a
«Πόσα αντίτυπα έχει πουλήσει το συγκρότημα; Από ποια εταιρεία κυκλοφορεί το άλμπουμ; Παίζει μέσα κανένας γνωστός;». Ερωτήματα που τουλάχιστον εδώ, δεν υφίστανται. Και δεν υφίστανται, διότι πολύ απλά, δε μας ενδιαφέρουν οι απαντήσεις τους. Η ποιότητα στη μουσική είναι αυτό που μας ενδιαφέρει. Το να ανακαλύπτει κανείς νέες αγαπημένες μπάντες εκεί που δεν το περιμένει, θα αποτελεί πάντα, εκτός από μεγάλη ικανοποίηση, την πλέον ευχάριστη πρόκληση, καθώς κι εμείς είμαστε πρωτίστως οπαδοί. Σε μια στήλη λοιπόν όπου τα «αδηφάγα» αυτιά των ολοένα και αυξανόμενων φίλων της δεν έχουν σύνορα, έτσι κι εμείς θα προσπαθούμε κάθε φορά να παρουσιάζουμε τη μεγαλύτερη δυνατή γκάμα ήχων και συγκροτημάτων. Άλλωστε, κανένα best seller δε θα υπήρχε, αν δεν υπήρχε η σκηνή του UNDERGROUND.
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ/ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ: DEMON BITCH
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “Master of the games”
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Cruz del Sur Music/Gates of Hell Records
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Logon Saton – Φωνητικά
Lord Mars – Κιθάρα, πλήκτρα
Solon Saton – Κιθάρα
Β. Beastmaster – Μπάσο
Drummer Master Commander – Τύμπανα
ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ:
Bandcamp
Deezer
Facebook
Instagram
Spotify
Ξεκινώ το κείμενό μου με μια παραδοχή: Είχα πάρα πολύ καιρό να αισθανθώ τέτοια έκπληξη, μετά από μια ακρόαση δίσκου και υπεύθυνοι για αυτό, είναι οι DEMON BITCH, από το Detroit, στο Michigan! Τί συμβαίνει λοιπόν με αυτούς τους τύπους; Καταρχάς, δεν μου είναι άγνωστοι. Τους θυμάμαι από το ντεμπούτο τους (“Hellfriends”, 2016), όπου είχα διαπιστώσει πως επρόκειτο για ένα σχήμα με εμφανείς αρετές, που προσπαθούσε όμως να βρει τα πατήματά του και κάπου, κάπως, το «έχανε» στην πορεία.
Πέρασαν αρκετά χρόνια από τότε, η μπάντα έδειχνε να βρίσκεται σε λήθαργο, ώσπου από το πουθενά, «έσκασε» το “Master of the games”, μαζί με την επιστροφή του πρώτου μπασίστα, Β. Beastmaster. Στις πληροφορίες που συνοδεύουν το promo, διαβάζω πως το νέο άλμπουμ ετοιμάστηκε τα τελευταία δύο χρόνια, κάτι που ή επιβεβαιώνει την παραπάνω αίσθησή μου πως όντως υπήρξε ένας «λήθαργος» από τον οποίο και βγήκε το γκρουπ, ή όντως τους πήρε πολύ καιρό να ετοιμάσουν τον διάδοχο του “Hellfriends”.
Ό,τι και να ισχύει από τα δύο, μικρή η σημασία του, μιας και το αποτέλεσμα είναι αυτό που μετράει. Και το αποτέλεσμα εδώ, είναι μια εξόφθαλμη απόδειξη πως οι DEMON BITCH έχουν αναβαθμιστεί σε κάθε πτυχή της μουσικής τους! Ο υπερβολικός, by all means, χαρακτήρας του ντεμπούτου παραμένει αναλλοίωτος, αλλά εδώ θα μπορούσαμε να πούμε ότι η μπάντα «ενηλικιώνεται απότομα»! Heavy/power metal αμερικανικής όχι μόνο καταγωγής μα πρωτίστως αισθητικής, obscure νεοκλασσικισμός που αγκαλιάζει και αγκαλιάζεται από τον όρο “cult”, στίχοι που αφηγούνται ιστορίες φαντασίας, μυστηρίου και μυστικισμού, μουντή, σκοτεινή ατμόσφαιρα, φοβερές και τρομερές κιθάρες και αλλόκοτα φωνητικά… Σαν μια υπόγεια μίξη HELSTAR, MERCYFUL FATE, SATAN, SLAUTER XSTROYES. Πως θα σου φαινόταν κάτι τέτοιο;
Είναι «χαοτικό» το “Master of the games”; Ναι. Είναι «απαιτητικό»; Και απαιτητικό είναι, θέλει πολλές ακροάσεις, γιατί συνεχώς σου βγάζει κρυμμένα χαρτιά από το μανίκι. Άρα, πως αλλιώς μπορεί να χαρακτηριστεί; «Δύσκολο»; Θα μπορούσε. Δεν είναι ο δίσκος που θα σε πιάσει με τις πρώτες ακροάσεις. Αν όμως ξεπεράσεις τον πρώτο «σκόπελο», αυτόν της ιδιόρρυθμης μα μοναδικής φωνής του Logon Saton και μπορέσεις να ακολουθήσεις τον φρενήρη ρυθμό των κιθαριστικών ιδεών και αλλαγών, θα αποζημιωθείς και με το παραπάνω. Να λοιπόν ένα από τα πιο «περιπετειώδη» άλμπουμ του 2024, στο «λυκόφως» αυτού!
(8 / 10)
Δημήτρης Τσέλλος
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ/ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ: THE GATES OF SLUMBER
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “The gates of slumber”
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Svart Records
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Karl Simon – Κιθάρα, φωνητικά
Chuck Brown – Τύμπανα
Steve Janiak – Μπάσο
ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ:
Bandcamp
Deezer
Facebook
Spotify
YouTube
Tidal
Αυτή κι αν είναι επάνοδος! Οι Αμερικανοί THE GATES OF SLUMBER, επανέρχονται δεκατρία (13) χρόνια μετά το τελευταίο τους πόνημα, το “The Wretch”, που κυκλοφόρησε το 2011! Καταρχάς, να πούμε δύο λόγια για αυτούς εδώ τους περίπου cult doom metallers… Μόνο μικροί δεν είναι ως μέγεθος στους doom metal κύκλους και πήραν το όνομά τους από ένα τραγούδι των doom/deathsters CIANIDE (αυτοί κι αν είναι cult…), που έφερε τον ίδιο τίτλο. Οι THE GATES OF SLUMBER είναι μέλη του “Circle of True Doom”, μιας μουσικής «αδελφότητας» που ιδρύθηκε από τους Albert Witchfinder (κατά κόσμον Sami Albert Hynninen) και Tom Phillips (αν είσαι doomster ξέρεις πολύ καλά ποιοι είναι οι δυο αυτοί τύποι, αν όχι, google is your friend, όπως πάντα) στις αρχές της δεκαετίας του ’00, σε μια προσπάθεια να διαφοροποιηθούν και να ξεχωρίσουν οι «παραδοσιακές» doom metal αξίες και μπάντες, από άλλα υποείδη.
Η Μοίρα δεν θα λέγαμε πως τους έχει φερθεί και τόσο καλά, αφού ο μπασίστας Jason McCash πέθανε στις 5 Απριλίου 2014, σε ηλικία 37 ετών, από υπερβολική δόση ηρωίνης, ο drummer Jerry Clyde Paradis πέθανε το 2016 από θερμοπληξία στα 46 του και ο επίσης για χρόνια drummer Bob Fouts, πέθανε στις 28 Απριλίου 2020, σε ηλικία 45 ετών, από άγνωστη μέχρι στιγμής αιτία. Κι όμως, ο τραγουδιστής/κιθαρίστας Karl Simon, παρόλο που αρχικά δεν ήθελε να επαναδραστηριοποιήσει τη μπάντα, επιστρέφει εν έτει 2024 μαζί με το παλιό μέλος Chuck Brown στα τύμπανα και τον Steve Janiak να αναλαμβάνει το μπάσο. Λαμβάνοντας υπόψη όλα αυτά, μάλλον είναι παραπάνω από αναμενόμενη η κατεύθυνση του “The gates of slumber”…
… το οποίο και ακούγεται περισσότερο σαν το ντεμπούτο τους, “The Awakening”. Ίσως να έπαιξε ρόλο σε αυτό και η επάνοδος του Brown. Riffs απίστευτα βαριά, ατμόσφαιρα πένθιμη όσο και «βρώμικη», τεράστια τύμπανα και πελώριο μπάσο, φωνητικά τραχιά, χωρίς εξάρσεις… Ναι, οι THE GATES OF SLUMBER αφήνουν πίσω τους την προσέγγιση δίσκων σαν τα “Suffer no guilt”, “Conqueror” και “Hymns of blood and thunder”, που ενώ δεν ανήκαν στο επικό doom metal, λόγω θεματολογίας και όλης ατμόσφαιρας κοντράριζαν στα ίσα σπουδαία για το υποείδος αυτό άλμπουμ και επικεντρώνονται στις βασικές αρχές του ιδιώματος. Αλλά το ζήτημα δεν είναι αυτό, το ζήτημα είναι αν το κάνουν καλά. Και μα την αλήθεια, το κάνουν!
Την παράσταση κλέβει ο Steve Janiak, που στέκεται ισότιμα πλάι στις κιθάρες του Karl Simon και μαζί με τον παλιόφιλο Chuck Brown (μαζί ως κιθαρίστες/τραγουδιστές (!) στους APOSTLE OF SOLITUDE), έχουν φτιάξει ένα εξαιρετικό rhythm section. Στα 35 λεπτά που διαρκεί το “The gates of slumber”, θα ευχαριστηθεί η ψυχούλα σου doom metal. Μην το σκέφτεσαι, αν σου αρέσει ο ήχος αυτός. Οι THE GATES OF SLUMBER είναι μεγάλοι μάστορες στον τομέα τους, θα το καταλάβεις και ο ίδιος αυτό, με την πρώτη ακρόαση. Εγώ θα τους ευχηθώ μόνο το “welcome home”, γιατί “it’s been too long, we missed you”…
(8 / 10)
Δημήτρης Τσέλλος
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ/ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ: THE WATCHER
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “Out of the dark”
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Cruz del Sur Music
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Max Furst – Μπάσο, κιθάρα
Chris Spraker – Τύμπανα
Paden Reed – Κιθάρες, φωνητικά
ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ:
Bandcamp
Spotify
Μετά τους DEMON BITCH, οι οποίοι κυκλοφορούν το άλμπουμ τους από την θυγατρική Gates of Hell Records, η «μαμά» Cruz del Sur ρίχνει στο ring και τους «κατά δικούς της» THE WATCHER. “Out of the Dark” ονομάζεται το ντεμπούτο τους (έχουν και ένα ep στο παλμαρέ τους, το “Your turn to die” (2021) και να’ μαστε πάλι εμείς, να νιώθουμε μια απολύτως λογική, κατανοητή και φυσιολογική έλξη πρώτον από/για την εταιρεία αυτή καθαυτή, δεύτερον από το υπέροχο εξώφυλλο/artwork (δημιουργία του καλλιτέχνη Burney) που αντανακλάται πάνω του η στιχουργία του δίσκου, με θέμα της το «ταξίδι» του ανθρώπου μέσα στα χρόνια και τους αγώνες της Ανθρωπότητας και πάνω απ’ όλα, απ’ το ρημάδι το κλασσικό το heavy metal, που δεν πρόκειται να «παλιώσει» ποτέ.
Δεν είναι πρωτάρηδες όμως οι τύποι από τη Βοστόνη. Οι Chris Spraker και Max Furst είχαν τους blackened speedsters MALLEUS (τους θυμάσαι;), που δεν υπάρχουν πια. Άλλο στυλ όμως τώρα οι THE WATCHER. Είπαμε, κλασσικομεταλλάδες. Κλασσικομεταλλάδες, αλλά με μια doomy αισθητική να καλύπτει τις συνθέσεις. Φαντάσου λοιπόν μια μίξη των SATAN, SANHEDRIN, TROUBLE, PENTAGRAM, με τους δυο τελευταίους να υπάρχουν μέσω των πιο up-tempo στιγμών τους. Κάπου-κάπου δε, θα εντοπίσεις και μερικά στοιχεία του (πολύ) πρώιμου αμερικανικού metal ήχου, που μόνο απαρατήρητα δεν περνούν.
Αν και θεωρητικά είναι power trio, οι THE WATCHER θα έχουν στις συναυλίες τους την συνδρομή των Nelson Ribas (μαζί στους MALLEUS) και Dylan Kulpa των DEMON CHROME. Συνεπώς, θα μπορούν να «βγάλουν» τον ογκώδη και πλούσιο ήχο τους επί σκηνής και τα κομμάτια να αποδοθούν με όσο γίνεται περισσότερη και μεγαλύτερη πιστότητα.
Ωραίος δίσκος το “Out of the Dark”. Δεν είναι κάτι το συνταρακτικό, αλλά είναι το σωστό πρώτο βήμα, προς την κατεύθυνση που έχουν αποφασίσει να ακολουθήσουν οι Max Furst και Chris Spraker, μακριά από την «διαβολική» επιθετικότητα των MALLEUS. Μένει τώρα να δούμε αν κάνουν και τα επόμενα και αν μας δώσουν ακόμη καλύτερα πράγματα στο μέλλον. Καλή (νέα) αρχή!
(7 / 10)
Δημήτρης Τσέλλος
EPs/LIVE & COMPILATION ΆΛΜΠΟΥΜ
“Wings of Steel, motherf@ckers! Peace, love and heavy metal, baby!”
Πέρυσι το καλοκαίρι, τούτοι οι μάγκες από το Los Angeles μας είχαν «κεράσει» μια από τις πιο δυνατές σφαλιάρες των τελευταίων ετών: Οι WINGS OF STEEL με το εκπληκτικό, πρώτο ολοκληρωμένο τους άλμπουμ “Gates of twilight”, για το οποίο μιλήσαμε εδώ, στο 146ο Underground Halls, κέρδισαν τον θαυμασμό κάθε οπαδού/φίλου του αμερικανικού metal των mid-late 80s. Είχαμε καιρό να ακούσουμε κάτι ανάλογο; Μας είχε λείψει αυτός ο ήχος; Χτύπησε «με τη μία» ευαίσθητες χορδές; Όποια και να ήταν η αιτία, ο ενθουσιασμός που σκόρπισε ο δίσκος εκείνος ήταν μεγάλος και ο «θόρυβός» του, δεν έχει ακόμη καταλαγιάσει.
Δίχως να αφήσουν το momentum να περάσει, οι Αμερικανοί κυκλοφορούν live άλμπουμ. Έχοντας μόνο ένα full length συν ένα EP που βγήκε πριν από αυτό (“Wings of Steel”, 2022), άνετα θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί πως η μπάντα βιάστηκε να κυκλοφορήσει «ζωντανά» ηχογραφημένη δουλειά. Κάποιες φορές όμως, τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται. Αφενός μια τέτοια κίνηση είναι ιδανική, ώστε να κρατήσει το ενδιαφέρον του κοινού αμείωτο, μιας και καλύπτει το κενό μεταξύ του προηγουμένου και του επόμενου δίσκου, αφετέρου δείχνει σε ένα ικανοποιητικό ποσοστό τις ικανότητες του group επί σκηνής.
Με τους Leo Unnermark στα φωνητικά, Parker Halub και Stefan John Bailet στις κιθάρες, Mathieu Trobec στο μπάσο και Marcel Binder στα τύμπανα, οι WINGS OF STEEL ακούγονται ακριβώς όπως τους περιμέναμε ή θέλαμε να ακούγονται, τέλος πάντων. Μικροί, επί σκηνής, θεοί. Ηχογραφημένο στο Le Splendid της Lille, τον Μάιο που μας πέρασε, το “Live in France” είναι ένα άλμπουμ που έρχεται από άλλες εποχές. Η καταπληκτική παραγωγή του Damien Rainaud κολακεύει στον ύψιστο βαθμό τις συνθέσεις, η μπάντα στην κυριολεξία πετάει «φωτιές», τα τραγούδια του full length και του EP ακούγονται ΟΠΩΣ ΠΡΕΠΕΙ κι εγώ, από τώρα, σκέφτομαι την επερχόμενη εμφάνιση των Αμερικανών στο Up The Hammers Festival, τον Μάρτιο.
Αν θες να ενισχύσεις απευθείας τη μπάντα, πάρε το υλικό της από το bandcamp της, το οποίο θα βρεις εδώ. Αν όμως δε θες να μπλέξεις με τον Ατλαντικό που μας χωρίζει, όλο και κάποιο φορτηγό θα φύγει από Γερμανία για να σου φέρει το δισκάκι που προτιμάς, από την Underground Power Records. Τσέκαρε, εδώ.
Δημήτρης Τσέλλος
