Underground Scans Vol. 80: “Into the Wooden Realm of GREEN LUNG”

November 1, 2021

249

«Πόσα αντίτυπα έχει πουλήσει το συγκρότημα; Από ποια εταιρεία κυκλοφορεί το album; Παίζει μέσα κανένας γνωστός;». Ερωτήματα που τουλάχιστον εδώ, δεν υφίστανται. Και δεν υφίστανται, διότι πολύ απλά, δεν μας ενδιαφέρουν οι απαντήσεις τους. Η ποιότητα στη μουσική είναι αυτό που μας ενδιαφέρει. Το να ανακαλύπτει κανείς νέες αγαπημένες μπάντες εκεί που δεν το περιμένει, θα αποτελεί πάντα, εκτός από μεγάλη ικανοποίηση, την πλέον ευχάριστη πρόκληση, καθώς κι εμείς είμαστε πρωτίστως οπαδοί. Σε μια στήλη λοιπόν όπου τα «αδηφάγα» αυτιά των ολοένα και αυξανόμενων φίλων της δεν έχουν σύνορα, έτσι κι εμείς θα προσπαθούμε κάθε φορά να παρουσιάζουμε τη μεγαλύτερη δυνατή γκάμα ήχων και συγκροτημάτων. Άλλωστε, κανένα best seller δεν θα υπήρχε, αν δεν υπήρχε η σκηνή του UNDERGROUND.

Έχω αναρωτηθεί πολλές φορές, αν υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος λόγος, κάποια ιδιαίτερη σημασία να ακούγεσαι εν έτει 2021 σαν να βγήκες από studio ηχογραφήσεων το 1975. Οι κακεντρεχείς και πονηροί, θα μου απαντούσαν πως όλα είναι μόδα και γίνονται για τα λεφτά. Λίγοι είναι αυτοί που ξεχωρίζουν, και συνήθως είναι αυτοί που ξεκίνησαν την όλη «φάση». Οι πιο «αθώοι» και όσοι δεν βάζουν πάντα τον δόλο μπροστά, θα έλεγαν πως υπάρχουν ακόμη μουσικοί που λατρεύουν ακούσματα του παρελθόντος και θέλουν με τον τρόπο τους να τα τιμήσουν, ακόμη κι αν ακούγονται αναχρονιστικοί. Οι Άγγλοι GREEN LUNG , τιμώμενο group του 80ου Underground Scans, σίγουρα δεν είναι από αυτούς που ενδιαφέρονται να δώσουν απαντήσεις. Και για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, είτε ανήκουν στην πρώτη είτε στη δεύτερη κατηγορία, δεν με ενδιαφέρει, από την στιγμή που αυτό που κάνουν, το κάνουν ΤΟΣΟ ΚΑΛΑ. Άσε που αυτό από μόνο του θα μπορούσε να είναι η καλύτερη απάντηση. Όταν κάτι γίνεται χωρίς να καταθέτεις ψυχή και μεράκι, πάντα θα υπολείπεται, θα μειονεκτεί και θα φανερώνει τις όποιες «εκ του πονηρού» προθέσεις του δημιουργού του.

Η ακρόαση της μουσικής των GREEN LUNG είναι σαν να περιηγείται κανείς στην βρετανική επαρχία, κατά τον Αγγλικό Εμφύλιο, στα χρόνια του Matthew Hopkins, ζώντας από κοντά εκείνο το ανελέητο κυνήγι μαγισσών. Οι ίδιοι βέβαια, διάλεξαν από νωρίς ποια πλευρά θα υποστήριζαν. Στο παρθενικό τους ep, φώναζαν “Free the witch”! Γοητευμένοι τόσο από τους BLACK SABBATH όσο και από rock σχήματα σαν τους LED ZEPPELIN και JETHRO TULL, μας έδωσαν να καταλάβουμε πως έχουν σε βάθος μελετήσει τις διδαχές τους και εκτιμήσει την κληρονομιά τους. Όταν στην εισαγωγή του ντεμπούτου full length “Woodland rites”, μεταφερόμαστε στη βρετανική επαρχία του 17ου αιώνα όπου o δικαστής ρωτά τον γιατρό “Witchcraft is dead and discredited. Are you bent on reviving forgotten horrors?” (απόσπασμα από την cult ταινία “The blood on Satan’s claw” του 1971), ο τραγουδιστής Tom Templar δεν απαντά με ένα φοβισμένο “How do we know sir, that is dead?” αλλά με ένα ενθουσιώδες “Oh lord, yeah!”. Τι ντεμπούτο και εκείνο… Ο ενθουσιασμός της μπάντας συμβάδιζε με μια αξιοπρόσεκτη ωριμότητα, την οποία πολλοί πασχίζουν να αποκτήσουν χρόνια μετά τον πρώτο τους δίσκο, και πολλές φορές αποτυγχάνουν πλήρως. Hard rock φωνητικά, ογκώδεις κιθάρες με τη σφραγίδα του Tony Iommi, retro πλήκτρα και λιτό, απέριττο rhythm section, σε τραγούδια που αποτελούν ταιριαστό soundtrack του υπέροχου artwork που κοσμεί τον δίσκο, έργο του Richard Wells. Το σημάδι του Διαβόλου, μάγισσες, αρχαία δάση που κρύβουν σκοτεινά μυστικά, παγανισμός… Αυτή είναι η πεμπτουσία του occult vintage ήχου!

Μετά από έναν τέτοιο δίσκο, περιμέναμε όπως είναι λογικό με ανυπομονησία την συνέχεια. Θα μπορούσαν οι GREEN LUNG να επαναλάβουν ένα τέτοιο ποιοτικό αποτέλεσμα; Ή θα μιλούσαμε για ένα συγκρότημα του ενός album; Και να όχι απλά το 2/2, αλλά ένα μικρό θαύμα! Το φετινό, ολοκαίνουργιο “Black harvest”, δεν είναι ένα “Woodland rites” No.2. Είναι ακόμη πιο ενθουσιώδες, ακόμη πιο πλούσιο και ως εκ τούτου, ακόμη καλύτερο! Οι τύποι ξεπέρασαν τους εαυτούς τους, έθεσαν τον πήχη πολύ ψηλά και πλέον έχω αρχίσει να ανησυχώ για το πώς θα διατηρηθούν σε τέτοια επίπεδα! Οι BLACK SABBATH εξακολουθούν να αποτελούν τη βασική επιρροή, αλλά το group δεν σταματά εδώ. Δεν σταματά ούτε καν στις hard rock επιρροές του ντεμπούτου, τις οποίες επεκτείνει ακόμη περισσότερο. Το “Black harvest” είναι ό,τι πιο folk και bluesy έχουν συνθέσει, χωρίς να χάνει «γραμμάριο» από την «σκληρότητά» του και σε αυτό έχει μερίδιο ευθύνης και η παραγωγή των Wayne Adams και John Davis, που είναι άψογη. Δύο πράγματα μου έκαναν μεγαλύτερη εντύπωση: το πρώτο, είναι το αξιομνημόνευτο όσο και εμπνευσμένο riffing του Scott Black. Δεν χρειάζονται παρά 2-3 ακροάσεις, για να μπορείς να τραγουδάς από μνήμης τα riffs των τραγουδιών και να εντυπωσιαστείς από τις ιδέες που ο κιθαρίστας καταθέτει. Δεύτερον, ο Tom Templar, που εκτοξεύει στα ύψη το ήδη ποιοτικότατο αποτέλεσμα, με την εκφραστική, retro rock φωνή του. Δεν ξέρω πως το κάνει… πότε μου βγάζει κάτι από Robert Plant σε συνδυασμό με Ozzy και πότε, για να μιλήσω με πιο σύγχρονους όρους, κάτι από Magnus Ekwall (THE QUILL), αλλά στο πιο ένρινο. Εξαιρετικός!

Το “Black harvest” είναι ένα σπουδαίο επίτευγμα, που βρίσκει τους GREEN LUNG στην καλύτερή τους φάση. Μπορεί να γίνει ένα σύγχρονο, κλασσικό άλμπουμ; Θαρρώ πως ναι. Μέσα σε 43 λεπτά, χρόνος που είναι κάτι παραπάνω από αρκετός, η μπάντα παρουσιάζει δέκα συναρπαστικά τραγούδια σε ένα απόλυτα ισορροπημένο αποτέλεσμα. “Old gods”, “Leaders of the blind”, “Graveyard Sun”, “You bear the mark”, “Born to a dying world”, ειλικρινά, δεν υπάρχει κάποιο που να υπερτερεί, θα μπορούσαν όλα τους να είναι το πρώτο single! Ποιους θα γοητεύσει; Χμ… ας φτιάξουμε το παζλ του κοινού των GREEN LUNG. Doomsters εννοείται μέσα, από αυτούς ξεκινάμε. Vintage rockers σίγουρα, ο δίσκος αποπνέει 70s «αέρα» όσο λίγοι φέτος. Θιασώτες του folk; Βεβαίως, το “Black harvest” είναι σαν ένα ταξίδι στην ύπαιθρο της Γηραιάς Αλβιώνας. Οπαδοί του occult; Δεν υπάρχει συζήτηση, το concept είναι τέτοιο που αν δεν το ακούσουν αυτοί, ποιοι θα το ακούσουν; Τούτοι οι Βρετανοί σε καλούν σε μια βόλτα στα στοιχειωμένα αγγλικά δάση, μα το ξόρκι που σου δίνουν δεν χρησιμεύει για να μείνουν μακριά τα αρχέγονα πνεύματα, αλλά για να τα καλέσεις πιο γρήγορα. Θα σου άρεσε μια τέτοια βόλτα; Αν ναι, ξέρεις τι πρέπει να κάνεις. Δεν έχω να προσθέσω κάτι άλλο για έναν από τους καλύτερους δίσκους του 2021. Πάω να δω το “Witchfinder General” του 1968.