«Πόσα αντίτυπα έχει πουλήσει το συγκρότημα; Από ποια εταιρεία κυκλοφορεί το album; Παίζει μέσα κανένας γνωστός;». Ερωτήματα που τουλάχιστον εδώ, δεν υφίστανται. Και δεν υφίστανται, διότι πολύ απλά, δεν μας ενδιαφέρουν οι απαντήσεις τους. Η ποιότητα στην μουσική είναι αυτό που μας ενδιαφέρει. Το να ανακαλύπτει κανείς νέες αγαπημένες μπάντες εκεί που δεν το περιμένει, θα αποτελεί πάντα, εκτός από μεγάλη ικανοποίηση, την πλέον ευχάριστη πρόκληση, καθώς κι εμείς είμαστε πρωτίστως οπαδοί. Σε μια στήλη λοιπόν όπου τα «αδηφάγα» αυτιά των ολοένα και αυξανόμενων φίλων της δεν έχουν σύνορα, έτσι κι εμείς θα προσπαθούμε κάθε φορά να παρουσιάζουμε τη μεγαλύτερη δυνατή γκάμα ήχων και συγκροτημάτων. Άλλωστε, κανένα best seller δεν θα υπήρχε, αν δεν υπήρχε η σκηνή του UNDERGROUND.
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ: CENDRE
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “Eris”
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Independent
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Joshua Muller: Μπάσο
Sven Kleis: Τύμπανα
Tobias May: Κιθάρες
Moritz Malott: Κιθάρες
Lennart Fritz: Φωνητικά
Παρότι για κάποιο λόγο από το όνομα αλλά και τον ήχο θεωρούσα ότι θα είναι Γάλλοι, οι CENDRE τελικά είναι Γερμανοί και μάλιστα από το Dortmund, πόλη ιδιαίτερα ενεργή για τη σκηνή της μέσα στα χρόνια. Το Γερμανικό κουιντέτο λοιπόν στο ανεξάρτητο ντεμπούτο τους με τίτλο “Eris”, μας παρουσιάζουν ένα ποιοτικότατο όσο και άκρως ουσιώδες ατμοσφαιρικό post black metal, με τον δίσκο να απαρτίζουν μόλις 5 κομμάτια στην άκρως μινιμαλιστική διάρκεια των 34’! Ιδιαίτερη η περίπτωση τους καθώς δεν εστιάζουν τόσο στην ποσότητα, αντίθετα υπάρχουν σημεία όπου επιδιώκουν να παίζουν όσο λιγότερες νότες γίνεται για να εκφράσουν τον πόνο και την εν γένει σκατοψυχιά που βγαίνει από τη μουσική τους. Μάλιστα παραδόξως αντί να θυμίζουν black μπάντες με το στυλ τους, θυμίζουν έντονα AMENRA στα πιο αργά σημεία, και είναι πολύ μεγάλη υπόθεση να το αναφέρω καθότι θεωρώ τους Βέλγους ότι καλύτερο υπάρχει γενικώς εκεί έξω εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Ωστόσο οι CENDRE δεν ξεχνάνε να ξεσπούν σε πολλές στιγμές στα κομμάτια τους, όπου πραγματικά ακούγονται αρκούντως καταιγιστικοί και κακιασμένοι προς τέρψιν του μέσου black metal οπαδού που όλο και περισσότερο ψάχνεται να ανακαλύψει κάτι νέο που θα τον καθηλώσει (ή και όχι). Το στοίχημα πάντως είναι κερδισμένο εδώ.
Κι αυτό γιατί οι Γερμανοί όσο περνάει η ώρα, τόσο ξεφεύγουν από την ισορροπία των πιο αργών σημείων κι επιδίδονται σε ταχύτητες και ολική έκφραση αυτού που νιώθουν σαν τελική επίθεση που θα στρέψει το ταμπλό του παιχνιδιού υπέρ τους. Ομολογώ ότι είναι εντυπωσιακό το πώς εξελίσσεται ο δίσκος και πως τελικά μέλει να καταλήξει σε σχέση με την αρχή του. Καλοπαιγμένο στυλ φυσικά, χωρίς φλυαρία και παρότι τα κομμάτια έχουν μεγάλη διάρκεια, εξυπηρετούν το άπλωμα των δομών τους που εικάζω ότι σε μικρότερες διάρκειες, θα άφηνε μια ατέλεια στον ακροατή σε σχέση με το τι έχουμε σαν πλήρες δείγμα. Εντύπωση κι εδώ μου προκαλεί το πώς δεν έχουν εταιρεία αλλά μάλλον για τους ίδιους, το να βγάλουν τα σώψυχά τους όπως τελικά συμβαίνει στο τέλος του “Eris” ήταν το κύριο ζητούμενο. Συνεπώς από τη στιγμή που κάνανε αυτό που πραγματικά ήθελαν –κι επιτυχημένα μάλιστα- και που ο ακροατής μπορεί να ανταμειφθεί με κάτι νέο και πραγματικά ενδιαφέρον, όλες οι πλευρές είναι κερδισμένες και μακάρι το μέλλον των CENDRE να είναι ευοίωνο (δε θα πω λαμπρό, γιατί με τη μουσική που παίζουν, κομματάκι δύσκολο και αντιφατικό το κόβω). Αλλά για να μιλάω θετικά για black κυκλοφορά, σημαίνει ότι πρέπει να το ακούσετε έστω μια φορά.
(8 / 10)
Άγγελος Κατσούρας
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ: DUST MOUNTAIN
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “Hymns for wilderness”
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Svart Records
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Henna Hietamäki: Φωνητικά
Toni Hietamäki: Μαντολίνο, εκκλησιαστικό όργανο
Jukka Rämänen: Τύμπανα
Riku Pirttiniemi: Μπάσο
Pauliina Lindell: Κιθάρες, δεύτερα φωνητικά
Jaakko Niemelä: Κρουστά
Η αντι-κουλτούρα των χίπηδων (hippies) ήταν ένα νεανικό κίνημα που ξέσπασε στις Η.Π.Α στα μέσα του 1960, και διαδόθηκε ταχέως και σε άλλες χώρες σε όλον τον κόσμο. Oι hippies διαφωνούσαν κάθετα με τον τότε πόλεμο στο Βιετνάμ, άκουγαν ψυχεδελικό rock, υποστήριζαν τη σεξουαλική επανάσταση, και χρησιμοποιούσαν ναρκωτικά όπως μαριχουάνα, LSD και «μαγικά μανιτάρια», έτσι ώστε να καταφέρουν να «εξερευνήσουν» εναλλακτικά και καινούργια πράγματα. Χονδρικά, το κίνημα έφτασε στην ακμή του περί τα τέλη της δεκαετίας του ’60, για να αρχίσει έκτοτε η σταδιακή του πτώση, και να επέλθει η εξαφάνισή του στο «γύρισμα» της δεκαετίας του ’80, καθώς δεν ήταν επουδενί συμβατό με το ήθος της εποχής και τους ρυθμούς που είχε ξεκινήσει να παίρνει η ζωή. Πάντα όμως δεν ίσχυε και δεν θα ισχύει η «ανακύκλωση» και η «επαναφορά» σε καθετί που έγινε, έστω και για μικρό χρονικό διάστημα, μόδα; Μπορεί λοιπόν οι hippies να είναι πλέον άτομα της Τρίτης Ηλικίας, οι οποίοι ρομαντικά συναντιούνται κάπου-κάπου και θυμούνται τα νεανικά τους χρόνια, ωστόσο η μουσική της εποχής τους εξακολουθεί και παίζεται, από νέους ανθρώπους. Από ανθρώπους που, γοητευμένοι από μια εποχή που δεν έζησαν, την «αναπολούν», με τον δικό τους τρόπο. Μέσα λοιπόν από το ευρύτερο vintage rock κίνημα, η ψυχεδέλεια και η μουσική των Παιδιών των Λουλουδιών μας «επισκέφτηκε» ξανά. Και μαζί της, ήρθαν συγκροτήματα σαν τους DUST MOUNTAIN.
Φινλανδοί από το Tampere, συνθέτουν τους δικούς τους ύμνους για την άγρια, ερημική φύση (“Hymns for wilderness”), έχοντας επίσης υπηρεσία μεταξύ άλλων σε μπάντες όπως οι DARK BUDDHA RISING, DEATH HAWKS, HEXVESSEL και ORANSSI PAZUZU. Τιμούν τις αρετές folk rock θρύλων όπως οι JEFFERSON AIRPLANE, FAIRPORT CONVENTION και PENTANGLE «πετώντας» όμως επάνω τους τη δική τους, μοντέρνα πινελιά και φέρνουν στην επιφάνεια μια μουσική κρυμμένη μεν, αλλά όχι ξεχασμένη. Λες και κινούνται σε ένα παράλληλο σύμπαν, σε σχέση με την άκρως βιομηχανοποιημένη και πεζή, ανούσια μουσική του «σήμερα». Η Henna Hietamäki στα φωνητικά είναι μια λάγνα νεράιδα. Τραγουδά τις εξώκοσμες ψαλμωδίες της, βοηθούμενη από την κιθαρίστρια Pauliina Lindell και μαζί «υφαίνουν» το ρούχο που θα φορέσεις, για να ταξιδέψεις στη διάστασή τους. Μαζί τους, μια τετράδα ανδρών μουσικών, η οποία με μαντολίνο, εκκλησιαστικό όργανο, τύμπανα, μπάσο και κρουστά δημιουργεί τις υπόλοιπες εικόνες αυτού του vintage/folk/kraut rock κόσμου. Το “Hymns for wilderness” είναι ένα μείγμα από προοδευτικές ιδέες, ψυχεδελικές kraut δομές και μαγευτικές folk αρμονίες. H «φύση» του είναι άκρως μελαγχολική, σε κάποια (λίγα) σημεία θα έλεγε κανείς πως φλερτάρει ακόμη και με το doom, ενώ σε κάποια άλλα, οι ενορχηστρώσεις των κομματιών του θα σου θυμίσουν την progressive rock σκηνή του Canterbury. Στο τέλος της ημέρας, είναι ένα ακόμη εξαιρετικό album, προστιθέμενο στα τόσα που μας έχει δώσει το vintage/retro rock κίνημα. (8 / 10)
Δημήτρης Τσέλλος
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ: THE LUCID FURS
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “Damn! That was easy”
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Argonauta Records
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Karen O’Connor: Φωνητικά
Dan Regenauer: Τύμπανα, β’ φωνητικά
Gordie Kasza: Κιθάρα, β’ φωνητικά
Nick James: Μπάσο, β’ φωνητικά
«Τρίτωσε» το καλό και για τους Αμερικανούς, από το Detroit, THE LUCID FURS, με την κυκλοφορία του “Damn! That was easy”. Ή τουλάχιστον έτσι με ενημερώνει το Δελτίο Τύπου, καθώς οφείλω να ομολογήσω πως τούτο το κουαρτέτο μου ήταν παντελώς άγνωστο. Διαβάζοντάς το όμως, εννοώ το δελτίο, «ψήθηκα» πάρα πολύ να το ακούσω. Το κουαρτέτο, όχι το δελτίο. Mε «έψησε» και η ίδια η Argonauta Records, καθώς έχει στις τάξεις της ορισμένα σχήματα που μου αρέσουν αρκετά μπορώ να πω. Το δελτίο αναφέρει επίσης πως η μπάντα χαρακτηρίζεται και από τις «εκρηκτικές» της «ζωντανές» εμφανίσεις. Ούτε αυτό μπορώ να το επιβεβαιώσω, αλλά γιατί να μην το πιστέψω; Συνηθέστατα οι καλλιτέχνες αυτού του στυλ, είναι ικανότατοι σε επίπεδο συναυλιών. Μακάρι να μας δινόταν και η ευκαιρία να δούμε «τι ψάρια πιάνουν» στην σκηνή και κατά πόσο τέτοιου είδους έπαινοι είναι πραγματικοί ή προϊόντα marketing. Μισό λεπτό όμως, μόλις έγραψα «αυτού του στυλ», οπότε θα πρέπει σιγά-σιγά να ξεκινήσω την περιγραφή αυτού που ακούω. Για πάμε λοιπόν να δούμε τι και πως…
Οι τέσσερεις μουσικοί κάνουν δύο πράγματα, και τα κάνουν καλά: rock-άρουν και blues-άρουν. Και στην ένωση αυτή του (hard) rock με τα blues του Δέλτα, που επιχειρούν, πετούν μέσα αρκετή από την funk-ιά των 70s. Δεν είναι όμως αυστηρά προσηλωμένοι στο παρελθόν, αλλά κοιτούν στα μάτια και την εποχή τους, με κάποιες alternative αναφορές δω και κει. Συμπερασματικά, τους βάζουμε την ταμπέλα “blues rock”, ενός είδους το οποίο στην ουσία είναι τα blues των λευκών μουσικών, ακριβώς επειδή αυτοί ήταν που τους έβαλαν τα rock στοιχεία μέσα. Για περισσότερες πληροφορίες, ρωτήστε τον Joe Bonamassa ή τον Dan Patlansky, θα έχει ο καθένας τους να σας πει πολλά επί του θέματος. Αυτό που γίνεται αμέσως αντιληπτό, είναι η «χημεία» μεταξύ των μελών της μπάντας. Είναι δεδομένο πως έχουν περάσει άπειρες ώρες μαζί και μπορούν να συνεννοηθούν με «κλειστά μάτια». Επίσης, ενώ είναι παραπάνω από αρκούντες τεχνικά, δεν θυσιάζουν την αμεσότητα προς τέρψη του «εγώ» τους, κάτι που βρίσκω εξαιρετικά θετικό. Εσύ τώρα, αν θες να ακούσεις ωραία μουσική, την οποία χαρακτηρίζει η έκτασή της από τους LED ZEPPELIN στον Stevie Ray Vaughn και από εκεί στους RED HOT CHILI PEPPERS και τους THE MARS VOLTA, ετοιμάσου για μια πολύ όμορφη εμπειρία! Εγώ θα πω μόνο πως, αν κρίνω από τραγούδια σαν το “Explain” και το “Another page”, το «λευκό» blues rock είναι το «στοιχείο» τους και εκεί θα πρέπει να δώσουν βάρος και βάση. (7,5 / 10)
Facebook
Bandcamp
Instagram
YouTube
Δημήτρης Τσέλλος
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ SVARTULVEN
Από τον Άγγελο Κατσούρα
Το ντεμπούτο των συμπατριωτών μας black metallers SVARTULVEN, με τίτλο “Ruins of desolation, transcendence for the other side”, έχει ήδη προκαλέσει πολύ μεγάλη εντύπωση εντός κι εκτός Ελλάδας. Ο τραγουδιστής T.G. ανταποκρίθηκε στην πρόσκλησή μας και απαντά στις ερωτήσεις που αφορούν το συγκρότημα, όπου μας αναφέρει τη διαδικασία γύρω από την κυκλοφορία του δίσκου, τις επιρροές τους και τα μελλοντικά τους σχέδια.
Καλώς ήρθατε στα Underground Scans και συγχαρητήρια για το δίσκο σας. Η προφανής πρώτη ερώτηση είναι πως πήρατε την απόφαση να φτιάξετε ένα νέο σχήμα και θα θέλαμε να μάθουμε την ως τώρα πορεία σας λεπτομερώς.
Καλησπέρα και ευχαριστούμε πολύ για τα καλά σου λόγια. Οι SVARTULVEN δημιουργήθηκαν από τον C.P το 2017. Στην συνέχεια ακολουθήσαμε οι υπόλοιποι για την ηχογράφηση και την ολοκλήρωση του άλμπουμ. Η κάθε μπάντα έχει τον δικό της σκοπό και όραμα. Ποτέ δεν είναι απλά μια απόφαση.
Το ντεμπούτο σας είναι από τα κορυφαία άλμπουμ που άκουσα φέτος. Γνωρίζω ότι το δουλέψατε πολύ και μάλιστα κάνατε νέα μίξη για να μείνετε τελείως ευχαριστημένοι. Πόσο καιρό σας πήρε η όλη διαδικασία από τη σύνθεση μέχρι την κυκλοφορία και τι σας δυσαρέστησε στην πρώτη μίξη;
Η σύνθεση άρχισε το 2017 και ολοκληρώθηκε το 2020. Στη συνέχεια μπήκαμε το 2020 στα “Inginte Studios” για τις ηχογραφήσεις και το 2021 τελείωσε η μίξη. Αρχικά δεν μείναμε ικανοποιημένοι λόγο τις “πλαστικότητας” κι εν συνεχεία την αναθέσαμε στον Νίκο Τριαλώνη και στα “Goblins Lair Studios”. Όπου όλα πήγαν καλώς και μείναμε απόλυτα ικανοποιημένοι από το αποτέλεσμα.
Το συγκρότημα γνωρίζουμε ότι αποτελείται από γνωστά μέλη της Ελληνικής σκηνής, ωστόσο επιλέγετε να κρατήσετε κρυφή την ταυτότητά σας ο καθένας. Πέραν του ότι θέλετε να μετράει η μουσική αποκλειστικά, το κάνατε για να μην αποπροσανατολίσετε τυχόν ακροατές και δώσουν προσοχή για λάθος λόγους ή υπάρχει κάτι βαθύτερο που θα θέλατε να γίνει γνωστό;
Οι SVARTULVEN είναι μια μπάντα, ένα σύνολο. Κάποια μέλη έχουν συμμετάσχει σε διάφορες μπάντες της ελληνικής σκηνής, δεν υπάρχει λόγος να επικεντρωνόμαστε σε ατομικότητες αλλά στην ίδια την πεμπτουσία της μουσικής μας.
Με δεδομένη την παραπάνω ερώτηση, θα ήθελα να μάθω αν σε ενδεχόμενη συναυλιακή σας εμφάνιση θα κρατήσετε κι εκεί κρυφά τα χαρτιά σας ή αν θα είναι τελικά μια ευκαιρία για όσους τους άρεσε το υλικό σας να μάθουν επιτέλους ποιοι κρύβονται γύρω από τους SVARTULVEN.
Και βέβαια περιμένουμε να συμμετάσχουμε σε κάποιες συναυλίες. Δεν υπάρχει κάτι κρυφό. Το σίγουρο είναι ότι θα είμαστε όλοι εκεί.
Βρίσκω επιρροές από μπάντες που έχουν μια διαφορετική προσέγγιση στο Black metal. Από την αισθητική των ASCENSION και τον επαγγελματισμό των SCHAMMASCH, μέχρι την ορμή και την πειθώ των WATAIN. Δεν ξέρω αν και πόσο μέσα πέφτω στις επιρροές σας αλλά θα θέλατε να μας αναφέρετε τυχόν καλλιτέχνες που θαυμάζετε και σας έδωσαν το έναυσμα για το ξεκίνημα των SVARTULVEN;
Επιρροές μας είναι οι ίδιες με αυτές των WATAIN & των ASCENSION, οι MAYHEM, οι DISSECTION, οι BATHORY κτλ. Βέβαια και μας αρέσουν και έχουμε επιρροές από αυτές τις μπάντες (WATAIN/ASCENSION) αλλά ας μην ξεχνάμε τους πραγματικούς πρωτεργάτες!
O ήχος του δίσκου είναι πραγματικά εξωπραγματικός, με την παραγωγή να αναδεικνύει το υλικό κατά πολύ. Μετά την αρχική μίξη που αναφέραμε, πόσο πολύ ψάξατε μέχρι να βγει το τελικό αποτέλεσμα και τι βοήθησε στη δεύτερη προσπάθεια να ευοδωθεί τελικά η προσπάθεια σας;
Ο ήχος του δίσκου είναι ακριβώς αυτό που θέλαμε. Χρειάστηκε βέβαια αρκετή δουλειά και χρόνο. Το σημαντικότερο είναι να πετύχεις την αισθητική και την ατμόσφαιρα που θα αναδείξουν καλύτερα το όραμα του δίσκου σου. Σκέψου πόσα άλμπουμ με ήχο ιδιαίτερο θεωρούνται διαμάντια. Πρέπει να αρπάξεις το “momentum” και να διαβείς.
Εφόσον προέρχεστε όλοι σας από γνωστές μπάντες με εμπειρία ετών, θα θέλαμε να μάθουμε πως βλέπετε την Ελληνική σκηνή στο σύνολο της, αν και κατά πόσο εξελίσσεται μέσα στα χρόνια και τι νέο κρίνετε ότι έχουν να προσφέρουν οι SVARTULVEN με τη σειρά τους σε αυτήν.
Η ελληνική σκηνή έχει εξέχουσες μπάντες, αφοσιωμένες, πρωτοποριακές και με όραμα. Σίγουρα μια από τις καλύτερες σκηνές παγκοσμίως. Θα θέλαμε με την σειρά μας να έχουμε και να κρατήσουμε τα χαρακτηριστικά που για εμάς είναι η ουσία του black metal, αφοσίωση, όραμα και ορμή. Από κει και πέρα δεν ξέρω αν είναι σωστό να μιλάμε για προσφορά στην σκηνή, αν αυτό που κάνουμε προσφέρει στον εαυτό μας τότε σίγουρα έχει λόγο ύπαρξης.
Θα θέλαμε να σας ευχηθούμε ότι καλύτερο για τη συνέχεια. Κλείσε τη συνέντευξη όπως επιθυμείς προσθέτοντας ότι θεωρείς σημαντικό και πες μας και τα μελλοντικά σας σχέδια αν τα έχετε ήδη καταστρώσει και τι να περιμένουμε από εσάς γενικότερα.
Ευχαριστούμε για το βήμα που μας έδωσες. Στα επερχόμενά μας σχέδια είναι η πραγματοποίηση κάποιων συναυλιών σίγουρα. Από εκεί και πέρα ο χρόνος θα δείξει. Hails!
