a
Ημερολόγιο καταστρώματος, ημέρα 64η: Ας κάνουμε ένα ταξιδάκι πίσω στον χρόνο. Αρκετά χρόνια πίσω, αλλά φέρνοντας το «τότε» στο «σήμερα». Πολύς λόγος γίνεται για το όλο “vintage” κίνημα στη μουσική. Η μόνιμη καταγγελτική άποψη έχει να κάνει με την έλλειψη πρωτοτυπίας και την αναπαραγωγή, αυτούσιου, ενός ήχου που κυριαρχούσε πολλές δεκαετίες πριν. Ας ενημερώσω λοιπόν όσους είναι θιασώτες της παραπάνω άποψης πως, πρώτον, όλα ανακυκλώνονται στη Τέχνη και πως δεν έχει σημασία αν ο vintage ήχος προέρχεται από τους αυτούς που τον ανακάλυψαν ή τους μαθητές τους. Δεν έχει σημασία αν κάτι έχει παιχτεί 45 και 50 χρόνια πριν. Πρώτο και κυριότερο μέλημά μας, ως ακροατές, είναι να επιδιώκουμε να ακούμε ποιοτικά ακούσματα, προσεγμένα. Ή μήπως δεν είναι έτσι;
Με τα παραπάνω ως γνώμονα, θα κινηθούμε σήμερα. Πριν λίγο καιρό, ένα σχήμα το οποίο ανακάλυψα τυχαία και έκτοτε παρακολουθώ από κοντά, κυκλοφόρησε το νέο του άλμπουμ. Δεν είναι ξένοι οι BOOK OF WYRMS για τη στήλη μας, είναι η δεύτερη φορά που παρουσιάζονται. Νομίζω όμως πως είναι μια καλή ευκαιρία, τώρα που «τρίτωσε το καλό», να κάνουμε μια σύντομη ανασκόπηση των πεπραγμένων τους και να συνοψίσουμε τη μέχρι στιγμής δισκογραφική παρουσία του group από το Richmond της Virginia, ξεκινώντας από τις μέρες του στη Twin Earth Records και το 2017, όταν και κυκλοφόρησε το “Sci–fi/Fantasy”, το οποίο μας είχε επιφυλάξει τότε ένα πολύ, μα πάρα πολύ heavy, ποδαρικό, μιας και κυκλοφόρησε ανήμερα Πρωτοχρονιά. Η παρέα των Jay Lindsey (μπάσο), Ben Coudriet/Kyle Lewis (κιθάρα), Chris DeHaven (τύμπανα) και Sarah Moore – Lindsey (φωνητικά) περιέγραφαν τη μουσική τους, σε εκείνο το πρώτο μας «ραντεβού», ως “appalachian stoner rock” και “space metal.” Προσωπικά, δεν έδινα και δεν δίνω βάση σε τέτοιες περιγραφές. Δεν ξέρω, θέλω πιο ξεκάθαρους ορισμούς. Άσε που ο όρος “stoner” μου φέρνει αηδία. Σαν «απόφοιτος» μιας άλλης σχολής, πιο «παλαιάς», θα προτιμήσω τον χαρακτηρισμό “heavy rock” με τη πεποίθηση πως ακούγοντας και συ με τη σειρά σου αυτό που η μπάντα πρεσβεύει, θα συμφωνήσεις. Ένας χαρακτηρισμός που εμπεριέχει και διαφορετικές «ονομασίες» του ιδίου ήχου όπως “proto metal” ή “proto doom”. Φλυαρούμε όμως με τις «ταμπέλες», ενώ στην ουσία, αν λέγαμε απλά πως οι BLACK SABBATH ενώθηκαν με τους CREAM και αφομοίωσαν πλήρως τη ψυχεδέλεια των δεύτερων, θα είχαμε ξεμπερδέψει. Και αν αναλογιστούμε τους πρώτους ως ιδρυτές/εφευρέτες του heavy metal ως μουσική και ως ιδίωμα, η ταμπέλα “outer space heavy metal from Richmond, Virginia” που συνόδευε το “Remythologizer” του 2019, ήταν πιο εύστοχη και αρκούντως περιγραφική. Η διαφορά των δύο δίσκων, βρισκόταν στις σχετικά πιο «ραφιναρισμένες» κιθάρες και στα μειωμένα ποσοστά ψυχεδέλειας του “Remythologizer” και μόνο. Πέραν αυτών, δεν υπήρχε παρέκκλιση από το γνωστό στυλ των BOOK OF WYRMS.
Ας ασχοληθούμε τώρα με το ολοκαίνουργιο “Occult New Age”. Καταρχάς το group συνεχίζει πλέον μακριά από τη Twin Earth Records και είναι κουαρτέτο, μετά τη φυγή του Ben Coudriet, με όλες τις κιθάρες να περνούν στα χέρια του Kyle Lewis. Πέραν τούτου, δεν έχουμε ιδιαίτερες αλλαγές, η λατρεία στους πρώιμους BLACK SABBATH συνεχίζεται απτόητα. Ο ήχος, ίσως αποτέλεσμα της παραγωγής, ακούγεται λιγότερο «φορτωμένος» σε αρκετά σημεία και αυτό δίνει μια πρόσθετη «καθαρότητα» και ένα “live” συναίσθημα που θα εκτιμηθεί ιδιαίτερα. Το μπάσο παραμένει πιστό στις διδαχές του Geezer Butler και βγαίνει πολύ μπροστά, τα τύμπανα μπορεί να έχουν αυτή τη 70’s λιτή και απέριττη ταυτότητα (για να μην αναφέρω τον Bill Ward ως παράδειγμα ας πω τον Dave Holland όταν έπαιζε στους TRAPEZE) αλλά εντυπωσιάζουν με τη τεχνικότητά τους, τα παραδοσιακά riffs του Kyle Lewis «ευωδιάζουν» έντονες, Sabbath «μυρωδιές», ενώ η φωνή της Sarah παραμένει γλυκιά, σχεδόν στοιχειωτική και προορισμένη θαρρείς να τραγουδά ακριβώς αυτό το στυλ μουσικής. Να προσθέσω πως η καλύτερη σύνθεση του δίσκου, κατά προσωπική άποψη, και ένα από τα χαρακτηριστικότερα, αντικειμενικά, τραγούδια του, είναι το “Colossal yield”, το οποίο και μπορείς να ακούσεις ευθύς αμέσως
Κλείνω την αναφορά μου στους BOOK OF WYRMS λέγοντας πως και οι τρεις δίσκοι των παιδιών από το Richmond, ξεχειλίζουν από ποιότητα. Αν και λίγο κατώτερος των δύο προηγούμενων, το “Occult New Age” παραμένει μια πολύ καλή προσπάθεια που αξίζει τη προσοχή σου. Θα είμαι αυστηρός, διότι τους έχω για ακόμη καλύτερα και μου το έχουν αποδείξει περίτρανα. (7,5 / 10)
Photo credit: Joey Wharton
Πάμε τώρα στους δεύτερους της σημερινής μας παρέας, τους Σουηδούς WYTCH και το ντεμπούτο album “Exordium”. Οι πρώην ASKA, από τη πόλη του Skellefteå, κάθε άλλο παρά νέοι είναι στον χώρο. Οι Johanna Lundberg στη φωνή, ο Simon Lundström στο μπάσο, οι Niklas Viklund/Mattias Marklund στις κιθάρες (και οι τρεις τους τραγουδούν συνοδεύοντας τη Johanna και έχει σημασία αυτό) και τέλος ο Fredrik Nilsson στα τύμπανα έχουν αξιοσημείωτη παρουσία σε μπάντες όπως οι OTYG, THE SPACIOUS MIND, TME, VINTERSORG και STARDOG. Μετά από ένα πρώτο EP με το παλαιό τους όνομα, οι Σουηδοί υπογράφουν στη Ripple Music και με το νέο τους όνομα ξεκινούν τη, θέλω να πιστεύω και εύχομαι, πορεία τους στον κόσμο του rock. “Exordium” στα Λατινικά σημαίνει προοίμιο, ωστόσο η μπάντα έχει μια δική της αντίληψη πάνω σε αυτή τη λέξη: Η μουσική του «Προοιμίου» είναι ξεκάθαρα προσανατολισμένη στα 70s, αλλά καλύπτει αρκετές πτυχές αυτού που ονομάζεται “Heavy Rock”. Ενός ήχου που μπορεί να ξεκινά από το punk rock ‘n’ roll, να διασχίζει τα blues και το hard rock και να φτάνει στις παρυφές του heavy metal. Kαι πραγματικά, με μια εμπεριστατωμένη ακρόαση, μπορεί κανείς να ακούσει μέσα από το άλμπουμ αυτό όλη τη προαναφερθείσα γκάμα, υπό μια οπτική γωνία που φανερώνει αυθεντικότητα και ειλικρίνεια. Αυτά όσον αφορά το μουσικό περιεχόμενο. Στιχουργικά, το άλμπουμ αφορά τη σκοτεινότερη πλευρά της ζωής και της αγάπης, μιλά για τον θάνατο και έχει έναν «εσωστρεφή», λυρικό σε σημεία προσανατολισμό.
Η παραγωγή της ιδίας της μπάντας και του Niklas Viklund κρίνεται ως υποδειγματική. Αφήνει τον έμφυτο «τσαμπουκά» του group να κυριαρχήσει, αναδεικνύει τις επιρροές, είναι ιδανική για τη retro ατμόσφαιρα του δίσκου. Αριστοτεχνικό το artwork της Johanna Lundberg, η οποία ξεχωρίζει και για το σχεδιαστικό της ταλέντο, πέραν της εξαιρετικής της φωνής. Μα δες τι εξώφυλλο σχεδίασε… Για την απόδοση των υπολοίπων, δεν έχω να πω τίποτα το αρνητικό, δεν υπάρχει το παραμικρό ψεγάδι. Θα εξυμνήσω όμως λίγο περισσότερο το γεγονός πως τα δεύτερα φωνητικά είναι αριστουργηματικά. Άκου το secondo για παράδειγμα στο ultra heavy, bluesy “Break you down” και θα καταλάβεις. Και όλα όμως τα τραγούδια… ένα κι ένα! Μικροί ύμνοι! Σαν το σαγηνευτικό “You”, που θα ακούσεις πατώντας εδώ το “play”
Η Σουηδία το έκανε για μιαν ακόμη φορά το μικρό της «θαύμα». Το “Exordium” αναμένεται να κάνει ιδιαίτερη αίσθηση με τη ποιότητά του και αναζητά ακροατές που συγκλονίζονται από τις ίδιες αρχές που συγκλονίζουν τους πέντε «γεννήτορές» του. Αν είσαι ένας τέτοιος, άκουσε και δεν θα χάσεις. Μετά τους BOOK OF WYRMS και τους HEAVY FEATHER του 62ου Scans, το γυναικοκρατούμενο rock, ξαναχτυπά! (8,5 / 10)
Για περισσότερες πληροφορίες, μια μικρή επίσκεψη σε facebook και Instagram είναι ό,τι χρειάζεται.
Δημήτρης Τσέλλος
