ΝΕΕΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΕΣ: HERZEL, TOWER HILL, TURRIS EBURNEA
ΕΠΑΝΑΚΥΚΛΟΦΟΡΙΕΣ: HIGH REEPER
Ημερολόγιο καταστρώματος, ημέρα 59η: Και οι επανακυκλοφορίες, συνεχίζονται. Μου κάνει μάλιστα εντύπωση, το γεγονός πως μαζί με δίσκους που έχουν κλείσει για παράδειγμα μια εικοσαετία ζωής, επανακυκλοφορούν και δίσκοι που δεν έχουν καν συμπληρώσει πενταετία, μη σου πω και τριετία. Άλλοι επειδή υπέστησαν ηχητικό lifting, άλλοι επειδή ήταν δυσεύρετοι, άλλοι επειδή υπήρχε επιπλέον υλικό που είχε μείνει εκτός αρχικής κυκλοφορίας και έπρεπε να διατεθεί με κάποιον τρόπο… Μαζί με αυτούς όμως, βγαίνουν στην επιφάνεια και νέες, ολοκαίνουργιες δουλειές, από συγκροτήματα που «δείχνουν τα δόντια τους» και γεννούν προσδοκίες. Άλλωστε το underground «βράζει», δεν έχει σταματήσει να παράγει από αξιόλογα μέχρι και σπουδαία πράγματα και εμείς είμαστε εδώ να τα καταγράφουμε.
Ξεκινάμε με βρετονικό heavy metal. Όχι, δεν είναι τυπογραφικό λάθος, δεν μιλάμε για βρετανικό (δηλαδή από την Βρετανία), αλλά βρετονικό, από την επαρχία της Βρετάνης της παλαιάς κελτικής Αρμορικής, κοιτίδα πολιτισμού από την εποχή των μεγαλιθικών μνημείων του Καρνάκ (4.500 π.Χ) και γενικότερα ιστορικότατη περιοχή της βορειοδυτικής Γαλλίας. Εκεί θα βρούμε τους HERZEL και το ντεμπούτο τους το “Le dernier rempart”. Είναι γνωστό πως οι Γάλλοι είναι σοβινιστές, πεισματάρηδες και δεν ρίχνουν νερό στο κρασί τους, όσον αφορά τη κουλτούρα της πατρίδας τους. Αυτό επεκτείνεται όπως είναι αναμενόμενο και στη χρήση ή μη των Γαλλικών στη μουσική, σε σχέση/αντιδιαστολή με τα Αγγλικά, που είναι κυρίαρχα. Οι HERZEL, αποτελούμενοι από τους Mordiern Le Dissez (μπάσο), Ion Philippon (τύμπανα), Gurvan Lardeux και Kévin Le Vern (κιθάρες) και Thomas Guillesser (φωνητικά) δεν εξαιρούν εαυτούς από αυτή τη «στάση» και μας τραγουδούν για το «τελευταίο προπύργιο» στα Γαλλικά. Το όνομά τους το πήραν από την αντίστοιχη βρετονική/κελτική λέξη που σημαίνει «αυτός που αντιστέκεται» και λες και βάλθηκαν να τον δικαιολογήσουν, μένουν προσκολλημένοι στις διδαχές και αρχές του πρώιμου heavy metal και δεν προχωρούν βήμα μπροστά. Βασικότερη επιρροή τους οι IRON MAIDEN της Di Anno εποχής, οι πολύ πρώιμοι RIOT και τα πρώτα χρόνια του NWOBHM, όλα τους αναμεμειγμένα ως έπρεπε με κέλτικες και μεσαιωνικές μελωδίες για την επίτευξη της απαιτούμενης folklore αισθητικής. Εξαιρουμένου του ιντερλούδιου “Le dernier rempart”, το άλμπουμ αποτελείται από πέντε συνθέσεις, γεγονός που του χαρίζει αμεσότητα και κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του ακροατή, με τα 36 λεπτά της διάρκειάς του. Καμία δεν υστερεί, έναντι της άλλης. Το άλμπουμ ξεκινά εντυπωσιακά με τα “Maîtres de l’Océan” και “La flame” και τελειώνει λαμπρότερα με τη τριλογία “La saga d’Herzel” (“Berceau de cendres”/“L’epée des dieux”/“L’ultime combat”), οποία αναφέρεται στη γέννηση, τους άθλους και τελικά τον θάνατο του ήρωα του concept, Herzel. «Το τελευταίο προπύργιο» θα ενθουσιάσει όσους πιστεύουν πως το heavy metal μετά το 1983 δεν είχε λόγο ύπαρξης, θα αρέσει γενικότερα στους οπαδούς της παράδοσης και θα τραβήξει τη προσοχή και τα βλέμματα αυτών που, σαν τον γράφοντα, έλκονται από το ηρωικό/επικό στοιχείο. Η μπάντα δεν πρέπει να κάνει τίποτα περισσότερο, από το να «χτίσει» επάνω σε αυτό και να διορθώσει τις όποιες ατέλειες, όπως τα σχετικά «άγουρα» φωνητικά. Επίσης, ζούμε στον αιώνα των υποδειγματικών παραγωγών. Καλό θα είναι να εκμεταλλευτούν όλοι τη τεχνολογία. Δεν χρειάζεται να τη σνομπάρουμε, για να ακουστούμε “vintage”. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί και υπό μια σύγχρονη προσέγγιση. Λεπτομέρειες… τα τραγούδια αυτά καθ’ αυτά, δεν αξίζουν λιγότερο από (8 / 10). Alors, vive la Bretagne!
Μεταφερόμαστε δυτικά, διασχίζοντας τον Ατλαντικό, με προορισμό το Edmonton του Καναδά, όπου ο Andrew Traynor, κιθαρίστας των μελωδικών deathsters VALYRIA, ξεκίνησε ένα δικό του project με το όνομα TOWER HILL και πρόσφατα κυκλοφόρησε ένα demo τριών τραγουδιών με τον τίτλο “Fighting spirits”. Ο Traynor εδώ δεν περιορίζεται στις κιθάρες, αλλά παίζει τα πάντα και τραγουδά, δίνοντας τη μορφή του one man’s project στο νέο του εγχείρημα. Τουλάχιστον προσωρινά, μέχρι να εδραιωθεί/καθιερωθεί η προσπάθειά του και να χρειαστεί, αν το θελήσει και εκείνος, να βγει σε περιοδεία. Από τρία τραγούδια αποτελείται το demo: Το πρώτο είναι το “The claw is the law” (χμ…), που θυμίζει σε κάποια σημεία το “Transylvania” των IRON MAIDEN, το δεύτερο ονομάζεται “Fighting spirits” όπου συμμετέχει και ο Tyler Goudreau των deathsters RITES OF THY DEGRINGOLADE και το οποίο μακάρι να μπορούσε να το γράψει ο Rock ‘n’ Rolf στις μέρες μας (μουσικά και στιχουργικά) και τρίτο το “Antigone”, που φυσικά μιλά για την θρυλική ηρωίδα του Σοφοκλέους. Και τα τρία είναι ταχύτατα, υμνικά, με συναυλιακή υφή και πολύ καλά παιξίματα, κάτι που, όπως και να ’χει, δείχνει πως ο Traynor είναι καλός μουσικός. Ακόμη και τα, όπως φαίνεται, προγραμματισμένα τύμπανα, δεν ακούγονται διόλου εκνευριστικά. Όσο για τη παραγωγή, είναι καλύτερη από πολλές αντίστοιχες «επισήμων» δίσκων. Οπότε, το demo αυτό κρίνεται ως το πρώτο, θετικότατο δείγμα των TOWER HILL, που μας κάνει να περιμένουμε τη παρθενική, επίσημη δουλειά τους και να τους έχουμε στα υπόψιν μας. Έχω την αίσθηση πως κάτι καλό θα βγει από τούτο δω το project! Βαθμολογία δεν έχει, εννοείται.
Η παρακάτω πρόταση έρχεται από την Steffi, φίλη της στήλης εξ Αμερικής. Δύο μουσικοί, ο ένας από τη Νέα Υόρκη (Nicholas McMaster, μπάσο) και ο άλλος από το Μιλάνο (Gabriele Gramaglia, κιθάρα, φωνή, λοιπά όργανα), συνεργάζονται και δημιουργούν τους TURRIS EBURNEA (λατινική ονομασία που σημαίνει «Φιλντισένιος Πύργος»). Το EP “Turris Eburnea“ είναι το πρώτο τους εγχείρημα, αποτελείται από τέσσερα κομμάτια (“Unfied fields”, “Cotard delusion”, “Syncretism incarnate”, “Malachite mountains”) και είναι σίγουρα εντυπωσιακό. Άρτια εκτελεσμένο progressive/technical death metal, με ΤΟΝΟΥΣ ισχύος να απελευθερώνονται σε ένα χαοτικό περιβάλλον όπου κυριαρχούν τα εντελώς out of the box παιξίματα με τις συνεχείς και απρόσμενες αλλαγές και τα μεγαλοπρεπή μοτίβα συνυπάρχουν με μια «άρρωστη», κλειστοφοβική ατμόσφαιρα. Ίσως το γεγονός πως η σύνθεση του EP έγινε εν τω μέσω καραντίνας, να δημιούργησε αυτό το «ασφυξιακό» περιβάλλον. Ειλικρινά, δεν ξέρω με τι να παρομοιάσω το τελικό αποτέλεσμα… Ίσως αν πω πως το προτείνω στους ενθουσιασμένους, από πέρυσι, φίλους των ULCERATE, να πάρεις μια πρώτη «γεύση» περί τίνος πρόκειται. Αλλά μη μείνεις εκεί. Βάλε στο παιχνίδι τους CYNIC, ATHEIST αλλά και τους EMPEROR (ναι, του “IX Equilibrium”). «Θολό» το τοπίο, λοιπόν, μα όχι λιμνάζοντα τα ύδατα. Η βαθμολογία είναι τυπική, απλά για να δείξει τη γενικότερη εικόνα του εγχειρήματος. Η προσωπική ακρόαση είναι αυτή που θα βοηθήσει τον καθένα να ορίσει τη δική του βαθμολογία. Για να δούμε τι επιφυλάσσει το μέλλον για τους TURRIS EBURNEA. Νομίζω, θα είναι, σε αντίθεση με το μουντό του δίσκου τους, φωτεινό. (7,5 / 10)
Για το τέλος, μεταφερόμαστε στη Φιλαδέλφεια, για να βρούμε τους HIGH REEPER και το ομώνυμο ντεμπούτο τους. Σίγουρα κάπου θα έχεις συναντήσει τον όρο “stoner rock”, έτσι δεν είναι; Δεν ξέρω κατά πόσο στέκει μια τέτοια ορολογία, αλλά με δίσκους σαν το “High reeper”, οποιαδήποτε προσπάθεια αποκόλλησης μιας ολόκληρης σκηνής από το hard rock και το heavy metal, μόνο αστεία είναι, και σαν τέτοια, μόνο γέλιο προκαλεί. Γιατί πως αλλιώς να χαρακτηρίσω μια ολόκληρη γενιά μουσικών (και κυρίως οπαδών), οι οποίοι παίζουν «καρφί» όπως οι BLACK SABBATH, οι MOUNTAIN, οι GRAND FUNK και πολλοί εκ των τιτάνων των 70s, αλλά όταν τους αναφέρεις την ιστορική αλήθεια, κάνουν τη πάπια και νομίζουν πως τους προσβάλεις; Λίγοι αυτοί που ΚΑΙ ξέρουν με τι μοιάζουν μουσικά, αλλά ΚΑΙ το τιμούν. Όπως ο Ben Ward των θεών ORANGE GOBLIN, που με το ENTOMBED t-shirt του, μοίρασε υπογλώσσια στους παρευρισκόμενους στο DesertFest όταν τους πληροφόρησε πως η μπάντα παίζει “heavy fuckin’ metal”. Κάπως έτσι λοιπόν και οι HIGH REEPER, βάζουν στη σειρά τους μεγάλους του ’70 (με τους BLACK SABBATH να έχουν τη πρωτοκαθεδρία σε βαθμό σκανδαλώδη) και τους προσκυνούν. Δεν μένουν όμως εκεί, αλλά σέβονται και τιμούν και τους πρώτους μαθητές αυτών, δηλαδή μπάντες σαν τους SAINT VITUS ή τους ORCHID. Μαλλούρες, φωνητικά και στυλ a la Ozzy, «ταυράκια», λιτά, απέριττα drums (τα οποία υφίστανται μέγιστη καταπόνηση), Geezer-ικό μπάσο, live αισθητική, άψογη απόδοση από ικανότατους μουσικούς, φαβορίτες, όλα αυτά τα ωραία σε έναν εξαιρετικό δίσκο που επανακυκλοφορεί, τρία χρόνια μετά την επίσημη «πρώτη» του, με διαφορετικό εξώφυλλο και «φορτωμένος» με δύο ακόμη κομμάτια, τα δίλεπτα, «φευγάτα» “World weaver” και “Hurricane”. Το “High reeper” είναι ένα πάρα πολύ καλό άλμπουμ. Αν δεν το άκουσες όταν κυκλοφόρησε ή μέχρι τώρα, νομίζω έφτασε η στιγμή να το κάνεις. (8 / 10)
Δημήτρης Τσέλλος
