«Πόσα αντίτυπα έχει πουλήσει το συγκρότημα; Από ποια εταιρεία κυκλοφορεί το album; Παίζει μέσα κανένας γνωστός;». Ερωτήματα που τουλάχιστον εδώ, δεν υφίστανται. Και δεν υφίστανται, διότι πολύ απλά, δε μας ενδιαφέρουν οι απαντήσεις τους. Η ποιότητα στη μουσική είναι αυτό που μας ενδιαφέρει. Το να ανακαλύπτει κανείς νέες αγαπημένες μπάντες εκεί που δεν το περιμένει, θα αποτελεί πάντα, εκτός από μεγάλη ικανοποίηση, την πλέον ευχάριστη πρόκληση, καθώς κι εμείς είμαστε πρωτίστως οπαδοί. Σε μια στήλη λοιπόν όπου τα «αδηφάγα» αυτιά των ολοένα και αυξανόμενων φίλων της δεν έχουν σύνορα, έτσι κι εμείς θα προσπαθούμε κάθε φορά να παρουσιάζουμε τη μεγαλύτερη δυνατή γκάμα ήχων και συγκροτημάτων. Άλλωστε, κανένα best seller δε θα υπήρχε, αν δεν υπήρχε η σκηνή του UNDERGROUND.
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ: FIRST FRAGMENT
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “Gloire éternelle”
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Unique Leader Records
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Phil Tougas – Kιθάρες (ρυθμικές, lead, nylon), δεύτερα φωνητικά, πλήκτρα, πρόσθετα κρουστά
David AB – Φωνητικά
Dominic “Forest” Lapointe – Μπάσο (άταστο)
Nick “Thriller” Miller – Κιθάρες (ρυθμικές, lead)
Nicholas “Le Fou” Wells – Tύμπανα, δεύτερα φωνητικά
Από το τιμημένο και χιλιοτραγουδισμένο στα χείλη των οπαδών Quebec του Καναδά (όχι ε; οκ θα μπορούσε όμως), μας έρχονται οι υπερ-παιχταράδες FIRST FRAGMENT για να προκαλέσουν θαυμασμό με την δική τους θεώρηση στον ακραίο ήχο. Το δεύτερο πλέον άλμπουμ τους, “Gloire éternelle”, έχει προκαλέσει αρκετό θόρυβο, και πως όχι όταν το κουιντέτο καταφέρνει να τέμνει το απώτερο άκρο του τεχνικού death metal με νεοκλασικά στοιχεία στη μουσική τους. Στην ουσία οι FIRST FRAGMENT είναι πιο «ανθρώπινοι» και πολυσχιδείς –λιγότερο χαοτικοί- ARCHSPIRE, οι οποίοι με το φετινό τους άλμπουμ “Bleed the future” έχουν κι αυτοί προκαλέσει άπαντες να (ξανα)ασχοληθούν μαζί τους. Οι FIRST FRAGMENT όμως όχι απλά δεν είναι τόσο μινιμαλιστές (31’ το άλμπουμ των ARCHSPIRE), αλλά το ξεχειλώνουν από όποια μεριά κι αν θέλει κανείς να το δει, προσφέροντας μας ένα δίσκο 71’. Θεωρώ ότι και λόγω του πως τέμνουν τις επιρροές τους, είναι και ακούγονται πιο εντυπωσιακοί στην τελική εντύπωση από τους συμπατριώτες τους, ενώ επιβεβαιώνουν ότι γενικότερα οι Γαλλόφωνες Καναδικές μπάντες, έχουν και την τεχνική αλλά και την υψηλή αισθητική γύρω από τη μουσική έμφυτες μέσα τους (με τους VOIVOD φυσικά να είναι οι πρώτοι διδάξαντες). Τώρα από το να το διαβάζεις μέχρι να το ακούσεις, υπάρχει ειδοποιός διαφορά.
Κι ακριβώς εκεί έρχεται να επιβεβαιωθεί η ποιότητα τους, καθώς μέσα σε όλο αυτό το θεωρητικό «χάος» τεχνικής κατάρτισης κι εν μέρει επίδειξης παιξίματος, υπάρχει απόλυτη μουσικότητα, τα άτομα παίζουν θέματα τα οποία είναι και ακούγονται άκρως μεταλλικά, αλλά μικροί θαύμαζαν τόσο τον Yngwie Malmsteen όσο και τον Jason Βecker, τον Vinnie Moore και άλλους δοξασμένους guitar heroes, που μάλλον δεν άντεξαν να μην τους αναφέρουν σε σημεία της μουσικής τους. Οι τρείς έγχορδοι και ειδικά ο μπασίστας τους με το άταστο θα σας εντυπωσιάσουν όσο δε φαντάζεστε, μπορεί τα φώτα σε τέτοιες μπάντες να πέφτουν πάνω στους ντράμερ (όχι ότι ο δικός τους δεν είναι παιχτρόνι), αλλά εδώ η διαφορά γίνεται καθαρά από κιθάρες/μπάσο και ειδικά η αλληλουχία των οργάνων στη χρήση ακουστικών κιθαρών είναι σαν πίνακας ζωγραφικής που θα μαγνήτιζε τα βλέμματα σε έκθεση υψηλής αισθητικής και εκλεκτών καλεσμένων. O David AB στα φωνητικά (κατά κόσμον David Alexandre Brault-Pilon, κι εγώ ΑΒ θα το έκανα στη θέση του) έχει ένα άκρως καταστροφικό αλλά φοβερό και κατανοητό στην άρθρωση λαρύγγι και το τελευταίο κομμάτι – πριν το outro “Mort éphémère”- με τίτλο “In-el”διάρκειας 18 λεπτών και 54 δευτερολέπτων είναι θεωρώ ένα από τα πλέον ολοκληρωμένα κομμάτια που έχουν γραφτεί τα τελευταία πολλά χρόνια.
ΑΝ πίνετε νερό στο όνομα των ARCHSPIRE, BEYOND CREATION, NECROPHAGIST, OBSCURA, και αγαπάτε όποιον μεγαλούργησε πάνω στην εξάχορδη σε νεοκλασικό στυλ, οι FIRST FRAGMENT είναι έτοιμοι να γίνουν οι νέοι καλύτεροι φίλοι σας.
Υ.Γ.: Πόσο περήφανος θα ήταν ο Erik Lindmark της Unique Leader γι’ αυτά τα παλικάρια αν ζούσε…
(9 / 10)
Facebook
Bandcamp
Spotify
YouTube
Άγγελος Κατσούρας
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ: HUNTERS MOON
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “The great pandemonium”
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Hells Headbangers Records
ΣΥΝΘΕΣΗ:
J. Eradicator – Κιθάρες, μπάσο
Lust – Φωνητικά
D.M. – Τύμπανα (session)
Άλλο ένα άλμπουμ για τη στήλη από την απομακρυσμένη και άκρως Ελληνόφωνη Μελβούρνη, είναι το ντεμπούτο των HUNTERS MOON (Σας έχω πει ποτέ πόσο με τρελαίνει να μην υπάρχει απόστροφος σε τέτοιες περιπτώσεις; Σας το λέω τώρα). Το ανίερο δίδυμο των J. Eradicator και Lust «ξεθάβουν» στην ουσία το συγκρότημα καθώς είχαν βγάλει το ΕΡ “The serpents lust” το 2009 και έκτοτε τα ίχνη τους αγνοούνταν. 15 χρόνια μετά τη δημιουργία τους το 2006, οι Αυστραλοί επιστρέφουν με το ντεμπούτο τους “The great pandemonium”, κάλλιο αργά παρά ποτέ προφανώς θα πει κάποιος. Το δίδυμο έχοντας θητεύσει από κοινού στους DENOUNCEMENT PYRE και NOCTURNAL GRAVES (οι οποίοι ετοιμάζουν δίσκο μέσα στο 2022), παίζει άψογο black metal, με έμφαση στα σιδηροδρομικά παγωμένα –αλλά πεντακάθαρα και δυνατά- riffs, τα οποία «σφυρίζουν» στο κεφάλι σου και δεν θες να σταματήσουν στιγμή από τη στιγμή που αρχίζουν, προϊόν της φοβερής συνθετικής φαντασίας του J. Eradicator. Κι επειδή ναι μεν τα κιθαριστικά θέματα είναι ως αρχή το ήμισυ του παντός σε κάθε δίσκο ανεξαρτήτως είδους, η πολύ καλή παραγωγή ενισχύει το αποτέλεσμα, μην ξεχνάμε ότι οι black metallers πάντα κρατούν το old school σκεπτικό σε ότι κι αν κάνουν στη ζωή τους, συνεπώς οι HUNTERS MOON κερδίζουν έξτρα πόντους λόγω αυτού.
Ο «καλεσμένος» του δίδυμου στα τύμπανα ονόματι D.M. κάνει φοβερή δουλειά στα τύμπανα, μαρσάροντας όπου πρέπει, χτυπώντας δυνατά στα σημεία που δεν παίζει γρήγορα και η κακιασμένη αλλά άκρως τσαμπουκαλεμένη φωνή του Lust, έχει τον τελικό λόγο στο αποτέλεσμα. Ένα αποτέλεσμα άκρως καλοπαιγμένο, με δύναμη όπου και όσο πρέπει, με ταχύτητα και μελωδία να συνυπάρχουν σε φοβερό βαθμό και να εντυπωσιάζουν, με την εκτελεστική δεινότητα του συγκροτήματος συνολικά να κυμαίνεται σε υψηλότατα επίπεδα. Τολμώ να πω ότι με περισσότερα black metal άλμπουμ τέτοιου στυλ και τελικού αποτελέσματος, το είδος θα μου ήταν πολύ πιο αγαπητό, πράγμα που ίσως να ισχύει και για ήδη φανατικούς ακροατές του. Συνδυάζουν πολύ όμορφα το συναίσθημα της εποχής πριν 25-30 χρόνια που το είδος άρχισε να γίνεται μεγάλο, με τη σημερινή του αισθητική και τρομακτική βελτίωση μέσα στα χρόνια. Αφήνουν να μιλάει η μουσική τους, έχουν 9 τραγούδια που ποικίλουν σε διάρκειες μεταξύ 3:44 – 6:18 χωρίς να κουράζουν και το σημαντικότερο όλων είναι ότι το σύνολο του σε λιγότερο από 40’ είναι αλάνθαστο και σε κάνει να πεις ότι μπορεί να άργησαν, αλλά πράγματι πρόσφεραν κάτι που άξιζε την αναμονή. Ναι μεν ένα φοβερό black metal άλμπουμ, αλλά απευθύνεται σε όλα τα μέταλλα ανεξαρτήτως προτιμήσεων, μην κάνετε το λάθος να προσπεράσετε, θα δικαιωθείτε από την πρώτη ακρόαση δείχνοντάς τους εμπιστοσύνη. (8,5 / 10)
Facebook
Bandcamp
Spotify
YouTube
Άγγελος Κατσούρας
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ: KNIGHTS OF THE REALM
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “Knights of the Realm”
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Playground Music
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Marcus von Boisman – Φωνητικά
Magnus Henriksson – Κιθάρες, μπάσο
Lars Sköld – Τύμπανα
Από το πουθενά μου ήρθε αυτό το promo! Και όταν λέω «από το πουθενά», δεν εννοώ φυσικά την Playground Music, αλλά το γεγονός πως δεν ήξερα πως οι τρεις μουσικοί που απαρτίζουν το group, θα κυκλοφορούσαν αυτόν τον δίσκο υπό την ονομασία KNIGHTS OF THE REALM. Να τους γνωρίσουμε ποιοι είναι. Στα τύμπανα ο Lars Sköld (με το ψευδώνυμο Larry “The Hammer” Shield), με θητεία μεταξύ άλλων στους TIAMAT, AVATARIUM και συνεργάτης του Leif Edling. Σε κιθάρα και μπάσο ο Megalomagnus (κατά κόσμον Magnus Henriksson), με υπηρεσία σε W.E.T, ECLIPSE, TIAMAT. O Marcus von Boisman (ή αλλιώς Mean Machine) στα φωνητικά, των hard rockers STORMEN. Προσωπικά, τα ονόματα των καλλιτεχνών με τους οποίους έχουν συνεργαστεί ή συνεργάζονται οι τρεις αυτοί Σουηδοί, αρκούν για να μου δημιουργήσουν ένα θετικό πρώτο συναίσθημα. Δεν είναι όμως λίγες οι φορές που τα φαινόμενα απάτησαν τον ακροατή, και αντί για κατιτίς το αξιόλογο, ακούσαμε ανυπόφορες μετριότητες, ή και ακόμη κακούς δίσκους που μας έκαναν να απορούμε για τον λόγο που αυτοί κυκλοφόρησαν. Με τους KNIGHTS OF THE REALM αυτό που με προβλημάτισε, και αντιστάθμισε το θετικό συναίσθημα-απόρροια της ανάγνωσης των ονομάτων, ήταν το γραφικό, κακό εξώφυλλο, που μας στέλνει πίσω σε εξίσου γραφικές εποχές και μπάντες και που, τουλάχιστον εγώ, θα ήθελα να μην υπήρχαν στη μουσική που αγαπώ. Οι νότες όμως έχουν τη μεγαλύτερη σημασία, έτσι δε λέμε;
Ας δούμε λοιπόν τι υπάρχει μέσα στο “Knights of the Realm”. Ωραία… Περνά η εισαγωγή “An August play” και ακούω ένα ωραίο heavy/doom στο “Into the void”, μελωδικότατο, με πολύ καλές κιθάρες και hard rock φωνητικά που του ταιριάζουν τέλεια. Κανένα ίχνος γραφικότητας, κανένα ίχνος επιτήδευσης, μόνο καλή μουσική. Ελπίζω λοιπόν να κυλήσει έτσι ολόκληρος ο δίσκος, αλλά μένω με την ελπίδα. Όχι, όχι, δεν είναι διόλου κακό το ντεμπούτο των Σουηδών. Αλλά είναι, πώς να το πω… ένας φόρος τιμής και τίποτα περισσότερο. Από το δεύτερο κομμάτι και μετά, παρελαύνουν από μπροστά σου οι ACCEPT, DOKKEN, SAXON, PRETTY MAIDS, DIO και λοιποί γίγαντες των 80s, δημιουργώντας σου μια αίσθηση πως τα τραγούδια του “Knights of the Realm” είναι «κομμένες» συνθέσεις μεγάλων δίσκων τους, τις οποίες πήραν οι τρεις Knights, τις ξαναδούλεψαν και τις έβγαλαν τώρα στο προσκήνιο. Καμία μα καμία πρωτοτυπία, τίποτα που να μην έχουμε ξανακούσει. Κάπου-κάπου ακούς και αυτούσιες «δανεικές» μελωδίες, για παράδειγμα το “Fields of fire” είναι ένα πολύ ωραίο τραγούδι, αλλά τι να το κάνεις που όχι μόνο θυμίζει απελπιστικά DOKKEN, αλλά έχει και τη μελωδία της εισαγωγής του “Unchain the night”, AYTOYΣΙΑ, να παίζει από πίσω λούπα. Έτσι πάει πάνω-κάτω όλο το άλμπουμ. Συμπέρασμα; Αν αυτός ο δίσκος κυκλοφορούσε τότε, θα είχε κάνει μια κάποια αίσθηση. Αλήθεια. Σήμερα όμως, δεν προσφέρει το παραμικρό και αναμασά πράγματα που ακούσαμε όταν έπρεπε, από αυτούς που έπρεπε. Είναι καλογραμμένος; Ναι. Έχει καλή παραγωγή; Σαφώς. Έχει καλές ερμηνείες; Σαφέστατα, είναι όλο «στην πένα». Τι σου μένει αν το ακούσεις δύο, τρεις, τέσσερεις φορές; Μια ρομαντική διάθεση, ένα ελαφρύ χαμόγελο και τίποτα παραπάνω. Και δε θα το ξανακούσεις. Οπότε…
(6 / 10)
Facebook
Website
Spotify
YouTube
Δημήτρης Τσέλλος
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ: MEGA COLOSSUS
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “Riptime”
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Rafchild Records
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Sean Buchanan – Φωνητικά
Bill Fischer – Κιθάρες
Chris Millard – Κιθάρες
Doza Mendoza – Τύμπανα
Anthony Micale – Μπάσο
Οι MEGA COLOSSUS από τη Βόρεια Καρολίνα βρίσκονται στον προθάλαμο του να θεωρηθούν «βετεράνοι» του underground heavy metal, καθώς βλέπουν τη δισκογραφία τους να αυξάνεται με γεωμετρική πρόοδο. Ξέρω, η φράση αυτή στην ουσία δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε παραδείγματα πέραν των μαθηματικών, αλλά ο όρος είναι αδόκιμος, οπότε, μπορώ να τον υιοθετήσω. Έχουμε και λέμε: τρία eps ως τώρα, το “Drunk on blood” (2009), το “…and the sepulcher of the mirror warlocks” (2012) και το “V” (2019) και τρία full lengths, τα “…and the rift of the pan-dimensional undergods” (2008), “Hyperglaive” (2016) και “Riptime” (το φετινό), μας κάνουν έξι κυκλοφορίες σε δεκατρία χρόνια. Κάθε δύο χρόνια πάνω-κάτω λοιπόν, οι Αμερικανοί κυκλοφορούν και κάτι, δείγμα της προσήλωσης που έχουν στους στόχους τους, όπως επίσης και του πάθους με το οποίο αντιμετωπίζουν τη μουσική. Μέχρι να τους δω ζωντανά, έκρινα αποκλειστικά από αυτά που άκουγα. Μετά το show τους στο τελευταίο, ως τώρα, Up the Hammers, βεβαιώθηκα πως πρόκειται για μια πραγματικά καλή μπάντα, που αποδίδει ισάξια εντός και εκτός studio, εξωτερικεύοντας το «μεράκι» τους και χαρίζοντάς το, ως φλόγα, στον κόσμο που τους παρακολουθεί.
Πιο συγκεκριμένα, οι πρώην COLOSSUS και νυν MEGA COLOSSUS με κέρδισαν από την πρώτη στιγμή διότι αρέσκονται σε ένα τρόπον τινά “sci-fi heavy metal” και δημιουργούν έναν ήχο που λατρεύει το προοδευτικό κέλτικο μέταλλο των THE LORD WEIRD SLOUGH FEG, αυτό που είναι γεμάτο με LIZZY-ικές και MAIDEN-ικές μελωδίες, με θεματολογία που έχει να κάνει με τον χώρο του φανταστικού και κυρίως το “Dune” του Frank Herbert. Μπορεί το “Riptime” να μοιάζει και αυτό όπως και οι προκάτοχοί του με «χαράς Ευαγγέλιο», για μιαν ακόμη φορά, για όλους τους οπαδούς του Mike Scalzi, αλλά οι MEGA COLOSSUS δεν εμμένουν εκεί. Ο ήχος τους είναι πιο συμπαγής και επιθετικός από κάθε άλλη φορά! Λες και αυτό το διάστημα της καραντίνας αντί για κάποιο πολυτελές γυμναστήριο (studio), κλείστηκε στο υπόγειο σιδεράδικο της γειτονιάς και μετά από heavy duty προπονήσεις και «κούρα» με στεροειδή, βγήκε πιο δυνατός και θηριώδης από ποτέ. Άκουσε το “Razor city” και αν δεν αναφωνήσεις “ANNIHILATOR!”, δεν ξαναγράφω λέξη! Όσο δε, η ακρόαση προχωρά, καταλαβαίνεις πως αυτός εδώ είναι ο πιο “in your face” δίσκος των Αμερικανών. Οι κιθάρες στους MEGA COLOSSUS ανέκαθεν ήταν ό,τι εντυπωσιακότερο είχαν να επιδείξουν ως μπάντα, αλλά στο “Riptime” ειλικρινά ξεπερνούν εαυτόν και παραδίδουν ένα μικρό σεμινάριο για το πώς μπορείς να ακουστείς δυναμικός και τεχνικός, χωρίς να γίνεσαι ένας εκνευριστικός «φιγουρατζής». Επτά πολύ αξιόλογα τραγούδια στα σαράντα λεπτά, αμεσότητα, απουσία κούρασης και βαρεμάρας, σωστή ροή και μερικά διαμαντάκια (“Vigilo confide”, “Tinker Tanner” – ύμνος, “Iron rain”), εγγυόνται πολλές και εξίσου ποιοτικές ακροάσεις. Το μόνο που έχεις να κάνεις, είναι να στρέψεις εδώ την προσοχή σου. (8 / 10)
Facebook
Instagram
Bandcamp
YouTube
Δημήτρης Τσέλλος
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ: PATERIKON
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “Under the mountains”
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Independent
ΣΥΝΘΕΣΗ:
John Wehling – Άπαντα
Θα είμαι ειλικρινέστατος, δεν είχα ιδέα τι εστί PATERIKON μέχρι να πέσω πάνω στη νέα τους κυκλοφορία με τίτλο “Under the mountains”. Η άγνοια μου δυστυχώς αποκτάει μεγαλύτερη υπόσταση όταν μιλάμε για την έκτη παρακαλώ συνολικά κυκλοφορία από πέρυσι, καθώς προηγήθηκαν δυο άλμπουμ (!) μέσα στο 2020, τα “Way of negation” και “Caged and diffused”, αλλά και τρία ΕΡ φέτος (!!), τα “Doom of Achilles”, “William Blake is doomed” και “Scourge of demons”! Οπότε ακόμα κι αν είχα τη δικαιολογία ότι εμφανίστηκαν πέρυσι, με πέντε μέχρι πρότινος κυκλοφορίες συντρίβεται συθέμελα, χώρια ότι πρέπει να παραδεχόμαστε που και που ότι δεν τα ξέρουμε όλα. Το ακόμα εντυπωσιακότερο όλων, είναι ότι πρόκειται για υπόθεση ενός ανθρώπου, του πολυοργανίστα John Wehling, ο οποίος σίγουρα είναι υπέρμαχος της ρήσης «όταν θες κάτι να γίνει σωστά, πρέπει να το κάνεις μόνος σου», έτσι παίζει και κάνει τα πάντα στο δίσκο, προκαλώντας πραγματικά θαυμασμό και για το εύρος κυκλοφοριών του μέχρι στιγμής, αλλά και για το πόσο καλή δουλειά κάνει, για την όλη αφοσίωσή του δε, νομίζω πως ότι και να πούμε είναι λίγο, θαυμάζω τέτοιους ανθρώπους γενικότερα και όταν το λέει η καρδιά τους λίγο παραπάνω παίζοντας πρωτόλειο doom χωρίς περιττές προσμίξεις μέσα, ο θαυμασμός μεγαλώνει.
Θεωρούσα ότι το άλμπουμ θα ταίριαζε περισσότερο στον Δημήτρη και τα ακούσματα του, αλλά ως αλτρουιστής μου το άφησε και τον ευχαριστώ γι’ αυτό. Ο(ι) PATERIKON λοιπόν παίζουν doom όπως θα το ήθελε και ο πιο αφοσιωμένος οπαδός του είδους (λίγοι αλλά όλοι καλοί και γνώστες, ελπίζω δηλαδή). Τέρμα TROUBLE αύρα, με το στιχουργικό περιεχόμενο – άκρως Χριστιανικό και μπράβο του, ακομπλεξάριστος – να δένει άμεσα με τον συσχετισμό, ενώ χρειάζεται μόλις 6 κομμάτια και 35’ διάρκειας για να υπηρετήσει την αγάπη του για το είδος, με πλήρη ουσία και σεβασμό στις επιρροές του. Μου αρέσει πάρα πολύ η φωνή του, ιδιαίτερη αλλά τρομερά ταιριαστή για το είδος, τα riffs του είναι απλά και βαριά όπως πρέπει, σαν ντράμερ παίζει τα βασικά ολόσωστα, ενώ και το μπάσο ακούγεται αρκετά για να υποστηρίξει το όλο σύνολο. Μερικές πιο «πένθιμες» ηχητικά στιγμές είναι φυσικά ευπρόσδεκτες (doom=mood και να ’χαμε να λέγαμε), ενώ γενικότερα ο δίσκος ακούγεται εύκολα και ευχάριστα, χωρίς να είναι ούτε εμπορικός αλλά και ούτε ιδιαίτερα κεφάτος. Για να τα έχει πετύχει όλα τα παραπάνω ο Wehling, κάτι θα ξέρει και θα μπορεί να κάνει καλύτερα από άλλους, οι αγνές του προθέσεις όχι απλά με έπεισαν –όπως θα πείσουν κι εσάς- αλλά με εντυπωσίασαν. Οι οπαδοί του είδους θα το χαρείτε δεόντως.
(8 / 10)
Facebook
Bandcamp
Spotify
YouTube
Άγγελος Κατσούρας
