Μου άρεσε ιδιαίτερα τούτο το Underground Scans. Άκουσα δίσκους που ξεκινούν από αξιόλογοι και φτάνουν ως τις παρυφές του όρου «αριστούργημα». Είναι πολύ όμορφο συναίσθημα να ακούς πράγματα «μικρά», μα ταυτόχρονα «μεγάλα». Η αλήθεια είναι, πως με όλο αυτόν τον πανικό που δημιούργησε ο γνωστός ιός, οι μηχανές των καλλιτεχνών δουλεύουν στο ρελαντί και δεν έχουμε έκρηξη κυκλοφοριών, αλλά ευτυχώς πάντα θα υπάρχουν αυτοί που θα αντιστέκονται και θα μας κρατούν σε εγρήγορση. Ξεκίνησε την ανάγνωση και θα καταλάβεις.
New Wave Of Traditional Heavy Metal, κλασσικό Heavy Metal, ή απλά Heavy Metal, ΣΚΕΤΟ. Όπως ο καφές που πίνεις και σε «πίνει» από την πίκρα, μετά από ένα γερό μεθύσι. Απλό, λιτό, «δωρικό», metal όπως έπρεπε να είναι και που το ξεχνάμε καμιά φορά. Ας είναι καλά όλα αυτά τα «καλόπαιδα», που βάλθηκαν να το αναβιώσουν και να το κρατήσουν στην επιφάνεια. Από το Hessen της Γερμανίας οι BLIZZEN, υπάρχουν από το 2014 και ήδη, μετά από ένα πρώτο αναγνωριστικό EP και την πρώτη τους ολοκληρωμένη δουλειά, “Genesis reversed”, κυκλοφορούν το δεύτερό τους άλμπουμ, με τίτλο “World in chains”. Οι βασικές αρχές του ιδιώματος είναι παρούσες, όπως πάντα, «αθωότητα» , ενθουσιασμός, μεράκι, φωνητικά από τον μπασίστα και τραγουδιστή Daniel Steckenmesser, κοντά σε αυτά του Olof Wikstrand των ENFORCER, αλλά με μικρότερη έμφαση και έφεση στις τσιρίδες… όλα πρίμα. Αν περιμένεις κάτι άλλο από «χιλιοειπωμένα» πράγματα, αν θες προοδευτικό ύφος, φύγε μακριά. Αν θες όμως πατροπαράδοτο heavy metal παιγμένο ΣΩΣΤΑ, εδώ είσαι. Ένα ακόμη αξιόλογο άλμπουμ λοιπόν, έρχεται να προστεθεί στα πολλά αυτού του στυλ.
Πόσο καιρό είχαμε να ακούσουμε europower από Ιταλία μεριά; Κάποτε, θυμάμαι, κάθε μήνα είχαμε και μία πολύ καλή μπάντα να μας «ενοχλεί» με την παρουσία της. Και τι δεν έχει βγάλει η σκηνή της γείτονος χώρας. Οι CRIMSON THUNDER, οι οποίοι πήραν το όνομά τους από τον ομότιτλο δίσκο των HAMMERFALL, δυστυχώς για αυτούς, δεν δισκογραφούν στα 90s. Και λέω δυστυχώς, γιατί το “Force of reason” είναι αξιολογότατο. Μάλιστα, δεν εμμένει σε europower μονοπάτια, αλλά λοξοδρομεί και προς κλασσικό heavy metal, αλλά και προς πιο «ακραία» ακούσματα. Out of date και out of season δίσκος, που όμως καλό θα είναι να ακουστεί, τουλάχιστον από όλους όσους ακούν ακόμη αυτό το στυλ.
Οι EVIL MINDS έρχονται από τη χώρα του καφέ και της Alessandra Ambrosio και συγκεκριμένα το São Paulo. Το “Eyes of tomorrow” είναι το πρώτο τους άλμπουμ. Η αγάπη γενικά των Βραζιλιάνων για τους IRON MAIDEN είναι πασίγνωστη στα πέρατα της οικουμένης, είτε μιλάμε για μουσικούς, είτε για οπαδούς. Έτσι και εδώ, το MAIDEN-ικό μέταλλο κυριαρχεί. Ωραία riffs, ωραία lead μέρη και καλά φωνητικά (εντάξει, δεν έχουν ιδιαίτερη έφεση στα ψηλά «πατώματα» όταν προσπαθούν και πρέπει να το κοιτάξουν αυτό, αλλά στις χαμηλές και μεσαίες οκτάβες είναι αξιοπρεπέστατα) από τους EVIL MINDS, με τον ήχο να λοξοκοιτά και προς Η.Π.Α μεριά, αλλά και προς Γερμανία, αφού ένα-δύο κομμάτια θυμίζουν πολύ RUNNING WILD. Αξιόλογο το ντεμπούτο τους λοιπόν, αλλά ως εκεί. Τα φόντα υπάρχουν, οι δυνατότητες πρέπει να δουλευτούν παραπάνω και οι αδυναμίες να εξαλειφθούν. Αν αυτά συμβούν, τότε το μέλλον είναι ευοίωνο. Αν όχι…
Αν ήσουν από αυτούς που ενθουσιάστηκαν με το πρώτο EP, “Shoulders of giants” και το full length άλμπουμ των Σκότων heavy rockers, “Under the mountain”, καταρχάς να σε συγχαρώ για το γούστο σου. Δεύτερον, να σε προετοιμάσω και να σου πω πως η δεύτερη δισκογραφική απόπειρα των KING WITCH, με τίτλο “Body of light”, είναι ποιοτικότερη, άρα και ανώτερη! Τόσο, που εδώ πλέον μιλάμε για μία από τις καλύτερες κυκλοφορίες της χρονιάς. Χωρίς ίχνος υπερβολής, χωρίς να έχω επηρεαστεί από το οτιδήποτε θα μπορούσε να θολώσει την κρίση μου, χωρίς να θέλω να δημιουργήσω εντυπώσεις απλά για τις εντυπώσεις. Η παρέα των Jamie Gilchrist (κιθάρες), Laura Donnelly (φωνή), Rory Lee (μπάσο) και Lyle Brown (τύμπανα), δημιούργησε πιθανότατα τον ΑΠΟΛΥΤΟ vintage heavy rock δίσκο για το 2020, και συνάμα έναν από τους καλύτερους όλων των εποχών για αυτό το τόσο ποιοτικό, αλλά και ξεχειλωμένο όσο λίγα, αναβιωματικό κίνημα. Ο πρωτόλειος ήχος των BLACK SABBATH, το απόλυτο doom των CANDLEMASS, το βαρβάτο heavy rock των HIGH ON FIRE και των KHEMMIS, lead και ρυθμικές κιθάρες για σεμινάριο και μία τεράστια ΦΩΝΑΡΑ, όλα σε ένα, νοικοκυρεμένα. Και επειδή από μένα διάβασες πολύ καλά λόγια για το φετινό LUCIFER, να σου πω, πως μπροστά στο “Body of light”, απλά εξαϋλώνεται. Η σύγκριση λογική και αναπόφευκτη, για πολλούς λόγους. Κυκλοφορεί ήδη σε digital μορφή, ενώ στις 22/5 και σε φυσική. Κάνε κουμάντο και δεν θα χάσεις.
Άργησε, σχετικά, να φτάσει στα αυτιά μου τούτο το δισκάκι, αλλά άξιζε τον κόπο. Προσωπικά, δεν μπορώ να πω πως το stoner αποτελεί αυτό που λέμε «αγαπημένη μου μουσική». Μου αρέσουν συγκεκριμένα πράγματα από τη σκηνή αυτή, άσε που δεν κατάλαβα ποτέ και δεν δέχτηκα τον όρο που την περιγράφει. Οι Σουηδοί SATURNALIA TEMPLE όμως, έχουν ποιότητα και σωστές επιρροές, τις οποίες και έχουν «φιλτράρει» σωστά, στις οποίες ακούμε ως πρώτες τους ELECTRIC WIZARD, SLEEP και CATHEDRAL. Εδώ θα βρεις απλωτές, υπέρβαρες κιθάρες, σε σχεδόν sludge riffs κάποιες φορές, αργοί ρυθμοί που καταλήγουν βασανιστικοί, ένας έμφυτος πεσιμισμός, «φευγάτοι» ήχοι και ανάλογου ύφους φωνητικά. Το “Gravity”, θα αρέσει σε όλους τους οπαδούς των προαναφερθέντων σχημάτων και θα το πρότεινα ως άκουσμα, χωρίς δεύτερη σκέψη. Ωραίο!
Για το τέλος, πετάμε ως την Αυστραλία, για μία λατρεμένη περίπτωση. Οι THE WIZAR’D, είναι μπάντα του Will Fried, ή αλλιώς Ol’ Rusty, κιθαρίστα και τραγουδιστή των μικρών θεών του occult rock TAROT. To “Subterranean exile”, είναι η τέταρτη κυκλοφορία του group, το οποίο, μαζί με τον Ol’ Rusty, συναποτελούν οι Blackie (μπάσο), Master of the night (κιθάρα) και Maniac Frodsham (τύμπανα). Αν στους TAROT ακούμε μία μίξη των μεγάλων PAGAN ALTAR με τους WISHBONE ASH, εδώ, το δεύτερο συστατικό του μείγματος βγαίνει και μένει το απόσταγμα. PAGAN ALTAR λοιπόν, καρμπόν, ίδιος και απαράλλαχτος ήχος και εξαιρετικά τραγούδια, που θα ωθήσουν τον ακροατή σε «απνευστί» ακρόαση και πάτημα του repeat. Παραμυθένια ατμόσφαιρα, μεσαιωνική, όπως ακριβώς και στους δίσκους του θρυλικού συγκροτήματος από το Brockley του Λονδίνου. Κορυφαίες συνθέσεις του άλμπουμ, μάλλον τα εξαίρετα “Wizard’s revenge” και “Master of the night”, χωρίς αυτό φυσικά να σημαίνει πως τα υπόλοιπα κομμάτια υστερούν. Είπαμε, το σύνολο είναι αξιοθαύμαστα συμπαγές. Τι θα γίνει φίλε Ol’ Rusty; Κανένα μέτριο έστω δίσκο θα βγάλεις; Ή μόνο πολύ καλούς; Είσαι πια – ΕΥΤΥΧΩΣ – απίστευτα προβλέψιμος!
Αυτά για τώρα. Ως την επόμενη φορά, αφήστε το γνωστό μας motto «ακούστε πολλή μουσική και προσέχετε τον εαυτό σας» να κυριαρχεί. Θα τα ξαναπούμε σύντομα.
Δημήτρης Τσέλλος
