«Κεραυνός εν αιθρία». Μεταφορική, λόγια φράση η οποία χρησιμοποιείται για να περιγράψει κάποιο απρόσμενο γεγονός, μια αιφνίδια είδηση που επιφέρει αναστάτωση. Ως «κεραυνός εν αιθρία» έπεσε μόλις πέρυσι στο μεταλλικό κοινό και το ντεμπούτο των Ελλήνων TRIUMPHER, με τίτλο “Storming the walls”. Το ελληνικό Rock Hard είχε τη χαρά και την τιμή να το παρουσιάσει σε παγκόσμια “πρώτη”. Αυτό που ακολούθησε ήταν έπαινοι επί επαίνων κι αποθεωτικές κριτικές τόσο εντός όσο και εκτός συνόρων, που «έφτιαξαν κλίμα» και συνετέλεσαν στο να γίνουν τόσο η μπάντα όσο και ο δίσκος αυτό που λέμε “talk of the town”.
Αφήνουμε προσωρινά το πρόσφατο παρελθόν και ερχόμαστε στο δεύτερο μισό του 2024. Τούτη τη φορά, δεν υπάρχει «αίθριος καιρός». Ο ουρανός είναι βαρύς, μουντός και τα σύννεφα προμηνύουν μια ακόμη καταιγίδα. Το δεύτερο κεφάλαιο της TRIUMPHER εποποιΐας ονομάζεται “Spirit Invictus” και έρχεται να ολοκληρώσει το έργο του επαναπροσδιορισμού του επικού metal. Να σου δώσει να καταλάβεις πως πρέπει να ακούγεται στην τρίτη δεκαετία του 21ου αιώνα, μακριά από χαζά κλισέ κι από παντός είδους γραφικότητες. Είναι μια ακόμη απάντηση, από πλευράς group, σε οποιονδήποτε καλοπροαίρετο προβληματισμό αλλά κυρίως σε οποιοδήποτε κακοπροαίρετο σχόλιο, σχετικά με το μέλλον αυτού του τόσο «ταλαιπωρημένου», από παντός είδους τσαρλατάνους και ανίκανους, επικού – και εδώ βάλε όποιον επιθετικό προσδιορισμό θες – metal.
Το “Spirit Invictus” είναι επικό με τον τρόπο των MANOWAR, PRIMORDIAL και BATHORY. Είναι «μαύρο» κατά τις διδαχές των Jon Nödtveidt (DISSECTION), Ihsahn (EMPEROR) και Pelle Martin Forsberg (WATAIN). Αφήνει το σουηδικό death metal να «μιλήσει τη γλώσσα» των πρώιμων AMON AMARTH και IN FLAMES και η θεατρικότητά του χρωστά πολλά στον King Diamond. Ειδικότερα όμως, όλα αυτά τα πετυχαίνει έχοντας τον αξιότερο «γιο» του Eric Adams να καθηλώνει ερμηνευτικά, το καλύτερο κιθαριστικό δίδυμο αυτήν την στιγμή στην Ελλάδα, έναν μπασίστα που δεν εφησυχάζεται αλλά απαιτεί την προσοχή σου και έναν νεαρό, περίπου βιονικό, drummer, έτοιμο από τώρα να αφήσει εποχή.
Η μεγάλη του δύναμη λοιπόν, είναι ακριβώς αυτή: Οι πολλές, ετερόκλητες επιρροές, που ενωμένες εξωτερικεύουν έναν απίστευτο συνδυασμό επιβλητικότητας, λυρισμού και ωμής δύναμης, με καθένα από τα τρία αυτά χαρακτηριστικά να έχει τη «μερίδα του λέοντος» ανάλογα τις επιταγές της κάθε σύνθεσης. Έτσι έχουν τα πράγματα, όταν μουσικοί με διαφορετικές αφετηρίες, αποφασίζουν να ενώσουν δυνάμεις και εμπνεύσεις υπό ένα κοινό όραμα, αφήνοντας στην άκρη την κακή πλευρά του εγωισμού τους, δίχως να συναγωνίζονται ποιος θα επικρατήσει, αλλά ενεργώντας ως ένα αρραγές, αδιάσπαστο σύνολο. Τα πάντα μπαίνουν σε τάξη, συμπληρώνουν το ένα το άλλο και τελικά, προκαλούν τον θαυμασμό.
Πάτα “play”, άκου:
Πρόκειται για έναν πολύ πλούσιο δίσκο, τόσο μουσικά όσο και στιχουργικά. Οι άλλοτε ξεκάθαροι και άλλοτε αλληγορικοί στίχοι των TRIUMPHER επιδιώκουν από τη μια την ταύτιση με τις σκέψεις του ακροατή και από την άλλη να παίξουν τον ρόλο κινήτρου προς ένα καλύτερο modus vivendi και ένα βελτιωμένο modus operandi. Αν είναι καλύτερος του “Storming the walls”, δεν θα έλεγα πως είναι η κατάλληλη στιγμή για να ισχυριστώ κάτι τέτοιο. Ας τον αφήσουμε να δώσει όλα όσα έχει να δώσει και ύστερα, καταλήγουμε στο όποιο συμπέρασμα. Άλλωστε, στο ιδιότυπο “bras de fer” μεταξύ τους, πότε λυγίζει το ένα χέρι, πότε το άλλο.
Highlights;
Τα πανίσχυρα κουπλέ του “Arrival of the avenger” (το “The triumph of steel” υπό την επίδραση αναβολικών) και του ομώνυμου. Το “Athena Pt.I” ολόκληρο, ένας παιάνας τεραστίων διαστάσεων. Η απόλυτη «μαυρίλα» του “Alexander”. Η melodeath σουηδική φρασούλα που συνοδεύει το refrain του “Triumpher”, ως η δύναμη και η ομορφιά της απλότητας. Το τέρμα «παγωμένο» riff του “Hall of a thousand storms” (μάλλον το επικό επίτευγμα της χρονιάς), που πολύ θα το ζήλευαν ο Abbath με τον Demonaz.
Ξαναπάτησε “play”, άκου ξανά:
Δεν είμαι από αυτούς που πιστεύουν σε «Ιερές αγελάδες». Τέτοιες δεν υπάρχουν πουθενά στον κόσμο, παρά μόνο στην Ινδία. Στο δικό μου σύμπαν, όλοι ανεβαίνουν στην ζυγαριά και όλοι περνούν από κρίση. Γιατί ΠΡΕΠΕΙ να περνούν από κρίση; Για να βελτιώνονται ή έστω, να παραμένουν σε ένα υψηλό επίπεδο. Είτε έχουν ιστορία τεσσάρων, είτε σαράντα ετών. Και υπό αυτό το πρίσμα, το «Αήττητο Πνεύμα» δύναται να συγκριθεί με μυθικές, παρελθούσες στιγμές του επικού metal, δίχως να βρεθεί ελλιποβαρές.
Θες τώρα να σου πω και ποιο είναι το σημαντικότερο όλων; Ξέχωρα από το ποιος κρατά τα σκήπτρα του επικού μεταλλικού ήχου εν έτει 2024, οι TRIUMPHER έχουν πετύχει κάτι το φαινομενικά πολύ δύσκολο, ως και περίπου ακατόρθωτο: Να φτιάξουν δικό τους ήχο. Να παίζουν ένα συντριπτικό “TRIUMPHER metal”. Και αυτό, να είσαι βέβαιος πως ο μουσικός ιστορικός του μέλλοντος, θα το εκτιμήσει πιότερο από όλα.
Μνημείο.
(9,5/10)
Πώς όμως φτάσαμε στο “Spirit Invictus”; Οι Αντώνης “Mars Triumph” Βάιλας (φωνητικά) και Μάριος Πετρόπουλος (κιθάρα) είχαν όλη την καλή διάθεση να μας εξηγήσουν τα πάντα, στην συζήτηση που ακολουθεί!
Κύριοι, σας καλωσορίζω στο Rock Hard και σας συγχαίρω για το νέο σας άλμπουμ!
Αντώνης: Καλώς σας βρήκαμε και ευχαριστούμε πολύ για τα καλά λόγια!
Συνήθως σε αντίστοιχες περιπτώσεις ξεκινάμε με μια αναφορά σε όσα μεσολάβησαν από την τελευταία φορά που μιλήσαμε. Πώς τα πήγε το προηγούμενό σας άλμπουμ, το “Storming the walls”;
Αντώνης: Η ανταπόκριση ήταν πέραν πάσης προσδοκίας! Όταν ο δίσκος ανέβηκε στα social, έγινε ένας πραγματικός χαμός που δεν τον πιστεύαμε, ειλικρινά! Και ακόμη, μη νομίζεις, δεν έχει καταλαγιάσει ο θόρυβος!
Εμείς του δώσαμε μια θέση στα 20 καλύτερα άλμπουμ του 2023, όσο για τους αναγνώστες μας, αυτοί σας χάρισαν με άνεση την πρώτη θέση στην αντίστοιχη ψηφοφορία, κάτι που είχε να συμβεί αρκετά χρόνια, όσον αφορά ελληνικά συγκροτήματα.
Αντώνης: Καλά, όταν είδαμε τα αποτελέσματα «τσιμπιόμασταν» μεταξύ μας, δεν στο κρύβω!
Θεωρείς το “Storming…” έναν δικό σου, προσωπικό δίσκο;
Αντώνης: Ξεκάθαρα, έστω στην πλειονότητά του. Δεν είναι μόνο ότι έχω γράψει την συντριπτική πλειοψηφία των κομματιών. Αυτό θα μπορούσε να συμβεί λόγω έμπνευσης, ok. Είναι κυρίως πως με το άλμπουμ αυτό, κινηθήκαμε στιχουργικά και μουσικά εκεί που εγώ ήθελα, εξαρχής. Προς την κατεύθυνση για την οποία και έφτιαξα, επί της ουσίας, τη μπάντα. Ήθελα να παίξουμε ένα σκοτεινό, ηρωικό metal. Σε αυτό δε, είχα δίπλα μου επίσης στο 100%, τον Χριστόφορο (σ.σ: Τσακιρόπουλος, η έτερη κιθάρα).
Μάριος: «Σκοτάδι» όμως είχαν και οι SABOTER!
Αντώνης: Ναι, αλλά υπό άλλη έννοια. Και επειδή οι SABOTER ήταν «παιδί» του Νίκου (σ.σ: Μαρκουτσάκης, ο ιδρυτής του σχήματος), ο οποίος ήταν αρκετά πιο «κλασσικός» στα ακούσματα, έπρεπε να προσπαθήσουμε εγώ με τον Χριστόφορο πολύ περισσότερο για να περάσουμε αυτό το «σκοτάδι», να τον κάνουμε να το δεχτεί.
Και πότε δώσατε τα χέρια με τη No Remorse;
Αντώνης: Μέσα στον πρώτο μήνα. Στην αρχή για την επανακυκλοφορία του “Storming…” και μετά για την προοπτική της κυκλοφορίας του δευτέρου δίσκου μας. Μιλήσαμε, είδα πως οι άνθρωποι της εταιρείας έχουν καταλάβει το δικό μου όραμα και το συμμερίζονται και δώσαμε τα χέρια άμεσα. Τότε ξεκίνησαν και οι συναυλίες…
… όπου και εκεί, για νεοσύστατο σχήμα, τα πήγατε περίφημα.
Αντώνης: Και λίγα λες. Προσωπικά, δεν είχα βιώσει κάτι τέτοιο ξανά και ούτε το περίμενα. Καταρχάς, ξεκινάμε από το ότι παίξαμε κατευθείαν στο Up the Hammers και στο Keep It True, δηλαδή στα δυο φεστιβάλ που είναι και τα μεγαλύτερα της σκηνής στην οποία, υποτίθεται, ανήκουμε.
Υποτίθεται;
Αντώνης: Ναι. Εγώ δεν το βλέπω αυστηρά έτσι… δε μου πάει να μας βάλω σε αυτό το συγκεκριμένο πλαίσιο του “true”. Βασικά, δες το κι έτσι: “True” μπορεί να είναι ο οποιοσδήποτε, ό,τι είδος metal και να παίζει.
Η συναυλία ως support των TRIUMPH OF DEATH, των HELLHAMMER δηλαδή, απέδειξε περίτρανα πως έχεις δίκιο.
Αντώνης: Να, είδες; Δηλαδή, τι πάει να πει “true” και “false”; Δεν είναι “true” o Gabriel Warrior; Έπαιξε στο Keep It True και τα ισοπέδωσε όλα. Μην τρελαθούμε! Ήταν που λες σπουδαία στιγμή αυτή, για μια «νεογέννητη» μπάντα σαν τη δική μας. Μετά ήρθαν η Θεσσαλονίκη, ο Βόλος, το εξαιρετικό Open the Gates στην Κύπρο που ήταν και το πρώτο live που δώσαμε με την παρούσα σύνθεση… όλες τους συναυλίες στοχευμένες. Δε θέλουμε σαν μπάντα να δίνουμε live, απλά για να δίνουμε. Δεν έχουμε τέτοια ανάγκη.
Έξι δυνατές συναυλίες σε διάστημα 7-8 μηνών είναι καλό σκορ, μη γελιόμαστε!
Αντώνης: Και να σου πω, πρόσθεσε σε αυτό και τις αλλαγές στο line up, όπως και τη διαδικασία σύνθεσης του νέου υλικού… Φαντάσου πως αναγκαστήκαμε να ακυρώσουμε συναυλίες, εντός και εκτός συνόρων, γιατί θέλαμε να δώσουμε προτεραιότητα στο δεύτερό μας άλμπουμ. Οι προτάσεις όμως υπάρχουν, είναι εκεί και μας περιμένουν. Μπορώ να πω και κάτι ακόμη, πριν κλείσουμε το κεφάλαιο “Storming…” στην συζήτηση;
Ελεύθερα!
Αντώνης: Την περίοδο της κυκλοφορίας του “Storming the walls”, ήμασταν ένα βήμα… όχι, ουσιαστικά, ΗΜΟΥΝ ένα βήμα, από το να ΜΗΝ κυκλοφορήσει ο δίσκος. Εσύ, ως φίλος μας από τις πρώτες μέρες των SABOTER, θυμάσαι τι συνέβαινε τότε, ήσουν παρών στην όλη διαδικασία, άκουγες το άλμπουμ απ’ όταν ετοιμαζόταν τρία χρόνια πριν την κυκλοφορία του, είχαμε κάνει άπειρες συζητήσεις για την τότε κατάσταση στο group… Αλλά για τους φίλους μας που θέλουν και θέλω κι εγώ να ξέρουν και αυτοί κάποια πράγματα παραπάνω, ναι, υπήρξε μια περίοδος που θεώρησα πως το “Storming…” δεν «έπρεπε» να βγει… Οπότε, αυτές οι συζητήσεις με σένα και με λίγα ακόμη άτομα που εμπιστεύομαι απόλυτα, με έκαναν να αναθεωρήσω, να προσπεράσω την κακή ψυχολογία και το κακό κλίμα που επικρατούσε τότε στο group και μέσα σε μια νύχτα, κυριολεκτικά, να φτιάξω το lyric του “The Thunderer”, να αλλάξω line – up, να βρω εταιρεία και να ορίσουμε ημερομηνία κυκλοφορίας!
Αφήνουμε το “Storming…”, γυρίζουμε σελίδα. Το νέο σας κεφάλαιο, ξεκινά με την τελευταία αλλαγή στο line up. Μάριε;
Μάριος: Κι όμως, δεν το αφήνουμε ακόμη, γιατί το “Storming…” θα μπορούσαμε να πούμε πως έχει βάλει κι αυτό το λιθαράκι του, ώστε να μας φέρει κοντά! Όταν κυκλοφόρησε, έπαθα στην κυριολεξία πλάκα. Οπότε, όταν βρεθήκαμε με τον Αντώνη για να το πάρω, η μια κουβέντα έφερε την άλλη και από εκεί που τα παιδιά δεν έψαχναν για πέμπτο μέλος γιατί η λύση της τετράδας τους είχε βγει πολύ καλά, προέκυψα εγώ! (γέλια)
Αντώνης: Ήταν μια αμοιβαία πρόταση. Και εγώ του πρότεινα να σκεφτεί μια πιθανή συνεργασία και ο Μάριος ήθελε να «καλύψει» τον χρόνο του με κάτι καινούργιο και δημιουργικό, όπου θα είναι προσηλωμένος και αφοσιωμένος στον απόλυτο βαθμό.
Και οι SACRAL RAGE;
Μάριος: Οι SACRAL RAGE, λόγω καθημερινότητας και ρυθμών των υπολοίπων παιδιών, κινούνται πολυυυύ αργά… Δεν έχουμε μπει «στον πάγο», ούτε έχει διαλυθεί η μπάντα, έτσι; Θα υπάρξει καινούργιος δίσκος, απλά θα αργήσει κι άλλο. Το βλέπω μάλλον για το 2025, μπορεί και 2026. Είναι στα πλάνα μας, σίγουρα, αλλά δε γίνεται να είμαι ακριβέστερος. Οπότε, αυτό το κενό, ήθελα να το καλύψω καλλιτεχνικά. Είτε με κάτι καινούργιο δικό μου, είτε μπαίνοντας σε μια μπάντα που ήδη γούσταρα πάρα πολύ. Ποτέ δε θα γινόμουν μέλος σε ένα συγκρότημα, απλά για να πω πως παίζω κάπου. Τα παιδιά από τους TRIUMPHER λοιπόν τα ήξερα, το live στην Κύπρο πήγε «μπόμπα» και όλα «κούμπωσαν».
Αντώνης: Πήγαμε με μια λογική «βλέποντας και κάνοντας»…
Μάριος: Ναι, ακριβώς. Χωρίς πολλά-πολλά. Και έτσι, χωρίς πολλά-πολλά, γράφτηκε και το “Spirit…”. Και αυτό, δεν σου κρύβω, μου έκανε τεράστια εντύπωση!
Τα «πολλά-πολλά», πως μεταφράζονται;
Μάριος: Περίπου δύο μήνες!
Δύο μήνες για να γράψετε αυτό το έπος!
Αντώνης: Κι όμως! Υπήρχαν μεν κάποιες ιδέες από πριν, κάποιες μελωδίες, αλλά σκόρπιες, το υλικό είναι ουσιαστικά ολοκαίνουργιο. Σε προλαβαίνω λοιπόν, επειδή σε ξέρω, δεν υπάρχουν υπολείμματα του πρώτου δίσκου, στον δεύτερο! (γέλια)
Όντως με πρόλαβες, θα το ρωτούσα κάποια στιγμή, αλλά κάνω κόντρα ρελάνς και ρωτώ αν έχει μείνει γενικά κάτι εκτός, που περιμένει την σειρά του.
Αντώνης: Επιμένεις ε; (γέλια) Ναι, υπάρχει (σ.σ: όχι θα μου ξέφευγες)! Πρόκειται για ένα τραγούδι, το οποίο ήθελα μεν να μπει στο “Spirit…”, αλλά ας πούμε πως δεν το έχω φέρει στα μέτρα που κι εγώ θέλω. Όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή και δουλευτεί όπως πρέπει, θα κυκλοφορήσει κι αυτό.
Μάριος: Επιστρέφοντας στα της συνθετικής και παραγωγικής διαδικασίας του “Spirit…”, αν έπρεπε να χαρακτηρίσω με μια λέξη τη διαδικασία αυτή, θα ήταν «ανορθόδοξη»! Τουλάχιστον εγώ, δεν είχα βιώσει κάτι τέτοιο ξανά… τι να σου πω… Πως δεν προβάραμε ποτέ τα νέα τραγούδια; Πως ο Άγης (σ.σ: Τζουκόπουλος, drums) έγραψε με τη μία τα τύμπανα όπως αυτός ήθελε, επάνω σε μια μελωδία κιθάρας και μετά χτίσαμε επάνω σε αυτόν τον «σκελετό» τα υπόλοιπα, καθένας με την σειρά του; Πρωτόγνωρες καταστάσεις!
Άρα, αυτός ήταν και ο λόγος που όλα ήταν έτοιμα τόσο σύντομα.
Μάριος: Αν μπαίναμε σε διαδικασία να προβάρουμε, να γράφουμε, να σβήνουμε όλοι μαζί κλπ, θα αργούσαμε πολύ περισσότερο…
Αντώνης: Η διαδικασία που περιγράφει ο Μάριος, είναι το καλύτερο «αναβολικό» για μια δημιουργική «έκρηξη». Αυτό είναι κάτι που η Τέχνη, είτε είναι η Μουσική, είτε η Ζωγραφική είτε οτιδήποτε, το χρειάζεται. Στην εποχή μας, προσπαθούμε όλοι να μπούμε σε ένα συγκεκριμένο καλούπι, για να είμαστε “safe” με την εποχή, με το τι θέλει να ακούσει το κοινό κλπ και αυτό στην ουσία κάθε άλλο παρά βοηθά… τα πόδια σου κόβει!
Πως θα περιγράφατε τους TRIUMPHER στο studio, βάσει αυτού;
Αντώνης: Σαν έναν ζωγράφο, που έχει μπροστά του έναν λευκό καμβά και φιλοτεχνεί επιτόπου, εκφραζόμενος ελεύθερα, ανάλογα με τη ψυχολογία του. Χωρίς προκαθορισμένο σχέδιο κλπ. Και ακριβώς επειδή τα παιδιά είναι καταπληκτικοί μουσικοί και η ψυχολογία μας ήταν πολύ ανεβασμένη, ακούς αυτό που ακούς.
Μάριος: Έκρηξη ιδεών και άγνοια κινδύνου. Μη ξεχνάμε την άγνοια κινδύνου! Όπως έκαναν οι μεγάλες μπάντες των 70s και 80s, που ηχογραφούσαν κάθε χρόνο, μπορεί και κάθε έξι μήνες!
Νομίζω πως γι’ αυτό ο δίσκος σας βγήκε πολύ πιο άμεσος και ευθύς…
Μάριος: Κοίτα, σίγουρα αυτό ήταν κάτι που το είχαμε από την αρχή στο μυαλό μας. Να μην «απλώνεται» πολύ. Οπότε ναι, ίσως σε αυτό βοήθησε και αυτό που μόλις είπαμε. Ξέρεις, που δεν τα ψειρίσαμε και ιδιαίτερα.
Η συμβολή του καθενός;
Αντώνης: Το δικό μου ποσοστό, σε σχέση με το “Storming…”, έχει μειωθεί αισθητά. Εκείνο ήταν δικό μου κατά 90%, στο “Spirit…” ο Χριστόφορος και ο Μάριος πήραν πολλές πρωτοβουλίες, τους άφησα πολύ χώρο. Ακόμη και στα αποκλειστικά δικά μου τραγούδια, υπάρχουν πολλές προσθήκες δικές τους, που τις βρήκα φανταστικές! Για τον Μάριο πιο συγκεκριμένα, ήταν και κάτι σαν το τελικό τεστ, για να δούμε πόσο ιδανικά θα «κουμπώσει» με μας τους υπολοίπους.
Μάριος: Δεν είναι πάντα θέμα τεχνικής, αν θα ταιριάξεις σε κάποιο σχήμα. Δηλαδή, αν μπορείς να παίξεις τα υπάρχοντα τραγούδια όπως πρέπει ή αν μπορείς να βάλεις τη δική σου πινελιά. Είναι θέμα καθαρά νοοτροπίας σκέψης. Αν ΘΕΣ να είσαι εκεί που είσαι.
Αντώνης: Ειδικά ο Μάριος πρόσθεσε πάρα πολλά «στολίδια», σε σημείο που ήδη δεν μπορώ να φανταστώ πως θα ήταν τα κομμάτια, χωρίς την συμβολή του. Και το ότι «έδεσε» τόσο καλά με τον βασικό κιθαρίστα μας, τον Χριστόφορο, «χτίσανε» μαζί αυτό που «χτίσανε» και ακούω τους δυο αγαπημένους μου κιθαρίστες της ελληνικής σκηνής στο δικό μου σχήμα, το θεωρώ ευλογία!
Εγώ το έγραψα, το καλύτερο δίδυμο αυτήν την στιγμή στην Ελλάδα, είναι το δικό σας.
Μάριος: Τι να πω, ευχαριστούμε! Μακάρι να είναι έτσι!
Θεματολογία;
Αντώνης: Αρχικά, δεν σκεφτόμασταν να είναι ένα concept άλμπουμ, στην πορεία όμως προέκυψε ένα αυστηρά concept! Πως γίνεται αυτό τώρα, θα αναρωτιέσαι… Ας το συνδέσουμε με τη δημιουργική έκρηξη που αναφέραμε πιο πάνω. Ήταν σαν κάτι μέσα μας, να μας το επέβαλε αυτό, με τον τρόπο του. Το θέμα του τώρα, αφορά την Ηρωική Ψυχή. Την σφυρηλάτηση της Ηρωικής Ψυχής. Και μέσα στους στίχους, υπάρχουν παραδείγματα πως αυτό περνά σε έναν απλό άνθρωπο, πως θα υπερασπιστεί κάτι που αγαπά πάρα πολύ, μέχρι τέλους, σε οποιαδήποτε πτυχή της ζωής…
Άρα, δεν πρόκειται περί ενός πολεμικού θέματος…
Αντώνης: Όχι, ο ηρωισμός μπορεί να συναντάται στη μάχη για οποιοδήποτε ιδανικό και οποιονδήποτε στόχο. Από τους Μαραθωνομάχους, μέχρι τον απλό άνθρωπο που πολεμά για να πετύχει στη ζωή. Ο πόλεμος και η σύγκρουση, εντός ή εκτός εισαγωγικών, είναι το βασικό στοιχείο της εξέλιξης στον κόσμο και στο σύμπαν…
Ηράκλειτος…
Αντώνης: Ακριβώς!
Άσε που και η ίδια η ζωή, ο βίος, είναι ένας διαρκής πόλεμος, μια διαρκής μάχη. Η βία κινεί τα πάντα.
Αντώνης: Έτσι είναι, δε χρειάζεται να ψάξουμε πολύ, η Ελληνική Γλώσσα τα έχει απαντήσει και εξηγήσει όλα αυτά ετυμολογικά. Η ζωή είναι ένα απέραντο «σφαγείο»… είτε αυτό μπορεί να είναι το κυριολεκτικό αποτέλεσμα της εισβολής μιας χώρας σε μια άλλη, όπως βλέπουμε να γίνεται τα τελευταία χρόνια σε διάφορα σημεία του πλανήτη, είτε το «σφαγείο» που επικρατεί στα εργασιακά περιβάλλοντα, ή ακόμη τη βία που υφίσταται κάποιος από τον σύντροφό του. Θέλει θάρρος και ηρωισμό για να ξεφύγεις από αυτό, έτσι δεν είναι;
Μάριος: Κάτι άλλο σημαντικό… Αν έχεις προσέξει, δε γίνεται συγκεκριμένη, ξεκάθαρη αναφορά σε κάποιον κεντρικό ήρωα…
Ποιος ο λόγος;
Αντώνης: Στο “Arrival of the avenger”, για παράδειγμα, μιλάμε για τον Οδυσσέα, την επιστροφή του στην Ιθάκη και την αμείλικτη τιμωρία των μνηστήρων. Μην αναφέροντας πουθενά το όνομα του Οδυσσέα, θέλουμε ο ακροατής να ταυτιστεί με τον σκοπό του. Όχι με τη μέθοδο, αλλά με τον σκοπό. Υπάρχουν δηλαδή και άλλοι τρόποι να κατακτήσεις αυτά που σου ανήκουν, πέραν του φονικού. Η μεθοδικότητα, η γνώση, το πλάνο, πράγματα που και ο ίδιος ο Ομηρικός ήρωας ακολούθησε, πριν φτάσει στους σκοτωμούς.
Χαρακτηριστικά άλλωστε της γενικότερης φιλοσοφίας των TRIUMPHER.
Αντώνης: Ισχύει! Βλέπουμε στην σύγχρονη εποχή τον κόσμο να κινείται σαν μια τεράστια μάζα άβουλων όντων. Εμείς, είμαστε στην απέναντι όχθη. Πιστεύουμε στον θρίαμβο του ατόμου ενάντια στο άβουλο σύνολο. Στην ατομική προσπάθεια, στην αυτοβελτίωση. Πολλά υγιή άτομα φτιάχνουν ένα υγιές σύνολο, το αντίθετο δε μπορεί να ισχύει. Αν κάτι μπορεί να θεωρηθεί επαναστατικό σήμερα, είναι μόνο η βελτίωση της προσωπικότητας του καθενός μας. Και προσπαθούμε να επηρεάσουμε τον ακροατή προς αυτήν την κατεύθυνση.
Και τι ήχο μας ετοιμάσατε πάλι!
Αντώνης: Ο Γιώργος Εμμανουήλ το ξέρει καλά το «χωράφι» μας. Στα Pentagram Studios αισθανόμαστε σαν στο σπίτι μας. Είναι ο κατάλληλος άνθρωπος για να δουλέψει τον ήχο μας, χωρίς δεύτερη σκέψη. Υπάρχει εκ νέου μεγάλη συμβολή από μέρους του, αν και λιγότερη από αυτή του “Storming…”. Στο “Storming…” μας βοήθησε και παικτικά, εδώ στις ενορχηστρώσεις των κομματιών, στα διάφορα ορχηστρικά μέρη, τα όποια effects κλπ.
Του δώσατε κάποιου είδους οδηγίες;
Αντώνης: Το μόνο που του είπα, ήταν «πάμε να κάνουμε έναν ΚΑΛΥΤΕΡΟ νέο δίσκο». Μόνον αυτό.
Μάριος: Ο Γιώργος ήξερε από πριν, πως πρέπει να ακούγεται το νέο TRIUMPHER.
Οπότε, έβαλε κι αυτός το χέρι του στο να «γκαζώσει η ομάδα»…
Μάριος: Ναι ρε συ, ξεκάθαρα!
Αντώνης: Μιλάμε για ένα επαγγελματία γρήγορο, σίγουρο, μέγα γνώστη του αντικειμένου του και σίγουρα δε θα μας αναλάμβανε, αν δεν ήξερε πως θα έχουμε μαζί, 100% επιτυχία. Είναι το έκτο, άτυπο μέλος μας.
Με ποιο σκεπτικό βλέπουμε την σειρά των κομματιών στο tracklist; Να εξυπηρετείται το concept, η ροή του άλμπουμ ίσως…;
Αντώνης: Κάτι ενδιάμεσο! Παράδειγμα, όσον αφορά τρία από τα κομμάτια, αυτά μπήκαν με σειρά που να εξυπηρετείται μεν η ροή, αλλά δε γινόταν να μπουν και σε διαφορετική σειρά, ελέω concept. Από την στιγμή που ξεκινάμε με το “Arrival of the avenger”, ο εκδικητής είναι ο Οδυσσέας και αυτός είχε παρακινηθεί και βοηθηθεί από τη θεά Αθηνά, τότε όπως καταλαβαίνεις το “Athena Pt. I” θα ήταν που θα ακολουθούσε, δεδομένο. Όπως επίσης, ακριβώς επειδή είναι της ιδίας φιλοσοφίας με το “Blazing circle”, το καταληκτικό μας τραγούδι θα ήταν οπωσδήποτε το “Hall of the thousand storms”. Αποτελεί κάτι σαν «σύνοψη» ολόκληρου του δίσκου, αλλά και την «σφραγίδα» του.
Μήπως αυτό να γίνει συνήθεια;
Μάριος: Ένα μεγάλο, επικό κομμάτι στο τέλος, ε; Γιατί όχι; Ναι, θα ήταν πολύ ωραίο νομίζω, τώρα που το λες! Πάντως, μπορεί το “Hall of the thousand storms” να μας προέκυψε έτσι, αλλά περισσότερο τυχαία ήταν η κατάληξη και δεν σχεδίαζα εξαρχής να γράψω ένα τέτοιο κομμάτι. Να πω εδώ πως γενικά, δεν είναι τυχαίο ότι σε ένα μουσικό ή κινηματογραφικό έργο ή και σε ένα βιβλίο ακόμη, η εισαγωγή πρέπει να είναι τέτοια που να κερδίζει αμέσως τον ακροατή/θεατή/αναγνώστη και το τελείωμα τέτοιο που να του αφήνει μια ωραία αίσθηση. Είτε είναι αίσθηση χαράς, είτε μεγαλείου, είτε συγκίνησης κλπ. Να είναι κάτι έντονο πάντως και όχι απογοητευτικό.
Αυτό είναι μια εντελώς σκηνοθετική άποψη, που με αναγκάζει να ρωτήσω, αν όντως βλέπετε τις δουλειές σας ως ταινίες…
(Ακολουθούν διάφορα επιφωνήματα)
Μάριος: Ω, ναι ρε συ, ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ!
Αντώνης: Θέλουμε να είναι εντελώς cinematic το κάθε άλμπουμ μας, βέβαια!
Ποιο ή ποια κομμάτια έχετε ξεχωρίσει; ΑΝ έχετε ξεχωρίσει.
Μάριος: Επειδή αυτή η απάντηση σε αυτήν την ερώτηση θα είναι πάντα δύσκολη, θα το πάω κάπως αλλιώς. Θα σου πω λοιπόν πως τουλάχιστον εγώ, ακούω πολύ το “Spirit…”. Όχι επειδή παίζω μέσα, αλλά επειδή όντως μου αρέσει πολύ σαν άλμπουμ! Και παρατηρώ πως ακρόαση με την ακρόαση, μου δημιουργούνται συνεχώς εικόνες. Πολλές εικόνες και πολλά συναισθήματα. Για να συνδέσω λοιπόν αυτό με την ερώτηση, το “Athena Pt. I”, το “Shores of Marathon” και το “Hall of the thousand storms” είναι αυτά που δημιουργούν τις περισσότερες.
Αντώνης: Εγώ θα έλεγα στιχουργικά το “Shores…” σίγουρα, ενώ ηχητικά το “Arrival of the avenger” και το ομώνυμο.
Είναι το “Shores…” κοντά στο “Mediterranean wrath” από το ντεμπούτο;
Αντώνης: Το ’πιασες (σ.σ: δεν κολλάμε μπρίκια, ούτε βάφουμε αυγά)! Είναι η συνέχειά του, κατά κάποιον τρόπο, ναι!
Πιστεύετε πως πλέον μπορούμε να μιλάμε για έναν “TRIUMPHER ήχο”; Γιατί, πολλά μπορεί κανείς να πει πως του θυμίζει η μουσική σας, αλλά στο τέλος της ημέρας, από την πρώτη νότα, λες «αυτοί είναι οι TRIUMPHER».
Αντώνης: Όπως έχω αναφέρει και σε άλλη μας συζήτηση, δεν υπάρχει παρθενογένεση στη μουσική. Δεν υπήρξε ποτέ! Όλες οι μπάντες, στα πρώτα τους στάδια, ξεκινούν «μαζί» με τις επιρροές τους και σιγά σιγά, δημιουργούν τον δικό τους ήχο. Εμείς ήμασταν τυχεροί, κατά κάποιον τρόπο, γιατί αυτόν τον πειραματισμό, μέχρι να βρούμε προς τα πού θέλουμε να κινηθούμε, τον κάναμε με τους SABOTER. Οπότε στην ουσία ναι, μπορούμε να μιλάμε για έναν νέο ήχο. Η φωνή μου θυμίζει Eric Adams, αλλά διαφοροποιείται στο σύνολο. Η κιθάρα του Μάριου θυμίζει Jeff Waters και Andy LaRoque, διαφοροποιείται στο σύνολο, αποκτά το δικό του watermark. Του Χριστόφορου, το ίδιο. Το μπάσο του Στέλιου, το drumming του Άγη, τα ορχηστρικά μέρη, οι χορωδίες… Όλα αυτά λοιπόν μαζί και με το εικαστικό, φτιάχνουν ένα «πακέτο» που ναι, δε μπορεί να συγκριθεί με κάτι άλλο. Καταφέραμε να φτιάξουμε μια δική μας κατηγορία, το πιστεύω κι εγώ αυτό.
Ωραία πάσα για να μιλήσουμε για το εξώφυλλο!
Αντώνης: Στο εξώφυλλο βλέπουμε μια αποτύπωση του concept. Η ηρωική ψυχή, αναπαρίσταται με δυο αγάλματα πολεμιστών, από τα οποία βγαίνει λάβα. Αυτό, θέλει να δείξει το πόσο «ζωντανή» και αιώνια είναι η ηρωική ψυχή, σε αντίθεση με τη «δουλική». Η ηρωική ψυχή αναγεννάται συνεχώς ενώ η δουλική πέφτει σε λήθαργο και εν τέλει πεθαίνει. Ο ηρωικός άνθρωπος ξεπερνά τα εμπόδια και το πνεύμα του καλλιεργείται μέσω της δύναμης, είναι πάντα δυνατός και επιδραστικός. Η θάλασσα τώρα… Κοίτα, είμαστε λάτρεις της φιλοσοφίας του Ηράκλειτου. Το υγρό στοιχείο συμβολίζει τη ψυχή, που μεταφέρεται μέσα από το νερό και αναγεννάται. Τέλος, οι πύλες, είναι οι πύλες των Ηλυσίων Πεδίων, του Παραδείσου, της Βαλχάλλα, όποιου μέρους θέλει ο καθένας, ανάλογα τα πιστεύω του, που ανοίγουν για να υποδεχτούν μια ηρωική ψυχή…
Πλέον Αντώνη συνεργάζεσαι επίσημα με τους MANOWAR. Πώς αισθάνεσαι;
Αντώνης: Ναι! Όλα ξεκίνησαν από τον αδελφικό μου φίλο, τον Jim Immortal ο οποίος είναι κι αυτός στενός συνεργάτης των MANOWAR, επί πολλά χρόνια. Μας έφερε σε επαφή και τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Για εμένα είναι η μεγαλύτερη στιγμή στην πορεία μου ως ζωγράφος, καθότι πλέον δημιουργώ για το αγαπημένο μου συγκρότημα και είμαι ευγνώμων για την ευκαιρία που μου δόθηκε. Επίσης η χαρά αλλά κ η ευθύνη διπλασιάζονται, αν σκεφτείς ότι ο Ken Kelly ήταν ο αγαπημένος μου εικαστικός, στη φανταστική τέχνη.
Ακούτε μουσική γύρω σας; Τι έχετε ξεχωρίσει τον τελευταίο καιρό;
Μάριος: Το καινούργιο CRYPT SERMON μου άρεσε πολύ, το καινούργιο HAIL SPIRIT NOIR των οποίων είμαι έτσι κι αλλιώς fan, φυσικά το καινούργιο JUDAS PRIEST… Θέλω κάποια στιγμή να ακούσω και το νέο WITHERFALL, διάβασα την παρουσίασή σου και μου κέντρισε πολύ το ενδιαφέρον.
Αντώνης: Σίγουρα βάζω κι εγώ το CRYPT SERMON, έχει καταπληκτική αισθητική, όπως και το “Invincible shield” που είναι έπος! Μετά, ενθουσιάστηκα με το “Tower of High Sorcery” των ACHELOUS γιατί τα παιδιά παίζουν πραγματικό, σοβαρό επικό metal και η πρόοδος που έχουν επιτύχει είναι αξιοθαύμαστη, ενώ είναι εξαιρετικό και το “Mean streets” των RIOT V. Θα βάλω όμως και περσινούς δίσκους, όπως το “A journey told through fire” των SWORN, μια μπάντα που παίζει απίστευτης υφής και αισθητικής black metal στο στυλ των DISSECTION και το θεϊκό “Towers of Gold” των SACRED OUTCRY, των οποίων περιμένω τη νέα δουλειά με μεγάλη αγωνία κι ας μην είναι ακριβώς ο ήχος μου, μιας και το metal μου το προτιμώ πιο σκοτεινό και επιθετικό. (σ.σ: περιττό να πω ότι περιμένω «να σηκώσουν το γάντι» οι SACRED OUTCRY, λογικά του χρόνου)
Πως βλέπετε τη heavy μουσική σήμερα, μέσα από ένα γενικότερο πρίσμα;
Μάριος: Γενικά, Δημήτρη, ξέρεις τι μου κάνει εντύπωση; Πολλές μπάντες, ενώ κυκλοφορούν εξαιρετικές δουλειές, δε δείχνουν να κινούνται. Τώρα πού οφείλεται αυτό και τι φταίει, δε ξέρω. Είναι θέμα των ιδίων των μπαντών; Των promoters; Των διοργανωτών συναυλιών; Μπορεί να είναι και συνδυασμός κάποιων ή όλων αυτών…
Αντώνης: Και στον αντίποδα, βλέπουμε συγκροτήματα που είναι στο προσκήνιο, παίζουν συχνότατα σε διάφορα billings ή festivals έχοντας μέτριες, στην καλύτερη, δουλειές.
Στόχος και ευχή για το μέλλον;
Μάριος: Όσον αφορά εμάς αποκλειστικά, η ευχή είναι να αρέσει ο δίσκος στον κόσμο, να ταυτιστεί μαζί του, μουσικά και στιχουργικά και να τον ακούει όπως τον ακούμε εμείς, γεμάτο «εικόνες». Γενικότερα, εύχομαι να σταματήσει ο κόσμος να «βλέπει» μουσική και να ξεκινήσει να ακούει με τα αυτιά του. Με τα αυτιά ακούμε πρωτίστως μουσική, όχι με το image ούτε μέσω των social media. Ο ακροατής πρέπει να γίνει ανεξάρτητος, να επιλέγει τι θα ακούσει με βάση αυτό που του αρέσει πραγματικά κι όχι βάσει αυτών που διαβάζει, βλέπει ή/και του επιτάσσει η εκάστοτε μόδα. Ο στόχος, να μην σταματήσουμε ποτέ τα βήματα μπροστά.
Αντώνης: Με κάλυψε ο Μάριος. Και δεν ντρέπομαι να πω, ότι ο στόχος μας είναι να θριαμβεύσουμε στο είδος που επιλέξαμε να παίξουμε. Με αυτήν τη ψυχολογία ξεκινήσαμε και με αυτή θα συνεχίσουμε. Γι’ αυτό λεγόμαστε και TRIUMPHER. Είμαστε, όπως λέει και ο στίχος του ομώνυμου τραγουδιού μας, “a force that sails in high winds, in a rough sea that never rests”…
Ευχαριστώ πολύ για την κουβέντα που είχαμε, παιδιά. Καλοτάξιδο το νέο άλμπουμ και ας δώσουμε το επόμενο ραντεβού μας, σε κάποια σκηνή!
Αντώνης: Εμείς ευχαριστούμε Δημήτρη, για την πίστη και την στήριξη στο έργο μας. Θα τα πούμε σύντομα, να είσαι σίγουρος. Επίσης, ένα μεγάλο «ευχαριστώ» σε όλους μας τους φίλους και οπαδούς, η δύναμη που παίρνουμε από όλους σας είναι τεράστια!
Παρουσίαση δίσκου/συνέντευξη: Δημήτρης Τσέλλος
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ/ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ: TRIUMPHER
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “Spirit Invictus”
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: No Remorse Records
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Στέλιος Ζούμης – Μπάσο
Άγης Τζουκόπουλος – Τύμπανα
Μάριος Πετρόπουλος – Κιθάρες
Χριστόφορος Τσακιρόπουλος – Κιθάρες
Αντώνης “Mars Triumph” Βάιλας – Φωνητικά
ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Βandcamp
Facebook
Spotify
Instagram
YouTube
ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ:
Official site
Facebook
ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ:
“Storming the walls” (Floga Records, 2023)
“Spirit Invictus” (No Remorse Records, 2024)
Promo photos: Πολύμνια Μανοπούλου
Live photos: Έλενα Βασιλάκη
