπάσο, τύμπανα
Nox Corvus – Κιθάρες
ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ:
Bandcamp
Facebook
Deezer
Instagram
Soundcloud
Spotify
Tidal
Οι ταινίες τρόμου, είναι αγαπημένο είδος πολλών σινεφίλ. Ο τρόμος, ένα συναίσθημα που μπορεί να εξιτάρει, να ξυπνήσει κέντρα του εγκεφάλου τα οποία είναι κυρίως αμυντικά, απέναντι σε οτιδήποτε ξένο, ανοίκειο. Να ξυπνήσει ένα αίσθημα αυτοπροστασίας και επιφυλακής. Παράλληλα όμως, όταν ερχόμαστε στις τέχνες, ο τρόμος είναι διάσημος και αγαπητός, γιατί όλα τα παραπάνω, τα βιώνει ο θεατής ή στην περίπτωσή μας ο ακροατής, εκ του ασφαλούς. Οι Αμερικανοί AKHLYS, με κάθε τους δουλειά, παρουσιάζουν και μία καινούργια σπουδή στον τρόμο. Από το πρώτο τους άλμπουμ, το “Supplication” του 2009, το οποίο βέβαια ήταν dark ambient δίσκος, μέχρι το εξαιρετικό “The dreaming I” και το πολύ δυνατό “Melinoë”, για την προώθηση του οποίου πέρασαν και από την χώρα μας, η παρέα του πολυπράγμονος Naas Alcameth (κατά κόσμον Kyle Earl Spanswick, τσεκάρετε και τις υπόλοιπες δουλειές του, αξίζει), «τρομάζει» με τις κυκλοφορίες της κάθε ανυποψίαστο και υποψιασμένο ακροατή.
Το νέο άλμπουμ των blacksters, πλέον, AKHLYS, ονομάζεται “House of the black Geminus” και απαρτίζεται από έξι μεγάλα και χορταστικότατα κομμάτια, ένα εκ των οποίων, το “Black Geminus”, ορχηστρικό. Από την αρχή του δίσκου και το “The mask of night-speaking”, η πανίσχυρη ατμόσφαιρα – ταυτόσημο του συγκροτήματος είναι προφανέστατη, με κάθε λεπτό που περνά να εντείνει την αγωνία, την πνιγηρή, αγχωτική ατμόσφαιρα. Το αίσθημα της ανασφάλειας, της παρουσίας κάποιου στην προσωπική ζώνη του καθενός, των σκιών που μακραίνουν καθώς το φως φεύγει και αποχωρεί ηττημένο, μπροστά στο ορμητικό σκοτάδι που καταπίνει τα πάντα, γιγαντώνεται με κάθε επόμενο τραγούδι του άλμπουμ, μέχρι να φτάσει στην κορύφωσή του, με το τελευταίο “Eye of the Daemon – Daemon I”, αφήνοντας τον ακροατή να επιθυμεί επίμονα και άμεσα κάποια επόμενη κυκλοφορία αυτού του τόσο ιδιαίτερου και «ανατριχιαστικού» σχήματος.
Με την θεατρικότητα να περισσεύει και τους «δαίμονες» που κρύβει στην μουσική του το “House of the black Geminus”, είναι ένα εξαιρετικό άλμπουμ, μια πραγματικά πολύ, πολύ καλή δουλειά από τους AKHLYS. Ίσως και η καλύτερη τους μέχρι τώρα; Ο χρόνος θα δείξει, όμως με κάθε ακρόαση, κερδίζει πόντους. Πολλούς.
(9 / 10)
Φανούρης Εξηνταβελόνης
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ/ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ: HAIL DARKNESS
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “Death divine”
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Independent release
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Jez – Κιθάρα, φωνητικά
Joshua – Μπάσο
Emmet – Τύμπανα
ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ:
Bandcamp
Spotify
YouTube
Ευτυχές το 1969! Χαρούμενη και δημιουργική χρονιά να έχουμε και μακάρι να τελειώσει γρήγορα ο πόλεμος στο Βιετνάμ! Τι εννοείς πως είμαι πέντε και πλέον δεκαετίες πίσω, ημερολογιακά; Τι εννοείς πως όντως ο πόλεμος στο Βιετνάμ και το flower power κίνημα έχουν τελειώσει; Οι HAIL DARKNESS από το Phoenix της Arizona, έχουν άλλη άποψη. Να μην έχουν καταλάβει πως το ημερολόγιο γράφει 2024, είναι δύσκολο έως ακατόρθωτο. Να αρνούνται πάλι να συμβιβαστούν με την εποχή μας, το θεωρώ πολύ πιθανό. Και μα την πίστη μου, αλήθεια στο λέω, έχω δει κι αν δεν έχω δει, έχω ακούσει κι αν δεν έχω ακούσει συγκροτήματα που σκέφτονται, ζουν, δημιουργούν με αυτό το χαρακτηριστικό… σαν τους HAIL DARKNESS, τόσο μα τόσο «βουτηγμένους» στα late 60s, λίγα!
Μέχρι τώρα, οι Αμερικανοί είχαν κυκλοφορήσει μια σειρά από EPs, που περισσότερο με singles έμοιαζαν, καθώς αποτελούνταν από δυο κομμάτια το καθένα. Μαζεύουν λοιπόν το υλικό τους, προσθέτουν και κάποια ακόμη τραγούδια και έτοιμο το “Death divine”. Οι επιρροές τους, συγκεκριμένες και καθόλα εκλεκτές: BLUE CHEER, BLACK SABBATH, SIR LORD BALTIMORE, DUST, HARD STUFF ως προς τις μελωδίες της κιθάρας και το «βάρος» του μπάσου και των τυμπάνων, COVEN ως προς το occult ύφος, λίγοι HAWKWIND ανά φάσεις, για την πάντα καλοδεχούμενη ψυχεδέλεια… τέτοιου είδους rock και proto-metal σχήματα. Και χωρίς να μειώνω τους Joshua και Emmet, η Jez είναι αυτή που οδηγεί το συγκρότημα, σε τούτη την ιδιότυπη, «διαβολική», «μαύρη» τελετουργία. Τόσο με την κιθάρα της, όσο κυρίως με τα χαρακτηριστικότατα φωνητικά της.
Είναι ωραίος δίσκος το “Death divine”. Στους φίλους του συγκεκριμένου στυλ, θα αρέσει αρκετά θεωρώ. Έχει όμως ακόμη τα φυσιολογικά «αδέξια πατήματα» ενός ντεμπούτου, κάποιες στιγμές που κάπως υστερούν έναντι άλλων, πάσχει από έλλειψη ενός (τουλάχιστον) “hit” (όχι με την εμπορική έννοια, αλλά με την έννοια του τραγουδιού που θα αρπάξει αμέσως τον ακροατή) και ίσως μεγαλύτερη διάρκεια απ’ όσο θα έπρεπε, οπότε μοιραία χάνει λίγο έδαφος, σε σχέση με το πώς θα μπορούσε να είναι, υπό καλύτερες συνθήκες. Βέβαια, αυτά είναι στοιχεία που μπορούν άνετα να δουλευτούν, με συνέπεια η επόμενη studio δουλειά του group, να είναι ακόμη καλύτερη. Θα τους έχουμε από κοντά!
(7 / 10)
Δημήτρης Τσέλλος
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ/ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ: INNER STRENGTH
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “Daydreaming in moonlight”
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Divebomb Records
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Scott Oliva – Φωνητικά
Justin Hosman – Μπάσο
Joe Kirch – Τύμπανα
Joe Marselle – Κιθάρες
ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ:
Bandcamp
Facebook
Spotify
YouTube
Μετά το καταπληκτικό “Sounds of the forgotten” των WITHERFALL, έρχεται ένας ακόμη δίσκος να απασχολήσει και εν τέλει να ενθουσιάσει όλους (αλήθεια, πόσοι έχουμε μείνει;) τους old school progressive metallers. Ο λόγος για την μεγάλη επιστροφή των θρύλων του underground US prog metal, INNER STRENGTH και το άλμπουμ “Daydreaming in moonlight”. Το ποιοι ήταν οι INNER STRENGTH, οι «μπασμένοι στα κόλπα» progsters σαν τον αρχισυντάκτη μου ας πούμε, το ξέρουν καλά. Το “Shallow reflections” συγκαταλέγεται στα μνημειώδη δημιουργήματα της προοδευτικής σκηνής των Η.Π.Α. Εγώ, απλά θα παροτρύνω να διαβαστεί ως συμπλήρωμα, από όποιον άλλον θέλει κι αυτό εδώ το κείμενο, γραμμένο κι αυτό από τον γράφοντα, με την ευκαιρία της επανέκδοσης, τότε, σπουδαίου αρχειακού υλικού.
Οι INNER STRENGTH επανέρχονται με την κατά τα ¾ σύνθεση του “Shallow reflections” και δεν αλλοιώνουν τον ήχο τους. Αυτό σημαίνει ότι η φωνάρα του Scott Oliva είναι παρούσα, η κιθάρα του Joe Marselle πότε power-ίζει, πότε thrash-ίζει, το μπάσο του Justin Hosman χαρίζει και πάλι ένα μαγικό groove… Λες και δεν πέρασε ούτε μια μέρα! Πλήρως εναρμονισμένος με τους υπόλοιπους και ο Joe Kirch, μετά την επιστροφή του στη μπάντα (έπαιξε στα πρώτα της demos), με ένα παίξιμο σαφέστατα επηρεασμένο από το αντίστοιχο του Mark Zonder. Φαινομενικά, τα 51 λεπτά που διαρκεί το “Daydreaming…” είναι αρκετά, στην εποχή μας. Στην πραγματικότητα όμως, πουθενά δε θα βαρεθείς, ποτέ δε θα άρεις την προσοχή σου κατά τη διάρκεια της ακρόασης, ειδικότερα στο πρώτο μισό όπου υπάρχουν και τα πιο «ευθύβολα» (αν μπορούμε να μιλάμε για «ευθύβολα», όταν αναφερόμαστε σε έναν progressive δίσκο) τραγούδια.
Το πρόσωπο του progressive metal έχει αλλάξει εντελώς στο πέρασμα των ετών. Πλέον, progressive θεωρούνται μπάντες σαν τους LEPROUS, SOEN, SLEEP TOKEN. Σαφέστατα και τίποτα δε μένει αναλλοίωτο, το κατανοώ αλλά λυπούμαι βαθύτατα, αυτή η αιώνια «μίρλα» που διακατέχει όλους αυτούς τους σύγχρονους progsters, διόλου με συγκινεί. Αντίθετα, το progressive των late 80s – mid 90s, με τα δυναμικά riffs, τις θεσπέσιες μελωδίες, το «περιπετειώδες» rhythm section και τα «ακροβατικά» φωνητικά, δε θα σταματήσει ποτέ να με ενθουσιάζει. Το progressive των FATES WARNING (το κομμάτι που παρατίθεται πιο πάνω, εκτός από υπέροχο, είναι τόσο “Fates” σε όλα του που το μόνο που το λείπει είναι το όνομα του Matheos στα credits), του πρώτου DREAM THEATER άλμπουμ, των PSYCHOTIC WALTZ, των αδικοχαμένων μαζί με τους ιδρυτές τους CONTROL DENIED και NEVERMORE, των SYMPHONY X…
Ναι, τίποτα δε μένει αναλλοίωτο, αλλά μη ξεχνάμε και κάτι ακόμη: Η μουσική κάνει κύκλους. Λες λοιπόν να έφτασε η ώρα για την αναγέννηση του «ορθόδοξου» progressive metal; Ή μήπως δίσκοι σαν το “Daydreaming in moonlight” είναι ευχάριστες εξαιρέσεις σε έναν παγιωμένο κανόνα; Το μέλλον θα δείξει, το παρόν επιτάσσει πολλές ακροάσεις!
(8 / 10)
Δημήτρης Τσέλλος
