Γίνονται «πραγματάκια» στον underground χώρο. Φερέλπιδες νέοι ξεπροβάλλουν, γνωστά ονόματα εμφανίζονται στο τακτικό τους ραντεβού και ξεχασμένοι ήρωες επανακάμπτουν. Εμείς εδώ, «σκάβουμε», βγάζουμε στο φως ό,τι πραγματικά αξίζει και το παρουσιάζουμε.
Αρχή με τον Chris Black, τον οποίο ξέρουμε κυρίως από τους HIGH SPIRITS, τους DAWNBRINGER και τους PROFESSOR BLACK. Με αφορμή αυτές τις μπάντες, τον παρακολουθήσαμε πιο στενά, μαθαίνοντας και τους AKTOR, τους οποίους δημιούργησε μαζί με τους Jussi Lehtisalo και Tomi Leppänen των experimental/prog/art rockers CIRCLE. Τo καταπληκτικό “Paranoia”, ήταν ένα άλμπουμ απόλυτα επηρεασμένο από τη hard rock σκηνή Αγγλίας και Η.Π.Α, από τις καλύτερες κυκλοφορίες της τελευταίας δεκαετίας, τουλάχιστον στο είδος του. Συμπεριλήφθηκε και στο πρώτο μέρος του αφιερώματος στη vintage rock/metal αναβίωση των 70s, το οποίο μπορείτε να διαβάσετε εδώ. Ο διάδοχός του, το “Placebo”, δείχνει πως ο Black μάλλον επηρεάστηκε από τις τελευταίες retro εξελίξεις και άλλαξε τον προσανατολισμό του. Έτσι, εκεί που στο “Paranoia” ο ακροατής άκουγε τους THIN LIZZY, U.F.O, RUSH και BLUE OYSTER CULT, εδώ παρατηρείται, συν τοις άλλοις και μία «στροφή» προς τους NIGHT FLIGHT ORCHESTRA και τους πρόσφατους HALLAS. Το άλμπουμ ακούγεται πολύ trip-αρισμένο και «φευγάτο», έχει αυτό που λέμε «χαρακτήρα», είναι άριστα εκτελεσμένο, έχει μπόλικη πληροφορία, καλώς εννοούμενο χάος, ψυχεδέλεια, αλλά σε εμένα τουλάχιστον, έλειψαν τα ΑΠΛΑ τραγούδια του “Paranoia”. Ένα δισκάκι που, θεωρητικά, αφορά εκτός από τους φίλους της μπάντας και όσους «αντέχουν» τα «περίεργα», πρακτικά όμως, για τους υπόλοιπους απαιτεί πολλές ακροάσεις και είναι «δύσκολο». Για να δούμε τι αντίκτυπο θα έχει…
Οι ξεροκέφαλοι CARDINALS FOLLY, δεν αλλάζουν ρότα ούτε εκατοστό στο πέμπτο τους άλμπουμ, με τίτλο “Defying the righteous way”. Όντας ένα από τα πιο γνωστά doom metal σχήματα στο underground στερέωμα, καθιερωμένοι πια και σίγουρα αγνοώντας τα κελεύσματα της όποιας εμπορικότητας (το λες και βίτσιο αυτό) εις βάρος της «ταυτότητας», κάνουν αυτό που τους «βγαίνει από μέσα» και τίποτα περισσότερο ή λιγότερο. To slogan “Doom or be doomed”, βρίσκει απόλυτη εφαρμογή στους Φινλανδούς μάστορές του, οι οποίοι θυμίζουν σταθερά τους μεγάλους REVEREND BIZARRE και πάντα θα συμβαδίζουν δίπλα-δίπλα με τους επίσης Φινλανδούς LORD VICAR (υπήρχε εποχή που τις μπέρδευα αυτές τις δύο μπάντες και σίγουρα δεν ήμουν ο μόνος). Στις πιο «ανεβαστικές» τους ταχύτητες, θα θυμίσουν ίσως και τα ανάλογα μέρη των CATHEDRAL, πράγμα που συμβαίνει και στο εννιάλεπτο “Strange conflict”, που κλείνει το δίσκο. OΚ, δε χρειαζόμαστε τίποτα περισσότερο για να απολαύσουμε καλοπαιγμένο doom metal, παρά τα βασικά του είδους, παιγμένα από γνώστες και οπαδούς αυτού.
ΥΓ: Το ”Deranging the Priest” είναι κόλλημα το άτιμο.
Τους ELIXIR, τους θυμόμαστε από εκείνη τη δισκάρα του 1986 κυρίως, με τίτλο “The son of Odin”, ένα από τα σημαντικότερα άλμπουμ του δεύτερου NWOBHM κινήματος. Μετά από δύο περιόδους, όπου έμειναν ανενεργοί και κάποιους δίσκους, οι οποίοι δεν ξέρω κατά πόσο ακούστηκαν, από πέρυσι επανήλθαν στο προσκήνιο μετά από χρόνια και φέτος, κυκλοφορούν την έβδομη δουλειά τους, με τίτλο “Voyage of the eagle”. Σίγουρα μιλάμε για την καλύτερή τους «εμφάνιση» μετά το “The son of Odin” και είναι απορίας άξιο πως γίνεται ένα συγκρότημα να βγάζει τα καλύτερά του άλμπουμ με διαφορά σχεδόν 35 (!) ετών. Για όλους εσάς που έχετε «λιώσει» το ντεμπούτο, να πω πως ο ήχος του νέου δίσκου είναι πιο «γυαλισμένος» και «καθαρός», ενώ υπάρχουν στοιχεία που τα ακούσαμε τότε, αλλά και κάποια καθαρά hard rock τραγούδια, doom metal επιρροές (“Sail on”, ένας μικρός ύμνος) και γυναικεία φωνητικά στο πολύ όμορφο, ατμοσφαιρικό “The siren’s song”. Σε γενικές γραμμές, είναι σίγουρο πως θα ευχαριστηθούμε όλοι μας το “Voyage of the eagle”, αρκεί να βγάλουμε εξ αρχής από το μυαλό μας την σύγκριση με το “The son of Odin”. Στο πρόγραμμα υπήρχε και περιοδεία με την αυθεντική σύνθεση, η οποία μακάρι απλά να μετατεθεί και να μην ακυρωθεί οριστικά, λόγω των γνωστών συμβάντων.
Τους NITE από την άλλη, μου τους «γνώρισε» ο φίλος και συνάδελφος Κώστας Αλατάς, ως ένα από τα πιο ελπιδοφόρα νέα σχήματα του underground. Μας έρχονται από το San Francisco και αποτελούνται από το «δικό μας παιδί», Van Labrakis στην κιθάρα και στη φωνή, τον Scott Hoffman στην κιθάρα, τον Bryan Coons στο μπάσο και τον Pat Crawford στα τύμπανα. Η μουσική τους, στο “Darkness – Silence – Mirror – Flame”, είναι πολύ ενδιαφέρουσα. Στην ουσία, έχουν πάρει τον κλασσικό heavy metal ήχο των 80s, του έχουν προσδώσει μία πιο «σκοτεινή» υφή και από πάνω έχουν βάλει black metal φωνητικά. Τα μέλη της μπάντας, πέραν του ότι είναι ικανότατοι, είναι μουσικοί με εμπειρία, με συμμετοχές σε μπάντες όπως οι DAWNBRINGER, HIGH SPIRITS, SERPENTS OF THE DAWN και SATAN’S WRATH, οπότε δεν τους ήταν δύσκολο να τα πάνε πολύ καλά στο εγχείρημά τους αυτό. Μία παρόμοια περίπτωση με το “Darkness – Silence – Mirror – Flame”, θα μπορούσε κανείς να πει πως είναι το προσωπικό άλμπουμ του Demonaz, “March of the Norse”, μόνο που το πρώτο έχει περισσότερο «σκότος», ενώ το δεύτερο είναι άκρως επικό και πιο «ανάλαφρο». Συμπερασματικά, μιλάμε για έναν πολύ καλό δίσκο, καλοπαιγμένο και με χαρακτηριστική ομοιογένεια. Ακούγεται από την αρχή ως το τέλος, χωρίς “skip” και χωρίς να σου αποσπαστεί η προσοχή από κάτι άλλο. Μπράβο στα παιδιά!
Πάμε τώρα σε δύο EPs για το τέλος. Το πρώτο είναι των Γάλλων MEURTRIÈRES και φέρει το όνομά τους. “Meurtrières”, σημαίνει στα Γαλλικά «πολεμίστρες». Και όχι, πολεμίστρες δεν εννοούμε (μόνο) αυτά τα κλασσικά τετραγωνάκια που βλέπουμε στην πάνω μεριά των τειχών ενός κάστρου. Πολεμίστρες είναι, κατά βάση, οι σχισμές εντός του τείχους, από όπου ο αμυνόμενος θα μπορούσε να παρατηρεί τον εχθρό ή να βάλλει κατά αυτού σε μία πολιορκία, με τόξο (κατά βάση σταυρωτό), κάποια βαλίστρα ή σκορπιό και αργότερα μουσκέτο. Στην Ελλάδα της Τουρκοκρατίας και της Επανάστασης του 1821, ονομάζονταν «μασγάλια». Μετά από την αναγκαία αυτή εισαγωγή, ας μιλήσουμε για μουσική. Τι παίζει λοιπόν εδώ; Ε, τι άλλο, με αυτό το όνομα; Βέρο, ανόθευτο heavy metal, με γυναικεία φωνητικά, πολύ κοντά στον ήχο των πρώιμων NWOBHM συγκροτημάτων και ειδικά σε αυτό των IRON MAIDEN (ντεμπούτο αυστηρά). Πρωτόλειο άκουσμα, επιθετικό (όχι, δεν είναι μόνο οι ακραίες μορφές του metal επιθετικές), με ένα αρχέγονο επικό περίβλημα να το σκεπάζει, όπως είναι το αντίστοιχο συγκροτημάτων σαν τους BROCAS HELM για παράδειγμα. Πολύ δυνατό ΕΡ, το οποίο αναμένεται να κάνει αίσθηση τους underground χώρους και να τους δώσει, λογικά, το απαραίτητο κίνητρο για ένα εξίσου καλό ή και καλύτερο full length ντεμπούτο. Εμείς περιμένουμε όπως και να έχει!
Και εδώ γαλλικό το όνομα, αν και κανονικά θα έπρεπε οι FER DE LANCE να ονομάζονται “Lance de fer”, δηλαδή «Σιδερένια λόγχη». Τέλος πάντων, μικρά, ψιλά γράμματα. Το δικό τους EP ονομάζεται “Colossus” και είναι και αυτό εξαιρετικό. Αποτελούνται από τους MP (φωνή, κιθάρα), C. Wolf (μπάσο, κιθάρα) και Rüsty (τύμπανα, μπάσο) και είναι απόλυτα επικοί, στα χνάρια των BATHORY, BATTLEROAR και DOOMSWORD. Μιλάμε για καταπληκτικά κομμάτια, που θα σε κάνουν να γονατίσεις, αν είσαι οπαδός των προαναφερθέντων συγκροτημάτων. Έχουν και «μεγάλες» κιθάρες και «απλωτές» μελωδίες και επιβλητική φωνή. Τέσσερα τραγούδια, που θα ήθελα πολύ να ακούσω σε ένα μικρό club, με υποβλητική ατμόσφαιρα, με την απαραίτητη «μυσταγωγία». Αν η παραγωγή παραμείνει «αγυάλιστη» και απλά βελτιωθεί σε όγκο και τα επόμενα κομμάτια τους είναι ανάλογου ειδικού βάρους, τότε θα πρέπει σιγά σιγά να ετοιμαζόμαστε για ένα θεϊκό πρώτο, πλήρες άλμπουμ. Ως τότε, θα έχουμε τούτο το ΕΡ. Υπέγραψαν λίαν προσφάτως και στην Cruz del Sur, οπότε θα το βρούμε σχετικά εύκολα πια.
Αυτά και για τούτη την φορά. Ως την επόμενη «ανασκαφή», να ακούτε πολλή και καλή μουσική και να προσέχετε την υγεία σας, όλοι και όλες.
Δημήτρης Τσέλλος
