a
«Πόσα αντίτυπα έχει πουλήσει το συγκρότημα; Από ποια εταιρεία κυκλοφορεί το album; Παίζει μέσα κανένας γνωστός;». Ερωτήματα που τουλάχιστον εδώ, δεν υφίστανται. Και δεν υφίστανται, διότι πολύ απλά, δεν μας ενδιαφέρουν οι απαντήσεις τους. Η ποιότητα στην μουσική είναι αυτό που μας ενδιαφέρει. Το να ανακαλύπτει κανείς νέες αγαπημένες μπάντες εκεί που δεν το περιμένει, θα αποτελεί πάντα, εκτός από μεγάλη ικανοποίηση, την πλέον ευχάριστη πρόκληση, καθώς κι εμείς είμαστε πρωτίστως οπαδοί. Σε μια στήλη λοιπόν όπου τα «αδηφάγα» αυτιά των ολοένα και αυξανόμενων φίλων της δεν έχουν σύνορα, έτσι κι εμείς θα προσπαθούμε κάθε φορά να παρουσιάζουμε τη μεγαλύτερη δυνατή γκάμα ήχων και συγκροτημάτων. Άλλωστε, κανένα best seller δεν θα υπήρχε, αν δεν υπήρχε η σκηνή του UNDERGROUND.
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ: INDIGO RAVEN
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “Looking for transcendence”
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Argonauta Records
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Benoit Sangoi: Κιθάρες, προγραμματισμός τυμπάνων
Julie Docteur: Φωνητικά
Jean Green: Μπάσο
Από την Γαλλία και συγκεκριμένα την Τουλούζη (ή Toulouse αν προτιμάτε) μας έρχεται το υπέροχο τρίο των doomsters INDIGO RAVEN. Μετά το πρώτο τους ομότιτλο ΕΡ πέρυσι το οποίο κυκλοφόρησαν ανεξάρτητα, έχουμε πλέον το επίσης ανεξάρτητο – και απορώ γιατί και πως δεν έχουν βρει εταιρεία – ντεμπούτο τους, “Looking for transcendence”. Μια μικρή παρένθεση για να αναφέρουμε ότι η Γαλλία είναι ίσως η πιο υποτιμημένη μεταλλική υπερδύναμη όσον αφορά την προσφορά της, καθώς έχει προσφέρει μπαντάρες σε όλα τα είδη και ειδικά τα τελευταία χρόνια, έχουμε υπερπαραγωγές, με τον χώρο του doom να μην μένει αμέτοχος και να ξεπηδούν συνεχώς το λιγότερο πολύ ποιοτικές μπάντες. Τίποτα λιγότερο από άκρως ποιοτικοί είναι και οι INDIGO RAVEN, οι οποίοι μάλιστα καταφέρνουν κάτι που πολλές μπάντες του είδους δεν μπορούν, καθώς ακολουθούν κάποια στερεότυπα που τους κάνουν να στερούνται ουσίας. Τι είναι αυτό; Μα ο μινιμαλισμός της διάρκειας τους και του αριθμού τραγουδιών που μας προσφέρουν, καθώς μόλις 6 κομμάτια και 37’ διάρκειας (που περισσότερο παραπέμπει σε thrash παρά doom δίσκο), είναι αρκετά για να μπορέσουν να περικυκλώσουν το είναι σου την ώρα της ακρόασης του δίσκου και να τους βγάλεις το καπέλο γι’ αυτό που κάνουν και με τον τρόπο που το αποτυπώνουν στη μουσική τους.
Ατραξιόν φυσικά του συγκροτήματος, η φοβερή και εκφραστικότατη φωνή της Julie Docteur, αιθέρια και υμνική χωρίς να χρειαστεί να υπερβάλλει, πεντακάθαρη άρθρωση, σαν αέρας που φυσάει και σε αναζωογονεί. Έχουν επίσης φοβερά βαριές κιθάρες που ενισχύουν μια γλυκιά μελαγχολία που βγαίνει, αλλά κάπου αχνοφαίνεται και λίγο φως ελπίδας στο τέλος. Μπορεί να διαρκεί μόλις 37’, αλλά δεν είναι εύκολο άκουσμα κι ας κυλάει σαν νερό ο δίσκος. Κάποια πιο tribal σημεία στο άλμπουμ όσον αφορά τους ρυθμούς των τυμπάνων που ακολουθούνται από λίγα αλλά ποιοτικά riffs για να πατήσει στη συνέχεια η Julie προσθέτουν έξτρα ομορφιά, ενώ βγάζουν και μια σοβαρότητα σαν συγκρότημα, το οποίο δείχνει να έχει μελετήσει πολύ το υλικό πριν το κυκλοφορήσει. Δεν ξέρω πραγματικά πως άλλες μπάντες αμφιβόλου ή και καθόλου ποιότητας βρίσκουν εταιρεία και δεν έχουν βρει οι INDIGO RAVEN, αλλά ελπίζω να διορθωθεί αυτή η αδικία σύντομα γιατί το να έχουν δισκογραφική στέγη είναι το λιγότερο που αξίζουν, πέραν της προσοχής σας. Πάρα πολύ ωραίο άλμπουμ με πολύ ξεχωριστή ατμόσφαιρα, που δεν μοιάζει σε οτιδήποτε εκεί έξω, με όμορφη ξεραΐλα, σεβαστό βάρος/βάθος όγκου, προσεγμένο ήχο και μια φωνή που μπορεί να σου προκαλέσει ανατριχίλα εκεί που δεν το περιμένεις. Άξιοι το δίχως άλλο, εύγε!
(8 / 10)
Facebook
Spotify
Bandcamp
YouTube
Άγγελος Κατσούρας
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ: KNIFE
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “Knife”
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Dying Victims Productions
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Vince Nihil: Φωνητικά
Gypsy Danger: Μπάσο
Laz: Κιθάρες
Fernando Thielmann: Τύμπανα
“Stainless steel forged in the hot winds of Hades. Screaming black speed metal punk”. Αρκεί αυτό για να καταλάβεις τι παίζουν οι Γερμανοί KNIFE στο ομώνυμο ντεμπούτο τους, σωστά; «Όχι, δεν αρκεί», ακούγεται η φωνή του αρχισυντάκτη μας. «Γράψε πέντε αράδες, τώρα σε έπιασε η οικονομία λέξεων;». Εντάξει, εντάξει, θα γράψω! Όταν έφτασε το promo στα χέρια μας, διαβάσαμε αρχικά από ποια εταιρεία προέρχεται. Μετά, είδαμε το εξώφυλλο. Το λογότυπο του συγκροτήματος, την κεντρική φιγούρα του πρωταγωνιστή ντυμένη με…όπως είναι ντυμένος τέλος πάντων, το γκροτέσκο περιβάλλον πίσω του. Οπότε είπαμε να παίξουμε στο στοίχημα την περιουσία μας ολόκληρη, πως αυτό θα είναι άλλο ένα έπος βρωμιάς, τραμπουκισμού και σατανικών επαίνων. Δυστυχώς, σε οποιοδήποτε πρακτορείο ή site προσπαθήσαμε, δε δέχονταν το ποντάρισμά μας, με τη φθηνή και χαζή δικαιολογία πως “obvious is obvious”. Αηδίες… δεν μπορώ να καταλάβω αυτόν τον συλλογισμό τους. Δηλαδή, δες και συ από μόνος σου. Σου μοιάζει τόσο προφανές;!; Α, σου μοιάζει… Λοιπόν, καλά κάνει και σου μοιάζει! Γιατί σε τούτη την πρώτη πλήρη προσπάθειά τους, οι KNIFE κάνουν σαφείς τις προθέσεις τους, οι οποίες δεν είναι καθόλου μα καθόλου αγαθές.
Τα τελευταία χρόνια, το blackened speed/thrash metal βιώνει δεύτερη νιότη. Συγκροτήματα σαν τους MIDNIGHT, BUTCHER, HELLRIPPER, BEWITCHER, TOXIK DEATH και λοιπούς «διπλωμάτες», αναβίωσαν ξανά τον πρώιμο black speed/thrash ήχο των SODOM, KREATOR, BATHORY, VENOM, παίρνοντας την σκυτάλη από «χλιδάτες» και “bourgeois” μπάντες σαν τους BEWITCHED, GEHENAHH, SWORDMASTER, AURA NOIR, NOCTURNAL BREED, και WITCHERY. Ήτοι απλά και «αιχμηρά» riffs σε κατεξοχήν γρήγορους ρυθμούς, leads που πότε ακούγονται σαν να τα έγραψε ο Kerry King και πότε σαν rock ‘n’ roll υπό την επήρεια αναβολικών, μοχθηρά φωνητικά, σατανική ή/και γηπεδική/street θεματολογία. Στοιχεία που βρίσκεις εν αφθονία και στους KNIFE. Το σαρωτικό, εναρκτήριο “Behold the Horse of War”, έχει σκοπό και ρόλο να διαλύσει τις άμυνές σου από την αρχή και το επιτυγχάνει με μεγάλη άνεση. Μια απευθείας επίθεση ξεκινά, που σε στριμώχνει στα σχοινιά και εσύ, ανυπεράσπιστος, αβοήθητος, να γίνεσαι το εύκολο θύμα αυτής. Και μάγκα μου, έχε το υπόψη σου, ολόκληρο το δισκάκι κινείται στα ίδια επίπεδα. Είναι ελάχιστες οι στιγμές που η μπάντα «ρίχνει ρυθμούς», χωρίς εννοείται να χάνει τον χαρακτήρα της. Φυσικά και κάποιος πολύ λεπτολόγος θα εντοπίσει ορισμένες ατέλειες (εδώ υπάρχουν ατέλειες σε δίσκους πολύ μεγάλων σχημάτων, και κάποιοι είναι μια ατέλεια στο σύνολό τους, σε τέτοιες περιπτώσεις δεν θα υπήρχαν;) αλλά ειλικρινά, δεν θεωρώ πως οι φίλοι του συγκεκριμένου στυλ θα ενδιαφερθούν ώστε να τις βρουν και οι ίδιοι. Το “Knife” είναι, για αυτό που είναι, ένα πάρα πολύ καλό άλμπουμ. Αν συγκαταλέγεσαι και εσύ σε αυτούς που στην πρόσφατη (ok, πάνε δύο χρόνια, αλλά με τον covid είναι λες και σταμάτησε ο χρόνος) συναυλία των MIDNIGHT παραμιλούσες από ευτυχία και θαυμασμό, πιθανότατα θα το τοποθετήσεις πολύ ψηλά στη φετινή σου λίστα με τα “best of 2021”. (8 / 10)
ΥΓ: το “Demon wind” είναι «κρυφό» κομμάτι από τα πρώτα δύο GRAVE DIGGER albums. Δεν εξηγείται αλλιώς.
Facebook
Spotify
Instagram
Website
YouTube
Δημήτρης Τσέλλος
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ: LUTHARO
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “Hiraeth”
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Independent
ΣΥΝΘΕΣΗ:
John Raposo: Κιθάρες
Victor Bucur: Κιθάρες, δεύτερα φωνητικά
Krista Shipperbottom: Φωνητικά
Chris Pacey: Μπάσο
Duval Gabraiel: Τύμπανα
Ιδιαίτερη περίπτωση οι Καναδοί και παρ’ ολίγον Αμερικάνοι (καθότι το λιμάνι του Hamilton στο Ontario απ’όπου κατάγονται είναι δίπλα στα Αμερικάνικα σύνορα) LUTHARO. Μετά από τρία ΕΡ (“Incarnadine” – 2015, “Unleash the beast” – 2018, “Wings of agony” – 2020), ήρθε και η ώρα για την πρώτη τους ολοκληρωμένη δουλειά, ονόματι “Hiraeth”. Η περίπτωση τους είναι ιδιαίτερη διότι αν κάνετε την έρευνα σας για το συγκρότημα, θα δείτε να τους έχει πιστωθεί η ταμπέλα του heavy/thrash. Heavy είναι και παραείναι και μάλιστα ευχάριστα πολύ, στο thrash θα διαφωνήσω, αφενός διότι δεν βγάζουν αυτή τη λύσσα που απαιτεί το είδος, και ενώ είναι αρκετά ως ικανοποιητικότατα up-tempo λογικής, έχουν μια μελωδικότητα και εμβατηριακούς ρυθμούς που ταιριάζουν περισσότερο σε power μπάντες. Σιχαίνομαι τις ταμπέλες καθώς δεν είναι το ζητούμενο αν και πόσο μια μπάντα είναι καλή ή όχι, αλλά στην περίπτωση των LUTHARO θεωρώ ότι έχουμε ατόπημα στον χαρακτηρισμό. Για την ακρίβεια το Καναδικό κουιντέτο έχει έναν αχταρμά έκφρασης που δεν μπορείς με σιγουριά να πεις αν και τι παίζουν. Θα ακούσετε φοβερές τριπλές στις κιθάρες που κάθε σοβαρό συγκρότημα θα ήθελε να έχει, θα βρείτε μέχρι και blast-beats σε σημεία, ο ντράμερ Duval Gabraiel το κατέχει το άθλημα το δίχως άλλο και το δείχνει σε κάθε ευκαιρία.
Θα ακούσετε ξεκάθαρα Σουηδικά μελωδικά περάσματα τύπου παλιών (καλών) IN FLAMES/DARK TRANQUILLITY, ρεφρέν που παραπέμπουν σε ‘90s power, γενικά είναι από τη μια «τα κάνουμε όλα και συμφέρουμε», από την άλλη κάπου λίγο μπερδεύονται και το χάνουν ενώ ως πιο συγκεντρωμένοι ηχητικά σε κάτι συγκεκριμένο, πιστεύω ότι θα τα κατάφερναν καλύτερα. Η τραγουδίστρια Krista Shipperbottom έχει μια χροιά που ενώ είναι σωστή, υπάρχουν φορές που υπερβάλλει, καταφέρνει να γλυτώσει να φαλτσάρει οριακά σε στιγμές, σε άλλες στιγμές μάλλον ως συμπατριώτισσα της, θα ήθελε να μοιάσει στην Alissa White-Gluz των ARCH ENEMY στις πιο τραχιές στιγμές της, έχει τα ανεβάσματα της, πατάει και λίγο όπου να ’ναι στα κομμάτια, αλλά είναι τίμια και τραγουδάει για τη φανέλα. Μου αρέσει η ένταση που βγάζουν, οι φοβερά καλοπαιγμένες κιθάρες και η καλή τους διάθεση που είναι εμφανής, ωστόσο κάπου μετά την εντυπωσιακή αρχή στις πρώτες στιγμές που τους ακούτε, δεν καταφέρνουν να κρατήσουν με τον ίδιο αμείωτο ρυθμό τον ακροατή στο σύνολο του “Hiraeth” και είναι ψιλοκρίμα γιατί πιστεύω ότι είχαν τα φόντα για κάτι πολύ εντυπωσιακότερο. Παρ ’όλα αυτά μην προσπεράσετε γιατί έχουν ενδιαφέρον σαν παίκτες όλοι τους και που ξέρετε, μπορεί η αύρα και τσαμπουκάς της Krista να στρέψουν τις πιθανότητες υπέρ τους.
(7,5 / 10)
Website
Facebook
Spotify
Bandcamp
YouTube
Άγγελος Κατσούρας
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ: PERPETUAL ETUDE
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “Now is the time”
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Black Lodge Records
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Mikael T. Planefeldt: μπάσο
Vidar Martensson: τύμπανα
Kristian Fyhr: Φωνητικά
Μagnus Mild: κιθάρες
Kaspar Dahlqvist: Πλήκτρα
Σουηδός ο αιώνιος θεός της εξάχορδης Yngwie Malmsteen, συμπατριώτες του και οι PERPETUAL ETUDE. Ας ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα από πολύ νωρίς, τα παιδιά είναι τιμητές του Σουηδού βιρτουόζου και όχι απλά δεν το κρύβουν και δεν ντρέπονται γι’ αυτό, αλλά είναι τόσο τεράστιοι οπαδοί του που είναι προφανές ότι μεγάλωσαν μαζί του και τον έχουν ψηλότερα όλων για το ένδοξο παρελθόν του (δε μπορώ να πιστέψω ότι θα τους αρέσουν αυτά που έκανε από ένα σημείο και μετά). Μέχρι και ο τίτλος του ντεμπούτου τους, “Now is the time” είναι παρμένος από κομμάτι (έπος) του Yngwie (στο “Odyssey” του 1988 για τους μη κατέχοντες και αρνητές του εμβολίου της κιθαριστικής επιρροής του Malmsteen). Κοινώς, ο έρωτας, ο βήχας και η επιρροή στην προκειμένη περίπτωση δεν κρύβονται με τίποτα, ειδικά ο κιθαρίστας Magnus Mild τον έχει μελετήσει τόσο καλά και εύστοχα, με μια τεράστια όμως διαφορά. ΔΕΝ ΦΛΥΑΡΕΙ! Κακά τα ψέματα, τον Yngwie τον έχουμε εικόνισμα οι περισσότεροι, αλλά όχι ότι δεν παραδεχόμαστε ότι σε πολλές περιπτώσεις δεν είχε μέτρο, άσχετα που είμαστε groupies και δεν μας χάλαγε. Εδώ έχουμε ένα δίσκο 9 κομματιών με μόλις 34’ και κάτι διάρκεια, με το ένα μάλιστα να θεωρείται και μπόνους κομμάτι, συνεπώς ξεκινάμε από τη ρήση «λιγότερο=περισσότερο» για το συγκρότημα.
Λέγοντας για συγκρότημα, εδώ είναι και το μυστικό, καθώς ακούγονται τόσο ωραίοι ακριβώς επειδή θυμίζουν τις εποχές που ο Yngwie είχε συγκρότημα δίπλα του και δεν τα έκανε όλα μόνος του (λανθασμένα δυστυχώς). Ακούγονται απίστευτα δεμένοι, θυμίζουν έντονα την εποχή ’88-’92 του ήρωα τους (“Odyssey”/”Eclipse”/”Fire and ice”) με τον τραγουδιστή Kristian Fyhr να έχει φοβερή ‘80s φωνάρα (30-35 χρόνια πριν θα είχε status ήρωα σε δίκαιο κόσμο) και με κάποιο πολύ περίεργο τρόπο, να βγάζει γρέζι Jeff Scott Soto με βραχνάδα Joe Lynn Turner και τσαχπινιά Goran Edman, αν είναι δυνατόν. Δε μπορώ να περιγράψω τη χαρά και τη συγκίνηση μιας τέτοιας κυκλοφορίας ειδικά όταν άκουσα κομμάτια σαν το “Straight through the heart” ή το “Once we were one”, καθώς θα ήθελα πάρα πολύ να προέρχονται από τον ήρωα όλων μας, αλλά επειδή πλέον αυτό είναι όνειρο απατηλό κι επειδή οι PERPETUAL ETUDE με έκαναν να νιώσω πάλι παιδί, δεν το αλλάζω με τίποτα. Η έκπληξη της χρονιάς όλων όσων έχω ακούσει φέτος, απίστευτο άλμπουμ που αν έχει ανάλογη ή καλύτερη συνέχεια, το βλέπω το εγκεφαλικό να έρχεται. Αν τώρα σε κάποια σημεία σας θυμίζουν λίγο EUROPE επίσης ή κάποια σόλο σας παραπέμψουν σε Timo Tolkki, ουδέν το κακόν. ΣΥΓΚΙΝΗΣΗ!
(8,5 / 10)
Facebook
Spotify
Bandcamp
YouTube
Άγγελος Κατσούρας
