«Πόσα αντίτυπα έχει πουλήσει το συγκρότημα; Από ποια εταιρεία κυκλοφορεί το album; Παίζει μέσα κανένας γνωστός;». Ερωτήματα που τουλάχιστον εδώ, δεν υφίστανται. Και δεν υφίστανται, διότι πολύ απλά, δεν μας ενδιαφέρουν οι απαντήσεις τους. Η ποιότητα στη μουσική είναι αυτό που μας ενδιαφέρει. Το να ανακαλύπτει κανείς νέες αγαπημένες μπάντες εκεί που δεν το περιμένει, θα αποτελεί πάντα, εκτός από μεγάλη ικανοποίηση, την πλέον ευχάριστη πρόκληση, καθώς κι εμείς είμαστε πρωτίστως οπαδοί. Σε μια στήλη λοιπόν όπου τα «αδηφάγα» αυτιά των ολοένα και αυξανόμενων φίλων της δεν έχουν σύνορα, έτσι κι εμείς θα προσπαθούμε κάθε φορά να παρουσιάζουμε τη μεγαλύτερη δυνατή γκάμα ήχων και συγκροτημάτων. Άλλωστε, κανένα best seller δεν θα υπήρχε, αν δεν υπήρχε η σκηνή του UNDERGROUND.
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ: BLACK SITES
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “Untrue”
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Hoove Child Records
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Gary Naples: Τύμπανα
Ryan Bruchert: Κιθάρες, φωνητικά
Mark Sugar: Κιθάρες, φωνητικά
Τους BLACK SITES, από το Chicago, τους γνώρισε το ευρύ (;) κοινό το 2019 με το πάρα πολύ καλό, δεύτερό τους album, “Exile”. Όσοι τους εκτιμήσαμε, το κάναμε αμέσως για τον ανανεωτικό «αέρα» που έφερναν μαζί τους. Ήταν και η περίοδος που είχαν ταράξει τα νερά οι IDLE HANDS, οπότε καθετί που ενστερνιζόταν την ίδια φιλοσοφία, ξεκινούσε με «γκολ από τα αποδυτήρια» και δημιουργούσε εξαρχής ένα θετικό, απέναντί του, κλίμα. Υπάρχουν όμως από το 2016, έχουν κυκλοφορήσει έναν ακόμη δίσκο, το διόλου ευκαταφρόνητο “In Monochrome” (2017) και φέτος επανέρχονται με το τρίτο και φαρμακερό δισκογραφικό τους επιχείρημα, το “Untrue”. Με μια αλλαγή: η σύνθεση των Naples, Bruchert, Sugar και Salazar «έσπασε» ελαφρώς, με τον τελευταίο να μην είναι πια μέλος της μπάντας και τους υπολοίπους τρεις να συνεχίζουν στα ήδη γνωστά πόστα τους. Δεν αναφέρεται πουθενά και δεν έχω καν ιδέα ποιος μπορεί είναι υπεύθυνος για το μπάσο, πιθανότατα κάποιος εκ των Sugar/Bruchert θα είναι, εκτάκτως. Οπότε, θα υπέθετε κανείς πως πρώτον αναζητείται μπασίστας (λογικό, κάποια στιγμή οι συναυλίες θα είναι ξανά στην καθημερινότητά μας) και δεύτερον η αλλαγή αυτή ίσως να αποπροσανατόλισε λίγο το συγκρότημα και ακόμη χειρότερα, να φρέναρε τη συνεχώς ανοδική του πορεία. Λανθασμένες σκέψεις φίλε μου! Λανθασμένες, ακόμη κι αν σου πω πως τα μέλη του group ηχογραφούν ξεχωριστά. Χμ, κάτι μου θυμίζει αυτό!
Οι ίδιοι οι BLACK SITES περιγράφουν τη μουσική τους ως “progressive metal”. Αν εννοούν ως «προοδευτικό» το ότι έχουν πάρει καλά στοιχεία από πάμπολλα, διαφορετικά μεταξύ τους, συγκροτήματα και τα έχουν μετουσιώσει στο δικό τους ύφος και στυλ, τότε συμφωνώ. Γιατί οι Αμερικανοί έχουν βάλει στο ίδιο καζάνι το σύγχρονο metal σχημάτων όπως οι MASTODON και BARONESS, το hard rock των THIN LIZZY και KISS (όπως έπαιζαν στα 90s σε δίσκους σαν το γεμάτο ενέργεια “Revenge”), το 70s μέταλλο των BLACK SABBATH, τους τελευταίους δίσκους των ANGELWITCH (!) και λίγη από την περισσή τρέλα/ιδιορρυθμία των VOIVOD. Αν πάλι πιστεύουν πως οι δομές των κομματιών είναι προοδευτικές, έχουσες “out of the box” νοοτροπία, τότε αγαπητοί μου BLACK SITES λυπάμαι, αλλά τα τραγούδια σας είναι τόσο απλά, κατανοητά και όμορφα γραμμένα, που δεν μπερδεύουν και δεν αποπροσανατολίζουν πουθενά τον ακροατή. Το “Untrue” είναι χωρισμένο στα δύο: το πρώτο μισό κινείται σε πιο up tempo μοτίβα, το δεύτερο ρίχνει ταχύτητες και αυξάνει σε…βάρος. Το παίξιμο όχι απλά παραμένει στο εξαιρετικό επίπεδο του “Exile”, μα έχει βελτιωθεί ακόμη περισσότερο. Οφείλω λοιπόν να δώσω τα συγχαρητήριά μου στο κιθαριστικό δίδυμο των Mark Sugar και Ryan Bruchert για την τεχνική τους κατάρτιση, τις υπέροχες ιδέες τους αλλά και τον «φρέσκο αέρα» που κουβαλούν μαζί τους. Επίσης, οι φωνητικές μελωδίες είναι άψογα τοποθετημένες, και παρόλο που κανείς από τους δύο κιθαρίστες δεν διαθέτει κάτι παραπάνω από απλώς αξιοπρεπή φωνή, οι ερμηνείες είναι εξαίσιες και ταιριάζουν απόλυτα με τη μουσική. Εξαιρετική δουλειά έχει γίνει και από τον παραγωγό Sanford Parker, γνωστό από τις δουλειές του με τους SPIRIT ADRIFT (άλλη μια επιρροή)/VOIVOD/CORRECTIONS HOUSE. To “Untrue” είναι μια γοητευτικά σύγχρονη και ταυτόχρονα retro πρόταση, για όποιον ενδιαφέρεται να κοιτάξει λίγο παρακάτω από τα ίδια και τα ίδια. Ας του βάλουμε ένα άνετο, αβίαστο… (8 / 10)
Δημήτρης Τσέλλος
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ: MYSTRAS
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “Empires vanquished and dismantled”
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: I, Voidhanger Records
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Ayloss: Όλα τα όργανα, φωνητικά
ΚΑΛΕΣΜΕΝΟΙ ΜΟΥΣΙΚΟΙ:
Crasse: Σαντούρι
Carling Chiu: Φωνητικά
Nina Saeidi: Φωνητικά
Δημήτρης Αυγουστίνος: Κρουστά
Ματθαίος Δακούτρος: Βιολί
Σταμάτης Ζαφειρόπουλος: Τουρκικό φλάουτο (Ney)
Εδώ έχουμε ένα πολύ ιδιαίτερο και ενδιαφέρον project, από ένα «δικό μας παιδί», τον Ayloss, ο οποίος έχει και τους SPECTRAL LORE. Ίσως κάποιοι από σας, που ασχολείστε πολύ με το underground, να είχατε ακούσει πέρυσι το “Castles conquered and reclaimed” του/των MYSTRAS, οι οποίοι (ας χρησιμοποιούμε πληθυντικό από τούδε και στο εξής) πήραν το όνομά τους όπως γίνεται αντιληπτό από την ομώνυμη βυζαντινή καστροπολιτεία της Λακωνίας. Αν ναι, τότε θα πρέπει ήδη να αρχίσετε να τρίβετε τα χέρια σας. Μετά από έναν μόλις χρόνο, η δεύτερη δισκογραφική απόπειρα του Ayloss, με τίτλο “Empires vanquished and dismantled”, είναι εδώ, για να μας χαρίσει ένα ακόμη μουσικό ταξίδι στον Χώρο και στον Χρόνο. Σύμφωνα με το δελτίο, ενώ στο προηγούμενο άλμπουμ οι MYSTRAS τραγούδησαν για διάφορες αγροτικές εξεγέρσεις κατά τον Δυτικό Μεσαίωνα, το νέο άλμπουμ ασχολείται με τον ιμπεριαλισμό της εποχής και κυρίως τις Σταυροφορίες, ως πρόγονο της ευρωπαϊκής αποικιοκρατίας του 15ου αιώνα, ακολουθώντας το moto της μπάντας “Medieval black metal against Empire and Aristocracy”. Υφολογικά λοιπόν, θα περίμενε κανείς το “Empires…” να προσανατολίζεται περισσότερο προς τη μεσαιωνική Ανατολή και να δίνει έμφαση ακόμη πιο πολύ στο folk στοιχείο, όπως και συμβαίνει.
Το άλμπουμ μου έβαλε γκολ από τα αποδυτήρια, ξεκινώντας με το εκπληκτικό “The Nightingale”, το οποίο δεν είναι άλλο από την διασκευή στην ομώνυμη σύνθεση του Ξένου του Κορώνης, «Το αηδόνι». Ο Ξένος ήταν ένας από τους μεγαλύτερους Έλληνες μουσικούς του Μεσαίωνα και πρωτοψάλτης της Αγίας Σοφίας τον 11ο αιώνα. Αν θες μια ακόμη εξαιρετική εκδοχή του, επίσης πολύ κοντά στην αυθεντική, άκουσε το άλμπουμ “Βυζαντινή κοσμική κλασσική μουσική” του μεγάλου Χριστόδουλου Χάλαρη. Φτιάχνοντας λοιπόν ατμόσφαιρα με ένα τόσο όμορφο intro, το “On the promises of Angels” που ξεσπά αμέσως μετά, έχει εύκολο έργο. Ταχύ, επικότατο black metal, που εξιστορεί την κατάληψη της Ιερουσαλήμ και συνεχίζει να διατηρεί το folk πρόσημο. Δεν είναι όμως το “The Nightingale” το μόνο κομμάτι με αυτόν τον ρόλο. Για να συνδέσει τα γεγονότα της αφήγησης μεταξύ τους και να τονίσει τους πρωταγωνιστές τους, ο Ayloss διασκευάζει επίσης το παραδοσιακό αραβικό “Ah ya zein”, το περσικό “Cheragheh Zolmezalem” και το γερμανικό “Wie schändlich es ist”, τοποθετώντας τα στον δίσκο ακριβώς όπως πρέπει, ώστε να εξυπηρετήσει τη ροή του. Έτσι, αυτά τα ιντερλούδια ταιριάζουν ιδανικά με τα black έπη “The fall of the kingdom of Jerusalem”, “To the builders!”, “The favor of the Saints” (αυτό μιλά για την βουλγαρική επανάσταση του 12ου αιώνα υπό τους Ιωάννη Ασέν Α’ και Πέτρο Δ’) και “In the company of heretics”, ολοκληρώνοντας τη μορφή της «αφήγησης». Τέλος, θα πρέπει να σημειωθεί πως οι έξι session μουσικοί έχουν κάνει υπέροχη δουλειά. Αν λοιπόν το επικό, ελληνικό (με σφραγίδα γνησιότητας) black metal συγκροτημάτων όπως οι MACABRE OMEN σε κάνει να ανατριχιάζεις, πρέπει οπωσδήποτε να στρέψεις το βλέμμα σου προς τα δω. Μπράβο στον Ayloss και τους συνεργάτες του. (8 / 10)
Bandcamp
Facebook
Spotify
Youtube
Δημήτρης Τσέλλος
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ: SVARTULVEN
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “Ruins of desolation, transcendence for the other side”
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: The Chalice Productions/Dark Terror Temple
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Τ.G.: Φωνητικά
F.N.: Μπάσο
Μέσα στο 2017 και υπό την καθοδήγηση του κιθαρίστα C.P., δημιουργήθηκαν υπό πέπλο μυστηρίου οι SVARTULVEN. Με απόλυτη μυστικότητα και με την προσθήκη μελών που είναι πολύ γνωστά στην Ελληνική σκηνή, μην θέλοντας να αποκαλύψουν τα ονόματα τους, καθώς η μουσική είναι που μετράει, εξαπολύουν το κορυφαίο πραγματικά ντεμπούτο τους. Το “Ruins of desolation, transcendence for the other side” είναι άνετα ένα από τα κορυφαία Ελληνικά ντεμπούτα όλων των εποχών και δεν είναι καθόλου νωρίς να ισχυριστούμε κάτι τέτοιο, ενώ αποτελεί γενικά ένα black metal διαμάντι των τελευταίων ετών. Οι συμπατριώτες μας με αρκετό από το πνεύμα των ASCENSION μέσα στη μουσική τους, (ειδικά του μνημειώδους ντεμπούτου “Consolamentum” το 2010) καθώς και με επιρροές που προδίδουν και ανώτερο παικτικό επίπεδο αλλά και elite/avant garde αισθητική (THE RUINS OF BEVERAST, SCHAMMASCH, WATAIN αύρα υπεροχής), καταφέρνουν να κάνουν τη διαφορά σε περίοδο που έψαχνα εναγωνίως την νέα προσθήκη στην στήλη. Όσον αφορά το είδος δεν το συζητώ ότι στέκεται πολύ υψηλότερα του μέσου όρου, αλλά το γεγονός ότι αυτό το άλμπουμ φέρνει Ελληνική σφραγίδα με τέτοιο επαγγελματισμό στο όλο στήσιμο του, θεωρώ ότι μπορεί να μας κάνει να αισθανόμαστε περήφανοι για τα παιδιά και το συνολικό τους αποτέλεσμα. Και όχι μόνο συνθετικά!
Είμαι σε θέση να γνωρίζω ότι το άλμπουμ επαναμιξαρίστηκε για να βγει έτσι, δείγμα του ότι ήθελαν να κάνουν κάτι πραγματικά ξεχωριστό. Η μίξη έγινε από τον Νίκο Τριαλόνη και το τελικό mastering από τον V. Santura (TRIPTYKON, DARK FORTRESS) στα Woodshed Studios στη Γερμανία. Η παραγωγή είναι σχεδόν εξωπραγματική για black metal δίσκο, η μπάντα έχει ήδη μεγάλη ζήτηση για το δίσκο από το εξωτερικό, ενώ ο συνδυασμός από παγωμένες ριφφάρες, έξω φρενών και ρυθμών τυμπανάρες (αιθέρας ο άτιμος ο ντράμερ), και πειθήνιων φωνητικών που σε σημεία αλλάζουν σε υμνικούς παιάνες και σου παγώνουν το αίμα, είναι το κάτι άλλο. Δε θα στοιχημάτιζα ποτέ ότι τέτοιο άλμπουμ είναι Ελληνικό, δείγμα του πόσο το έψαξαν τα παιδιά και τι τελικό αποτέλεσμα βγήκε. Σε συνάρτηση ότι από όλα τα γνωστά είδη, το μαύρο παρακλάδι ΔΕΝ είναι το φόρτε μου, έχω πάθει μεγάλη πλάκα και ήδη κάνω τα κουμάντα μου να τιμήσω το δίσκο σε CD/tape αλλά και τα υπέροχα σχέδια από μπλούζες που θα βγάλουν. Μεγάλη η χαρά για την προσθήκη τους στη στήλη, ενώ σύντομα θα έχουμε και συνέντευξη του συγκροτήματος για περισσότερες λεπτομέρειες. Μέσα στα τοπ 3 άλμπουμ μαζί με των HEXORCIST και το ΕΡ των MELTING EYES που έχω γράψει για τη στήλη, η φράση “buy or die” είναι περιττή. (9 / 10)
Facebook
Bandcamp
Spotify
Άγγελος Κατσούρας
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ: TENTATION
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “Le berceau des dieux”
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Gates of Hell Records
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Laurent Metivier: Τύμπανα
Guillaume Dousse: Κιθάρες
Darquos: Φωνητικά
Guillaume Pastor: Μπάσο
Attention (Ατανσιόν)! Δεν χρειάζεται καν να προχωρήσεις σε ανάγνωση του παρακάτω κειμένου, αν το όνομα SORTILEGE δεν σου λέει το παραμικρό. Αν όμως, και μόνο που το διαβάζεις, σου έρχονται στο νου ένα-ένα τα τραγούδια του group, παίζει το στερεοφωνικό από μόνο του σαν στοιχειωμένο το ομώνυμο τραγούδι και εσύ τραγουδάς με αυτά τα «κάτι σαν Γαλλικά» σου, μείνε εδώ και δώσε την προσοχή σου. Οι TENTATION μας έρχονται από τη Νοτιοδυτική Γαλλία, από το Toreille, της επαρχίας της Οξιτανίας (Occitanie). Εκεί στα σύνορα με Ανδόρρα, για να καταλάβεις, προς την Ιβηρική Χερσόνησο. Ως τώρα, μας είχαν δώσει το ομώνυμό τους, πρώτο EP, ένα single (“Bruixes/Shaman”) και ένα split με τους συντοπίτες τους (Οξιτανοί και αυτοί) IRON SLAUGHT, το “- 665 – Les hordes métalliques”. Φέτος, έφτασε και για δαύτους η στιγμή του πρώτου ολοκληρωμένου δίσκου. “Le berceau des dieux” λοιπόν, ή αλλιώς, «Το λίκνο των θεών». Ας το γνωρίσουμε λίγο καλύτερα.
Χμ… τι εξώφυλλο είναι αυτό; Λίγο μπερδεμένο μου φαίνεται, καθώς και λίγο αποπροσανατολισμένο. Ας είναι, το προσπερνάμε. Στο εσωτερικό, όπου έγκειται και η σημασία κάθε κυκλοφορίας, το group κάθε άλλο παρά αποπροσανατολισμένο είναι. Πεντακάθαρο heavy metal, χωρίς την παραμικρή πρόσμιξη και αλλοίωση από το οποιοδήποτε άλλο είδος του «σκληρού ήχου». Οι Γάλλοι ανήκουν στην ομάδα αυτή των συγκροτημάτων που αναβιώνουν (ή μιμούνται, για τους πιο κακεντρεχείς) τη δεκαετία του ’80 όσον αφορά τον ήχο, το στυλ, την αισθητική γενικότερα. Τραγουδούν στη μητρική τους Γλώσσα (γι’ αυτό και η πρώτη, άμεση ταύτιση με τους SORTILEGE) και δεν έχουν κανένα πρόβλημα με αυτό. Τι θυμίζουν, ηχητικά, εκτός από τους συμπατριώτες θρύλους; Τους Αμερικανούς MALICE, τους SAXON (το “Conquérants” είναι λες και το έγραψαν οι Biff and Co), SINNER στα πολύ πρώτα τους (“Danger zone” και τα συναφή), τέτοια πράγματα. Δεν διεκδικούν δάφνες διαχρονικού songwriting, από την άλλην όμως, στο άκουσμα τραγουδιών σαν το “Le couvent” («Το μοναστήρι»), το υμνικό “La chute des Titans” («Η πτώση των Τιτάνων») ή το catchy “Le taureau d’airain” («Ο αγέρωχος ταύρος»), τουλάχιστον μια air guitar θα την πιάσεις, στο εγγυώμαι. Το “Le berceau des dieux” είναι ένα heavy metal άλμπουμ που από κάθε άποψη δημιουργήθηκε με τις αγαθότερες των προθέσεων, από μουσικούς που είναι πρωτίστως και αυτοί οπαδοί, και ως τέτοιο πρέπει να αντιμετωπίζεται. Ούτε να αποθεώνεται, ούτε να αγνοηθεί χωρίς να ακουστεί, από τους «δήθεν» προοδευτικούς. Ως εκ τούτου… (7 / 10)
Bandcamp
Facebook
Instagram
Youtube
Δημήτρης Τσέλλος
