Ημερολόγιο καταστρώματος, ημέρα 68η: Στο σημερινό Underground Scans θα έχουμε την αρωγή της δικής μας ALONE RECORDS, η οποία και μας έστειλε ένα πολύ δυνατό «πακέτο» κυκλοφοριών. Από τη μια έχουμε δίσκους οι οποίοι κυκλοφόρησαν πριν λίγο καιρό, και από την άλλη κάποια albums του 2020, που φέτος κυκλοφορούν και σε CD ή/και βινύλιο μέσω της Alone. Ξεκινάμε λοιπόν, όπως πάντα αλφαβητικά, με τους…
… LUCIFER’S CHILDREN. Δεν ξέρω πόσοι άκουσαν το “Devil worship” πέρυσι σε κασσέτα και ΜΟΝΟ. Όλους εσάς, σας παραδέχομαι να ξέρετε. Για σένα λοιπόν που διαβάζεις και δεν έχεις ιδέα, αλλά και για μένα που γνώριζα τον δίσκο αλλά δεν τον είχα ως τώρα αποκτήσει, έφτασε η ώρα να προμηθευτούμε σε βινύλιο ή CD, ανάλογα τα γούστα του καθενός, τούτο το εξαιρετικό δείγμα BLACK SABBATH γνησιότητας και μυσταγωγικής ατμόσφαιρας. Μέχρι στιγμής ξέραμε την Παραγουάη για το ποδόσφαιρό της. Ας τη μάθουμε λοιπόν και για το metal της. Οι LUCIFER’S CHILDREN είναι η Lidi Ramirez στα φωνητικά, ο κιθαρίστας και μπασίστας R.Doom (αγνώστων λοιπών στοιχείων) και ο drummer Eduardo Centurión. Από το γεγονός και μόνο πως έχουν γυναίκα στα φωνητικά και βλέποντας τις promo φωτογραφίες, σιγουρεύεσαι πως το occult rock είναι ο τομέας στον οποίο ειδικεύονται. Sabbath-ικός ήχος ως βάση, με γενικότερες proto-doom ή doom rock προεκτάσεις (από BLUE CHEER μέχρι PAGAN ALTAR και WITCHFINDER GENERAL), κάποια τελετουργικά/εκκλησιαστικά πλήκτρα, αργοί ως επί το πλείστον ρυθμοί, φωνητικά μινιμαλιστικά μα εθιστικά και απολύτως ταιριαστά… πράγματα που έχουμε ακούσει αρκετά από την στιγμή που ξέσπασε όλη αυτή η retro-λαγνεία, αλλά πάντα θα θέλουμε να ακούμε εις το διηνεκές, εφόσον η ποιότητα είναι παρούσα. Όπως καλή ώρα, σε τούτο το album. Άσε που το “Black entity” είναι ένα μικρό, κατάμαυρο, «διαβολικό» έπος… άκουσέ το, μαζί με το υπόλοιπο άλμπουμ, μέσω του συνδέσμου που ακολουθεί, για να πειστείς περί των ισχυρισμών μου.
Συνεχίζουμε με τους μέχρι τώρα άγνωστους σε μένα, Αμερικανούς JULY REIGN. Ή ακόμη πιο ολοκληρωμένα, τους Sheldon Scrivner’s JULY REIGN. O Sheldon Scrivner είναι, όπως πολύ σωστά υποθέτεις, ο άνθρωπος πίσω από αυτήν τη μάζωξη μουσικών. Σε σταθερή βάση βαστά κιθάρα, μπάσο, παίζει πλήκτρα και κάνει δεύτερα φωνητικά. Για τις υπόλοιπες δουλειές, έχει μαζί του τον Καναδό PJ Molla στα φωνητικά και τον drummer Mark Duran, ενώ τον πλαισιώνει στο “Waves of Destiny” μια ομάδα από ικανότατους καλεσμένους. Δίνει τη φωνή του σε κάποια κομμάτια ο Carsten Schulz των EVIDENCE ONE (πού χάθηκε αυτή η μπάντα;), χαρίζουν χαμηλές συχνότητες ο Adam Armstrong των OAK, ASH AND THORN και ο πολύς Dennis Ward… Διεθνές θα το έλεγες λοιπόν το project, παρά αμερικανικό, αλλά μικρή σημασία έχουν τα εθνολογικά χαρακτηριστικά. Σημασία έχει η μουσική. Και εδώ, το “Waves of Destiny” τα πάει περίφημα! Δεν θα κρυφτώ. Πλέον όταν διαβάζω ονόματα συγκροτημάτων που ξεκινούν με αναφορά σε ένα μέλος (συνήθως κιθαρίστα), όπως ας πούμε Yngwie Malmsteen’s RISING FORCE, κρατώ πολύ μικρό καλάθι. Το φοβάμαι το ψώνιο ρε παιδί μου, δεν το θέλω. Και δεν το θέλω, γιατί συνήθως το έχουν μεγαλύτερο (το ψώνιο) κάποιες μετριότητες που νομίζουν πως είναι διασταύρωση Blackmore και Uli Jon Roth. Ευτυχώς, ο Sheldon Scrivner δεν είναι τέτοιος. Με χαμηλό προφίλ, συνετός και αποδεδειγμένα, μετά από τις ακροάσεις που έδωσα στον δίσκο, ικανότατος, δημιουργεί ένα πολύ καλό τεχνικό power metal δίσκο, που λοξοκοιτά στο progressive και συνδυάζει hard rock στοιχεία. Ωραίες ερμηνείες από τους τραγουδιστές, παίξιμο βιρτουόζικο αλλά όχι προκλητικό από τους υπόλοιπους, πεντακάθαρη παραγωγή, ποικιλία στους ρυθμούς… εδώ θα βρεις όλα όσα θα έπρεπε να είναι βασικά ζητούμενα σε κάθε δισκογραφική δουλειά. Νομίζω πως όσοι αρέσκονται σε συγκροτήματα όπως οι MASTERPLAN, THUNDERSTONE, PINK CREAM 69, BRAINSTORM και μπορούν να φανταστούν μια μίξη αυτών σε ένα καλούπι, πρέπει να το ακούσουν οπωσδήποτε. Ιδού ένα ενδεικτικό, δυνατό δείγμα:
Καινούργιοι και οι Καναδοί, από το τιμημένο Ontario, LYCANTHRO. Και ξεκινάμε από την καταγωγή τους, γιατί ως γνωστόν Καναδάς σημαίνει «ποιότητα». Πόσα συγκροτήματα από τη χώρα του πλατανόφυλλου ξέρεις να είναι παραπάνω από απλά αξιόλογα; Ξεκίνα να μετράς και κάποια στιγμή θα σταματήσεις. Πόσα ξέρεις που δεν είναι καλά; Απλά δεν θα ξεκινήσεις ποτέ το μέτρημα. Το “Mark of the wolf” είναι το ντεμπούτο τούτης της τετράδας, στην οποία βλέπουμε και ελληνικό «χρώμα», λόγω της συμμετοχής του drummer Πάνου Ανδρικόπουλου. Οι υπόλοιποι είναι ο κιθαρίστας και τραγουδιστής James Delbridge, ο κιθαρίστας Forest Dussault και ο μπασίστας Stew Everitt. Παραδοσιακό heavy metal με γερές δόσεις αμερικάνικου power και κάποια thrash στοιχεία, είναι αυτό που ακούγεται στο “Mark of the wolf”, με τους JUDAS PRIEST ως βάση. O ήχος είναι «κρύσταλλο» και αβαντάρει τις συνθέσεις, οι δύο κιθάρες συνεργάζονται πολύ καλά μεταξύ τους, η ρυθμική βάση από πίσω κάνει σωστά τη δουλειά της (μου άρεσε που τα τύμπανα δεν έχουν αυτή την εκνευριστική, προερχόμενη από την «κοπτοραπτική» στο studio, «τελειότητα»), αλλά έχω μια μικρή ένσταση ως προς τα φωνητικά: χαμηλά και ψηλά, στις σπανίως χρησιμοποιούμενες τσιρίδες, είναι αξιολογότατα. Όταν όμως θέλουν να κυμανθούν σε μεσαίες οκτάβες και να στοχεύσουν στη μελωδία, δεν «πατούν» τόσο «σταθερά». Δεν είναι σοβαρό μειονέκτημα αυτό, μια παρατήρηση ενός λεπτολόγου είναι. Εξάλλου, είναι όλοι τους μικροί σε ηλικία, οπότε και ο πιτσιρικάς τραγουδιστής τους έχει όλον τον χρόνο να δουλέψει σωστά πάνω στη φωνή του και να βελτιωθεί ακόμη και σε βαθμό εντυπωσιακό. Η μαγιά, υπάρχει. Γενικό συμπέρασμα, πρόκειται για ένα καλό συγκρότημα, που μας έδωσε ένα σωστό και δυνατό ντεμπούτο και έχει όλα τα φόντα να καταφέρει ωραία πράγματα στο μέλλον!
Κλείνουμε την τετράδα αυτή, με κάτι διαφορετικό. Από την Σκωτία και συγκεκριμένα τη Γλασκώβη (έχω δει να γράφεται πια με όμικρον, αλλά όχι, δεν θα ξεχάσουμε όσα μάθαμε επειδή πρέπει ντε και καλά να τα απλοποιήσουμε όλα), έρχονται οι NIGHT FIGHTER. Σωστότερα, ο κιθαρίστας – μπασίστας – τραγουδιστής – όλα σε ένα, Graeme McKinnon. “Unholy Sepulchre” ονομάζεται η πρώτη του ολοκληρωμένη προσπάθεια. Λογότυπο μπάντας με ιστούς αράχνης και ανάποδο σταυρό, εξώφυλλο…αυτό που βλέπεις, δεν θέλει και ιδιαίτερη ικανότητα να μαντέψεις τι σόι μουσική θα ξεπηδήσει από τούτο το άλμπουμ. Υπερηχητικό, βάρβαρο, ατίθασο, βλάσφημο, επιθετικό SPEED F@CKIN’ METAL. Με «δολοφονικές» κιθάρες, φωνητικά τραμπούκου που θέλει να πλακωθεί μέσα σε εκκλησία, τσιρίδες, συνεχές και ανελέητο «κοπάνι», όλα αυτά υπό ένα ηχητικό κάλυμμα που έχει φτιαχτεί από τους RAZOR, το πολύ πρώιμο US thrash (οι METALLICA, WHIPLASH, TESTAMENT και EXODUS αν το ακούσουν θα συγκινηθούν) και τους MOTORHEAD. Αγαπητέ Graeme, βρες συνεργάτες, πείσε και τον έτερο συμπατριώτη σου James McBain (HELLRIPPER) να κάνει το ίδιο, ενώστε δυνάμεις με τους MIDNIGHT και κάψτε τα όλα. Ήδη σας φαντάζομαι, όταν επανέλθουμε στην πρότερη συναυλιακή πραγματικότητα, να εμφανίζεστε ενώπιον ενός αφηνιασμένου κοινού, σε κάποιο μικρό, underground club και να έρχονται όλα…τούμπα! Επισημαίνω πως τόσο το CD όσο και το βινύλιο περιέχουν το ΕΡ “High Speed Hell”, το οποίο δεν κυκλοφόρησε ποτέ σε φυσική μορφή, παρά μόνον ψηφιακά, γεγονός που κάνει την έκδοση αυτή ιδιαιτέρως θελκτική.
Αναζήτησε τους παραπάνω δίσκους όπως και οτιδήποτε άλλο από τον κατάλογο της ALONE RECORDS, μέσω των παρακάτω συνδέσμων:
Δημήτρης Τσέλλος
