a
Ημερολόγιο καταστρώματος ημέρα 37η: τούτο το Underground Scans έχει μια ιδιαιτερότητα. Καθώς είναι το τελευταίο πριν τις αναγκαίες διακοπές (κουράστηκε και αυτό, μη νομίζεις), κάνει μια αναδρομή στο πρώτο εξάμηνο του 2020 και σημειώνει κυκλοφορίες που «έχασε» και του «ξέφυγαν», ενώ θα έπρεπε να έχουν παρουσιαστεί.
Επειδή όμως «κάλλιο αργά παρά ποτέ» ας ξεκινήσουμε το ταξίδι μας από την Ιταλία και τους ANCILLOTTI. “Hell on Earth” ονομάζεται η καινούργια τους, τρίτη τον αριθμό, κυκλοφορία, η οποία εννοείται συνεχίζει την γραμμή που ξεκίνησε να χαράσσει η μπάντα από το 2009. Ο ήχος τους, για να καταλάβεις, είναι η χρυσή τομή μεταξύ ACCEPT και PRIMAL FEAR. Δυναμικό heavy metal με κάποια speed metal στοιχεία, ωραία γρεζαριστά φωνητικά που ταιριάζουν έξοχα με την μουσική, ταχύτητες που ποικίλλουν και μια ρυθμική κιθάρα που κλέβει την παράσταση. Εντάξει, έπος, η χαρά του κλασσικομέταλλου, τι να λέμε τώρα. Εννέα τραγούδια, ούτε 45 λεπτά διάρκεια, όσο χρειάζεται δηλαδή για να διατηρηθεί το ενδιαφέρον αναλλοίωτο. Σίγουρα μιλάμε για το καλύτερό τους άλμπουμ μέχρι τώρα, το οποίο μακάρι να τους ανεβάσει κατηγορία. Το αξίζουν.
Συνέχεια σε πιο «ψυχρά κλίματα» με τους γνωστούς μας Ρώσους ARIDA VORTEX, οι οποίοι κυκλοφόρησαν το νέο τους, όγδοο παρακαλώ άλμπουμ, με τίτλο “Riders of steel”. Αν τους γνωρίζεις, ξέρεις τι να περιμένεις. Μελωδικό και ταχύ ως επί το πλείστον power metal, αποκλειστικά ευρωπαϊκής προέλευσης, με έμφαση στην μελωδία, στα «κρυστάλλινα» φωνητικά, στις πλούσιες ενορχηστρώσεις και στην πομπώδη, σύγχρονη παραγωγή. Περίπου σαν τους HELLOWEEN του Deris, αλλά μετά το 2000. Μέσα στην γενικότερη κάμψη που περνά το παραδοσιακό power metal των 90s στην εποχή μας, οι ARIDA VORTEX αποτελούν μια από τις λίγες περιπτώσεις συγκροτημάτων που δεν ρίχνουν τον πήχη και κρατούν ψηλά το επίπεδο. Αν σου άρεσαν τα προηγούμενά τους, τότε αποκλείεται να μην σου αρέσει και αυτό. Να σημειωθεί πως εμπεριέχονται και δύο κομμάτια από το “Small toy soldier” ep του 2018.
Η Αυστραλία από την άλλη, έχει τώρα τελευταία εξελιχθεί σε μια συνεχώς αναδυόμενη δύναμη στον χώρο του κλασσικού, vintage ήχου. Οι BUTTERFLY με το “Doorways of Time” έρχονται να ενισχύσουν την άποψη αυτή, με τον καταπληκτικό, «ζεστό», αναλογικό τους ήχο. Το εξώφυλλο του τεράστιου Rodney Matthews μιλά από μόνο του και στην ουσία σε υποδέχεται πρώτο σε ένα μαγικό ταξίδι στην γη των ASHBURY και του “Endless skies” (εκπληκτικές οι ομοιότητες των δύο albums), των BLUE OYSTER CULT, URIAH HEEP, LED ZEPPELIN, THIN LIZZY και WISHBONE ASH. Αγνό, «πηγαίο» 70s συναίσθημα, με λίγα prog rock στοιχεία, όμορφα φωνητικά χωρίς εξάρσεις (αυτά τα «βαθιά», σαν του Lynott), ουσιαστικές κιθάρες χωρίς αχρείαστους εντυπωσιασμούς. Δεν θέλουμε κάτι άλλο για να εκτιμήσουμε αυτόν τον δίσκο. Προσωπικά πιστεύω ακράδαντα πως θα κάνει τον δικό του «θόρυβο» στον χώρο, καθώς υπάρχει αρκετό κοινό να εκτιμήσει τέτοιου είδους προσπάθειες.
Από την Γηραιά Ήπειρο τώρα και συγκεκριμένα την Πολωνία, ακούμε τους DIVINE WEEP. Βετεράνοι και αυτοί, σταθερά κινούμενοι στα «χωράφια» του underground από το 1997, ωστόσο κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο τους “Tears of the ages” μόλις το 2015! Το δεύτερό τους άλμπουμ “The omega man” είναι το λιγότερο εντυπωσιακό! Εμπλέκουν στον ήχο τους τους IRON MAIDEN και JUDAS PRIEST, το power metal των ICED EARTH, το death και το black, με το τελευταίο να αποτελεί κατάλοιπο καθώς φαίνεται από τις πρώτες τους μέρες. Τα φωνητικά ποικίλουν από μελωδικά σε growls και τσιρίδες (μεγάλο ταλέντο ο Mateusz Drzewicz), οι κιθάρες παράγουν θεόρατα riffs, sola που θερίζουν και μια επικοτρομακτική (αν θα μπορούσε να σταθεί ένας τέτοιος όρος) ατμόσφαιρα. Συνθέσεις σαν το “The screaming skull of silence και το “Walking (Through debris of nations)” θα σε αφήσουν, δεδομένο, με ανοικτό το στόμα.
Όπως πιθανότατα θα εντυπωσιαστείς και από τους Αμερικανούς DRAMATICA και την ιστορία τους. Η μπάντα αποτελείται από τον σταθερό κορμό των Dennis Murcia (μπάσο) και Diego Ramirez (κιθάρα) οι οποίοι, ως μέλη της σκηνής του Texas, έπαιξαν στα «μικράτα» τους μαζί με μπάντες όπως οι PANTERA, HELSTAR, VICIOUS RUMORS, LIZZY BORDEN, LEATHERWOLF κ.α. Τούτα διαδραματίστηκαν από το 1989 ως το 1993, όταν και επήλθε η διάλυση μετά από αρκετά demos, τα οποία δυστυχώς δεν έγιναν ποτέ επίσημη κυκλοφορία. Ο Murcia παρέμεινε στην μουσική, συνεργάστηκε με την (θεά, και δεν ακούω λέξη) Shakira ως παραγωγός ενώ ο Ramirez ακολούθησε το επάγγελμα του φυσικού. Όλα αυτά ως το 2013, όταν επήλθε η επανένωση με την συνδρομή των Mark Zonder, Mark Boals και Michael Vescera. Δεν πιστεύω να θέλετε και επεξήγηση για το ποιοι είναι οι κύριοι αυτοί, σωστά; Το “Beyond the eyes of deception” διαδέχεται το ντεμπούτο “Fall of tyranny” (2016) και δυστυχώς, το εννοώ, δείχνει για μια ακόμη φορά πόσο άτυχοι στάθηκαν κάποιοι από συγκυρίες και μόνο. Αν το υλικό αυτό είχε κυκλοφορήσει το 1989-1990, θα είχε κάνει μεγάλη αίσθηση. Τεχνικό US metal που τα περικλείει όλα (power, progressive, thrash), εννοείται παιγμένο στην εντέλεια και με χαρακτηριστικές για το είδος ερμηνείες. Ειδικά ο αγέραστος Mark Boals δίνει πάλι τα «ρέστα» του. Οι οπαδοί της καλύτερης σκηνής όλων των εποχών, παρακαλούνται όπως προσέλθουν.
Ώρα ξανά, για λίγο vintage. Οι Καναδοί FREEWAYS μετά από το πρώτο τους, αναγνωριστικό ep (“Cold front”) που κυκλοφόρησε το 2017, κυκλοφορούν το ντεμπούτο τους “True bearings”. Αποτελούνται από τους Domenic Innocente στην μία κιθάρα, Jacob Montgomery στα φωνητικά και στην άλλη, Amar Amrith στο μπάσο και Sebastian Alcamo στα τύμπανα. Το περίεργο και ιδιαίτερο δε, είναι πως οι Montgomery και Alcamo παίζουν μαζί στους tech thrashers DROID, μια μπάντα που θυμίζει πολύ τους θεούς VEKTOR. Όταν όμως είσαι μουσικός με ανησυχίες και πολλά ακούσματα, μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις, δεν γνωρίζεις όρια. Έτσι, με τούτο το άλμπουμ, κυκλοφορούν την χαρά του «παλαιομοδίτη» μουσικόφιλου. Οι επιρροές τους, ξεκάθαρες. Η δεκαετία 1970-1980 είναι αυτή που κυριαρχεί, μέσα από την κληρονομιά των THIN LIZZY, BLUE OYSTER CULT, JUDAS PRIEST, WISHBONE ASH, U.F.O και του πρώτου μισού του N.W.O.B.H.M. Σε αυτά, πρόσθεσε και «λευκό» blues rock (κυρίως σαν αυτό που δίδαξε ο Rory) και έχεις πλήρη εικόνα. Heavy rock το αιώνιο, heavy rock το απέθαντο, heavy rock το κλασσικό, με την αμεσότητα και την «ζεστασιά» που το χαρακτηρίζει σε υπερθετικό βαθμό. Υπέροχο άλμπουμ.
Από την άλλη, οι ποιοτικότατοι είναι και οι MASTER MASSIVE αλλά σε εντελώς άλλο στυλ. Σουηδοί αυτοί, πεντάδα, «πνευματικό παιδί» του κιθαρίστα Jan Strandh (πρώην μέλος των θρύλων του power metal TWILIGHT και των SOBRE NOCTURNE) ο οποίος τους έχει από το 1993 παρακαλώ και είχε στο πλευρό του μουσικούς με συμμετοχές σε μπάντες όπως οι THERION, TWILIGHT, SHYLOCK και άλλες. Στο νέο άλμπουμ η σύνθεση είναι ανανεωμένη πλήρως, με επίσης έμπειρους μουσικούς (Marcus Karlsson – φωνητικά, Per-Mårten Hellberg – πλήκτρα, Max Warnby μπάσο και Johan Björkman – τύμπανα), αλλά το όραμα του Strandh παραμένει το ίδιο. To “Black feathers on their graves” είναι ένα progressive metal αστεράκι, που περιμένει να το ανακαλύψεις. Αποτελείται από τρεις μόνο συνθέσεις, μια πενταλογία και άλλες δύο αυτόνομες. Progressive όμως όπως πρέπει αυτό να παίζεται. Ούτε η νιοστή αντιγραφή των DREAM THEATER, ούτε αυτό το κλαψιάρικο neo-prog των LEPROUS, PAIN OF SALVATION που σε ρίχνει στην κατάθλιψη πριν προλάβεις να ολοκληρώσεις την ακρόαση. Prog metal όπως ακούστηκε μέσα από το US metal στην αυθεντική του μορφή, αυτή που δεν στερούνταν riffs, δύναμης, όγκου και μεγάλων ερμηνειών. Ξέρεις τώρα, κατάλαβες. FATES WARNING, PSYCHOTIC WALTZ, DREAM THEATER ντεμπούτο (να σημειωθεί αυτό), τέτοια πράγματα. Στα συν και η μικρή του διάρκεια, μόλις 33 λεπτά. Πόσα prog albums έχεις βρει με αυτή την διάρκεια, που να μην εκτίνονται στο άπειρο και να κουράζουν αφόρητα από ένα σημείο και μετά; Λίγα. Οπότε, αν κάτι σκίρτησε μέσα σου με την τελευταία πρόταση, τσέκαρε οπωσδήποτε γιατί εμείς επιστρέφουμε σε vintage «χωράφια».
“Doom or be doomed” από τους Γερμανούς MOUNTAIN WITCH με το νέο τους άλμπουμ “Exctinct cults”. Doom metal, doom rock, heavy rock, proto-metal, όπως θες πες το, όλοι θα καταλάβουν πως αναφέρεσαι στην κληρονομιά των BLACK SABBATH Mk.I, PENTAGRAM, TROUBLE και WITCHFINDER GENERAL. Επίσης εδώ γίνεται πράξη και ένα άλλο moto, αυτό που λέει πως “Less is more, more is less”, αφού τρεις άνθρωποι αρκούν να βγάλουν εις πέρας την δουλειά. Ο πολυπράγμων René Roggmann ο οποίος παίζει τύμπανα, μπάσο, πλήκτρα, ακουστική κιθάρα και τραγουδά, ο René Sitte στην κιθάρα και στην φωνή και ο Tobert Knopp στο μπάσο. Πολύ θετική εντύπωση μου έκανε η παραγωγή του άλμπουμ, η οποία δεν ακούγεται όπως πολλά άλλα του ιδίου στυλ επιτηδευμένη, αλλά είναι πραγματικά λες και προέρχεται από τα early 70s. Ειδικά με τα τύμπανα θα νομίσει πολύς κόσμος πως αυτό που ακούγεται προέρχεται από κλωνοποίηση του Bill Ward! Τα πολύ λίγα, ελάχιστα στοιχεία από τους JUDAS PRIEST του “Rocka Rolla” (ω, ναι), απλά τονίζουν τα προαναφερθέντα χαρακτηριστικά. Tο «φευγάτο» εξώφυλλο, τα λέει όλα.
Και επειδή αυτή η στήλη όπως έχει αποδείξει δεν γνωρίζει όρια ούτε έχει συγκεκριμένο προφίλ αλλά παρουσιάζει ποιοτικές κυκλοφορίες ανεξαρτήτου είδους, άκουσε τους SINIRA και το “The Everlorn”. Black metal απευθείας βγαλμένο από την σχολή του Jon Nödtveidt, και για όσους δεν τα πάνε καλά με τα ονόματα, αυτό σημαίνει DISSECTION! Φρενήρη riffs, σκανδιναβικό συναίσθημα, και το καλό, το «δικό μας» σύνδρομο της Στοκχόλμης, σε ένα άλμπουμ που θα ενθουσιάσει όλους τους blacksters οι οποίοι δεν θεωρούν πως μόνο το trve kult τετρακάναλο αποχετευτικό μαυρομέταλλο είναι και το σωστό. Η παραγωγή είναι γυαλισμένη όσο πρέπει, και ο μυστηριώδης Knell ο οποίος βρίσκεται πίσω από όλα τα όργανα, δείχνει από την μια να έχει μελετήσει αρκετά και από την άλλη να μην παρασύρεται από ερασιτεχνικούς (με την κακή έννοια) ενθουσιασμούς. Μαζί με τους THE SPIRIT και το άλμπουμ τους “Cosmic terror”, το “The Everlorn” είναι μια από τις καλύτερες προτάσεις για φέτος, σε αυτό το στυλ.
Ξαναλλάζουμε όμως ύφος, καθώς εδώ και αν έχουμε ολική επαναφορά: Οι Φλοριδιανοί SIREN ήταν μια μπάντα που στα 80s κυκλοφόρησε δύο άλμπουμ και προσπάθησε να ανέβει στο τραίνο της επιτυχίας. Το υλικό της ήταν αντικειμενικά καλό, αλλά δυστυχώς δεν τα κατάφερε. Να λοιπόν όμως που η συνεχείς αναβιώσεις που διαδραματίζονται εδώ και κάποια χρόνια, έδωσαν το έναυσμα στους Αμερικανούς να κυκλοφορήσουν το “Back from the Dead” τριανταένα (31) ολόκληρα χρόνια μετά! Από την τότε σύνθεση έχουμε τους Doug Lee (φωνητικά, πρώην MEKONG DELTA), Hal Dunn (κιθάρα), Gregg Culbertson (μπάσο) και Ed Aborn (τύμπανα), έχει έρθει δεύτερος κιθαρίστας ο Todd Grubbs ενώ συμμετέχει και ο Rich Ward, κιθαρίστας των FOZZY. Πολύ ωραίο heavy/power από τους SIREN, με καλές συνθέσεις όπου καμία δεν υστερεί, εξαιρετική δουλειά στις κιθάρες και τον Doug Lee να ακούγεται περισσότερο πολύπλευρος από τις MEKONG DELTA εποχές. Τελικά, «τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμη»! Μπράβο τους.
Ας φύγουμε τώρα από τις Η.Π.Α και ας πάμε την γείτονα Ιταλία και τους WITCHES OF DOOM και το “Funeral radio”. Εδώ αλλάζει εντελώς το τοπίο και ακούμε μια όμορφη μίξη του παραδοσιακού Sabbath-ικού doom με το gothic metal στο στυλ των TYPE O NEGATIVE και MOONSPELL, ενώ δεν λείπουν κάποια stoner και alternative στοιχεία. Περίεργο ίσως σου φανεί όλο αυτό, αλλά αν ακούσεις το άλμπουμ θα δεις πως μια χαρά τα έχουν συνδυάσει τούτοι δω οι Ρωμαίοι, οι οποίοι καταρρίπτουν τον ισχυρισμό του Οβελίξ και αποδεικνύουν πως κάθε άλλο παρά τρελλοί είναι. Το “Funeral radio” μπορεί πανεύκολα να ακουστεί και να εκτιμηθεί από φίλους των ιδιωμάτων που αναφέρθηκαν πιο πάνω, και προσωπικά αυτό το θεωρώ προτέρημα. Αν είχε κυκλοφορήσει κατά το δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’90, είμαι σίγουρος πως θα είχε κάνει μεγάλη αίσθηση λόγω της μεγάλης τότε άνθησης του γενικότερου ατμοσφαιρικού ήχου. Από κομμάτια δύσκολα ξεχωρίζεις κάποιο, καθώς όλα είναι αξιολογότατα, ωστόσο το εναρκτήριο “Master of depression”, μάλλον έχει ένα ελαφρύ προβάδισμα.
Ας επιστρέψουμε όμως στις Η.Π.Α, και ας δούμε μια μπάντα που με το δεύτερό της άλμπουμ θέτει πια γερά θεμέλια για το μέλλον. Οι WOLFTOOTH από το Richmond κυκλοφορούν τον δεύτερό τους δίσκο με τίτλο “Valhalla” και «ζωγραφίζουν το χαμόγελο» στα χείλη όλων όσων δεν μας κάλυψαν οι τελευταίες κυκλοφορίες των THE SWORD και GRAND MAGUS. Από τις δύο αυτές μπάντες κατάλαβες πιθανότατα τι γίνεται εδώ. Τα πιο rock ‘n’ roll χαρακτηριστικά του ντεμπούτου έχουν πάει περίπατο και εδώ ακούμε βαρβάτο heavy metal (γιατί ναι, αυτό είναι, δεν είναι stoner), απλό αλλά όχι απλοϊκό, άμεσο, ευθύβολο, με όλη την λατρεμένη μας «παλιατζούρα» σε πρώτο πλάνο. Σε κάποιες στιγμές τα φωνητικά θα σου θυμίσουν λίγο τον Ozzy, πράγμα που τονίζει ακόμη περισσότερο την όλη «νοσταλγική» ατμόσφαιρα του δίσκου. Με τέτοιον ήχο και τέτοια τραγούδια, οι τύποι στέκονται άνετα ακόμη και σε festivals σαν το Up the Hammers, και δεν κάνω καθόλου πλάκα με αυτό. Όταν κάποιοι πρέπει να φορέσουν πανοπλίες και να πάρουν σπαθιά για να παίξουν επικό metal, κάποιοι άλλοι φορούν casual ρούχα και καπελάκια και δείχνουν στους προηγούμενους πως γίνεται η δουλειά. Εντάξει, δεν λέω κάτι άλλο, μιλάμε για μεγάλο δίσκο. Ο Lars (ένας είναι ο Lars) θα πάθει μεγάλη ζημιά.
Αυτά λοιπόν, κάπου εδώ κλείνουμε. Η στήλη θα πάρει άδεια, ο γράφων θα αναπαυτεί κάπου μεταξύ παραλιών, εξωτικών χυμών και ακόμη πιο εξωτικών φαγητών, και ανανεωμένοι θα τα πούμε μετά τις θερινές μας διακοπές. Ως τότε, να περάσουμε όλοι όμορφα, να διασκεδάσουμε, να ξεκουραστούμε και να αποφορτιστούμε. Καλό υπόλοιπο ό,τι και αν κάνει ο καθένας!
Δημήτρης Τσέλλος
