Ημερολόγιο καταστρώματος, ημέρα 61η: Συνήθως στη στήλη μας παρουσιάζονται δύο και περισσότεροι δίσκοι διαφόρων καλλιτεχνών, λέω όμως να αλλάζω λίγο τη μορφή της, έτσι, για τη ποικιλία. Και να το κάνω όχι μόνο όποτε μπορώ, μα κυρίως όποτε το «απαιτεί» η περίσταση. Ε, λοιπόν, τώρα φαίνεται πως υπάρχει μπροστά μου μια τέτοια «απαίτηση». Διότι ήρθε η ώρα να γνωρίσουμε ένα συγκρότημα που τη τελευταία διετία, κυρίως, έχει κάνει ιδιαίτερη αίσθηση στον χώρο του underground, με τον ήχο του και τις εξαιρετικές κυκλοφορίες που έχει να επιδείξει. Ένα συγκρότημα που αν προσέξει και συνεχίσει στον ίδιο ρυθμό, κρατώντας τη ταυτότητα, τη ποιότητα και τις αξίες της μουσικής του ίδιες και απαράλλαχτες, έχει όλα τα φόντα να μας κάνει στο μέλλον να παραμιλάμε. Ας μιλήσουμε λοιπόν για τους Γερμανοβρετανούς…
…THRONEHAMMER. Όταν κυκλοφόρησαν το πρώτο δείγμα γραφής τους, το demo “Black mountain dominion” (2012), ακούσαμε μέσω του 23λεπτου ομώνυμου κομματιού ένα doom/sludge απευθείας από τον «βούρκο», όπως αρμόζει σε τέτοιες περιστάσεις, και κάπου αρχίσαμε να «ψυλλιαζόμαστε» πως κάτι πολύ καλό υπάρχει εδώ. Μια υποψία που έγινε περίπου σιγουριά, όταν το occult έπος “Hammer, stake and Cross”, «παιδί» της ανανεωμένης σύνθεσης του group, μπήκε σε εκείνο το split με τους LORD OF SOLITUDE, το 2018. Η βελτίωση ήταν συνταρακτική. H νεοφερμένη Kat Shevil Gillham στα φωνητικά (γνωστή κυρίως από τους occult metallers LUCIFER’S CHALICE), έκανε τη μεγάλη διαφορά και παρέσυρε και τους υπόλοιπους. Μια “controversial transsexual frontwoman” όπως χαρακτηρίζει η ίδια τον εαυτό της, με ιδιαίτερο ταλέντο στο να αλλάζει ηχοχρώματα και στυλ στη φωνή της και έτσι να επεκτείνει και τα όρια της μουσικής του συγκροτήματός της. Φωνητικά καθαρά μα και brutal, ανάλογα τα κελεύσματα της Kat, συνόδευαν μια αλλαγή κατεύθυνσης προς μια μουσική σκοτεινή, μοχθηρή θα έλεγε κανείς, που έπαιρνε και μια μορφή σχεδόν τελετουργική. Οι REVEREND BIZARRE θα έδιναν πολλά για να έχουν το “Hammer, stake and Cross” στο παλμαρέ τους, ένα από τα καλύτερα doom metal τραγούδια της χρονιάς, τότε, και εμείς τρίβαμε τα χέρια μας περιμένοντας τα καλύτερα να έρθουν…
Όταν όλα ήταν έτοιμα για το πρώτο full length album, ένα χρόνο μετά, οι προσδοκίες μας ήταν αυξημένες, αυτό όμως είναι αλήθεια πως δεν το περιμέναμε. Το “Usurper of the oaken throne” (2019) κρατούσε μεν τα doom/sludge στοιχεία των δύο κομματιών που προηγήθηκαν, αλλά πέραν αυτών, ενώ μπορείς να τα βάλεις στην ίδια κατηγορία, δεν μπορείς και δεν επιτρέπεται να τα βάλεις στο ίδιο επίπεδο. Ο ήχος γίνεται πλουσιότερος, ογκωδέστερος (ναι) και το occult στοιχείο δίνει τη θέση του στο επικό, το οποίο και κατακλύζει τις συνθέσεις. Το καταλαβαίνεις καταρχάς από το εξώφυλλο και το νιώθεις στο πετσί σου, όταν το θεόρατο riff του “Behind the wall of frost” σε ταρακουνά… συθέμελα. Έξι μεγάλα σε διάρκεια μα και σε «μέγεθος» τραγούδια, με θεόρατα riffs από τον Stuart West, βροντώδη τύμπανα και έρπον μπάσο από τον Tim Schmidt (διπλοθεσίτης τότε) και την επιβλητική Gillham να αποδεικνύεται ιδανική περίπτωση για το μικρόφωνο της μπάντας, ή σωστότερα έξι πολεμικοί ύμνοι στο άκουσμα των οποίων υμνείται η αντάρα της μάχης, το δίκαιο του ατσαλιού και ο «φόρος του αίματος». Τα “Conquered and erased”, “Thronehammer” και “Usurper of the oaken throne” είναι οι υποκειμενικά ανώτερες στιγμές ενός δίσκου που προετοίμασε ακόμη περισσότερο το έδαφος, έστειλε τη ψυχολογία της μπάντας στα ύψη και που έστω και τώρα πρέπει να αποκτήσει το status που του αρμόζει.
Φέτος, οι THRONEHAMMER παρουσιάζονται έτοιμοι να παρασύρουν στο διάβα τους όποιον έμεινε όρθιος από το “Usurper…”. Η νέα τους δουλειά, που κυκλοφόρησε πολύ πρόσφατα, τιτλοφορείται “Incantation rites” και, το λέω μετά λόγου γνώσεως αυτό, αποκλείεται να μην ενθουσιάσει κάθε μα κάθε οπαδό του doom. Το εξώφυλλο του “Usurper…” έχει βαφτεί κόκκινο, με τη στρατιά των ντυμένων με μαύρες πανοπλίες (“Ebony armors” – “Skyrim”, οι λέξεις κλειδιά) απόκοσμων πολεμιστών και το «τείχος από πάγο» πίσω τους να έχει καλυφθεί από μια απόκοσμη ομίχλη και όρνεα να συνοδεύουν την έλευση μιας γιγαντιαίας σιδηρόφρακτης μορφής που στέκεται έτοιμη να τους οδηγήσει σε ένα ανελέητο αιματοκύλισμα. Aυτός είναι ο “Kingslayer”, η mascot του group. Άλλαξε και το λογότυπο, απέκτησε επικοπολεμικό black χαρακτήρα. Μουσικά, όμως, τι γίνεται; Ως πεντάδα πλέον, με τις προσθήκες των Markus Ströhlein στα drums και Uwe Void στο μπάσο, η μπάντα «τεντώνει» και άλλο τον ήχο της. Οι βασικές, αρχικές επιρροές μένουν ίδιες, αλλά έρχονται και νέες να προστεθούν και να δημιουργήσουν ένα παντοδύναμο «οπλοστάσιο». Μέσα από έναν μουσικό «καμβά» που συνδυάζει κλασσικά «χρώματα» σαν αυτά των BATHORY, BLACK SABBATH, CANDLEMASS, BOLT THROWER (βεβαίως!) PARADISE LOST (όταν έπαιζαν θεάρεστο doom/death ακόμη) αλλά και νεότερες «αποχρώσεις» όπως αυτές των GOATSNAKE, GRAND MAGUS και GATES OF SLUMBER, το κουιντέτο δημιουργεί ιδιαίτερα «ηχοτόπια» και αντλεί στιχουργική έμπνευση από τις ανά τους αιώνες μάχες, τη μεσαιωνική τέχνη του πολέμου, αρχαίους ήρωες, μάγους και βασιλείς και τιτάνες του Παλαιού Καιρού. Επτά συνθέσεις που καλύπτουν 75 (!) λεπτά και όμως, είναι έτσι συντιθέμενες που κρατούν τη προσοχή του ακροατή αναλλοίωτη. Δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποια από αυτές, αλλά σίγουρα η ιαχή “Non serviam” που ακούγεται στο “Eternal thralldom”, θα μας «αγγίξει» εμάς τους Έλληνες κατιτίς περισσότερο. Μετά το καταπληκτικό ντεμπούτο των STYGIAN CROWN πέρυσι, να άλλο ένα άλμπουμ υπέρβαρου επικού doom metal με γυναίκα στη φωνή, που είναι καταδικασμένο να πρωταγωνιστήσει. “Fear the mighty Thronehammer, for through the darkest night, among the fading light…Death now waits for you”. ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ ΔΙΣΚΟΣ, απ’ όλες τις απόψεις.
Χρήσιμα links για να γνωρίσεις καλύτερα το group και για οποιαδήποτε πληροφορία:
Δημήτρης Τσέλλος
