Τους SUBSTRATUM θαρρώ τους γνωρίζετε, τουλάχιστον όσοι ασχολείστε με το κλασσικό priest-άδικο heavy metal σε underground επίπεδο. “Permission to rock” λέγεται η νέα τους δουλειά, η οποία διαδέχεται το πολύ καλό ομότιτλό τους ντεμπούτο και που, σαν να μην έφτανε η δική της αξία, συνοδεύεται με διαφορά δύο μηνών από το EP “Stratosphere”. Στο EP έχουμε ακόμη πέντε τραγούδια, συν μία διασκευή στο “Cast my spell” των SATANIC RITES. Διπλό χτύπημα λοιπόν, ιδανικό για όσους θέλουν μια γερή τζούρα από παραδοσιακό ήχο, με δυναμικά, γυναικεία φωνητικά. Αν σας άρεσε το πρώτο, λογικά τούτα δω θα σας αρέσουν ακόμη περισσότερο. Το άλμπουμ κυκλοφορεί προς το παρόν σε κασέτα (ναι, ναι) και το EP σε CD.
https://substratum-seattle.bandcamp.com/
Από τη Florida μας επισκέπτονται οι SEASONS OF THE WOLF με το νέο τους άλμπουμ που έχει τον τίτλο “Last act of defiance”. Πέμπτος δίσκος λοιπόν, και τα standards δεν πέφτουν ούτε κατ’ ελάχιστο. Θεατρικό, occult heavy metal με πολλές επιρροές από METAL CHURCH, KING DIAMOND (ειδικά το ομότιτλο τραγούδι), κιθάρες που θυμίζουν αρκετά και τους LEATHERWOLF και progressive υφή α λα MERCYFUL FATE. Η φωνή του Wes Waddell χωρίς να έχει τρομερές δυνατότητες, έχει μια πολύ ιδιαίτερη χροιά και ακούγεται εξαιρετικά ταιριαστή με τη μουσική. Σε γενικές γραμμές εδώ έχουμε να κάνουμε με έναν δίσκο που πρωτίστως τιμά επιρροές, και έπειτα έρχεται να δώσει τη δική του παρουσία στο όλο hype των τελευταίων ετών που θέλει το traditional να συμπλέει με το occult. Μεγάλα ατού; Το γεγονός πως τα κομμάτια σου μένουν με τις πρώτες ακροάσεις, και πως εδώ θα βρεις μερικά μικρά «διαμαντάκια», όπως το “Be careful what you wish”, το “Fools gold” και το εξαιρετικό “Drifter”. Πληροφορίες εντός:
https://www.facebook.com/Seasonsofthewolf
Power metal για τη συνέχεια, από τους SONIC PROPHECY, οι οποίοι δείχνουν να πάσχουν από κρίση ταυτότητας. Επίσης από τις Η.Π.Α και συγκεκριμένα το Salt Lake City της Utah, προσπαθούν να χωρέσουν τις επιρροές τους σε ένα «καλούπι» αλλά ταυτόχρονα να μην ακούγονται αντιγραφείς. Δεν ξέρω κατά πόσο το πετυχαίνουν βέβαια, καθώς πλην ενός κομματιού, σε όλα τα υπόλοιπα ακούγονται σαν μια μίξη ICED EARTH (αλλά με σαφώς καλύτερες lead κιθάρες και πολύ πιο διακριτικές ρυθμικές) και HELSTAR/DESTINY’S END. Ποια είναι αυτή η μία σύνθεση που διαφέρει; Το εντελώς RUNNING WILD “Man the guns” (τυχαίος ο τίτλος;). Ιδέες υπάρχουν, δυνατότητες επίσης, αλλά ο πήχης στο “Savage gods” σε σχέση με τα δύο προηγούμενά τους (“A divine act of war”, “Apocalyptic promenade”) δείχνει να έχει κατέβει. Επίσης, μήπως ήρθε η ώρα να σκεφτείτε το ενδεχόμενο να πάρετε έναν πιο δυναμικό τραγουδιστή; Στέκει πάντως πάνω από τον μ.ο.
Δημήτρης Τσέλλος
