a
Ημερολόγιο καταστρώματος, ημέρα 63η: Μετά τα δύο προηγούμενα «μονά» Scans, η στήλη επιστρέφει σε πιο γνώριμη μορφή. Τριπλέτα για τη φορά αυτή, με τρεις δίσκους τριών διαφορετικών στυλ. Και ξεκινάμε από κάτι που σε πρώτη ανάγνωση, μπορεί να μπερδέψει κάπως τον επίδοξο ακροατή. Και αυτό γιατί οι Γερμανοί LUCIFUGE έχουν πάρει το όνομά τους από τον ομώνυμο δίσκο του Danzig, και έχουν στο εξώφυλλο τον Death Dealer, ή κάποιον χαρακτήρα (επικίνδυνα) επηρεασμένο από αυτόν, του Frank Frazetta. Κι όμως, δεν ακούμε ούτε κάτι σαν DANZIG, ούτε κάτι επικό ή κάτι που να σχετίζεται και να ταιριάζει με τον θρυλικό ήρωα τέλος πάντων. Αντ’ αυτού, πατώντας το play, ο Equinox (αγνώστων λοιπών στοιχείων, τα κάνει όλα και συμφέρει), εκτοξεύει κολασμένο blackened speed/thrash προς όλες τις κατευθύνσεις. MOTORHEAD, SODOM, BATHORY, RAZOR, EXCITER, CELTIC FROST, RUNNING WILD, VENOM, γενικά, ό,τι μπορείς να φανταστείς ως πιθανή επιρροή, είναι εδώ μέσα. Το “Infernal power” έρχεται και προστίθεται σε όλους τους MIDNIGHT, BUTCHER 666 και λοιπούς άπλυτους τραμπούκους της εποχής μας, που έχουν βαλθεί να διαδώσουν το «άμπαλο», «σατανικό» και «αλκοολικό» μέταλλο και το κάνουν με ιδιαίτερη επιτυχία. 35 λεπτά διάρκεια έχει, το βάζεις, ανοίγεις μπύρα, το ακούς, πιάνεις τον εαυτό σου να ακολουθεί τον ρυθμό σε αρκετά σημεία, τελειώνει, ξαναπατάς play χωρίς να το πολύ-σκεφτείς, ασυναίσθητα, το ξανακούς, το κλείνεις, και λογικά δεν το ξανακούς. Εκτός αν κάνεις βραδιά σχετική, οπότε θα παίξει κάποιο κομμάτι του με όλους τους «ομοτράπεζούς» του. Δεν θα πω ψέματα, ωραίο είναι, αλλά ως εκεί. (6/10)
Facebook
Bandcamp
Spotify
YouTube
Είχα πολύ καιρό να ακούσω ιταλόφωνο heavy metal. Δεν θυμάμαι να είχε κυκλοφορήσει κάτι εδώ και κάποια χρόνια, που να έκανε αίσθηση. Μπορεί πάλι να έχω λάθος, αλλά ας προχωρήσουμε. Από το Tivoli έρχονται οι SOMMO INQUISITORE, για να παίξουν “metallo medievale”, όπως αναφέρουν οι ίδιοι, στο ντεμπούτο τους με τίτλο “Anno Mille”. Οι τρεις Ιεροεξεταστές, που έχουν αναλάβει να μας μεταφέρουν στον Μεσαίωνα, είναι οι Sommo Inquisitore στη φωνή, Andrea Mattei σε κιθάρα, μπάσο, πλήκτρα και Piero Arioni στα τύμπανα. Θα είμαι ειλικρινής. Όταν έρχομαι πρόσωπο με πρόσωπο με τέτοιου είδους κυκλοφορίες, οι άμυνές μου χαλαρώνουν. Βέρο heavy metal διανθισμένο με τη μουσική τεχνοτροπία του ιταλικού Μεσαίωνα; Σοβαρά τώρα; Πώς να αντισταθώ; Πώς να φορέσω το αντικειμενικό μου προσωπείο; Ας προσπαθήσω. Τραγουδισμένο λοιπόν σε μια Γλώσσα που μετά τα Αγγλικά είναι ό,τι καλύτερο στο heavy metal, το “Anno Mille” είναι ένας δίσκος που άλλοτε ακούγεται επικός και άλλοτε ενδύεται με έναν folk και occult μανδύα, πάντοτε στα ίδια ποιοτικά επίπεδα κινούμενος. Πόλεμος, μαγεία, ασθένειες, θρησκεία, όλα όσα ήταν σε πρώτο πλάνο κατά το έτος 1.000 μ.Χ (“Anno mille”) μέσα από «καυτό» heavy metal, που θυμίζει HELL, KING DIAMOND, JUDAS PRIEST και συναφή συγκροτήματα. Δεν μπορώ να διαλέξω κάποιο κομμάτι ώστε να το προτείνω ως το καλύτερο, αφού όλα είναι στο ίδιο μήκος κύματος, αλλά θα σταθώ α) στο πόσο καλοπαιγμένο είναι τούτο το άλμπουμ β) πόσο ωραία τοποθετεί τις λέξεις στις νότες ο Sommo, ο οποίος μπορεί να μην έχει αυτό που λέμε «φωνάρα», ωστόσο είναι πεντακάθαρος και αποδεικνύεται ένας πολύ καλός ερμηνευτής για αυτό που παίζει η μπάντα. Στα θετικά και το ιδιαίτερο artwork, που μπορείς να θαυμάσεις στο bandcamp του group, έργο, ποιου άλλου, του Ιερωνύμου Μπος. Οι φίλοι των… «επιρροών», να προσέλθουν προς ακρόαση! (8/10)
Τέταρτος δίσκος σε διάστημα πέντε ετών για τους Σουηδούς VOKONIS, ονόματι “Odyssey”. Όπως και να το κάνουμε, κάτι τέτοια στοιχεία δείχνουν μπάντα που δουλεύει. Ο κιθαρίστας και τραγουδιστής Simon Ohlsson μαζί με τον επίσης τραγουδιστή και μπασίστα Jonte Johansson και τον drummer Peter Ottosson έχουν τη φορά αυτή για παρέα τους τον «πολύ» Per Wiberg (SPIRITUAL BEGGARS, CANDLEMASS, OPETH και δύσκολα τελειώνει ο κατάλογος) στα πλήκτρα. Το προηγούμενό τους άλμπουμ, το “Grasping time”, προς στιγμήν ίσως κάπου να είχε…ανησυχήσει κάποιους από τους φίλους του group. Το progressive και το ψυχεδελικό στοιχείο έδειχνε να κερδίζει αρκετό έδαφος έναντι του doom/heavy rock που ήταν και αυτό με το οποίο τους μάθαμε στα “Olde One ascending” και “The sunken djinn”. Προσωπικά είχα βρει τη «στροφή» αυτή αξιολογότατη, καθώς δεν με πειράζει/νοιάζει το ύφος της μουσικής, αρκεί αυτή να είναι ποιοτική. Στο “Odyssey” αλλάζει ξανά το φύλλο και οι VOKONIS παρουσιάζονται ξανά ελαφρώς αλλαγμένοι, αλλά προς την αντίθετη κατεύθυνση. Ο συνδυασμός doom metal και 70s heavy rock λειτουργεί άψογα και η μπάντα παρουσιάζεται σε μεγάλα κέφια και εξαιρετική κατάσταση. Όχι, δεν αποτάσσουν το “Grasping time”, η «φευγάτη» του αντίληψη υπάρχει ακόμη σε τραγούδια όπως το “Hollow waters” ή το magnum opus “Through the depths” (καταπληκτικό το jamming μεταξύ των μουσικών στα 12 και κάτι λεπτά που διαρκεί). Μέχρις όμως να φτάσουμε εκεί, έχουν προηγηθεί κομμάτια extra riff-άτου 70s doom rock, όπου δοκιμάζονται ακόμη και brutal (!) φωνητικά. Το εναρκτήριο “Rebellion” είναι ενδεικτικό της όλης φάσης, με τα “Blackened wings” και “Azure” να ακολουθούν κατά πόδας και το ομώνυμο 8λεπτο να είναι ένα μικρό διαμάντι. Συγκροτήματα που θα μπορούσα να αναφέρω ως σχετικά είναι οι THE SWORD και οι KHEMMIS, αλλά οι ομοιότητες/κοινές αναφορές επεκτείνονται και σε σχήματα όπως οι ELDER, SLEEP και άλλοι μεγαλόσχημοι της stoner/heavy rock/doom/πες την όπως θες, σκηνής. Ίσως να σου θυμίσουν και τους MASTODON, όταν η κουβέντα έρθει σε κάποια riffs και στο groove της υπόθεσης, αλλά δεν πιστεύω πως θα έπρεπε η μπάντα από την Atlanta να αποτελέσει γνώμονα σύγκρισης. Μελωδικό και δυναμικό συνάμα, προοδευτικό και retro, το υλικό του “Odyssey” στέκεται ανάμεσα στα καλύτερα της χρονιάς, ως τώρα, για το είδος που «υπηρετεί» και τη «σκηνή» στην οποία ανήκει. (8/10)
Δημήτρης Τσέλλος
