a
Ημερολόγιο καταστρώματος, ημέρα 62η: Το προηγούμενο των THRONEHAMMER στο Scans Vol. 61, που άλλαξε τη μορφή της στήλης, έδειξε πως θα μπορούσε να επεκταθεί και σε άλλες παρόμοιες περιπτώσεις. Δεν περίμενα να γίνει όμως τόσο σύντομα, και γι’ αυτό ευθύνεται η The Sign Records που μας έστειλε αυτό το promo. Πρόκειται για το νέο άλμπουμ των Σουηδών HEAVY FEATHER (καταπληκτικό όνομα) που κυκλοφόρησε πριν λίγο καιρό και η αξία του οποίου περίπου με ανάγκασε να τους δώσω την αποκλειστικότητα του νέου Scans. Πριν μιλήσουμε όμως για το “Mountain of sugar”, μια εξομολόγηση: δεν θα το παίξω βαθύς γνώστης της μπάντας. Όταν κυκλοφόρησε το πολύ καλό ντεμπούτο “Débris & Rubble”, το 2019, δεν τους ήξερα. Έπρεπε να ακούσω το “Mountain…”, να ενθουσιαστώ και να κοιτάξω προς τα «πίσω». Έκτοτε και οι δύο δίσκοι επισκέπτονται συχνότατα το στερεοφωνικό μου, χαρίζοντάς μου μεν υπέροχες ακροάσεις, βάζοντάς με όμως και σε σκέψεις. Σκέψεις που θα αποκαλύψω βέβαια στο τέλος του κειμένου, γιατί προς το παρόν έχουμε να πούμε αρκετά πράγματα για τούτην εδώ την ιδιαίτερη περίπτωση.
“Mountain of sugar” λοιπόν. Τέσσερεις οι δημιουργοί του, κάτοικοι Στοκχόλμης. Η Lisa Lystam στα φωνητικά και στη φυσαρμόνικα (ναι), ο κιθαρίστας Matte Gustafsson, o μπασίστας Morgan Korsmoe, ο drummer Ola Göransson. Σκοπός τους; Να δημιουργήσουν μια μπάντα που να αποτελέσει «χρονομηχανή» για ένα ταξίδι πίσω στον χρόνο. Και πιο συγκεκριμένα, να σε πάει «καρφί» στο 1970. Όταν κυκλοφορούσε το “Climbing!”, το “Fire and water”, είχαν κάνει αίσθηση τα πρώτα τρία LED ZEPPELIN και οι CREAM περνούσαν ήδη στην αιωνιότητα μετά από τέσσερα διαμαντένια άλμπουμ. Χρονομηχανή δεν κατάφεραν να φτιάξουν, κατάφεραν όμως να αφομοιώσουν τόσο καλά τις επιρροές τους, ώστε ηχογράφησαν έναν δίσκο ΤΟΣΟ ΚΑΛΟ, που θα μπορούσε να σταθεί μπροστά στα προαναφερθέντα (και όχι μόνο σε αυτά) αριστουργήματα, να τα κοιτάξει στα μάτια και να μη νιώσει μειονεκτικά. “Retro rock from Sweden” λοιπόν, όπως μας εξηγούν και οι ίδιοι, βετεράνοι του retro/vintage κινήματος με θητεία σε μπάντες και καλλιτέχνες όπως οι SIENNA ROOT, LISA LYSTAM FAMILY BAND, MARRAN, Rolf Wikström και άλλους. Η άποψή τους περί μουσικής; Η μαγεία και η δύναμη της απλότητας, η αμεσότητα του κλασσικότροπου rock, η ευθύτητα των 70s. Αυτά ακολουθούν, αυτά υπηρετούν. Rock και blues σε ένα αριστοτεχνικό μείγμα, να συμπορεύονται αρμονικά. Άλλωστε, δεν θα υπήρχε, και δεν πρόκειται να υπάρξει, το αυθεντικό rock, χωρίς τα blues του Δέλτα. Νόμος αυτό. Κάνε μια παύση τώρα, και άκουσε το ομώνυμο κομμάτι:
Τέλειο, δεν είναι; Αυτό είναι το υλικό του “Mountain of sugar”. Ανάλογης κοπής και αισθητικής. Κάθε μουσικός στο πόστο του αποδίδει τα μέγιστα, μα αυτή που κάνει τη μεγαλύτερη εντύπωση είναι σίγουρα η Lystam. Τί φωνή που έχει αυτή η κοπέλα… μαζί με τη κίνησή της επί σκηνής, αναβιώνει στο σύνολο το ταλέντο της Grace Slick και της Janis Joplin με τρόπο… ανατριχιαστικό. Η ιδανική ερμηνεύτρια για μια τέτοια μουσική. Οι υπόλοιποι; Άψογοι. Ο Matte Gustafsson, γνήσιο τέκνο των Page, Clapton, Pappalardi και Kossoff. Ο Morgan Korsmoe λιτός, δωρικός, πιστός στο ρητό “less is more, more is less”. Ο Ola Göransson από την άλλη, γοητευμένος από μεγάλους των τυμπάνων σαν τον Ward, τον Bonham, τον Moon, να ταλαιπωρεί στον υπερθετικό βαθμό τα τύμπανά του. Μετρημένοι, ακριβέστατοι, βιρτουόζοι χωρίς να κάνουν ανούσια επίδειξη, παράγουν ένα εντελώς “old school” retro rock υπό την εποπτεία των Erik “Errka” Petersson και Magnus Lindberg, οι οποίοι από τη θέση του παραγωγού έχουν αναδείξει ιδιαίτερα το “live feeling” του group. Στο Δελτίο Τύπου μάλιστα αναφέρεται πως χρησιμοποιήθηκε και μια κονσόλα των… PINK FLOYD! Λεπτομέρειες για το πώς και γιατί δεν γνωρίζω, αλλά όλοι αυτοί οι βόρειοι vintage rockers είναι τόσο «διαβασμένοι» που αποκλείεται αυτό να είναι διαφημιστικό «ψέμα»! Η μικρή διάρκεια και η απλότητα των τραγουδιών είναι άλλο ένα μέγα θετικό στοιχείο, όπως και η ικανότητα των Σουηδών να θυμίζουν πολλά αλλά και…τίποτα. Πως το κάνουν; Ξέρουν αυτοί!
Και έφτασε η ώρα για τη «σκέψη» που έλεγα στην αρχή του κειμένου. Ο φίλος και συνάδελφος Φραγκίσκος Σαμοΐλης στη παρουσίαση του νέου, εξαιρετικού δίσκου των WITHERFALL έγραψε: «Τελευταία βάζω πολύ υψηλούς βαθμούς είναι η αλήθεια. Αλλά τί να κάνω που οι δίσκοι που παρουσιάζω είναι τόσο καλοί; Ευλογία το λες. Ειδικά σε μία εποχή που η μουσική μας δεν περνάει και την καλύτερη περίοδό της, σαφέστατα επηρεασμένη σε όλες τις εκφάνσεις της (δημιουργία, αποδοχή, ενασχόληση κόσμου) από την κωλο-κατάσταση που συνεχίζουμε και ζούμε…». Όντως, η εποχή είναι δύσκολη. Αλλά η μουσική αντέχει. Και όχι μόνον αυτό, αλλά δίνει συνεχώς νέα αριστουργήματα. Δίσκους που πολλές φορές δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από τους «προγόνους» τους, των «χρυσών εποχών», δίσκοι γεννήματα συγκροτημάτων και καλλιτεχνών που έχουν αγαπήσει και γνωρίσει σε βάθος τη κληρονομιά που παραδόθηκε στα χέρια τους. Η περίπτωση HEAVY FEATHER – “Mountain of sugar” είναι μια τέτοια. Η αλήθεια είναι μία, φίλε. Όποιος έχει ακόμη το μεράκι της ανακάλυψης, ψάχνει, βρίσκει, εκτιμά και βιώνει τη συνέχεια της μουσικής μας. Όποιος περιμένει μια από τα ίδια, από τους ίδιους και τους ίδιους, πάντα θα θεωρεί πως «τίποτα καλό δεν βγαίνει», πως «τότε ήταν καλύτερα» και θα βυθίζεται ολοένα και πιο βαθιά στη μιζέρια του, περιμένοντας απλά το μοιραίο, δηλαδή τη (τυπική) παύση της ενασχόλησής του με τη μουσική.
Αν θες να τσεκάρεις τη μπάντα και στη σκηνή, γνώριζε πως θα υπάρξει στις 30 Μαΐου ένα album release streamed concert, οπότε λάβε τα μέτρα σου. Ως τότε, πάρε μια γεύση από το πώς ακούγεται και δείχνει “on stage”, μέσω της live εκτέλεσης των “I spend my money wrong” και “Higher”. Πόσο καιρό έχεις να παρακολουθήσεις κάτι τόσο ΑΥΘΕΝΤΙΚΟ; Άσε, απαντώ εγώ για σένα. ΠΟΛΥ. Όσο για μένα; Βαθμολογία δεν θα βάλω, αλλά θεώρησε τον δίσκο άριστο. Και ιδανικά, θέλω να τον ακούσω ζωντανά, σε μικρό, ζεστό bar, και να τους έχω μπροστά μου στα δύο μέτρα. Μια θέση για τα 20 καλύτερα της χρονιάς, μόλις καλύφθηκε.
Δημήτρης Τσέλλος
