a
Hello there! Πως είμαστε; Πως τα πάμε; Αντέχουμε κλεισμένοι στους τέσσερεις τοίχους ελέω καραντίνας; Αντέχουμε λέω εγώ και σε αυτό βοηθά πολύ και η καλή μουσική. Στο 31ο Underground Scans, θα επισκεφθούμε κατά σειρά Ιταλία, Η.Π.Α και Καναδά και θα βάλουμε, όπως λέει ο σοφός λαός, metal και στις «τσέπες». Πάμε να ξεκινήσουμε.
80s heavy/power από τους Μιλανέζους BLACK PHANTOM, στο δεύτερό τους δίσκο, με τίτλο “Zero hour is now”. Δεν είναι όμως νέοι στο χώρο, καθώς τα 3/5 της μπάντας ανήκουν και στους MESMERIZE. Εντελώς MAIDEN-ικό άκουσμα KAI το δεύτερό τους άλμπουμ, αλλά πολύ μεγάλη η βελτίωση σε όλους τους τομείς. Ηχητικά, παικτικά, ερμηνευτικά. Πολύ ενδιαφέρουσα πτυχή τους, είναι η φωνή του τραγουδιστή Manuel Malini, ο οποίος σε κάποιες στιγμές ακούγεται πολύ κοντά στον Bruce Dickinson (σαν χροιά και τεχνική εννοείται, όχι σαν απόδοση). Το “Zero hour is now”, σίγουρα ακούγεται χιλιοπαιγμένο και χιλιοειπωμένο, δεν πρωτοτυπεί καθόλου, αλλά έχει ωραία κομμάτια, ωραία δομή και στρωτή διάρκεια, οπότε δεν θα κουράσει και αυτό είναι, όπως και να το κάνεις, ένα γερό ατού.
NWOBHM από το Brooklyn γίνεται; Και όμως, γίνεται! Ονομάζονται NATUR, είναι Αμερικάνοι, αλλά ακούγονται πιο Βρετανοί και από τους SATAN. Όχι τυχαίος ο παραλληλισμός, καθώς η θρυλική αυτή NWOBHM τους έχει επηρεάσει τα μέγιστα. Ο απογευματινός αυτός εφιάλτης (“Afternoon nightmare”), μάλλον με καλό όνειρο μοιάζει, για όσους αρέσκονται σε παραδοσιακά, βρετανικά μεταλλικά ακούσματα των αρχών της δεκαετίας του ’80. Όπως όλοι ξέρουμε, το NWOBHM δεν είναι ξεχωριστό μουσικό είδος, αλλά κίνημα, όμως εδώ, έστω και φευγαλέα, μπαίνουμε σε σκέψεις για το αν αυτό τελικά είναι απόλυτα σωστό ή αν υπάρχει έστω και 1% πιθανότητα να ισχύει η πρώτη άποψη. Όπως και να έχει, ωραίος δίσκος, ο οποίος ακούγεται και με την απαιτούμενη δόση ρομαντισμού.
Οι SOLICITOR μας έρχονται από το Seattle και είναι πολύ «φρέσκια» μπάντα, καθώς υπάρχουν από το 2018 και είχαν κυκλοφορήσει ως τώρα ένα demo και ένα EP. Φέτος έφτασε η ώρα για το πρώτο τους full length άλμπουμ, το οποίο πιθανόν να είναι το ντεμπούτο της χρονιάς. Όχι, δεν είμαι υπερβολικός. Το “Spectral devastation” είναι ένας speed metal τυφώνας, μέσα στον οποίο δεσπόζει μία καταπληκτική frontwoman, η Amy Lee Carlson (πρώην SUBSTRATUM), η οποία θυμίζει ένδοξες εποχές Leather Leone και τρομάζει με τις δυνατότητές της πολλές «ντίβες» του χώρου. Οι κιθάρες είναι καταπληκτικές, οι ρυθμοί σαρωτικοί και το ένα κομμάτι ακούγεται μετά το άλλο με μία ανάσα! Έχοντας ακούσει το ΕΡ τους, είχα παρατηρήσει και ξεχωρίσει πολλά θετικά στοιχεία, επομένως περίμενα κάτι καλό, αλλά όχι αυτό το μεγαθήριο! Πραγματικά, μιλάμε για μία από τις καλύτερες εκπλήξεις των τελευταίων ετών για το είδος αυτό. Οι λάτρεις της ταχύτητας και των «οργισμένων» riffs με σφραγίδα PRIEST-MAIDEN, να τσεκάρουν άμεσα!
Τους SPELL τους θυμάμαι από τα “The full moon sessions” και “For none and all”. Trio από το Vancouver, από αυτά τα απλά και λιτά, που σου δίνουν την εντύπωση πως αυτά που χρειάζεται κανείς για να παίξει metal αξιώσεων, είναι μόνο τα απολύτως απαραίτητα. Κιθάρα, μπάσο, φωνή και τύμπανα. Στο προηγούμενό τους άλμπουμ, ακούγονταν ως μία μίξη IRON MAIDEN, DIAMOND HEAD και MERCYFUL FATE, ενώ έμοιαζαν αρκετά στους IN SOLITUDE. Εδώ, στον τρίτο τους δίσκο (“Opulent decay”), οι «αιχμηρές» κιθάρες έχουν «λειανθεί» αρκετά και η ατμόσφαιρα μυστικισμού και «τρόμου» α λα KING DIAMOND, έχει δώσει τη θέση της σε μία σαφώς πιο γοτθική, που θυμίζει πολύ τους IDLE HANDS και σε μία πιο «θεατρική», σαν αυτή των GHOST. Είναι νομίζω παραπάνω από εμφανής η διάθεσή τους να ακουστούν συγγενείς ηχητικά των προαναφερθέντων σχημάτων, ακόμη και στα φωνητικά. Συμπερασματικά, θα μπορούσε κανείς να πει πως έχουμε να κάνουμε με έναν αξιόλογο δίσκο, ο οποίος, θεωρητικά, ακούγεται από ετερόκλητους οπαδούς το ίδιο ευχάριστα και αυτό, για μένα, είναι θετικότατο στοιχείο.
Αυτά για τώρα. Εμείς θα τα ξαναπούμε με την επόμενη «ανασκαφή». Ως τότε, take care out there! (έκανε και ομοιοκαταληξία)
Δημήτρης Τσέλλος
