«Πόσα αντίτυπα έχει πουλήσει το συγκρότημα; Από ποια εταιρεία κυκλοφορεί το album; Παίζει μέσα κανένας γνωστός;». Ερωτήματα που τουλάχιστον εδώ, δεν υφίστανται. Και δεν υφίστανται, διότι πολύ απλά, δε μας ενδιαφέρουν οι απαντήσεις τους. Η ποιότητα στη μουσική είναι αυτό που μας ενδιαφέρει. Το να ανακαλύπτει κανείς νέες αγαπημένες μπάντες εκεί που δεν το περιμένει, θα αποτελεί πάντα, εκτός από μεγάλη ικανοποίηση, την πλέον ευχάριστη πρόκληση, καθώς κι εμείς είμαστε πρωτίστως οπαδοί. Σε μια στήλη λοιπόν όπου τα «αδηφάγα» αυτιά των ολοένα και αυξανόμενων φίλων της δεν έχουν σύνορα, έτσι κι εμείς θα προσπαθούμε κάθε φορά να παρουσιάζουμε τη μεγαλύτερη δυνατή γκάμα ήχων και συγκροτημάτων. Άλλωστε, κανένα best seller δε θα υπήρχε, αν δεν υπήρχε η σκηνή του UNDERGROUND.
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ: HELLSPIKE
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “Dynasties of decay”
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Metal on Metal Records
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Rick Metal – φωνητικά, μπάσο
Zellpike – κιθάρα
Skullthrasher – τύμπανα
Τη διάλυση των RAVENSIRE τη μάθαμε από τους ιδίους πέρυσι τον Σεπτέμβριο, όταν και εγκατέλειψε το group ο μπασίστας και τραγουδιστής τους, Rick Thor. Κρίμα, μου ήταν συμπαθέστατοι με αυτό το βαρβαρικό heavy metal που έπαιζαν. Ο Rick τώρα, άλλαξε το επίθετό του από “Thor” σε “Metal”, βρήκε τους Zellpike και Skullthrasher και τράβηξε για άλλους τόπους, διαφορετικούς αλλά όχι και τόσο μακρινούς. Η καινούργια του μπάντα, οι HELLSPIKE, έκανε το ντεμπούτο της με το άλμπουμ “Lords of war”, δείχνοντάς μας πως ο ιδρυτής της άφησε μεν πίσω του το επικό heavy metal, ωστόσο έμεινε στο NWOTHM «στρατόπεδο». Και φέτος, έναν μόλις χρόνο από την κυκλοφορία του ντεμπούτου τους, οι Πορτογάλοι επιστρέφουν με το δεύτερο άλμπουμ τους, το “Dynasties of decay”.
Το “Lords of war” δεν είχε υποπέσει στην αντίληψή μου όταν βγήκε. Δυστυχώς, χάθηκε στο τεράστιο πλήθος των κυκλοφοριών και υποβαθμίστηκε λόγω πλημμελούς promotion. Το “Dynasties…” όμως ήρθε στα χέρια μας στον σωστό χρόνο και δε θα έχει την τύχη του προκατόχου του. Ας το δούμε λοιπόν. Πιο πάνω, αναφέραμε πως ο Rick Metal άφησε μεν πίσω του το επικό heavy metal, ωστόσο έμεινε στο NWOTHM «στρατόπεδο». Πως μεταφράζεται αυτό; Σε old school speed metal, γερμανικής κατασκευής και προελεύσεως. GRAVE DIGGER, RUNNING WILD, IRON ANGEL και τα συναφή, ξέρεις, δε χρειάζεται να στα εξηγώ. Δυστυχώς όμως, υπάρχει πρόβλημα. Οι προθέσεις είναι οι καλύτερες, αλλά ως εκεί. Ο ήχος είναι χιλιοακουσμένος, τετριμμένος, και ως εκ τούτου, θα πρέπει να έχει ΠΟΛΥ καλές συνθέσεις για να ξεχωρίσει. Δεν τις έχει. H απόδοση της τριάδας είναι καλή, η παραγωγή το ίδιο, αλλά προσωπικά αποκομίζω την εντύπωση πως η παρέα του Rick βιάστηκε πολύ να κυκλοφορήσει δίσκο. Χώρια που έχει ελαττωθεί πολύ το ακραίο στοιχείο το οποίο υπήρχε στο (ομοίως μέτριο) πρώτο άλμπουμ, κάτι που αφαιρεί δυναμική από το “Dynasties…”. Θα του δώσω ένα (5 / 10) χατιρικά, λόγω προτέρου εντίμου βίου του Rick Metal. Διότι, όσο γίνεται αντικειμενικά μιλώντας, κινείται κάτω από τη βάση και αναδεικνύει και αυτό, με τη σειρά του, το μεγάλο πρόβλημα που ταλανίζει την metal σκηνή της ιβηρικής χερσονήσου και ονομάζεται «πολύ μικρός αριθμός πραγματικά καλών συγκροτημάτων». Συγγνώμη, αλλά περίμενα και περιμένω περισσότερα.
Δημήτρης Τσέλλος
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ: HITTEN
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “Triumph and tragedy”
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: High Roller Records
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Alex Panza – φωνητικά
Daniel Meseguer – κιθάρα
Johnny Lorca – κιθάρα
Horacio Rodríguez – μπάσο
Willy Medina – τύμπανα
Ξεκινώ από τη διαπίστωσή μου που έκλεισε το κείμενο για τους HELLSPIKE. Έγραψα λοιπόν πως το μεγάλο πρόβλημα που ταλανίζει την metal σκηνή της ιβηρικής χερσονήσου, ονομάζεται «πολύ μικρός αριθμός πραγματικά καλών συγκροτημάτων». Δεν παίρνω πίσω ούτε λέξη από αυτό που έγραψα, διότι πολύ απλά, οι HITTEN ανήκουν στις τρανταχτές εξαιρέσεις. Τους παρακολουθώ από την στιγμή που κυκλοφόρησε το δεύτερό τους άλμπουμ, με τίτλο “State of shock”, το 2016. Μου είχε αρέσει πάρα πολύ, θυμάμαι, τόσο που είχα αγοράσει και την special έκδοση με το αντίστοιχο t-shirt. Το πρώτο τους, “First strike with the Devil”, μπορεί να μην έφτανε σε ποιότητα το διάδοχό του, ήταν όμως αξιολογότατο, όπως επίσης πολύ καλό ήταν και το τρίτο κατά σειρά, “Twist of fate”. Το ξέρω, τα γράφω λίγο ανάποδα, αλλά τι να κάνουμε, έτσι τα άκουσα, με αυτήν την σειρά! Και τώρα, να το τέταρτο κατά σειρά, “Triumph and tragedy”, δεύτερο με τον Alex Panza στα φωνητικά και πρώτο με τον Willy Medina στα τύμπανα.
Λοιπόν, δεν ξέρω κατά πόσο είσαι οπαδός των DOKKEN, αλλά πρώτον, δύσκολα να είσαι μεγαλύτερος από τούτα τα παιδιά από την Murcia, και δεύτερον, αν όντως είσαι, ένα από τα καλύτερα «υποκατάστατα» για να καλύψεις την ανάγκη μουσικής από την αγαπημένη σου μπάντα, είναι εδώ για σένα. Η αλλαγή είχε γίνει αισθητή από το “Twist of fate”, αλλά εδώ νομίζω η φόρμουλα τελειοποιήθηκε. Αγαπητέ φίλε και αναγνώστη, οι HITTEN στο “Triumph and tragedy” ξέφυγαν για τα καλά από τα όρια του παραδοσιακού heavy metal των groups της γενιάς τους (όπως οι SKULLFIST και οι AMBUSH) και έγραψαν το άλμπουμ που θα έπρεπε να έχουν γράψει οι DOKKEN, αν ήταν ακόμη ακμαίοι. Σε κάποια σημεία μπορεί να θυμίζουν DIO ή πρόσφατους HAMMERFALL (το “Core of the flame” θα έμπαινε με ρόλο πρωταγωνιστικό σε δίσκους σαν το “Chapter V”), αλλά είναι τόσο μεγάλη η DOKKEN «δόση» με την οποία έχει «εμβολιαστεί» η μπάντα, που δεν επιδέχεται άλλης «περιγραφής» ο ηχητικός προσανατολισμός της. «Αμερικανικό hard ‘n’ heavy από την Ισπανία», είναι αυτό σωστό και λογικό; Ναι. Και όμως, είναι! Υπέροχα κομμάτια, πανέμορφες μελωδίες, 80s ατμόσφαιρα χωρίς να καταντά γραφική και αστεία, πολύ καλή παραγωγή και artwork ταιριαστό… όλα όπως πρέπει τα ακούω και τα βλέπω στο “Triumph and tragedy”! Και χαίρομαι διπλά, γιατί έχουμε και πολλούς βλέπεις που, θέλοντας να αναβιώσουν εποχές που δεν έζησαν, το μόνο που καταφέρνουν είναι να γελάμε μαζί τους. Πήξαμε στους clowns του πενταγράμμου! Εκτός από τους Daniel, Johnny, Horacio και Willy που σε αυτό το μοτίβο «δίνουν τα ρέστα τους», πολλά μπράβο οφείλω να δώσω στον Alex και την εξαιρετική, γι’ αυτό το στυλ, φωνή του. Θα τον ακούσουμε και την επόμενη χρονιά, σε λίγους μήνες, στο νέο άλμπουμ του μεγάλου Jack Starr, και αδημονώ από τώρα! Ως τότε, οι HITTEN θα λάβουν από μένα ένα «μπράβο» και ένα 8 / 10.
Bandcamp
Facebook
Instagram
Spotify
YouTube
Δημήτρης Τσέλλος
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ: ORPHAN GEARS
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “Orphan gears”
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Independent
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Michael C. Stevens: Φωνητικά
Rich Cornell: Κιθάρες
Ben White: Μπάσο
Rob Gamblin: Τύμπανα
Λένε ότι κάθε μπάντα που σέβεται την υπόσταση της έχει ένα ομότιτλο άλμπουμ, το ίδιο λοιπόν ισχύει και για τους Βρετανούς ORPHAN GEARS, οι οποίοι κυκλοφορούν το φετινό τους άλμπουμ που απλά λέγεται “Orphan gears” σαν μια δήλωση του στυλ «Αυτοί είμαστε κι αν σας αρέσουμε». Το κουαρτέτο από τη νοτιοανατολική Αγγλία αναβιώνει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο την πεποίθηση ότι για όλα ευθύνονται οι BLACK SABBATH, δεν το κρύβουν, δεν ντρέπονται γι’ αυτό, και δεν το λήγουν εκεί, καθώς στον άκρως βαρύ και εν μέρει γκαραζιάρικο ήχο τους, θα βρείτε αναφορές που θα σας ικανοποιήσουν στο μέγιστο βαθμό. Ναι, σε μερικά σημεία θα σας θυμίσουν MOTORHEAD (μη σας πω και BUDGIE), ενώ θα ήθελα να μην χαρακτηριστούν ως stoner κατάσταση κι αυτό γιατί έχουν μελετήσει την ολότητα των KYUSS τρομερά. Και ως γνωστόν οι KYUSS είναι μια έννοια υπεράνω του stoner και οποιασδήποτε ταμπέλας, συνεπώς οι ORPHAN GEARS παίρνουν πάρα πολλούς πόντους από αυτό και μόνο. Ο τρόπος όμως με τον οποίο εντάσσουν κάποιες φοβερές ανατολίτικες/ερημικές κλίμακες στα κιθαριστικά τους θέματα, είναι κορυφαίος, ενώ θα ακούσετε και μπασαδούρα που θα κάνει τα πάντα ακόμα καλύτερα στο σύνολο των 10 κομματιών του δίσκου. Και μα την πίστη μου, θα σας αρέσουν πολύ!
Όχι απλά γιατί πέρα από πολύ καλό, το “Orphan gears” είναι και διασκεδαστικότατο σαν άλμπουμ, αλλά και γιατί η μικρή του διάρκεια (42’) το κάνει να κυλάει σαν νερό και οι τύποι ξέρουν να γράφουν καλά κομμάτια. Σε σημεία μου ακούγονται σαν ORANGE GOBLIN χωρίς την ουγκανίλα, αλλά και up-tempo μοτίβο έχουν γενικότερα, και δεν κουράζουν με τις δομές τους, και η φωνή του Michael C. Stevens είναι πεντακάθαρη και διαφέρει πολύ από τις μπαφο-φωνές που έχετε συνηθίσει σε οτιδήποτε SABBATH-oriented. Και ξέρετε, σε στιγμές που η ακραία λαίλαπα ήχων σε καταβάλει, όταν ακούς κάτι σαν τους ORPHAN GEARS και κερδίζει την προσοχή του, σημαίνει ότι αξίζει πάρα πολύ και κάτι κάνουν οι τύποι που σου προσφέρει πληρότητα. Πιστεύω είναι από τις ωραιότερες εκπλήξεις που έχουν προκύψει στις έρευνες για το Underground Scans και είμαι βέβαιος ότι οι αναγνώστες της στήλης θα το βρουν ποιοτικότατο και θα έχουν κάνει μια νέα όμορφη ανακάλυψη. Στα πολλά συν του δίσκου, το γεγονός ότι κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον μέχρι το τέλος και ότι κάθε κομμάτι προσφέρει και μόνο του κάτι διαφορετικό αλλά και συνολικά δένουν υπέροχα μεταξύ τους. Τους BLACK SABBATH και το βαρύ ήχο γενικά, πολλοί μπορεί να εμίσησαν, αλλά την επιρροή τους μέσα σε μισό και βάλε αιώνα, ουδείς!
(8 / 10)
Facebook
Bandcamp
Spotify
YouTube
Άγγελος Κατσούρας
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ: WICKED
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “Begotten in blight”
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Independent
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Piotr Winiarski – Κιθάρες
Adam Drys – Κιθάρες
ΜΜΜ -Φωνητικά
Lukasz Icanraz Sarnacki – Τύμπανα (session)
Hubert Wiecek – Μπάσο (session)
Μεταφερόμαστε στην καφρομάνα Πολωνία όπου μετά την διάσπαση των prog thrashers ROTENGEIST, προκύπτουν οι deathsters WICKED, οι οποίοι είναι και το αντικείμενο της συζήτησης. Το κιθαριστικό δίδυμο των Piotr Winiarski/Adam Drys αλλάζει τελείως το στυλ της νέας προσέγγισης τους και έτσι, στο ντεμπούτο τους “Begotten in blight”, οι WICKED μας παρουσιάζουν ένα πιθανό χαμένο άλμπουμ των VADER μέσα στο χρόνο, μέσα από τις δεκάδες κυκλοφορίες που έχει η μεγαλύτερη μπάντα της χώρας (όχι φίλε μου που το διαβάζεις, δεν είναι οι BEHEMOTH). Το “Begotten in blight” σε πιάνει άμεσα από το λαιμό κι αυτό όχι λόγω της ομοιότητας τους με την κύρια επιρροή τους, αλλά με την ενέργεια και την ποιότητα που το διακρίνει. 7 κομμάτια και μόλις 36’ περίπου είναι αρκετά για να στρέψουν τις πιθανότητες πολύ υπέρ τους, καθώς όχι απλά βαράνε (πολύ) όταν πρέπει, αλλά έχουν έναν συμπαγέστατο και πολύ βαρύ ήχο, ο οποίος προδίδει αν μη τι άλλο ένα άλφα παικτικό επίπεδο. Δεδομένου κιόλας ότι μιλάμε για ανεξάρτητη κυκλοφορία, η παραγωγή είναι εξαίρετη, πεντακάθαρη και αναδεικνύει περίφημα τον όγκο των συνθέσεων τους. Συνθέσεις που μετά τα δυο πρώτα κομμάτια “A tear of god”/”Backhaul” που είναι τα μικρότερα και σπάνε τα άλατα, μεγαλώνουν αισθητά σε διάρκεια προχωρώντας.
Και εκεί είναι το μεγάλο μυστικό των WICKED. Ότι παρότι όταν ξεσπάνε γίνονται άκρως δολοφονικοί, αφήνουν τα κομμάτια τους να πάρουν «ανάσες», εκφράζοντας τη μουσική τους μέσω μιας ατμόσφαιρας που δίνει έξτρα ποιότητα, επιβλητικότητα και φυσικά ακούγονται ιδιαίτερα προσεκτικοί και έμπειροι στο να ενσωματώσουν βαρύτατα mid-tempo σημεία, που δεν διστάζουν στη συνέχεια να ξεσπάσουν σε blast-beats. O MMM στα φωνητικά ακούγεται τόσο πολύ σαν τον Peter των VADER αλλά και τον Adam των HATE, που και να μου λέγανε ότι είναι οι ίδιοι δε θα απορούσα. Αυτό το γνώριμο τσαμπουκαλίδικο «θα σου φάω το λαιμό» στυλ φωνητικών αμφότερων είναι έξτρα πωρωτικό και έτσι, οι WICKED προσφέρουν ένα πραγματικά δυναμικό και εμπνευσμένο ντεμπούτο το οποίο υπόσχεται ακόμα καλύτερα πράγματα για τη συνέχεια. Αν είστε οπαδοί του Πολωνικού ήχου ειδικά και των συγκροτημάτων που αναφέραμε, οι WICKED είναι μια ακόμα πιο τεχνική μπάντα σε σχέση με όσες ξεπηδάνε από το τέως Ανατολικό Μπλοκ, ενώ σε επίπεδα death metal γενικότερα δεν το συζητώ, δίσκος που μπορεί να σε πείσει ότι το είδος συνεχώς ανανεώνεται και προσφέρει νέα φυντάνια εκεί που δεν το περιμένεις. Εξαίρετοι στην εκτέλεση, προσεγμένοι σε παραγωγή και συνθέσεις, ταχύτατοι, επιβλητικοί, με βάρος και βάθος ήχου, το άλμπουμ αυτό σίγουρα φτιάχτηκε με προσήλωση και γι’ αυτό αξίζει 100% την προσοχή σας!
Υ.Γ.: Το ότι συμμετέχει στο μπάσο ο Hubert Wiecek (πρώην DECAPITATED) δεν είναι τυχαίο!
Υ.Γ. 2: Ο έτερος session-άς ντράμερ Lukasz Icanraz Sarnacki, είναι φονιάς. Θαυμάστε παίξιμο!
(8 / 10)
Άγγελος Κατσούρας
