Ημερολόγιο καταστρώματος, ημέρα 69η: Ήρθε η ώρα να σκάψουμε πραγματικά βαθιά μέσα στο underground. Ήρθε η ώρα να πάμε κάτι παραπάνω από 25 χρόνια πίσω στον χρόνο και να γνωρίσουμε ένα από τα καλύτερα κρυμμένα μυστικά του αμερικανικού «ατσαλιού». Τους CAULDRON BORN. Ένα συγκρότημα που πορευόταν και πορεύεται πάντα με λάβαρο το προσωπικό όραμα του αρχηγού του, Howie Bentley (δες επίσης τους BRITON RITES), μακριά από τις επιταγές της μουσικής βιομηχανίας, μακριά από μόδες και κλείνοντας τα αυτιά στα εκάστοτε «χειριστικά» αφεντικά της. Και επειδή η πένα ενός συντάκτη δεν είναι αρκετή, στο τέλος του κειμένου θα δώσουμε την σκυτάλη στον ίδιο τον Howie, για να διαλέξει τα δέκα (10) αγαπημένα του CAULDRON BORN κομμάτια, μιλώντας για αυτά. «Βουτιά» λοιπόν στο παρελθόν, «ταξίδι» στο 1994 όπου θα ανταμώσουμε, εκτός του Bentley, τους Christian Schulze (φωνή), Howie Bentley, Shawn Kascak (μπάσο), Bill Parsons (τύμπανα) και το πρώτο τους demo…
…“Swords, sorcery and science”. Ένα demo ενδεικτικό, ώστε να φανεί του τί είδους μπάντα έκανε την εμφάνισή της στο μεταλλικό στερέωμα. “Calling from the Crystal Tower”, “In fate’s eye a king”, “Crusader” και “The final incantation/In the Dreaming City” ονομάζονταν τα τέσσερα πρώτα δείγματα της CAULDRON BORN εποποιΐας. Power metal για το συγκρότημα από την Atlanta. Power metal όμως σκοτεινό, τεχνικό, βουτηγμένο στο καζάνι (“Cauldron”) της “sword & sorcery” θεματολογίας και πολύ διαφορετικό από το europower που κυριαρχούσε σε όλα τα επίπεδα την εποχή εκείνη. Μια εποχή δύσκολη, αφού η δεκαετία του ’90 δεν ήταν ιδιαίτερα «φιλόξενη» για τέτοιου είδους μουσική. Από τη μια το προαναφερθέν europower, από την άλλη το progressive και ο ατμοσφαιρικός ήχος, κάπου ενδιάμεσα το black metal, είχαν πια περιορίσει το βαρύ και επικό heavy/power metal σε αυστηρά underground επίπεδα. Αλλά ο Bentley είχε άλλη άποψη. Δεν τον ενδιάφερε να εναρμονιστεί με το ρεύμα εκείνων των καιρών. Με τους συνεργάτες του στο πλευρό του και με νέο τραγουδιστή τον Danny White, όταν το ημερολόγιο έδειχνε πια 1997, τοποθέτησε τον δικό του μεγάλιθο στην power metal σκηνή των Η.Π.Α, με την κυκλοφορία ενός αριστουργηματικού δίσκου.
“Born of the cauldron” το όνομα αυτού. Κοιτάζοντας το εξώφυλλο του Ricky Andreoni, διαβάζοντας το όνομα του group και τον τίτλο του album, αν είσαι ταυτόχρονα οπαδός του επικού metal και λάτρης της ηρωικής λογοτεχνίας, δεν γίνεται να μην σου δημιουργηθούν μεγάλες προσδοκίες. Τουλάχιστον ο γράφων, παιδί ακόμη, ήταν από αυτούς που έβλεπαν το εξώφυλλο σαν ταινία, να κινείται, να μιλάει και άκουγαν ήδη την μουσική του, χωρίς να έχουν ακούσει ούτε νότα. Έτσι γινόταν κάποτε… αγοράζαμε από το εξώφυλλο, ακούγαμε από το όνομα. Εποχές αγνές, που έπαιζες κορώνα/γράμματα τον πολύτιμο οβολό σου, με το ρίσκο κάποιες φορές να κατατεθεί για την αγορά δίσκων που το εξώφυλλο ήταν απείρως καλύτερο του περιεχομένου. Στην περίπτωση του “Born of the cauldron”, ευτυχώς, δεν ίσχυσε αυτό. Η μουσική του αξία είναι τεράστια. Αν και πολύ δύσκολος, σχεδόν «δύσπεπτος» δίσκος, περίπλοκος ως και δαιδαλώδης όσο λίγοι της κατηγορίας του, από την πρώτη ακρόαση σου φανερώνει όλες του τις αρετές. Το μουσικό του στίγμα έχει βαθιές και γερές ρίζες στους HELSTAR (φαντάσου κάτι πολύ κοντά στο “Nosferatu” με επικό χαρακτήρα), στους πρώιμους FATES WARNING του “The spectre within” και “Awaken the Guardian” και απλώνεται στους PSYCHOTIC WALTZ (ή μήπως σωστότερα στους ASLAN;), τους MYSTIC FORCE και φτάνει μέχρι τους MERCYFUL FATE και το τεχνικό thrash συγκροτημάτων όπως οι CORONER. Χωρίς να θέλω να υποβαθμίσω την συνεισφορά των White/Parsons, οι Bentley και Kascak είναι αυτοί που κλέβουν την παράσταση. Ο πρώτος δημιουργεί θεσπέσια νεοκλασσικά θέματα και κάτι παραπάνω από απλώς ευφάνταστα leads, ενώ ο δεύτερος «γεμίζει» τον ήχο τους group πότε κάνοντας «πλάτες» στον Bentley, πότε συμπεριφερόμενος ως ένας άτυπος, δεύτερος κιθαρίστας. Με πάσα ειλικρίνεια, από τα πιο εντυπωσιακά δίδυμα που έχω ανταμώσει όλα αυτά τα χρόνια.
Η “sword and sorcery” θεματολογία, που φορά το σοβαρό της προσωπείο μακριά από «παιδικές ασθένειες», είναι ένα ακόμη σημαντικό ατού του “Born of the cauldron”. O Bentley είναι ικανότατος στο να «πλάθει» ιστορίες και να «δημιουργεί τοπία» και «σκηνικά», κάτι που μοιραία τον οδήγησε λίγο αργότερα και στην ενασχόλησή του με την λογοτεχνία. Η ηρωική πένα των Howard και Richard L. Tierney, o σουρεαλισμός του Clark Ashton Smith, «ζωντανεύουν» από την πένα του Howie και ο κερασφόρος Thorn, η mascot της μπάντας (τον οποίο βλέπεις να κρατά το σπαθί στο εξώφυλλο), προστίθεται στην στρατιά των “sword and sorcery” ηρώων. Το 1998, βγήκε στην αγορά η συλλογή “God of metal”. Περιείχε το “Swords, sorcery and science”, συνοδευόμενο από το “Beyond the shade gates” solo demo. Στο “Beyond…” ο Bentley συνεργάζεται με τον drummer Kevin Harp και την τραγουδίστρια Cat Denton και παρουσιάζει μια ακόμη πιο τεχνοκρατική και προοδευτική εκδοχή της μουσικής του. Θα μπορούσαν τα τραγούδια αυτά να κυκλοφορήσουν κάτω από την ταμπέλα των CAULDRON BORN; Αδιαμφισβήτητα ναι, με συνέπεια τo “God of metal” να είναι κάτι περισσότερο από μια απλή συλλογή. Είχαμε όμως ήδη φτάσει στο 2002. Το να διαδεχθείς ένα αριστούργημα σαν το “Born of the cauldron”, ήταν κάτι παραπάνω από δύσκολη υπόθεση. Πόσο καλός θα ήταν λοιπόν ο διάδοχός του; Και πως θα ακουγόταν; Θα συνέχιζε η μπάντα σε αυτό το στυλ, ή θα έκανε τον ήχο και την μουσική της πιο βατά για τα αυτιά του μέσου metalhead;
Οι απαντήσεις δόθηκαν με το επίσης καταπληκτικό “…and Rome shall fall”, όπου όλες οι συνθέσεις ήταν καινούργιες, εκτός από το “People of the dark circle” που γράφτηκε το 1994. Το θεϊκό power metal του group συνεχίστηκε ακριβώς από το σημείο που το άφησε η μπάντα στις τελευταίες νότες του ντεμπούτου της. Έγινε όμως λίγο πιο άμεσο, με όχι τόσες πολλές εναλλαγές και έχω την εντύπωση ότι βρίσκουμε και κάποιες επιρροές από μπάντες σαν τους DOMINE και SEVEN WITCHES να ενώνονται με το εδραιωμένο στυλ του group. Ο επικός χαρακτήρας από την άλλη, παρέμεινε αναλλοίωτος. Δεν περιορίζεται σε ένα – δύο σχεδόν πανομοιότυπα και τυπικά riffs, αλλά μοιάζει να βγαίνει, ως πηγαίος και αυθεντικός, από το ίδιο το DNA του group. Για να σου συνεχίσω την κουβέντα από εκεί που την αφήσαμε, κάποτε «ρουφούσαμε» τα special thanks, για να μάθουμε τους καλλιτέχνες που επηρέασαν τους δημιουργούς του δίσκου που κρατούσαμε στα χέρια μας αλλά και να βγάλουμε κάποια χρήσιμα συμπεράσματα ως προς το ποιοι και τί είναι. Στα special thanks του “…and Rome shall fall” διαβάζουμε ονόματα που ενδεικτικά ξεκινούν από τον Howard, τον Lovecraft και τον Karl Edward Wagner, περνούν στους Frazetta και Kelly και καταλήγουν στους Carpenter και Argento. Και είναι λες και όλοι αυτοί, συνεργάστηκαν για να εμπνεύσουν την πένα του Bentley, ώστε αυτή να γράψει ένα παγανιστικό, φολκλορικό magnum opus βαρβαρικού ηρωισμού. Ο νέος τραγουδιστής David Louden συνεχίζει στο ίδιο ερμηνευτικό στυλ με τον προκάτοχό του, ανεβαίνοντας παράλληλα ψηλότερα η μπάντα «θερίζει» και ένα ακόμη διαμάντι έρχεται να προστεθεί στο υπέρλαμπρο στέμμα του US metal.
Ακολουθεί μια μακρά σιγή, χωρίς κανένα νέο από το στρατόπεδο του group. Πολλοί πιστεύουν πως δεν υπάρχει καν. Μπορεί και να μην υπήρξε, στην ουσία. Κι όμως, το 2014, το “Sword and sorcery heavy metal” (τί τίτλος!) δείχνει πως οι CAULDRON BORN υπάρχουν ακόμη. Το αποτελούσαν δύο ολοκαίνουργια τραγούδια (“Crom count the dead” και “The temple of abomination”), μια πολύ καλή διασκευή στο “Singing swords” των HEAVY LOAD και η δεύτερη remastered επανακυκλοφορία του πρώτου demo. Συμμετέχουν ο Jim Mullis των ΤEMPLE OF BLOOD (μπάντα του Andre Corbin των HELSTAR) στα φωνητικά, ο μπασίστας και μαθητής του Bentley, John Leeson (μετέπειτα στους BRITON RITES), ο κιθαρίστας Alex Parra και ο πρώην drummer των θεών THE LORD WEIRD SLOUGH FEG και ISEN TORR, Greg Haa. Στα δύο νέα κομμάτια, η μπάντα δείχνει έναν πιο «ωμό» και «ακατέργαστο» χαρακτήρα, δίνοντας θετικά μηνύματα σε όποιον περίμενε την επαναδραστηριοποίησή της, όλον αυτόν τον καιρό. Και πάλι όμως οι «μηχανές σβήνουν», για επτά ακόμη χρόνια, έως ότου φτάσουμε στο σήμερα και το “Legacy of Atlantean kings”. Επανηχογράφηση (και όχι επανέκδοση) του “…and Rome shall fall”, με τον Alex Parra να μονιμοποιείται στην δεύτερη κιθάρα και τον Matthew Knight των ETERNAL WINTER να αναλαμβάνει τα φωνητικά. Διαφορετική η σειρά των τραγουδιών, επιπλέον όγκος στην μουσική (η δεύτερη κιθάρα που λέγαμε), πολύ καλύτερη παραγωγή (ειδικά στα τύμπανα), κάποιες αλλαγές κυρίως στα lead μέρη, επιβλητικές ερμηνείες από τον Knight που δεν κοπιάρει τον DeFeis των VIRGIN STEELE αλλά τραγουδά με την δική του φωνή… όλα είναι όπως πρέπει. Μπορεί να υπάρχει η άποψη πως όταν κάτι ηχογραφείται πρέπει να μένει ανέπαφο στην πάροδο των ετών, αλλά τέτοιες δουλειές, σαν το “Legacy of Atlantean kings”, αποτελούν μέγα επιχείρημα στα χέρια όλων όσων θεωρούμε πως αν κάτι μπορεί να βελτιωθεί επιπλέον, γιατί αυτό να μην γίνει πράξη. Άσε που είναι πραγματική ηδονή για τα αυτιά, όταν ακούς με αυτόν τον καινούργιο ήχο, έπη όπως “By this axe I rule” (αρκετά με τον «σάπιο πολιτισμό», έτσι δεν είναι μεγάλε Howard;), “Bloodbath in the arena” (φόρος τιμής στο “To tame a land”), “Storming the castle” (φόρος τιμής στον Malmsteen, που μακάρι να έπαιζε έτσι στις μέρες μας) και “Finder of the Black Stone” (πόσο μεγάλη μπάντα είναι αυτοί οι HELSTAR;!;). Μιλώντας δε για εξώφυλλα, να ξέρεις πως αυτό που βλέπεις στο “Legacy of Atlantean kings”, είναι επίσης ανάλογο και αντίστοιχο της μουσικής του. Οι παλαιοί οπαδοί να τσεκάρουν οπωσδήποτε, όσοι δεν μπορούν να βρουν πια το “…and Rome shall fall” τώρα έχουν την ευκαιρία να το αποκτήσουν σε νέα, βελτιωμένη και ενισχυμένη έκδοση. Το 10/10 σαν βαθμός, είναι μικρός. Ο Kull ο Κατακτητής και ο Πίκτης βασιλεύς Bran Mak Morn, θα ήταν υπερήφανοι. Άκουσε εδώ, με ένα «κλικ»
“The chosen ten” by Howie Bentley
- The final incantation/In the Dreaming City (“Born of the cauldron”)
«Αυτό είναι πιθανότατα το αγαπημένο μου CB τραγούδι όλων των εποχών. Έγραψα το κύριο riff στο μπάσο και ολοκλήρωσα το μεγαλύτερο μέρος του τραγουδιού στην κιθάρα σε μια μέρα, ένα μουντό απόγευμα Δεκεμβρίου. Νωρίτερα εκείνη την ημέρα, είχα διαβάσει την ανθολογία του Andrew J. Offutt με τίτλο “Swords against Darkness” και ένιωσα έμπνευση. Αυτή η ανθολογία περιλάμβανε ιστορίες των Poul Anderson, Richard L. Tierney, καθώς και μια ιστορία που ξεκίνησε από τον Robert E. Howard και ολοκληρώθηκε από τον Offutt. Χαρακτηριστικά δείγματα της “sword and sorcery” λογοτεχνίας, όλα τους. Λατρεύω τα πάντα σ’αυτό το τραγούδι, από τις εναλλαγές του (7/8, 4/4, 4/4, 6/4), έως τον τρόπο με τον οποίο ενώνονται δύο διαφορετικά refrains πάνω στο ίδιο μοτίβο παιξίματος. Το μπάσο που παίζει ο Shawn Kascak είναι το κερασάκι στην τούρτα. Το κατατάσσω στην ίδια κατηγορία με τις καλύτερες στιγμές των αγαπημένων μου Steve Harris, Geezer Butler και Timi Hansen. Νομίζω ακόμη πως στην εκτέλεση του “Born of the cauldron”, σε σύγκριση με αυτή του demo “Swords, sorcery and science”, το solo μου είναι καλύτερο»
- 2. By this axe, I rule (“…and Rome shall fall”)
«Και αυτό γράφτηκε πολύ γρήγορα, αφού διάβασα μερικές ιστορίες του Robert E. Howard, του οποίου η μυθοπλασία με επηρέασε πάρα πολύ. Μπορώ να διαβάσω τον Howard και να αρχίζω να συνθέτω αυτόματα μουσική στο μυαλό μου! Φυσικά, οι στίχοι και ο τίτλος του τραγουδιού προέκυψαν αργότερα.»
- In Fate’s eye a king (“Born of the cauldron”)
«Πάντα ήθελα να γράψω ένα τραγούδι για τον Conan! Μπορεί το κομμάτι να γράφτηκε ολοκληρωμένα το 1992-1993, ωστόσο, τα περισσότερα riffs έρχονταν από τη δεκαετία του ’80. Γενικά, πολλά από τα riffs που χρησιμοποιώ είναι από τότε, απ’όταν ήμουν έφηβος. Ήταν ο καιρός που μπάντες όπως οι OMEN και οι MANILLA ROAD έγραφαν το καλύτερό τους υλικό και όλοι μας είχαμε επηρεαστεί τόσο από αυτούς, όσο και από τους JUDAS PRIEST, IRON MAIDEN, BLACK SABBATH, καθώς και την «νέα», τότε, σκηνή του thrash. Θυμάμαι έγραφα υλικό συνέχεια, απλά δεν είχα τρόπο να σχηματίσω ένα metal συγκρότημα, μέχρι που μετακόμισα στην Atlanta, το 1988. Τους στίχους τους έγραψα πριν γίνω ο ‘R. E. Howard πιουρίστας’ (σ.σ: “purist” όπως είπε χαρακτηριστικά) που είμαι σήμερα. Αργότερα θα προσπαθούσα να το «διορθώσω» αυτό με το τραγούδι μου “Crom, count the dead”, στο EP “Sword and sorcery heavy metal”».
- …and Rome shall fall (“…and Rome shall fall”)
«Είμαι οπαδός των 12/8. Λατρεύω τους τριπλούς ρυθμούς και αυτό είναι ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια. Σαν το ακούω, μου δίνει την εντύπωση ενός στρατού Πικτών, που πέφτουν επάνω σου με τα άρματά τους και σε συνθλίβουν. Οι ιστορίες του Howard για τον Πίκτη βασιλιά Bran Mak Morn, είναι μερικές από τις αγαπημένες μου του συγγραφέα και με επηρέασαν ώστε να γράψω αυτό και το “Finder of the Black Stone”. Στην επανεκτέλεση του “Legacy of Atlantean kings”, o Alex Parra έχει παίξει ένα καταπληκτικό solo!»
- Born of the cauldron (“Born of the cauldron”)
«Μου αρέσουν τα τραγούδια που είναι μουσικά… περιπετειώδη, και αυτό είναι ένα τέτοιο, σίγουρα. Η εισαγωγή του, το riff του όπως αναπτύσσεται κάτω από τους στίχους… this is a hard one to beat (σ.σ: αμετάφραστο)! Χρησιμοποίησα δύο κλίμακες για να συνθέσω τη μελωδία της εισαγωγής, με αποτέλεσμα να ακούς κάτι σαν ατονικότητα. Λατρεύω επίσης την lead κιθάρα στο κομμάτι αυτό και κάτω από το solo οι συγχορδίες των ρυθμικών μερών άλλαζαν «θέσεις» σε κάθε μέτρο (σ.σ: πληροφορίες για τους κιθαρίστες). Ακόμη μια λεπτομέρεια που ωραίο είναι να προσέξεις, είναι πως στο refrain αλλάζω τονικότητα σε κάθε επανάληψή του. Αυτό το τραγούδι έχει τόση πολλή λεπτομέρεια που θα μπορούσα να μιλώ γι’αυτό όλη μέρα. Κάνω επίσης μια αναφορά/παραπομπή στο “The death of Malygris”, του Clark Ashton Smith,. Ο Smith είναι μια από τις κορυφαίες επιρροές μου όσον αφορά τους “sword and sorcery” συγγραφείς»
- Calling from the Crystal Tower (“Swords, sorcery and science”)
«Μιλούσαμε για περιπετειώδη μουσική… έτσι; Να ένα ακόμη δείγμα! Λοιπόν, αυτό είναι ένα από τα πρώτα τραγούδια που έγραψα ποτέ. Ήταν στο promo του “Swords, sorcery and science”, αρχικά, αλλά δεν μπήκε ποτέ σε άλμπουμ. Έτσι όπως το βλέπω τώρα, θα ταίριαζε πολύ καλά στο “Born of the cauldron”. Το τραγούδι ξεκινάει με ένα εφέ, σαν ξεκούρδιστο τρέμολο. Ένας οπαδός μας πίστευε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με το κασετόφωνο του όταν άκουσε για πρώτη φορά το τραγούδι! Στο solo ακούς και μερικά υπέροχα licks.»
- Bloodbath in the arena (“…and Rome shall fall”)
«Αυτό είναι ένα κλασσικό USPM κομμάτι, που φαντάζει σαν γροθιά στο πρόσωπο του ακροατή! Στην εισαγωγή παίζω ένα από τα πλέον αγαπημένα μου riffs. Αυτό είναι το πρώτο τραγούδι με στίχους που μιλούν για τη μασκότ της μπάντας, τον Thorn. Στην ουσία πήρα την ιστορία “The sword of Spartacus” (από το “Simon of Gitta” του Richard L. Tierney) και την προσάρμοσα στον Thorn, το ομολογώ. Αργότερα βέβαια, έγραψα και τις δικές μου ιστορίες.»
- Clontarf (“…and Rome shall fall”)
«Αυτό το τραγούδι αναφέρεται στη μάχη του Clontarf, το 1014. Πρόκειται για μια διάσημη, αιματηρή μάχη, όπου οι Ιρλανδοί, με επικεφαλής τον αρχηγό τους, Brian Boru, σφαγιάζουν τους Βίκινγκς και τους αναγκάζουν σε φυγή από το Σμαραγδένιο Νησί. Το τραγούδι αυτό έχει ένα από τα αγαπημένα μου refrain… Το σόλο της κιθάρας ξεκινάει από B flat minor και εν συνεχεία αλλάζει σε E flat minor και νομίζω είναι το μεγαλύτερο που έχω ηχογραφήσει ποτέ! It hauls ass all the way! (σ.σ: εννοείται αμετάφραστο!)».
- People of the Dark Circle (“…and Rome shall fall”)
«Ένα άλλο κομμάτι στα 12/8. Οι στίχοι αναφέρονται κυρίως στο “The Festival” του Lovecraft, αν και δανείστηκα τον τίτλο από τον Howard. Λατρεύω όλα τα φωνητικά μέρη και ιδιαίτερα το refrain. Το solo της κιθάρας προέκυψε από συνεχείς αυτοσχεδιασμούς.»
- Dragon Throne (“…and Rome shall fall”)
«Το “Legacy of Atlantean kings” είναι γεμάτο από σκοτεινά, δυναμικά power metal τραγούδια και αυτό είναι ένα από τα καλύτερά του. Η εισαγωγή ξεκινά και εξελίσσεται σε ρυθμό 5/4 και μετά αλλάζει σε 4/4, για να μείνει αυτό το tempo στο μεγαλύτερο μέρος του υπόλοιπου τραγουδιού. Οι στίχοι είναι εμπνευσμένοι από το μυθιστόρημα ‘Dragon Moon’ του Henry Kuttner και την ιστορία του Ατλάντιου Elak. Ο Kuttner ξεκίνησε να παρουσιάζεται στο περιοδικό Weird Tales σε μια προσπάθεια να «γεμίσει» το κενό που άφησε η αυτοκτονία του Robert E. Howard, το 1936. Να αναφέρω εδώ πως η νουβέλα μου “Under a dim blue sun” δημοσιεύθηκε σε «σκληρή», χαρτόδετη διπλή έκδοση από την DMR, μαζί με το “Lands of the Earthquake” του Kuttner πριν από λίγα χρόνια. Πίσω στο κομμάτι τώρα, όπου τόσο ο Alex Parra στο solo της κιθάρας όσο και ο Bill Parsons στα τύμπανα, έκαναν φανταστική δουλειά. Τούτων λεχθέντων, τα δέκα αγαπημένα μου τραγούδια τώρα που μιλάμε είναι αυτά και αν και τα περισσότερα μπορεί να αλλάξουν με το πέρασμα του χρόνου, το νούμερο ένα θα παραμένει πάντα σταθερό!»
Howie Bentley
Επίλογος: Δεν πιστεύω πως χρειάζονται περισσότερα λόγια για να καταλάβει κανείς την αξία τόσο του καλλιτέχνη Howie Bentley, όσο και των CAULDRON BORN. Θα κλείσω λοιπόν τούτο το μικρό φόρο τιμής, με μια δήλωση που μου είχε κάνει εντύπωση, κάποτε. Κάπου είχα διαβάσει πως οι CAULDRON BORN είναι το «καλύτερο αμερικάνικο epic power metal συγκρότημα που ποτέ δεν άκουσες». Συμφώνησα αμέσως, αλλά θεωρώ τη φράση ημιτελή. Ας μου επιτραπεί λοιπόν να την συμπληρώσω: Οι CAULDRON BORN είναι το καλύτερο αμερικάνικο epic power metal συγκρότημα που ποτέ δεν άκουσες και που καιρός είναι να το κάνεις.
Δημήτρης Τσέλλος
