«Πόσα αντίτυπα έχει πουλήσει το συγκρότημα; Από ποια εταιρεία κυκλοφορεί το album; Παίζει μέσα κανένας γνωστός;». Ερωτήματα που τουλάχιστον εδώ, δεν υφίστανται. Και δεν υφίστανται, διότι πολύ απλά, δε μας ενδιαφέρουν οι απαντήσεις τους. Η ποιότητα στη μουσική είναι αυτό που μας ενδιαφέρει. Το να ανακαλύπτει κανείς νέες αγαπημένες μπάντες εκεί που δεν το περιμένει, θα αποτελεί πάντα, εκτός από μεγάλη ικανοποίηση, την πλέον ευχάριστη πρόκληση, καθώς κι εμείς είμαστε πρωτίστως οπαδοί. Σε μια στήλη λοιπόν όπου τα «αδηφάγα» αυτιά των ολοένα και αυξανόμενων φίλων της δεν έχουν σύνορα, έτσι κι εμείς θα προσπαθούμε κάθε φορά να παρουσιάζουμε τη μεγαλύτερη δυνατή γκάμα ήχων και συγκροτημάτων. Άλλωστε, κανένα best seller δε θα υπήρχε, αν δεν υπήρχε η σκηνή του UNDERGROUND.
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ/ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ: PURE WRATH
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “Hymn to the woeful hearts”
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Debemur Morti Productions
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Ryo – Άπαντα
ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ:
Facebook
Bandcamp
Spotify
YouTube
Στο πρώτο για σήμερα δείγμα ότι η στήλη σας πάει από άκρη σε άκρη του κόσμου, καιρός να ανακαλύψετε το καμάρι της Ινδονησίας ονόματι PURE WRATH. One man band κατάσταση, όπου ο πολυμήχανος και πολυπράγμων γενικά Ryo (Januaryo Hardy το πραγματικό του όνομα) -μόλις στα 28 του- μας προσφέρει ένα ακόμα υπέροχο άλμπουμ στην καριέρα του, όπου έχει κυκλοφορήσει με διάφορες ιδιότητες περίπου 20 δίσκους, στους περισσότερους εκ των οποίων κάνει τα πάντα. Μια και το αντικείμενο μας είναι η δραστηριότητα με τους PURE WRATH, εύκολα μπορούμε να πούμε ότι είναι η καλύτερη του δουλειά με αυτή την πτυχή του εαυτού του. Το “Hymn to the woeful hearts” από όπου και αν το πιάσεις, ότι είδους οπαδός κι αν είσαι, είναι από τα άλμπουμ που στο τέλος δεν μπορείς παρά να θαυμάσεις. Και όχι γιατί ο άνθρωπος είναι κινούμενη ορχήστρα και κάνει τα πάντα, πιστέψτε με αυτό είναι το λιγότερο (ενώ θα έπρεπε να εστιάζουμε κυρίως εκεί). Όχι, ο Ryo προσφέρει ένα αριστούργημα διότι απλά ξέρει πώς να γράφει εν γένει καλή μουσική, είναι ξεκάθαρο ότι έχει παιδεία γύρω από το αντικείμενο συνολικά, και αυτό μαρτυρείται από όλα τα υπέροχα σημεία που θα ακούσετε μέσα στα 44’ αυτού του φοβερού δίσκου.
Έξι μόλις κομμάτια τον απαρτίζουν και μπορεί το προφανές να είναι ότι μιλάμε για ατμοσφαιρικό και σε αρκετά σημεία majestic black metal, o Ryo όμως δεν διστάζει να βάλει καθαρά φωνητικά, ακουστικά σημεία, πιάνο κι ότι πρόσθετο χρειαστεί για να μην το κάνει μονότονο. Η φωνή του στάζει πόνο και πάθος μαζί, συγκλονιστικές πραγματικά ερμηνείες, το riffing του σιδηροδρομικό, αλλά χωρίς να θάβεται από την παραγωγή, σαν ντράμερ όταν αρχίζει να πιάνει υπερηχητικές ταχύτητες δεν σταματάει ούτε αν καταστραφεί ο κόσμος. Υπέροχες αλλαγές μέσα στα κομμάτια, πεντακάθαρος – μη γυαλισμένος – ήχος, έχει και τη σφραγίδα της εταιρείας που μεταξύ άλλων έχει τους ULCERATE και BLUT AUS NORD στο δυναμικό της (βλέπεις Debemur Morti, είναι καλό), πραγματικά το παζλ συμπληρώνεται ιδανικά με όλα τα παραπάνω. Φανταστείτε πως μπορεί να ακουγόντουσαν οι WOLVES IN THE THRONE ROOM με καλύτερα φωνητικά και πιο καθαρό/προσαρμοστικό ήχο απ’ όσο έχουν (άσχετα που στο τελευταίο άλμπουμ τους “Primordial arcana” είναι πιο προσβάσιμοι), και πάλι έχετε μια μικρή ιδέα του τι κάνει το παλικάρι μέσα στο δίσκο. Εξαίρετος σε όλα του, σε κάθε αποτύπωμα αυτής της κυκλοφορίας, η οποία διεκδικεί ήδη με αρκετές πιθανότητες την είσοδο της στην τελική μου λίστα για το 2022. Αγοράστε το με συνοπτικές διαδικασίες!
(9 / 10)
Άγγελος Κατσούρας
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ/ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ: SCHIZOPHRENIA
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “Recollections of the insane”
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Redefining Darkness Productions
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Ricky Mandozzi – Μπάσο/φωνητικά
Romeo Promos Promopoulos – Lead και ρυθμική κιθάρα
Marty Van Kerckhoven – Lead και ρυθμική κιθάρα
Lorenzo Vissol – Τύμπανα
ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ:
Facebook
Bandcamp
Spotify
YouTube
Χαράς Ευαγγέλιο για τον υποφαινόμενο η συγκεκριμένη κυκλοφορία, καθώς βλέπει μια μπάντα που είχε αφήσει θετικότατα πρώτα δείγματα με το EP “Voices” 2 χρόνια πριν, να κάνει το επόμενο βήμα προς την αλλαγή επιπέδου. Διπλή η χαρά καθώς υπηρετεί το αγαπημένο μου είδος, δηλαδή το τιμημένο thrash και μάλιστα την πιο ακραία του μορφή, στα όρια του death metal σε πολλά σημεία. Ο λόγος για τους Βέλγους SCHIZOPHRENIA από την Αμβέρσα, οι οποίοι εξαπολύουν προς τον άμαχο πληθυσμό το ντεμπούτο τους “Recollections of the insane” με σκοπό τον ολικό αφανισμό και την επιβολή της κυριαρχίας τους. Μιλάμε για φρενήρες υλικό, με ιλιγγιώδεις σε σημεία ταχύτητες οι οποίες θα ικανοποιήσουν και τους πλέον απαιτητικούς οπαδούς του ακραίου ήχου. Οι δομές των κομματιών είναι ξεκάθαρο thrash, όμως η δυναμική του ντράμερ Lorenzo Vissol, ο οποίος δεν διστάζει να βάλει πολλά blast beats σε σημεία, είναι το κάτι άλλο. Ο τύπος με την απόδοση του ανεβάζει τις τσίτες όλης της μπάντας, παίζει και πολύ δυνατά πέρα από γρήγορα και γενικά είναι η ατραξιόν του συγκροτήματος. Η άλλη πλευρά της ακρότητας τους εξαρτάται από το λαρύγγι του μπασίστα/τραγουδιστή Ricky Mandozzi, ο οποίος δεν έχει την καθαρή άρθρωση που απαιτεί το είδος αλλά είναι πιο «κακιασμένος» στην απόδοση.
Με αυτά κι εκείνα, οι SCHIZOPHRENIA έχουν γεφυρώσει τα δυο μεγάλα είδη του ακραίου ήχου με τον πλέον επιβλητικό τρόπο. Δίσκος γεμάτος από φοβερά riffs, τρομερά lead/solo όπου χρειάζεται, πολλά σημεία στα οποία είναι ξεκάθαρο το παικτικό τους επίπεδο και όχι μόνο όταν βαράνε, ένας ήχος που συνολικά προσδίδει έξτρα χαρακτήρα και στο τέλος όλων, ένας πανέμορφος καμβάς που έχει φιλοτεχνηθεί με επιρροές από τους DEMOLITION HAMMER, SADUS, SLAYER, SEPULTURA, MORBID ANGEL, DEATH, CANCER, SOLSTICE, MORBID SAINT, ενώ η λύσσα και ορμή τους δεν είναι απίθανο να σας θυμίσουν τους συμπατριώτες μας RAPTURE οι οποίοι ήδη διαπρέπουν σε ανάλογα τρισκατάρατα μονοπάτια. Οι SCHIZOPHRENIA έχουν μεγάλη πίστη στις δυνατότητες τους και αυτό φαίνεται από το απίστευτο μπάσιμο του “Divine immolation” (τι πανέμορφος τίτλος, κι όχι μόνο επειδή παραπέμπει στο πόσο θεοί είναι οι IMMOLATION). Το βίντεο για το “Cranial disintegration” έχει ήδη προκαλέσει πάταγο και γενικά τα 9 κομμάτια και 43’ του “Recollections from the insane” μαρτυρούν ότι ο δίσκος μπορεί να επαναπροσδιορίσει το είδος και να του δώσει κίνητρο και χρόνια ζωής. Σε περασμένο volume της στήλης, ανέφερα για τους NECROPHAGOUS ότι βγάλανε καλό δίσκο αλλά όχι κάτι που θα το ακούσεις και θα νιώσεις ότι θα αφήσει εποχή όπως οι HEXORCIST. To άλμπουμ των SCHIZOPHRENIA ήρθε να γράψει τη δική του ιστορία και το Underground Halls περήφανα θα ισχυρίζεται ότι ήταν εκ των πρώτων που το είδαν να έρχεται. Buy or die, pre-order made!
(9 / 10)
Άγγελος Κατσούρας
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ/ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ: STONE HOUSE ON FIRE
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “Time is a razor”
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Electric Valley Records
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Kleber Mariano – Φωνητικά, κιθάρα
Marcus Oliveira – Κιθάρα
Leonardo Moore – Φωνητικά, μπάσο
Andre Leal – Τύμπανα
ΚΑΛΕΣΜΕΝΟΙ ΜΟΥΣΙΚΟΙ:
Marian Sarine, Leandro Tolen – Κρουστά
ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ:
Bandcamp
Facebook
YouTube
STONE HOUSE ON FIRE ή αλλιώς… τούβλο στο κεφάλι! Καταρχάς, τί ΤΕΛΕΙΟ όνομα είναι αυτό;!; Δεύτερον, το “Time is a razor” (αν είναι, λέει) φέρει τον αριθμό τρία (3) στη δισκογραφία τους και ερωτώ: Γιατί δεν είχα πάρει είδηση μέχρι τώρα, και είμαι σίγουρος πως και για σένα το ίδιο ισχύει, τα δύο προηγούμενα αλμπουμάκια τους, “Buy this lie” και “Neverending cycle”; Τρίτον, είναι λέει Βραζιλιάνοι και έρχονται από τη μια να αποτίσουν τον δικό τους φόρο τιμής στους θρύλους του blues rock των late 60s/early 70s, από την άλλη να συνδράμουν και αυτοί στην όλη αναβίωση της τότε ατμόσφαιρας και του τότε ήχου, καταθέτοντας τον καλύτερο, σύμφωνα με τους ιδίους, δίσκο τους. Δεν έχω πατήσει play, δεν ξέρω τι γίνεται μέσα στο “Time is a razor”. Πάντα διαβάζω πρώτα το info που συνοδεύει κάθε άλμπουμ, κάνω κάποιες εικασίες για να δω κατά πόσο θα «πέσω μέσα», και μετά ξεκινώ την ακρόαση. Οι εδώ εικασίες μου, λοιπόν, έχουν να κάνουν με τον εξής συνειρμό: το late 60s/early 70s blues rock που θέλουν να παίξουν είχε, εκτός από ισχυρές δόσεις ψυχεδέλειας, (και) αρκετό folklore στοιχείο μέσα. Λες τούτοι δω οι Βραζιλιάνοι να προσθέσουν τίποτα παραδοσιακά κρουστά; Λες να του δώσουν πιο… ινδιάνικο «χρώμα»; Βλέπω και τους καλεσμένους στα κρουστά και λέω, «δεν μπορεί, προς τα κει θα έχουν στραφεί»!
Ξεκινά η ακρόαση, και το πρώτο που κάνει εντύπωση είναι ο ΕΝΤΕΛΩΣ retro ήχος. Ακούω όλο το vintage κίνημα από την ώρα που «έσκασε», και μπορώ να πω πως οι STONE HOUSE ON FIRE είναι από τους πιο «παραδοσιακούς» και «οπισθοδρομικούς» εκπροσώπους του. Σε παραγωγή των ιδίων, με την εποπτεία και το τελικό ραφινάρισμα των Andre Leal και Kleber Mariano, αυτό που πέτυχαν οι Βραζιλιάνοι είναι ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ tribute σε μια εποχή που έφυγε, δε θα επιστρέψει ποτέ πια, αλλά έχει στιγματίσει την παγκόσμια μουσική ανεξίτηλα. Ο δίσκος μοιάζει με ένα ξέφρενο party όπου οι THE JIMI HENDRIX EXPERIENCE προβαίνουν σε ένα εξίσου ξέφρενο jamming με τους LED ZEPPELIN και τους GRAND FUNK RAILROAD. Εκρηκτικά heavy blues rock riffs, μονολιθικό, μονοκόμματο rhythm section (τα τύμπανα υποφέρουν σε κάποιες φάσεις), trippy ψυχεδέλεια, αναλόγου «κοπής» φωνητικά, όσο για τις λατινοαμερικανικές επιρροές που υπέθεσα… Οι τύποι φέρνουν τον Αμαζόνιο στο σαλόνι σου!
Δηλώνω θετικότατα ξαφνιασμένος από το “Time is a razor”. Πρόκειται για έναν δίσκο που θα μπορούσε κανείς να του αποδώσει τον χαρακτηρισμό «ο παράδεισος του old school rocker», κινδυνεύοντας να ακουστεί… μετριοπαθής! Ενδείκνυται εννοείται για τους οπαδούς των συγκροτημάτων που αναφέρθηκαν πιο πάνω, αλλά και γενικότερα για vintage οπαδούς κάθε είδους, από blues rockers μέχρι doomsters.
(8 / 10)
Δημήτρης Τσέλλος
