Αρχίζουν και κινούνται κάπως τα πράγματα βλέπω. Το αρχικό σοκ της πανδημίας έχει περάσει, η ζωή σιγά σιγά δείχνει να επανέρχεται, συγκροτήματα και καλλιτέχνες μπαίνουν ξανά στα studios, ενώ κάποιες κυκλοφορίες έρχονται δειλά δειλά στο φως! Η στήλη, με το 33ο μέρος της, κινείται αυτήν τη φορά σε πολύ κλασσικά πλαίσια, ενώ επιφυλάσσει και μία έκπληξη! Πάμε να ξεκινήσουμε…
…με τους HARDBONE, οι οποίοι, αυτοπεριγραφικοί και εύστοχοι, μας δίνουν το στίγμα της μουσικής τους. “110% Rock’n’Roll from Hamburg, Germany”. Boogie rock ‘n’ roll με πολύ hard rock ο ήχος τους, επηρεασμένος εννοείται πρωτίστως από τους AC/DC, αλλά και με αναφορές σε επίσης αιωνίως «κεφάτους» rockers, όπως οι ROSE TATTOO, οι AIRBOURNE, οι MAVERICK και οι BULLET. Γρεζαριστά φωνητικά, Young-ικές κιθάρες, λιτό και απέριττο rhythm section, αλήτικη νοοτροπία και τα «ταυράκια» να παίρνουν φωτιά. Αυτός είναι ο πέμπτος κατά σειρά δίσκος του group και θα ενθουσιάσει όλους όσους δηλώνουν ευτυχισμένοι με πολύ απλά πράγματα, όπως ένα ωραίο riff, ένα μερακλήδικο solo και ένα ποτήρι παγωμένη βαρελίσια μπύρα. Μη νομίζεις όμως πως τούτοι δω οι rockers είναι στα αζήτητα. Το Wacken Open Air ακόμη συζητά την εκπληκτική τους εμφάνιση το 2018. Θα ήθελα πολύ να τους δω σε ένα μικρό, κλειστό χώρο και στοιχηματίζω πως θα είναι τέτοια η έκρηξη αδρεναλίνης, που με το ζόρι θα αντέξουμε! Δεν είναι όμως η πανδημία το πρόβλημα. Δυστυχώς, έχει αποδειχτεί περίτρανα πως δεν υπάρχει κοινό για αυτήν τη μουσική στη χώρα μας. Όπως και να έχει, οι rockers να τσεκάρουν πάραυτα!
Ξέρω πως η στήλη έχει αρκετούς αναγνώστες που αγαπούν το «σατανικό» rock ‘n’ roll, το black speed/thrash και όλα τα συναφή ακούσματα. Για όλους εσάς, οι Σουηδοί HELLRAZOR κυκλοφόρησαν το πρώτο τους EP, με τίτλο “Hellraiser”. Αποτελούνται από τους Leatherman στα φωνητικά και το μπάσο, Eurotrash και Spiken στις κιθάρες και τον Death Corpse στα τύμπανα και τα τραγούδια που θα ακούσετε είναι τα “Hellraiser”, “Nailed to the inverted cross”, “Bloodthirst” και “Death and destruction”. Από τους τίτλους καταλαβαίνει κανείς τι θα αντιμετωπίσει πατώντας το «play» εδώ. Γρήγορα riffs, μικρής διάρκειας κομμάτια, thrash περάσματα, χαρακτηριστικά «μοχθηρά» φωνητικά και speed metal επιρροές. Φυσικά, πανταχού παρών είναι το NWOBHM και -όπως είναι σχεδόν δεδομένο σε τέτοιες περιπτώσεις- συγκροτήματα σαν τους VENOM, DIAMOND HEAD, METALLICA εποχής “Kill ‘em all” και όλα τα συναφή. Πληροφορίες για επικοινωνία με τη μπάντα μέσω του bandcamp, και ακρόαση του ΕΡ από τον σύνδεσμο που ακολουθεί.
Οι LEATHER WITCH έρχονται από την περιοχή Pereira/Manizales της Κολομβίας. To “Leather witch” είναι αυτό ακριβώς που λέει η περιγραφή του: Old school heavy metal. Σταθερά προσκολλημένοι στη δεκαετία του ’80, οι πέντε Κολομβιανοί δεν κάνουν τίποτα περισσότερο από το να αναβιώσουν και αυτοί με τη σειρά τους, τις αξίες εκείνης της εποχής. Η Λατινική Αμερική έχει σημαντική σκηνή και οι LEATHER WITCH, αν προσέξουν, μπορούν να εξελιχθούν σε σημαντικό όνομα. Οι κιθάρες σωστές, φλερτάρουν έντονα και με το καθαρό speed metal, ενώ ειδική αναφορά πρέπει να γίνει στην τραγουδίστρια Τάνια, η οποία δεν έχει καμία σχέση (εννοείται) με όλες αυτές τις «ντίβες» που κατέκλισαν τη σκηνή και δημιούργησαν το «female fronted metal», ούσες όλες όμοιες, λες και βγήκαν από το ίδιο εργοστάσιο παραγωγής. Η Τάνια έχει ως είδωλα τραγουδίστριες σαν τη μεγάλη Leather Leone, οπότε καταλαβαίνεις τι είδους ηχόχρωμα έχει η φωνή της. Ωραίο δισκάκι, μυρίζει «μπαρούτι»! Αν συγκαταλέγεσαι στους «πιστούς», άκουσέ το.
Περίπου στα ίδια «νερά», «πλέει» και το “Past of” των Φινλανδών SATAN’S FALL. Λείπει όμως το έντονο speed metal στοιχείο και καλύπτεται πλήρως από το καθαρό, 80s heavy metal. Ο τίτλος της συγκεκριμένης συλλογής είναι πανέξυπνος, αφού το “best of” έχει γίνει “past of”, συνοψίζοντας σε μία κυκλοφορία το demo “Seven nights”, το ΕΡ “Metal of Satan” και το single “Forever blind”. Με λίγα λόγια, όλα όσα είχε ως τώρα κυκλοφορήσει η μπάντα, η οποία δεν έχει πάρει το όνομά της από το ομώνυμο έπος των MERCYFUL FATE, αλλά από την πτώση του Εωσφόρου, παρομοιάζοντας την επανάστασή του με αυτή που κάνει το heavy metal απέναντι σε κάθε μορφή εξουσίας και τάξης. Καλά, ας μην το αναλύσουμε αυτό τώρα, περί αντισυστημικότητας και ας μείνουμε στα ωραία τραγούδια του δίσκου. Για να είμαι ειλικρινής, περισσότερο μου έκανε εντύπωση η διασκευή στον ύμνο “Danger zone” του θεού (δεν θέλω σχόλια) Kenny Loggins, καθώς μπορεί να μην είναι δυνατόν μία heavy metal μπάντα να πιάσει 100% το AOR feeling του πρωτότυπου, ωστόσο, περίμενα μία μέτρια ή ακόμη και κακή απόδοση. Αντιθέτως, τούτη δω, είναι αξιοπρεπέστατη! Αν θες να ακούσεις αυτό το αξιόλογο δισκάκι, for more infos, press the following links που λένε και στα χωριά.
Τι να γράψεις τώρα για την περίπτωση αυτή! To “Hereafter”, σηματοδοτεί την επιστροφή των θρύλων του underground US metal TYRANT, υπεύθυνων για δύο από τα καλύτερα άλμπουμ που βγήκαν από τις Η.Π.Α, κατά τη «χρυσή εποχή» του heavy metal, το “Legions of the dead” και κυρίως, το τεράστιο εσχατολογικό αριστούργημα, “Too late to pray”. Το 1996 κυκλοφόρησαν το τρίτο τους άλμπουμ, “King of Kings” και έκτοτε, πέρασαν στη λήθη της ιστορίας, ως το 2009, όπου και εμφανίστηκαν ξανά, δίνοντας επιλεγμένες συναυλίες. Δυστυχώς, αυτό το θέμα πονάει πολύ όλους εμάς τους οπαδούς τους, λόγω της αχαρακτήριστης εμφάνισής τους στο Up the Hammers του 2017, όπου το μόνο που θύμιζε την απίστευτα ρωμαλέα μπάντα του παρελθόντος, ήταν η εικόνα της, με τα δερμάτινα, τους σταυρούς και τα σιδερικά. Αυτά όμως ανήκουν στο παρελθόν. Με ανανεωμένη κατά το ήμισυ σύνθεση και τον Robert Lowe πια στη φωνή, οι TYRANT φιλοδοξούν να ανακάμψουν και να καλύψουν τουλάχιστον το χαμένο έδαφος. Η ακρόαση του “Hereafter” με γέμισε χαρά. Χαρά φίλε μου! Δεν περίμενα σε καμία περίπτωση έναν τέτοιο δίσκο, ο οποίος στην κυριολεξία μου ήρθε από το πουθενά! Ο σκοτεινός, μοχθηρός ήχος του “Too late to pray”, έρχεται να ενωθεί με το φρέσκο αέρα ανανέωσης που έφερε η παρουσία του Lowe και να εξελιχθεί σε ένα εξυψωτικό power/doom manifesto! Υπέροχες ερμηνείες από έναν χαρισματικό τραγουδιστή, τεράστιες κιθάρες, συμπαγές rhythm section. Ειδικά το πρώτο μισό του δίσκου, δεν πιάνεται, μιλάμε για έπος! Πολύ ωραίος είναι και ο φόρος τιμής στους BLACK SABBATH, στο μεσαίο τμήμα του “Pieces of mine”. Θα καταλάβεις αμέσως για ποιο κομμάτι γίνεται λόγος. Άκουσε το “Hereafter”. Δεν πρόκειται να απογοητευτείς. Να γοητευτείς, όμως, πολύ πιθανό! Σε παραγωγή Bill Metoyer, έτσι;
Facebook / Instagram / Spotify
Τους Αμερικανούς WHITE CRONE από το Portland, δεν τους ήξερα και μου είπε για αυτούς άτομο το οποίο εμπιστεύομαι (hello Chris!). To “The poisoner”, είναι το πρώτο τους άλμπουμ, μετά από μόλις ένα χρόνο ζωής και χωρίς να έχει υπάρξει πιο πριν «προειδοποιητική βολή», aka demo ή EP. Μου άρεσε ιδιαίτερα τούτος ο δίσκος. Παραδοσιακό heavy metal, με κάποια (αρκετά σε στιγμές) doom στοιχεία και με έναν σοβαρό και όχι απατεωνίστικο occult χαρακτήρα. Βασικό και καλύτερο ατού της μπάντας, είναι φυσικά η αρχηγός, τραγουδίστρια, κιθαρίστρια και μπασίστρια, Lisa Mann, η οποία με τη δυναμική φωνή της, μου θυμίζει την Erica Stoltz των SANHEDRIN. Η εν λόγω πληθωρική, σε ταλέντο, μουσικός, πλαισιώνεται από τους Vinny Appice (ξεχωρίζει σαν τη μύγα μες στο γάλα) και Larry London στα τύμπανα και Mehdi Farjami και Kevin Hahn στις κιθάρες. Με μία σταθερή σύνθεση, θα μπορέσουμε να δούμε και άλλα ωραία πράγματα από αυτήν τη μπάντα. Η διασκευή στο θρυλικό “The seven gates of Hell” των VENOM, διακατέχεται από τον χαρακτήρα των Αμερικανών και κρίνεται ως απόλυτα επιτυχημένη.
Bandcamp / Facebook / Instagram
Αυτά για την ώρα. Λήξις μέχρις επανέναρξης του ματς, με το επόμενο Underground Scans. Η στήλη και ο γράφων, ευχαριστούν διά την προσοχήν και ανανεώνουν το ραντεβού διά την επόμενην εβδομάδα. Ως τότε, υγεία και μουσική!
Δημήτρης Τσέλλος
