Ημερολόγιο καταστρώματος ημέρα 67η: Δεν ξέρω αν σου λένε κάτι τα ονόματα των Bill Sharpe και Walter Deyo. Πιθανόν όχι. Σίγουρα όμως θα σου είναι γνωστοί, εφόσον ασχολείσαι με τον ακραίο ήχο, οι DUSKMOURN, το πνευματικό τους παιδί. Τούτες τις μέρες, κυκλοφορεί μέσω του bandcamp της μπάντας το τρίτο full length album της με τίτλο “Fallen kings and rusted crowns”, οπότε θεωρήσαμε πως είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να παρουσιαστούν όλα τα πεπραγμένα του group, σε ένα συγκεντρωτικό άρθρο-αναφορά, ξεκινώντας από τις πρώτες μέρες και φτάνοντας ως το σήμερα. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν την αναδρομή μας, με τη σιγουριά και την πεποίθηση πως αρκετοί από αυτούς που ως τώρα δηλώνουν άγνοια, θα βρουν αρκετά ενδιαφέροντα στοιχεία στη μουσική τούτων των Αμερικανών από την Πενσυλβάνια. Οι υπόλοιποι, νομίζω ξέρουν τι να περιμένουν.
Η αρχή έγινε με το ομώνυμο EP (“Duskmourn”), το 2012. Τα τρία τραγούδια που εμπεριέχονταν σε αυτό, ήταν αρκετά και ικανά ώστε να αποσπάσουν την προσοχή μας. “Through the dark”, “Burning skies”, “Tales of vengeance”. Ειδικά το δεύτερο, που ξεχώριζε λίγο περισσότερο. Ατμοσφαιρικό death metal, με επικές προεκτάσεις, που έδινε πολύ χώρο στις μελωδίες και που από κάτω του υπέβοσκε μια φολκλορική διάθεση, σημάδι ίσως όσων θα ακούγαμε στο μέλλον. Ένα μέλλον που φαινόταν ιδιαίτερα ευοίωνο, όταν το “Legends” (2014) αποτέλεσε το επίσημο full length ντεμπούτο του group. Το ατμοσφαιρικό death metal είχε μετά χαράς και με μεγάλη επιτυχία δεχθεί επιρροές τόσο από τη μεσαιωνική folklore μουσική όσο και από το μελωδικό black. Η αίσθηση του χειμώνα στο άκουσμά του ήταν έντονη, οι νότες του σε μετέφεραν με τον τρόπο τους σε μεγάλα, επιβλητικά δάση και στις παρυφές χιονισμένων βουνών, οι μελωδίες άπλετες συνέθεταν τη δική τους τέχνη. Σαν να συναντήθηκαν οι MOONSORROW με την έντονη BATHORY αισθητική, με τους ηγέτες του σύγχρονου μελωδικού, ατμοσφαιρικού death/black, INSOMNIUM. Μοιραία λοιπόν, το επικότατο “Of shadow and flame”, ο μετά τρία έτη διάδοχος, είχε στραμμένο το βλέμμα μας, πάνω του. Δεν μας απογοήτευσαν οι Αμερικανοί. Τουλάχιστον ισάξιο το νέο (τότε) άλμπουμ, έστω κι αν οι folk αναφορές έχουν υποχωρήσει αρκετά. Πιο «πλούσιο» και σκοτεινό, περισσότερο black, μιας και αν ακούσεις κάπως προσεκτικότερα θα ξεχωρίσεις μερικές έντονες DISSECTION και late IMMORTAL αναφορές, ακόμη πιο «παγωμένο» αλλά πάνω απ’όλα εξίσου μελωδικό, με τον δικό του τρόπο. Και μη ξεχνάς πως, ακούγοντας ύμνους σαν το εκπληκτικό “Crowned in flame” ή το μεγαλεπήβολο “The last voyage”, καταλαβαίνεις πόσο ευρύς είναι πια αυτός ο όρος που ονομάζεται “epic metal” και ποιοι μπορούν να παίξουν έτσι.
Και φτάνουμε στο σήμερα, όπου οι DUSKMOURN μας διηγούνται ιστορίες για «εκπεσόντες βασιλείς και σκουριασμένα στέμματα», κάνοντας έναν ακόμη «ελιγμό», πάντα εντός του δικού τους μουσικού πλαισίου. Το νέο τους άλμπουμ τους βρίσκει να ισορροπούν μεταξύ της έντονης folk διάθεσης του ντεμπούτου τους και της death/black ταυτότητας του “Of shadow and flame”, εμπλουτίζοντας όμως αυτό το ηχητικό κράμα από τη μια με πιο κλασσικά heavy metal στοιχεία, όπως το κάνουν οι AMON AMARTH και WOLFHEART, από την άλλη με το επικό metal συγκροτημάτων όπως οι PRIMORDIAL ή οι BE’LAKOR (τί εννοείς δεν είναι επικότατοι οι Αυστραλοί;). Υπέροχες, εμπνευσμένες κιθάρες, «σέρνουν τον χορό» σε τραγούδια ισάξια, που σε αποτρέπουν από το να μπεις στη διαδικασία να τα αξιολογήσεις ιεραρχικά. Σε σύγκριση με το “Legends”, το “Fallen kings and rusted crowns” με τραγούδια όπως το ομώνυμο, τα PRIMORDIAL-likes “Among the ruins” και “The sleeping tide” (ΕΠΟΣ) και το “In the chamber of incantation” που πολύ θα ζήλευαν οι AMON AMARTH, είναι στα ίδια επίπεδα. Υστερεί ίσως σε σχέση με το καταπληκτικό “Of shadow and flame”, αλλά και πάλι, μιλάμε για έναν πάρα πολύ καλό δίσκο. Σταθερά ποιοτικοί και σε στιχουργικό επίπεδο, με έντονη λογοτεχνική και ποιητική διάθεση, αποφεύγουν τις όποιες γραφικότητες. Θαρρώ πως όλοι οι φίλοι του επικού και φολκλορικού ήχου, μαζί εννοείται με τους οπαδούς του μελωδικού death και black, θα πρέπει να στρέψουν τη προσοχή τους κατά δω. Οι DUSKMOURN είναι παρόντες, δυνατοί και ο καινούργιος τους δίσκος θα τους καθιερώσει για τα καλά στην elite μιας ολόκληρης σκηνής. Θεωρώ δεδομένο, σχεδόν, πως θα πρέπει να πασχίσουν πολύ ώστε να ΜΗΝ κυκλοφορήσουν καλές δουλειές στο μέλλον. Γιατί ΕΙΝΑΙ κομμάτι του, “by the earthen sword they march” και στο διάβα τους αφήνουν πίσω τους “shields splintered and broken, swords shattered and scorned”!
Bandcamp
Facebook
Official Site
Spotify
YouTube
