a
Ημερολόγιο καταστρώματος, ημέρα 55η: Πόσο μου αρέσει όταν ακούω μουσική και παρουσιάζεται μπροστά μου κάποιο συγκρότημα ή κάποιος δίσκος που να με ξαφνιάζει ευχάριστα. Κάτι που δεν περίμενα επ’ ουδενί να ακούσω. Εδώ συνέβη δύο φορές. Μαζί με αυτές τις εκπλήξεις όμως, τις οποίες θα δεις παρακάτω, άκουσα το ντεμπούτο ενός σχήματος που το περίμενα η αλήθεια είναι, καθώς και την «ενισχυμένη» επανακυκλοφορία ενός ήδη κλασσικού, στον χώρο του, δίσκου. Δυνατή τετράδα και για αυτή την εβδομάδα λοιπόν. Όρεξη να έχουμε και να ακούμε μουσική, τίποτ’ άλλο δεν χρειάζεται!
Andy “Dinger” Beresky, τραγουδιστής και κιθαρίστας. Dave Gein, μπασίστας. Clay Neely, drummer. Ή αλλιώς οι Αμερικανοί, BLACK PYRAMID, από το Northampton ορμώμενοι. Ένα συγκρότημα που είναι κάτι παραπάνω από γνωστό στους ευρύτερους stoner/doom/heavy rock κύκλους. Οι τρεις δίσκοι τους (“Black pyramid”, “II”, “Adversarial”) ορίζουν το μεταμοντέρνο, Sabbath-ικό ήχο και είναι όλοι τους εξαιρετικής ποιότητας. Εδώ θα αναφερθούμε στο ντεμπούτο τους, το οποίο δυσεύρετο σχετικά μέχρι πρόσφατα, επανακυκλοφορεί σε μορφή βινυλίου από την Labyrinth Of Thoughts Records. Δίσκος που ακούγεται με την ίδια ευχαρίστηση τόσο από ακραιφνείς doomsters όσο και από οπαδούς του stoner, το “Black pyramid” ανήκει στην elite του είδους. “Psychedelic War Metal” λένε οι ίδιοι πως παίζουν. Πέραν αυτού όμως και των αδιαμφισβήτητων βασιλιάδων BLACK SABBATH, η έμπνευση αντλείται από συγκροτήματα όπως οι CATHEDRAL, ELECTRIC WIZARD, SPIRIT CARAVAN κλπ, με τη μπάντα να δίνει έμφαση στο συνεχές και αδιάσπαστο groove και στα βαρύτατα riffs, πετώντας μας σε ένα-δύο σημεία, ως φόρο τιμής, μελωδίες από αγαπημένα μας, κλασσικά τραγούδια. Με την επανακυκλοφορία αυτή, έχουμε ως bonus υλικό (και κράχτη, εννοείται) το instrumental “Macedonia”, ένα πάρα πολύ καλό κομμάτι το οποίο θυμίζει έντονα τους μικρούς θεούς ORANGE GOBLIN. Δεν χρειάζονται περισσότερα λόγια. Εδώ υπάρχει ένα classic το οποίο δεν επιδέχεται αμφισβήτησης. Ούτε ο βαθμός χρειάζεται, αλλά ας βάλουμε, έτσι, για το τυπικό της υπόθεσης. (9 / 10)
Bandcamp / Facebook
Τους BLEEDING ANTLERS δεν τους ξέραμε ως τώρα σαν όνομα και πρέπει να τους μάθουμε, διότι το ντεμπούτο τους “Stagmata” είναι παραπάνω από αξιοπρόσεκτο! Τούτοι οι πέντε μυστήριοι τύποι, Βρετανοί στη καταγωγή, βαμμένοι και μασκαρεμένοι σαν Σάτυροι, είναι από τα πιο ενδιαφέροντα συγκροτήματα που θα ακούσεις φέτος. Οι ίδιοι περιγράφουν τη μουσική τους ως ψυχεδελικό doom metal, είναι όμως πολλά περισσότερα. Εδώ θα βρεις πολλές αναφορές σε μπάντες όπως οι METALLICA του “Load” και “Reload”, οι KYUSS, οι CORROSION OF CONFORMITY, οι THE SWORD και λοιποί «άρχοντες» του (πολύ) heavy rock, «βαθιά» φωνητικά που θυμίζουν σε κάποιες στιγμές τους τον James Hetfield και πάρα μα πάρα πολύ καλές κιθάρες, τόσο σε riffing όσο και στα lead μέρη. Και δεν μένουν καν σε αυτά! Μέχρι και sludge αλλά και dark country θα ακούσεις εδώ! Στην αρχή η αλήθεια είναι πως η διάρκεια του δίσκου, που ξεπερνά την μία ώρα, με προβλημάτισε και με αποθάρρυνε σχετικά. Με μεγάλη μου χαρά όμως διαψεύστηκα, αφού το album κυλάει πολύ ωραία και κρατά το ενδιαφέρον του ακροατή αμείωτο και την προσοχή του απερίσπαστη. Θα πω μεγάλη κουβέντα τώρα, αλλά να είσαι σίγουρος πως αντικατοπτρίζει πλήρως το ηχητικό περιεχόμενο του δίσκου: από το να κυκλοφορούν επιτηδευμένες μετριότητες τύπου “Death magnetic”, τραγικά άλμπουμ σαν το “St. Anger” ή αποπροσανατολισμένες-μπερδεμένες δουλειές σαν το “Hardwired…”, 1000 φορές οι METALLICA να είχαν εξελίξει τον ήχο του “Load” και να ακούγαμε κάτι τέτοιο! Μα τώρα, τι να λέμε, οι τύποι έχουν γράψει τραγούδι με τίτλο, “ You, Me and Oliver Reed”. Γίνεται να μην είναι καλοί; Για αρχή, θα πάρουν έναν καλό βαθμό και περιμένω την επόμενη φορά να τον ξεπεράσουν! Μπορούν να πετύχουν πολλά τούτοι δω οι Σάτυροι! (7,5 / 10)
Bandcamp / Website / Instagram / Twitter / Spotify
Εδώ αγριεύουν τα πράγματα. Οι Αυστραλοί ESCARION κάνουν και αυτοί την επίσημη «πρώτη» τους, με το “Pillars of the faith” και μετά από ένα ep (“Pinnacle of Neglect”) και δύο singles (“Envy”, “Greed”). Αποτελούνται από τους Tommy Lewko στη κιθάρα, Rhys McKenzie στο μπάσο, John Arhondis στη δεύτερη κιθάρα και στη φωνή (δικό μας παιδί πιθανότατα ο John) και Tim Bottams στα τύμπανα. Σε έναν δίσκο ο οποίος καταπιάνεται στιχουργικά με την ανθρώπινη ψυχοσύνθεση και τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα και το πώς αυτά πρέπει να αντιμετωπίζονται (δηλαδή, ως μέρος της φύσης μας και του εαυτού μας ή ως κάτι που πρέπει να καταπολεμηθεί), οι ESCARION καταθέτουν τη δική τους άποψη περί του thrash/death ήχου. Καθαρός ήχος, τεχνικότατα θέματα που όμως δεν γίνονται δύστροπα και δυσνόητα, ωραία πριμαριστά φωνητικά (μου γενικά «φέρνουν» προς τα αντίστοιχα των DARK TRANQUILITY) σε μια πρόταση όπου ενώνονται το ακραίο μέταλλο των (ύστερων) DEATH, των PESTILENCE καθώς και το μοντέρνο neo-thrash των TRIVIUM, χωρίς ευτυχώς τις metalcore αναφορές, σε έναν δίσκο που ορίζει τα «νέα» και «τιμά» τα πρώτα. Με το “Pillars of the faith” οι ESCARION δείχνουν έτοιμοι για μεγάλα πράγματα. Κρίμα που ο δίσκος αυτός δεν κυκλοφόρησε στα mid 90s. Σίγουρα τώρα θα μνημονευόταν στις αξιοπρόσεκτες κυκλοφορίες αυτού του στυλ. Καθώς λοιπόν περιμένω τα καλύτερα, θα είμαι αυστηρός στη τελική βαθμολογία. (7,5 / 10)
Bandcamp / Facebook / Instagram / Spotify
Κλείνουμε με κάτι το διαφορετικό. Οι MEER μας έρχονται από τη Νορβηγία, είναι οκτώ (!) τον αριθμό και κυκλοφορούν και αυτοί την παρθενική τους δουλειά με τίτλο “Playing House“. Η επίσημη αρχή έγινε το 2012, όταν και κυκλοφόρησαν ως TED GLEN EXTENDED ένα EP πέντε κομματιών, κάνοντας και σχετική επιτυχία σε τοπικό αρχικά επίπεδο, ενώ το 2015 αλλάζουν όνομα. Το τωρινό τους line-up είναι το ακόλουθο: Johanne και Knut Kippersund (είχε πάρει μέρος και στο νορβηγικό “Voice”) στα φωνητικά, Eivind Strømstad στην κιθάρα, Åsa Ree στο βιολί, Ingvild Nordstoga Eide στην βιόλα, Ole Gjøstøl στο πιάνο, ενώ το rhythm section αποτελούν οι Morten Strypet (μπάσο) και Mats Lillehaug (τύμπανα). Ας ασχοληθούμε όμως με το “Playing House”. Καταρχάς, μιλάμε για ένα εξαιρετικά πολυποίκιλο άλμπουμ. Η ίδια η μπάντα αυτοχαρακτηρίζεται ως μια “Progressive Pop Orchestra”, ωστόσο είναι περισσότερα από αυτό. Η ηλεκτροδοτούμενη μουσική παρουσιάζεται σε δύο όψεις, αυτή της pop και αυτή του rock και του alternative, εμπλουτίζεται από πιάνο και άλλα κλασσικά όργανα, ώστε να αποκτήσει ορχηστρική υφή και έχει καθαρά progressive χαρακτήρα. Τα φωνητικά εναλλάσσονται από γυναικεία σε ανδρικά (τα τελευταία φέρνουν πολύ σε HALLAS), οι μελωδίες είναι υπέροχες, τα εντελώς μινιμαλιστικά, artistic τραγούδια διακατέχονται από μια ζηλευτή φινέτσα και τελικά, το αποτέλεσμα είναι εξαιρετικά «κολλητικό». Άκουσα τον δίσκο τη πρώτη και τη δεύτερη φορά για να βγάλω τα πρώτα συμπεράσματα, και πρέπει να έχω φτάσει ήδη σε διψήφιο αριθμό ακροάσεων! Να σημειωθεί και η ιδιαίτερη, πραγματική ΔΙΑΣΚΕΥΗ στο “Here I go again” των WHITESNAKE, ως ένα ακόμη highlight, μέσα στα τόσα (προσωπικό δικό μου, το oriental “Honey master”)…Πολλά μπράβο λοιπόν στους MEER. Δεν έχει σημασία πού κινείσαι μουσικά. Αν σου αρέσει η καλή μουσική, τότε οφείλεις να ακούσεις αυτό το άλμπουμ. Για μένα, μια από τις πρώτες, μεγάλες εκπλήξεις της χρονιάς. (8 / 10)
Facebook / Bandcamp
Δημήτρης Τσέλλος
