Τα τελευταία χρόνια, υπάρχουν κάποια συγκροτήματα, στον ευρύτερο χώρο του hard rock και του heavy metal που όχι μόνο έχουν τραβήξει πάνω τους τα φώτα της δημοσιότητας πολύ περισσότερο από την πλειοψηφία, αλλά όταν με τον οποιονδήποτε τρόπο αποφασίζουν να «μιλήσουν», μονοπωλούν το ενδιαφέρον «κοινού και κριτικών», όπως λέει η γνωστή, τετριμμένη φράση. Και δεν αναφέρομαι εννοείται στα μεγάλα, mainstream acts τύπου JUDAS PRIEST ή HELLOWEEN, τα οποία έχουν τέτοιο εκτόπισμα που όταν κυκλοφορούν για παράδειγμα νέο δίσκο, «παγώνει» το οτιδήποτε γύρω τους. Αναφέρομαι σε αυτούς που νιώθουν «βασιλιάδες» στις μικρότερες «κατηγορίες».
Μια τέτοια περίπτωση είναι και οι Αμερικανοί WINGS OF STEEL, έστω κι αν μέχρι στιγμής, «περιορίζονται» στο underground metal. Έγιναν ευρέως γνωστοί με το εκπληκτικό τους ντεμπούτο “Gates of twilight”, ένα άλμπουμ που έπεσε ως «κεραυνός εν αιθρία» στο ανυποψίαστο ακροατήριο. Ανατρέχοντας στην παρουσίασή του, διαβάζω πως είχα γράψει τα εξής: «Η μπάντα έχει σπουδαίες δυνατότητες. Το μόνο που χρειάζεται είναι να δουλέψει επάνω σε αυτές και να αποδείξει επίσης πως δεν είναι αποκλειστικά studio project, έχοντας διάρκεια και συνέπεια. Αν το πράξει, το μέλλον είναι δικό της. Είμαι επίσης βέβαιος, πως η υπογραφή συμβολαίου με καλή εταιρεία, είναι θέμα χρόνου…»
Μέχρι στιγμής, στο μόνο που «έπεσα έξω», είναι στο ότι οι WINGS OF STEEL συνεχίζουν δίχως εταιρεία πίσω τους, ως αφεντικά του εαυτού τους. Η μετέπειτα πορεία τους, μας έδειξε πως κάθε άλλο παρά studio project έμειναν. Έδωσαν πολλές συναυλίες, έπαιξαν σε σημαντικές σκηνές του χώρου, τους είδαμε και στη χώρας μας. Μικρό μέρος μόνο της αδιαμφισβήτητης ικανότητάς τους στο «σανίδι», αποτυπώθηκε στο ζωντανά ηχογραφημένο “Live in France”. Τόπος του «εγκλήματος» το Le Splendid της Lille, όπου οι WINGS OF STEEL μας θύμισαν για ποιους λόγους υπήρξαν εποχές που αγοράζαμε μετά μανίας live άλμπουμ.
Φέτος, η ώρα της κρίσης έφτασε νωρίτερα για τη μπάντα από το Los Angeles. Συνήθως, ο κρίσιμος δίσκος είναι ο τρίτος. Αυτός στέκει σαν δαμόκλειος σπάθη πάνω από τον καλλιτέχνη και κρίνει αν η μέχρι τότε επιτυχία που γνώρισε του άξιζε 100% ή ήταν πρόσκαιρη. Αν το μέλλον του ανήκει ή όχι. Η αξία όμως του “Gates of twilight” και κυρίως ο πάταγος που έκανε, επιτάχυναν τις εξελίξεις. Και έρχεται το μόλις δεύτερο κατά σειρά full length, με τίτλο “Winds of Time”, να αποδείξει αν οι WINGS OF STEEL είναι ή όχι μια ακόμη… φούσκα, ένας ακόμη διάττων αστέρας. Πάμε λοιπόν να δούμε τα τραγούδια του ένα προς ένα και στο τέλος, το συμπέρασμα θα είναι σίγουρα ασφαλές.
“Winds of Time” (10:42)
Το εναρκτήριο κομμάτι του άλμπουμ, το ακούσαμε πρώτη φορά στο Up The Hammers XIX. Αλήθεια, θέλει πολλά «κότσια» και μεγάλα «καρύδια», να παρουσιάσεις ένα καινούργιο, ακυκλοφόρητο κομμάτι με πάνω από δέκα λεπτά διάρκεια, μπροστά σε ένα κοινό που είχε έρθει να ακούσει το ήδη λατρεμένο υλικό του EP “Wings of steel” και του ντεμπούτου full length “Gates of twilight”. Και ακόμη μεγαλύτερα, για να του δώσεις τον ρόλο του πρώτου single, σε μια εποχή όπου ο κόσμος ακούει μουσική επιφανειακά, κατά κύριο λόγο. Όταν το “Winds of Time” «τρέχει», θυμίζει τις γρήγορες στιγμές των FIFTH ANGEL του συγκλονιστικού πρώτου δίσκου. Όταν ρίχνει ταχύτητες, ακούγονται οι W.A.S.P του “The Crimson Idol” και οι «διπλομποτιές» του “One” των METALLICA.
“Saints and sinners” (02:46)
Εδώ έχουμε καθαρό 80s heavy metal, ταχύ και υπερδυναμικό, σαν να μπήκαν στο studio παρέα οι ANNIHILATOR με τους JUDAS PRIEST, να έβαλαν σκοπό να συνθέσουν ένα τραγούδι – μίξη του “King of the kill” και του “Rapid fire” και το… πείραμα να τους βγήκε τέλεια. Οπότε, καταλαβαίνεις… Με δεδομένο το γεγονός πως το “Fall in line” παραμένει ιδανικό ώστε να ξεκινούν οι συναυλίες των WINGS OF STEEL με αυτό, το “Saints and sinners” φαντάζει το ΑΠΟΛΥΤΟ “back to back track”, για να κερδηθούν οι εντυπώσεις από το πρώτο, σκάρτο δεκάλεπτο.
“Crying” (04:24)
Μια υπέροχη σύνθεση, ένα μικρό διαμάντι, το οποίο σε μεταφέρει σε χρόνο dt στην εποχή που το hard rock και το heavy metal κυριαρχούσαν στο MTV. Θα το χαρακτήριζα «διαμάντι» μόνο και μόνο για το solo του! Ναι, είναι ξεκάθαρο πως οι WINGS OF STEEL του 2025 είναι πολύ πιο “metal” από “hard rock”. Φαίνεται όμως πως δε θέλουν (ή δεν μπορούν) να απωλέσουν τον hard rock χαρακτήρα τους, ο οποίος ειρήσθω εν παρόδω αποθεώνεται στο πρώτο τους EP και σε μεγάλο μέρος του ντεμπούτου!
“Burning sands” (06:17)
Ας οργιάσει λίγο (ή μήπως πολύ;) η φαντασία μας και ας φτιάξουμε ένα εντελώς τρελό σενάριο… Το ημερολόγιο γράφει 1993. Οι JUDAS PRIEST, με τον Rob Halford να είναι ακόμη ο frontman τους, βρίσκονται σε ένα studio στην Florida, για να ηχογραφήσουν τον διάδοχο του “Painkiller”. Σε διπλανό δωμάτιο, βρίσκεται ο Yngwie Malmsteen, ο οποίος προβάρει τις πρώτες ιδέες του “The seventh sign”. Παλιοί γνώριμοι από την εποχή του Hear ‘n’ Aid project ο Rob με τον Yngwie, αποφασίζουν να βάλουν στο «κόλπο» τους Tipton/Downing και να συνθέσουν ένα κομμάτι από κοινού. Αυτό λοιπόν είναι το “Burning sands”, το οποίο στην αρχή και στο τέλος είναι σαρωτικό όπως το θέλουν οι Βρετανοί ενώ στη μέση, για «ένα και κάτι» λεπτό, αποθεώνεται το oriental neoclassical power metal όπως θέλει ο Σουηδός (πάλαι ποτέ) μαέστρος. Πρόσθεσε σε αυτό και τα καλύτερα κουπλέ ολόκληρου του δίσκου, μην σου πω και ολόκληρου του 2025 κι έχεις την πλήρη εικόνα.
“To die in Holy War” (05:19)
Η αποθέωση του US metal! Μια σύνθεση στα χνάρια των RIOT V, της οποίας η ταχύτητα και ο άκρατος δυναμισμός, δεν στερούν τίποτα από τον λυρισμό και τον ρομαντισμό της. Υπέροχες οι διπλές αρμονικές, εκτυφλωτικό το solo με συγκλονιστική κορύφωση και ο τρόπος με τον οποίο η lead κιθάρα «τραγουδά» κάτω από το refrain στο τελείωμα του τραγουδιού, φέρνει ρίγη συγκίνησης σε κάθε πιστό οπαδό του καλύτερου metal που ακούσαμε ποτέ από τις Η.Π.Α.
“Lights go out” (04:59)
Αργό, βαρύ, με πολλές επιρροές από BLACK SABBATH εποχής Ronnie James Dio και από τα πιο doom τραγούδια της προσωπικής καριέρας του αειμνήστου, «τεραστίου κοντού», σαν το “Egypt (and the chains are on)”. Το πρώτο αυτού του στυλ που ακούμε από τους WINGS OF STEEL. Αν τους ταιριάζει και αν τα πάνε καλά; Μα εννοείται, δεν τα ρωτάνε αυτά τα πράγματα! Το ερώτημα που γεννάται, είναι αν αυτό μέλλει να είναι το πρώτο και συνάμα το τελευταίο, ή θα έχουμε και… συνέχεια!
“We rise” (06:36)
Το δεύτερο κατά σειρά single και ταυτόχρονα η καλύτερη στιγμή του άλμπουμ, εάν και εφόσον λατρεύεις τους QUEENSRYCHE, έχεις το “The Warning” πάνω από τα πάντα στην ιεράρχηση της δισκογραφίας τους και θα μπορούσες με χαρά να δεχτείς εκείνο το power metal, με μια περισσότερο hard rock διάθεση. Το έπος “Liar in love” βρήκε και τυπικά τον διάδοχό του σε τούτο το ανθεμικό αριστούργημα και ο συντάκτης που γράφει αυτές τις γραμμές, δαγκώνει σίδερα από την πώρωση!
“Flight of the eagle” (08:21)
Δε νομίζω πως θα μπορούσε κανείς να φανταστεί καλύτερο «κλείσιμο» για ένα τέτοιο άλμπουμ. Μια σπουδαία μπαλάντα, με την πραγματική, σωστή έννοια του όρου, ικανή να δημιουργήσει στον ακροατή μια έντονη αλλαγή συναισθημάτων. Και τούτο διότι αν και γενικά το σύνολο του “Winds of Time” δεν είναι σκοτεινό και πεσιμιστικό, στο μεγαλύτερο μέρος του “Flight of the eagle” υπάρχει μια περίεργη «μουντάδα» και μια ξεχωριστή υποβλητικότητα, ενώ στο τέλος είναι σαν να ανοίγει ο ουρανός και να σε λούζει ένα εκτυφλωτικό φως! Καθηλωτικό!
Αυτά είναι τα οκτώ κομμάτια από τα οποία αποτελείται το “Winds of Time”. Πάμε τώρα να δούμε και κάποιες επιμέρους λεπτομέρειες, κάποια συγκεκριμένα στοιχεία που «κάνουν τη διαφορά»:
Α) Η παραγωγή του Damien Rainaud
Εκτός από πολύ καλή δουλειά στα τύμπανα, ο Damien Rainaud, με πολύ σεβαστή θητεία ως μουσικός αλλά και πίσω από κονσόλες, παρά το νεαρό της ηλικίας του, επιμελείται και μιας εξαιρετικής παραγωγής, η οποία έρχεται και «δένει» με την συνθετική δεινότητα των WINGS OF STEEL. Ο Damien δημιουργεί ένα τεράστιο ηχητικό τείχος με απίστευτη καθαρότητα και πάνω απ’όλα, το ιδανικό, το τέλειο ηχόχρωμα! Ηχόχρωμα που είναι τόσο ταιριαστό με την όλη αισθητική της μπάντας, σε βαθμό που δεν αφήνει περιθώρια για κακεντρεχή σχόλια περί “retro tribute”. Μήπως έχουμε μπροστά μας τον νέο Arthur Rizk; Μήπως τελικά, αυτοί που ξέρουν καλύτερα από όλους πώς να κάνουν σύγχρονο τον παραδοσιακό ήχο δεν είναι οι «παραδοσιακοί», αλλά οι «ακραίοι»; Σαν τον Damien Rainaud των ONCE HUMAN;
Β) Η κιθάρα του Parker Halub
Αν και ο όρος “guitar hero” παραπέμπει σε βιρτουόζους κιθαρίστες που θέλουν να είναι τα αδιαφιλονίκητα «αφεντικά» κι έχουν τα προσωπικά τους σχήματα για να προωθούν τη δική τους εικόνα και εν τέλει να θρέφουν το «εγώ» τους, ο Parker Halub μόνον ως τέτοιος θα μπορούσε να χαρακτηριστεί. Ο τύπος «λάμπει» με την απόδοσή του και δεν είμαι καθόλου υπερβολικός. Riffing, leads, αρμονίες, όλα είναι βγαλμένα από τη «μήτρα» της «χρυσής εποχής» του heavy metal και έχουν την «στόφα» του κλασσικού. Αν ζούσε και δημιουργούσε στα 80s, θα είχε το status ενός George Lynch ή ενός John Norum και κάποιος εκ των Ozzy, Dio ή Coverdale, θα τον είχε «τσιμπήσει» για πάρτη του.
Γ) Τα φωνητικά του Leo Unnermark
Ο 28χρονος frontman των WINGS OF STEEL είναι, σε ολόκληρη τη διάρκεια του “Winds of Time”, απλά εκπληκτικός. Η φωνή του έχει πολύ μεγάλο εύρος, μεταβαίνει από χαμηλές σε υψηλές νότες με χαρακτηριστική ευχέρεια και νομίζω πως, αν και ακόμη δεν το έχει δοκιμάσει, θα έχει καταπληκτική χροιά και σε πιο «τραχιά» φωνητικά. Στο “Burning sands” για παράδειγμα που τραγουδά αρκετά χαμηλά, για τα γνωστά του δεδομένα, με εξέπληξε θετικά σε υπερθετικό βαθμό. Μπορώ δε να ισχυριστώ ότι, όσον αφορά την κατηγορία του και τη γενιά του, καλύτερος στην πιάτσα, δεν υπάρχει. Ο Todd Michael Hall των RIOT V βρήκε τον διάδοχό του.
Το γενικότερο συμπέρασμα:
Με το “Winds of Time”, οι WINGS OF STEEL κάνουν αυτό που πρέπει: Αποκτούν «αύρα» μεγάλου ονόματος. Με τρεις εξαίσιες studio κυκλοφορίες, τέσσερεις μαζί με το live άλμπουμ τους, διατρανώνουν πως δεν μπορούν πια να περιορίζονται στα πλαίσια του NWOTHM και του underground, εκτός αν αυτό γίνεται με τους δικούς τους, αρχηγικούς όρους. Αλλιώς, πιθανότατα αυτή εδώ να είναι η τελευταία φορά που τούτη η στήλη τους φιλοξενεί. O «αέρας» τους, η σκηνική τους παρουσία και το ολοκληρωμένο show τους, για όποιον τους έχει δει έστω και σε video, ο τρόπος που προσεγγίζουν τα πράγματα στη μουσική βιομηχανία, όλα είναι χαρακτηριστικά στοιχεία μεγάλου συγκροτήματος.
Και όσον αφορά καθαρά τη μουσική, καταφέρνουν να αφομοιώσουν τις επιρροές τους με τέτοιο τρόπο, που τελικά αποκτούν και τυπικά έναν δικό τους, χαρακτηριστικό ήχο. Κάτι που στις μέρες μας τείνει να γίνει φαινόμενο προς εξαφάνιση, μιας και ελάχιστες είναι οι μπάντες που το καταφέρνουν αυτό. Αν τώρα, συνδυάσουμε όλα τα παραπάνω, δε γίνεται παρά να καταλήξουμε στο συμπέρασμα πως οι WINGS OF STEEL είναι το συγκρότημα πάνω στο οποίο κατά βάση θα στηριχτεί, θέλει δε θέλει, ο λατρεμένος μας 80s hard/heavy/power ήχος, για να «ζήσει» στα επόμενα χρόνια.
Γιατί οι WINGS OF STEEL είναι “the flame that burns the candle”…
(9 / 10)
Δημήτρης Τσέλλος
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ/ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ: WINGS OF STEEL
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “Winds of Time”
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Independent
STUDIO ΣΥΝΘΕΣΗ:
Leo Unnermark – Φωνητικά
Parker Halub – Κιθάρα, μπάσο
Damien Rainaud – Τύμπανα
LIVE ΣΥΝΘΕΣΗ:
Leo Unnermark – Φωνητικά
Parker Halub – Κιθάρα
Stefan Bailet – Κιθάρα
Mathieu Trobec – Μπάσο
Marcel Binder – Τύμπανα
ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ:
Official site
Bandcamp
Facebook
Spotify
Deezer
Instagram
YouTube
ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ:
“Wings of Steel” (EP, Independent, 2022)
“Gates of Twilight” (Independent, 2023)
“Live in France” (Live, Independent, 2024)
“Winds of Time” (Independent, 2024)
