a
«Πόσα αντίτυπα έχει πουλήσει το συγκρότημα; Από ποια εταιρεία κυκλοφορεί το album; Παίζει μέσα κανένας γνωστός;». Ερωτήματα που τουλάχιστον εδώ, δεν υφίστανται. Και δεν υφίστανται, διότι πολύ απλά, δε μας ενδιαφέρουν οι απαντήσεις τους. Η ποιότητα στη μουσική είναι αυτό που μας ενδιαφέρει. Το να ανακαλύπτει κανείς νέες αγαπημένες μπάντες εκεί που δεν το περιμένει, θα αποτελεί πάντα, εκτός από μεγάλη ικανοποίηση, την πλέον ευχάριστη πρόκληση, καθώς κι εμείς είμαστε πρωτίστως οπαδοί. Σε μια στήλη λοιπόν όπου τα «αδηφάγα» αυτιά των ολοένα και αυξανόμενων φίλων της δεν έχουν σύνορα, έτσι κι εμείς θα προσπαθούμε κάθε φορά να παρουσιάζουμε τη μεγαλύτερη δυνατή γκάμα ήχων και συγκροτημάτων. Άλλωστε, κανένα best seller δε θα υπήρχε, αν δεν υπήρχε η σκηνή του UNDERGROUND.
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ/ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ: BLACK SITES
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “The Promised Land?”
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Independent release
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Mark Sugar – Κιθάρες, φωνητικά
Ryan Bruchert – Κιθάρα
Brandon White – Τύμπανα
ΚΑΛΕΣΜΕΝΟΙ ΜΟΥΣΙΚΟΙ
Greg Bruchert – Μπάσο
Matt Johnsen – Κιθάρα
Tom Draper – Κιθάρα
ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ:
Bandcamp
Facebook
Spotify
YouTube
Παλαιοί γνώριμοι της στήλης οι BLACK SITES, το trio που μας έρχεται από το Σικάγο. Τους είχαμε δει στα πρώτα βήματά τους, όταν είχαν κυκλοφορήσει το δεύτερο album τους με τίτλο “Exile”, τους είδαμε ξανά δύο χρόνια μετά, στο επίσης πάρα πολύ καλό “Untrue”. Υπάρχει και το διόλου ευκαταφρόνητο “In Monochrome” (2017) στο παλμαρέ τους, ας μην το ξεχνάμε κι αυτό, ενώ τώρα θα τους δούμε στο τέταρτο κατά σειρά “The Promised Land?”, που τους βρίσκει με διαφορετικό line up, λόγω της έλευσης του Brandon White των REPENTANCE στα drums.
Στην αρχή, οι BLACK SITES ακούγονταν σαν μια μπάντα που ήθελε να συνδυάσει το NWOTHM με το doom, το gothic, το hard rock και το πιο σύγχρονο, αμερικανικό metal. Καθώς προχωρούσαν και δούλευαν τον ήχο τους, ενισχύθηκαν σε αυτόν οι αναφορές σε σχήματα όπως οι MASTODON, BARONESS, THIN LIZZY, KISS (90s εποχή) σε δίσκους σαν το γεμάτο ενέργεια “Revenge”) ως KING’S X και VOIVOD. Τώρα, προσθέτουμε σε αυτά και το heavy metal συγκροτημάτων σαν τους SPIRIT ADRIFT. Αυτή η ποικιλία από μόνη της τους έδωσε κάθε δικαίωμα να ισχυριστούν πως παίζουν “progressive metal”, αν και προσωπικά θέλω κάποια παραπάνω πράγματα για να πειστώ πως οι πολλές, ετερόκλητες επιρροές και όχι οι δομές των κομματιών, είναι που χαρακτηρίζουν κάποιον “progressive”.
To “The Promised Land?” είναι ένα χαρακτηριστικό BLACK SITES άλμπουμ. Ηχογραφημένο στα θρυλικά Electrical Audio Studios, το «σπίτι» του προσφάτως αποθανόντος Steve Albini, αποπνέει έναν «αέρα» σύγχρονης οπτικής πάνω στα «μεταλλικά πλαίσια». Ο ήχος είναι εξαιρετικός, μεστός, ογκώδης και πεντακάθαρος, τα τραγούδια πολύ καλά, η απόδοση των μουσικών σε εξαιρετικά επίπεδα και οι συμμετοχές των Tom Draper (SPIRIT ADRIFT) και Matt Johnsen (PHARAOH) οπωσδήποτε αξιοσημείωτες.
Ο ίδιος ο Mark Sugar το θεωρεί ως την πλέον σύνθετη και αξιόλογη δουλειά τους. Λογικό, κάθε μουσικός αισθάνεται έτσι για ό,τι καινούργιο δημιουργεί. Προσωπικά, νομίζω πως το “Untrue” είναι ένα “click” καλύτερο, αν και μάλλον μικρή σημασία έχει αυτό. Πανέμορφο και το artwork, με εξώφυλλο από τον Alexander Goulet και layout από τον Sugar και χαρακτηριστική της φιλοσοφίας της μπάντας η φράση “Very special thanks to: You” στο booklet. Πολύ ωραίο άλμπουμ, το είπαμε;
(7,5 / 10)
Δημήτρης Τσέλλος
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ/ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ: CONJURING
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “Odium”
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Kernkraftritter Records
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Alvar – Φωνητικά, όλα τα όργανα
ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ:
Bandcamp
Deezer
Spotify
YouTube
Σε μόλις τέσσερα χρόνια ύπαρξης, μιας και ιδρύθηκαν μόλις το 2020, οι CONJURING έχουν ήδη κυκλοφορήσει, μαζί με την φετινή, τρία ολοκληρωμένα άλμπουμ. Αυτό καμιά φορά, μπορεί να είναι παγίδα για τους καλλιτέχνες. Από την άλλη, μπορεί να είναι και απόδειξη συνεχούς έμπνευσης και δημιουργικότητας. Οι CONJURING βρίσκονται ευτυχώς στην δεύτερη κατηγορία.
Ορμώμενο από την Ελβετία, το «σχήμα» κατ’ ουσία είναι ακόμα μία μονοπρόσωπη μπάντα, με μοναδικό της μέλος και συντελεστή τον Patrick Keller ή όπως προτιμά να αναφέρεται στα άλμπουμ του, Alvar. Στο νέο του πόνημα, με την ονομασία “Odium”, ο Alvar μας παρουσιάζει ένα σύνολο οκτώ κομματιών, τα οποία, όπως και στην προηγούμενες δύο δουλειές του, έχουν σε στιχουργικό επίπεδο, στο επίκεντρο την φύση και τον άνθρωπο. Το μεγαλείο της φύσης και τον διττό θα λέγαμε ρόλο του ανθρώπου ο οποίος μπορεί να είναι προστάτης αλλά και καταστροφέας.
Μουσικά, το άλμπουμ κινείται στο μαυρομεταλλικό φάσμα, διανθισμένο με πάρα πολλές μελωδίες, πολλά ατμοσφαιρικά σημεία, χρήση κάποιων πλήκτρων, με φωνητικά που «σκίζουν» την ατμόσφαιρα. Χωρίς να είναι δόκιμο, θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν «αιχμηρά». Τα ξεσπάσματα, δεν θα λέγαμε ότι είναι ιδιαίτερα πολλά, υπάρχουν όμως και προσθέτουν αρκετά στην ατμόσφαιρα, βγάζοντας τον ακροατή από μία υπνωτιστική (όχι όμως υπνωτική) ατμόσφαιρα που είναι κυρίαρχη στο άλμπουμ.
Οι Ελβετικές Άλπεις, το αλπικό τοπίο και οι παγερές θερμοκρασίες, περνάνε αυτούσιες μέσα από την μουσική του Alvar. Κάποιες παραπομπές σε σχήματα όπως οι SUMMONING και CALADAN BROOD, χωρίς βέβαια το επικό στοιχείο, είναι εμφανείς. Όπως και τα δύο προηγούμενα άλμπουμ των CONJOURING, έτσι και αυτό, προσφέρουν ένα όμορφο σύνολο στον ακροατή που θα τους επιλέξει. Στα συν, το πολύ όμορφο εξώφυλλο, το οποίο θα μπορούσε να είναι και μία ουσιαστική περίληψη του περιεχομένου.
(8 / 10)
Φανούρης Εξηνταβελόνης
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ/ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ: GRENDEL’S SŸSTER
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “Katabasis into the Abaton”
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Cruz del Sur
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Caro – Φωνητικά
Tobi – Κιθάρα
Simon – Μπάσο
Till – Τύμπανα
ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ:
Bandcamp
Spotify
Facebook
ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ:
Official site
Facebook
Bandcamp
Μεταφερόμαστε τώρα στα Βόσγια Όρη της Γερμανίας για να συναντήσουμε τους GRENDEL’S SŸSTER. Και αυτούς τους είχαμε βρει σε παλαιότερο volume των Underground Halls, όταν κυκλοφόρησαν το “Myrtle wreath/Myrtenkranz”, δηλαδή το δεύτερό τους πόνημα, συγκεκριμένα EP. Ο τίτλος είναι διπλός, διότι πολύ απλά “Myrtenkranz” είναι η απόδοση, στα Γερμανικά, του “Myrtle wreath” και το EP βγήκε σε διπλή έκδοση, με όλα του τα κομμάτια τραγουδισμένα και σε γερμανόφωνη εκδοχή, όπως συνέβη και στο πρώτο τους EP, το “Orphic gold leaves/Orphische goldblättchen”. Κάτι αντίστοιχο δοκιμάζουν και τώρα οι τέσσερεις Γερμανοί, με το πρώτο τους full length, “Katabasis into the Abaton” οπότε μάλλον η διγλωσσία είναι ένα χαρακτηριστικό που λογικά δεν θα το αφήσουν έτσι εύκολα στο μέλλον.
Λοιπόν, ενημερώνω εξαρχής πως η μουσική των GRENDEL’S SŸSTER είναι ιδιαίτερη. Πολύ ιδιαίτερη και χωρισμένη στα τρία. Το πρώτο κομμάτι, είναι σχετικά κοντά στο heavy metal, σε πρωτόλεια μορφή. Το δεύτερο, εστιάζει στα 70s, στο proto-metal, στο αρχετυπικό rock, στο krautrock. Το τρίτο, στην folk μουσική. Η ένωση αυτών των τριών κομματιών δίνει μια μουσική άλλοτε επική, άλλοτε ρομαντική, πάντα υπό μια αρχέγονη, αρχαϊκή και διαχρονική αίσθηση. Πρωταγωνιστικό ρόλο, έχουν ξεκάθαρα η κιθάρα του Tobi και τα φωνητικά της Caro. Τα τελευταία δε, έχουν αυτήν την “love or hate” ταυτότητα, κυρίως λόγω της γερμανικής προφοράς, που τους δίνει δικό τους χαρακτήρα και τα κάνει να ξεχωρίζουν.
Σε ποιους απευθύνονται οι GRENDEL’S SŸSTER; Καταρχάς, όσον αφορά τους metalheads, έστω κι αν δεν τους λες heavy metal, σε όσους ξυπνούν με THE LORD WEIRD SLOUGH FEG, HAMMERS OF MISFORTUNE και κοιμούνται με WARLORD και LORDIAN GUARD. Στους hard rockers που λατρεύουν τους WYTCH HAZEL, CAUCHEMAR και τους (Αυστραλούς) TAROT, στους εναλλακτικούς που έχουν ψηλά τους SVANEVIT, TRIAKEL και PLANXTY. Σε όσους θέλουν να διαβάζουν για ιστορικά γεγονότα, μύθους, folklore ιστορίες και φιλοσοφικά θέματα, σε όσους αγαπούν την «παραμυθένια» πλευρά του «σκληρού ήχου» και σε αυτούς που έψαχναν κάτι για να το κολλήσουν δίπλα στο στοιχειωτικό “Storm of magic” των IRON GRIFFIN.
Όπως κατάλαβες, τόσο οι GRENDEL’S SŸSTER όσο και το “Katabasis into the Abaton”, στοχεύουν κυρίως σε μια συγκεκριμένη ομάδα ακροατών. Δεν είναι για τον «πολύ» κόσμο, δεν απευθύνονται σε όσους επιμένουν σε πολύ mainstream και επιφανειακά ακούσματα. Ποτέ δεν είναι αργά όμως, αν ανήκεις στους «πολλούς», να δοκιμάσεις το γούστο σου. Πού ξέρεις; Μπορεί να εκπλαγείς θετικά και ο ίδιος!
Η βαθμολογία αφορά λοιπόν την «συγκεκριμένη ομάδα».
(8 / 10)
Δημήτρης Τσέλλος
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ/ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ: TRUE BLACK DAWN
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “Of thick-circling shadows”
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: World Terror Committee
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Wrath – Φωνητικά
Syphon – Κιθάρες
VnoM – Τύμπανα
TG – Κιθάρες
Cult – Μπάσο
ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ:
Facebook
Deezer
Spotify
Tidal
Αρκετά χρόνια πριν ξεκινά η ιστορία του παρακάτω συγκροτήματος. Ξεκίνησαν την διαδρομή τους με το πρώτο τους demo το 1993, την εποχή του ξεσπάσματος του δεύτερου κύματος του black metal, χωρίς όμως να καταφέρουν να κάνουν ακριβώς το εμπορικό «ξεπέταγμα», το οποίο ίσως βέβαια και να μην ήθελαν, συνεχίζοντας να κινούνται στους underground χώρους, ηχογραφώντας άλλα δύο demo, το 1996 και το 1998. Το 2001, κυκλοφόρησαν επιτέλους το πρώτο τους ολοκληρωμένο άλμπουμ, για να επιστρέψουν στην σιωπή για τα επόμενα δεκαπέντε χρόνια, με ένα split να ταράζει αυτήν την σιωπή το 2005.
Με αρκετές αλλαγές στο όνομά τους, και μία δικαστική διαμάχη να έχει μεσολαβήσει η οποία και χάθηκε, οι BLACK DAWN προσέθεσαν το TRUE μπροστά από την τελική και τρέχουσα ονομασία τους, και ως TRUE BLACK DAWN, κυκλοφόρησαν φέτος την τρίτη δισκογραφική τους δουλειά, η οποία καλείται “Of thick-circling shadows”.
Τι συναντά κανείς όμως ακούγοντας την νέα αυτή κυκλοφορία της παράξενης αυτής ομολογουμένως Φινλαδικής μπάντας; Με δεδομένες τις ρίζες της στην δεκαετία των ‘90s, είναι αρκετά δυνατά τα vibes του black metal της εποχής. Μην περιμένετε τετρακάναλο φυσικά, η παραγωγή είναι σύγχρονη και αρκετά καλή, παρόλα αυτά, ναι, το λες old school, τηρουμένων των αναλογιών. Το ύφος τους είναι ευθύ, απειλητικό, σκοτεινό, γεμάτο, με εξαιρετικά (για το είδος πάντα) φωνητικά, από τον Wrath, ο οποίος πραγματικά θα μπορούσε να είναι πίσω από το μικρόφωνο οποιασδήποτε μπάντας.
Με πλήκτρα εδώ και εκεί να χτίζουν την παγερή του ατμόσφαιρα, κομμάτι το κομμάτι, με ένα αρκετά ήσυχο “Worlds in the mirror”, να κόβει με την μελωδικότητά του το άλμπουμ σχεδόν στη μέση, το “Of thick-circling shadows”, έρχεται να προσφέρει στους οπαδούς του είδους μια πραγματικά ευχάριστη έκπληξη με τα δέκα γεμάτα και χορταστικά κομμάτια του. Τώρα τους στίχους ας μην τους πιάσουμε: ‘90s, Σατανάς κτλ… ακόμα, εν έτει 2024…
(8 / 10)
Φανούρης Εξηνταβελόνης
