«Πόσα αντίτυπα έχει πουλήσει το συγκρότημα; Από ποια εταιρεία κυκλοφορεί το album; Παίζει μέσα κανένας γνωστός;». Ερωτήματα που τουλάχιστον εδώ, δεν υφίστανται. Και δεν υφίστανται, διότι πολύ απλά, δε μας ενδιαφέρουν οι απαντήσεις τους. Η ποιότητα στη μουσική είναι αυτό που μας ενδιαφέρει. Το να ανακαλύπτει κανείς νέες αγαπημένες μπάντες εκεί που δεν το περιμένει, θα αποτελεί πάντα, εκτός από μεγάλη ικανοποίηση, την πλέον ευχάριστη πρόκληση, καθώς κι εμείς είμαστε πρωτίστως οπαδοί. Σε μια στήλη λοιπόν όπου τα «αδηφάγα» αυτιά των ολοένα και αυξανόμενων φίλων της δεν έχουν σύνορα, έτσι κι εμείς θα προσπαθούμε κάθε φορά να παρουσιάζουμε τη μεγαλύτερη δυνατή γκάμα ήχων και συγκροτημάτων. Άλλωστε, κανένα best seller δε θα υπήρχε, αν δεν υπήρχε η σκηνή του UNDERGROUND.
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ/ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ: JIRM
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “The Tunnel, the Well, Holy Bedlam”
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Ripple Music
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Karl Apelmo – Φωνητικά, κιθάρα
Micke Backendal – Κιθάρα
Viktor Källgren – Μπάσο
Henke Persson – Τύμπανα
ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ:
Bandcamp
Website
Facebook
Instagram
Spotify
YouTube
Δε με νοιάζει τί παίζουν οι JIRM (ψέματα εννοείται, με νοιάζει, τους ξέρω και αυτός είναι και ένας από τους λόγους που τους βλέπεις εδώ), δε με ενδιαφέρει πόσο καλοί είναι σε αυτό που κάνουν (είναι), αλλά θα ασχολούμουν μαζί τους διότι έχουν, ή μάλλον είχαν, ένα από τα θεϊκότερα ονόματα στην ιστορία της rock μουσικής: Ονομάζονταν JEREMY IRONS AND THE RATGANG MALIBUS. Τώρα, την αλλαγή αυτή προς ένα όνομα περισσότερο εύηχο και ευκολομνημόνευτο, αν και την καταλαβαίνω, δεν την επικροτώ, αλλά ας μη σταθούμε άλλο σε τέτοιες λεπτομέρειες.
Είχαμε μιλήσει για τους Σουηδούς πριν τέσσερα χρόνια, όταν είχαν κυκλοφορήσει το πάρα πολύ καλό “Surge Ex Monumentis” και αποτελούσαν για τον γράφοντα μια από τις εκπλήξεις της τότε χρονιάς! Είχα ενθουσιαστεί με το πώς μπορούσαν να συνδυάσουν το heavy riffing σε καθαρά doomy rock «βρώμικα» πλαίσια με μια πληθώρα ψυχεδελικών «περασμάτων», δημιουργώντας υπέροχες μελωδίες και τους κατέταξα στις μπάντες που θα ήθελα να προσέξω ιδιαίτερα την εξέλιξη και την συνέχειά τους. Φέτος λοιπόν είναι το “The Tunnel, the Well, Holy Bedlam” (επίσης θεϊκός τίτλος) που έρχεται να με «αρπάξει» για όσο χρειαστεί, και να μονοπωλήσει την προσοχή μου.
Εάν το “Surge Ex Monumentis” πέτυχε ένα πράγμα, ήταν να προβληματίσει τον ακροατή ως προς το πόσο προοδευτικό μπορεί να γίνει το 70s rock, στη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα. Progressive rock, psychedelic rock, heavy rock, space rock, stoner (αν και την τελευταία δεν την υιοθετώ ούτε την ασπάζομαι), είναι ορολογίες και περιγραφές που έχω διαβάσει να δίδονται στο group και είναι όλες τους εύστοχες. Ε, το “The Tunnel, the Well, Holy Bedlam” είναι όλα αυτά μαζί, και ωθεί τα πράγματα ακόμη περισσότερο στα άκρα, ξεμπροστιάζοντας ταυτόχρονα όσους θεωρούν πως progressive θεωρείσαι όταν παίζεις 150 νότες/sec και συνθέτεις τραγούδια πολύπλοκα τόσο, που στο τέλος να μη λογίζονται καν… τραγούδια. Η μουσική λοιπόν των JIRM είναι πραγματικά προοδευτική. Προοδευτική στον πυρήνα της, στο DNA της. Τα τραγούδια είναι μεγάλα σε διάρκεια, δαιδαλώδη χωρίς να στερούνται αμεσότητας (δύσκολο, αλλά ναι, το καταφέρνουν) και πότε ξεχειλίζουν λυρισμό (το “Carried away” ας πούμε είναι από τώρα στα καλύτερα κομμάτια της χρονιάς), πότε σε στέλνουν εκτός στρατόσφαιρας.
Επιβλητικό και υποβλητικό ταυτόχρονα, το νέο album των JIRM δεν ενδείκνυται για επιδερμικές ακροάσεις. Απαιτεί έναν εξίσου προσηλωμένο ακροατή, που στο τέλος τον «κερδίζει», παρασύροντάς τον σε ένα trip-άκι ανάλογο του οποίου δύσκολα θα ακούσει, τουλάχιστον φέτος, σε κάποια άλλη δισκογραφική δουλειά. Αν ψάχνεις κάτι τέτοιο, τότε δεν πρέπει να «χάσεις» τούτο το άλμπουμ. Αν πάλι ακούς πιο ευχάριστα περισσότερο «άμεσα» ακούσματα, καθώς όλα είναι θέμα γούστου σε τελική ανάλυση, μην κάνεις στάση εδώ. Παρεξήγηση, καμία.
(8 / 10)
Δημήτρης Τσέλλος
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ/ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ: MESSA
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “Close”
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Svart Records
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Rocco – Τύμπανα, κρουστά, φωνητικά
Alberto – Κιθάρες (lead), ούτι, μαντολίνο, φωνητικά, μπάσο Moog, πιάνο, synths, κρουστά
Marco – Μπάσο, κιθάρες (ακουστικές), φωνητικά, synths, σαντούρι
Sara – Φωνητικά, κρουστά
ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ:
Facebook
Bandcamp
Spotify
YouTube
MESSA στην γλώσσα της γειτονικής μας Ιταλίας εστί «μάζα». Και παρότι η αιθέρια και άκρως ταξιδιάρικη μουσική των MESSA μπορεί να μην σχετίζεται πολύ με τη λέξη αρχικά, στο τέλος αποκτά πλήρες νόημα, καθώς αυτό που σε κυριεύει είναι μια δεδομένη μάζα συναισθημάτων και πληρότητας, ειδικά στο τέλος της ακρόασης του τρίτου –και καλύτερου; Νωρίς να το πούμε…- δίσκου τους ονόματι “Close”. To κουαρτέτο από την Cittadella στο δίσκο αυτό διαπλατύνει το ακουστικό του πεδίο και σε συνδυασμό και με το ότι έχει μέλη πολυοργανίστες (μέχρι και ούτι και μαντολίνο και σαντούρι θα ακούσετε), κάνει τα 64’ του “Close” να κυλάνε σαν νερό. Λέγοντας νερό, ακούγεται πολύ «θαλασσινό» αυτό το άλμπουμ για κάποιο λόγο. Το κάνεις εικόνα σε ανοιχτό πέλαγος με ανέμους να φυσάνε και να σε συνεπαίρνει η αύρα του, η όλη του πολυσχιδής αισθητική και φυσικά, κερασάκι στην τούρτα αυτής της απόλαυσης, η απαστράπτουσα Sara Bianchin που σαν Σειρήνα σε καλεί να υπακούσεις στις προσταγές της. Έχετε ακούσει φωνές και φωνές εντός κι εκτός μεταλλικού ήχου –στερεοτυπικού και μη- αλλά εδώ μιλάμε για χροιά που σου καρφώνεται στον εγκέφαλο και δε σε αφήνει σε ησυχία αν την πρωτογνωρίσεις. Αρκετοί πάθατε πλάκα με το βίντεο του “Pilgrim” και ορθώς πράξατε.
Οι μη γνωρίζοντες καθόλου το συγκρότημα, θα μπορούσαμε να πούμε ότι έχει ως βάση έκφρασης το doom σκεπτικό, αλλά ακούγεται πολύ πιο πολυδιάστατο. Οι αργές ως υποτονικές στιγμές κυριαρχούν, αλλά εκεί που οι WINDHAND ας πούμε συναντούν την τσαχπινιά των BLOOD CEREMONY χωρίς τόσο ψυχεδελική προσέγγιση, έρχονται οι MESSA με το δικό τους στυλ να κάνουν κτήμα αυτό το ηχητικό μονοπάτι και να δώσουν το δικό τους στίγμα. Λίγο vintage, λίγο doom, λίγο κρυφο-drone κλείσιμο του ματιού, αλλά στο τέλος ΠΟΛΥ σε ότι κι αν θέλει να πρεσβεύσει. Θεωρώ ότι οι ταμπέλες και χαρακτηρισμοί μόνο κακό θα κάνουν σε ένα πλήρως συγκροτημένο και άψογα δομημένο αποτέλεσμα, όπου στο τέλος μένεις έκθαμβος με την έκφραση και θάρρος που έχουν σαν συγκρότημα και που θες να το ξαναβάλεις να παίξει με τα μάτια κλειστά, οξύνοντας τις υπόλοιπες αισθήσεις σου που θέλουν να το αφουγκραστούν στο έπακρο. Τα λαγωνικά της Svart Records είναι ικανά να τους πάνε εκεί που δεν τους πήγαν τα δυο προηγούμενα -επίσης εξαιρετικά – άλμπουμ τους (“Belfry” – 2016, “Feast for water” – 2018) και ειδικά ο Έλληνας οπαδός μπορεί να πάρει πλέον γραμμή μια μπάντα που αν της δώσει τη δέουσα προσοχή, μπορεί να τον δοξάσει ως ακροατή στα χρόνια που έρχονται όσο βαρύγδουπο κι αν ακούγεται αυτό.
Ίσως ο δίσκος που έχω γράψει για τη στήλη που οι περιγραφές και λοιπές αναφορές τον αδικούν. Κάντε στον εαυτό σας τη χάρη να τον ακούσετε και ίσως να αυξήσετε και τη βαθμολογία κατά κόρον.
(8,5 / 10)
Άγγελος Κατσούρας
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ/ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ: ON THE LOOSE
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “On the loose”
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Self-Released
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Flávio Lino – Φωνητικά
Marco Marouco – Κιθάρα/μπάσο
João Pedro Ventura – Τύμπανα
Alex VanTrue – Χορωδιακά φωνητικά
ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ:
Bandcamp
Facebook
YouTube
Οι Πορτογάλοι ON THE LOOSE ξεκίνησαν σαν ένα one-man project του κιθαρίστα και μπασίστα Marco Marouco, των thrashers PERPATRATOR, για όσους παρακολουθούν στήλη και underground τεκταινόμενα. Ο αρχικός σχεδιασμός ήθελε τον Marco να κυκλοφορεί έναν κατά βάση instrumental δίσκο και να πλαισιώνεται, έστω στο studio, από κάποιους καλεσμένους μουσικούς. Την αλλαγή στα πλάνα την έφερε ο τραγουδιστής των Βρετανών AIRFORCE (του γνωστού Doug Sampson), Flávio Lino, ο οποίος αρχικά θα τραγουδούσε σε κάποιο ή κάποια τραγούδια. Η φωνή του όμως ταίριαξε τόσο καλά με τις συνθετικές ιδέες του Marco, που αποφασίστηκε εν τάχει η ένταξή του στο group και η μετατροπή του σε κανονική, full time μπάντα, με την προσθήκη του drummer João Pedro Ventura. Με αυτό το line up και τον Alex VanTrue να βοηθά στα χορωδιακά φωνητικά, ηχογραφήθηκε το “On the loose”, η πρώτη, επίσημη προσπάθεια της μπάντας.
Ως πρώτο δείγμα, είχαμε ακούσει το φθινόπωρο του 2021 το κομμάτι “Midnight”. Τώρα, αν πω πως δε μου είχε κάνει εντύπωση, θα πω ψέματα. Ήταν λες και άκουγα, μουσικά, μια μίξη CANDLEMASS με SCALD, BATHORY, πρώιμους ATLANTEAN KODEX και από πάνω φωνητικά από τον Bruce Dickinson. Μιλάμε για απίστευτη ομοιότητα, ο Lino έχει περίπου τη φωνή που ακούμε από τον Bruce, από το 1997 και μετά. Ώριμος, με εντυπωσιακή έκταση, ίδιο ηχόχρωμα… πρέπει να τον ακούσεις για να πειστείς. Ξέρουμε λοιπόν πως θα ακουγόταν ο “Air raid siren”, αν αποφάσιζε να τραγουδήσει σε κάποιο epic doom metal project! Και η μουσική όμως, δεν ακούγεται διόλου αμελητέα. Εξ ολοκλήρου αργοί ρυθμοί, άπλετο επικό συναίσθημα, πολύ ωραίες χορωδίες και τα προαναφερθέντα εντυπωσιακά φωνητικά, συνθέτουν ένα όμορφο puzzle. Στιχουργικά έχουμε ένα περίπου concept δημιούργημα, καθώς κάθε τραγούδι έχει τη δική του ιστορία γύρω από κάποια αμαρτία (είναι και επτά τον αριθμό και μοιραία μου ήρθε στο μυαλό ο στίχος “seven deadly sins…”), χωρίς να συνδέονται κατ’ ανάγκη μεταξύ τους.
Διαπιστώνω όμως ένα σημαντικό ζήτημα, που λειτουργεί ως τροχοπέδη: Ενώ υπάρχουν κάποια παραπάνω από απλώς αξιοσημείωτα τραγούδια σε τούτο το άλμπουμ, όπως το “Midnight”, το “Deceiver”, το “Path” και το ομώνυμο και τα υπόλοιπα δεν τα λες μέτρια ή κακά, η μοναδική διάσταση στην τεχνοτροπία της σύνθεσης, οι αιωνίως αργοί ρυθμοί και η μεγάλη διάρκεια των κομματιών, καθιστούν το “On the loose” δύσκολο να ακουστεί από την αρχή μέχρι το τέλος, συνεχόμενα. Υπό πιο επεξηγηματικό ύφος, αν παίρναμε επί παραδείγματι τα τέσσερα που μόλις ανέφερα και τα βάζαμε σε ένα EP, θα είχαμε ένα μικρό διαμάντι! Τώρα, έχουμε έναν δίσκο με αυξομειώσεις στο συνθετικό επίπεδο. Θεωρώ λοιπόν πως αφού ικανότητες υπάρχουν και οι «βάσεις» έχουν μπει, με περισσότερη και σωστή δουλειά, ίσως στο μέλλον ακούσουμε κάτι πραγματικά καλό από τους Πορτογάλους. Ως τότε, κρατώ κάποια κομμάτια για τις προσωπικές μου συλλογές και δε γίνεται να βάλω παραπάνω από ένα «αισιόδοξο»…
(7 / 10)
Δημήτρης Τσέλλος
