UP THE HAMMERS Festival (18-19-20 Μαΐου 2023)

Το UP THE HAMMERS (UTH στο εξής για συντομία), το festival – θεσμός του παραδοσιακού metal όσον αφορά τα εγχώρια αλλά και ευρωπαϊκά δρώμενα, είναι talk of the town μέρες πριν, κατά τη διάρκεια και μέρες μετά τη λήξη του. Πάντα θα μας κάνει να αδημονούμε και πάντα θα μας επιφυλάσσει υπέροχες στιγμές, από αυτές που ομορφαίνουν τον μουσικό μας βίο και μας κάνουν να ξεφεύγουμε από τη δύσκολη καθημερινότητά μας. Φέτος, το warm up show επέστρεψε στο ΑΝ Club, σε μια κίνηση με σημειολογικό ίσως χαρακτήρα, δηλαδή την ένωση του «αθώου» πρώτου καιρού με τις τωρινές μέρες, που θέλουν το UTH μεγαλύτερο από κάθε άλλη φορά… Ας αφήσουμε όμως τις φιλοσοφίες και ας περάσουμε στο «ψητό».

ΗΜΕΡΑ ΠΡΩΤΗ – WARM UP SHOW (ΑΝ Club)

«Σπίτι χωρίς Γιάννη, προκοπή δεν κάνει» λέει ο λαός. Επίσης λέει «λείπει ο Μάρτης απ’ την Σαρακοστή;» (και όχι Μάης που διαβάζω και μου πετάγονται τα μάτια έξω, έλεος, μου θέλετε και γνωμικά ορισμένοι, τρομάρα σας) Ε, όπου σπίτι στη μια παροιμία και Σαρακοστή στην άλλη, βάλε UTH και όπου Γιάννης και Μάρτης, βάλε Κυπρίους. Θα μπορούσα να πω κι άλλες παροιμίες, αλλά δε χρειάζεται, καταλάβαμε όλοι πως αναφέρομαι στους κλασσικομέταλλους RECEIVER από τη Μεγαλόνησο, οι οποίοι είχαν τον θεωρητικά άχαρο ρόλο να σημάνουν την έναρξη του τριημέρου. Θεωρητικά άχαρος, ξαναλέω, γιατί πρακτικά ήταν σαν να έπαιζαν εντός έδρας, κάτι που εκμεταλλεύτηκαν στο έπακρο.

Από κάτω, πέραν των αρκετών που τίμησαν το warm – up show από την αρχή (μπράβο σας) και χειροκροτούσαν τη μπάντα με πάσα ειλικρίνεια και χωρίς… αγκομαχητά, υπήρχαν ουκ ολίγοι Κύπριοι. Αυτοί έκαναν την περισσότερη «φασαρία», δίνοντάς της φτερά στα πόδια. Οι RECEIVER μπήκαν με το “Wilderness theme” από το soundtrack του “Golden axe”, (που ακουγόταν από τα ηχεία και σαν ιντερλούδιο ανάμεσα στις εμφανίσεις των συγκροτημάτων) κι έπαιξαν κομμάτια από το επερχόμενο ντεμπούτο τους με τίτλο “Whispers of lore”, το οποίο στο «παρά πέντε» δεν κυκλοφόρησε τις ημέρες του fest.

Ο ενθουσιασμός περίσσευε, η μουσική τους ερχόταν από τα 80s, η τραγουδίστριά τους είναι μορφή (όχι πως οι υπόλοιποι πάνε πίσω βέβαια), η διασκευή στο (μισό) “Golden bell” των LEGEND (!) με «κούφανε» και το ότι οι σεβάσμιοι DARK QUARTERER μπαστακώθηκαν πρώτη σειρά κάγκελο, συμμετέχοντας στις επευφημίες, κάτι λέει. Άντε, με το καλό και ο δίσκος, να έχουμε να ακούμε και σπίτι μας!

SETLIST: 1. Golden axe theme/Starchaser 2. Raiders of the night 3. Falling to dust 4. Whispers of lore 5. Prowess and decay 6. Arrow 7. Golden bell 8. Unite

Δεύτεροι κατά σειρά οι Σέρβοι CLAYMOREAN, που ζούσαν το δικό τους όνειρο. Πρώτα οπαδοί και μετά μουσικοί, μπορώ να πω πως χαίρονταν την εμφάνισή τους περισσότερο και από τον κόσμο ο οποίος έτσι κι αλλιώς τους τίμησε δεόντως με την παρουσία του και με την άκρως θετική ανταπόκρισή του! Πολύ καλά προβαρισμένοι και αυτοί, απέβαλαν γρήγορα το εμφανές, έντονο άγχος τους (ηρεμήστε παιδιά, δεν τρώμε ανθρώπους), «λύθηκαν» και γέμισαν το AN Club με αγνό, βαλκανικό ατσάλι.

Επικοί, άλλοτε σε καθαρά heavy metal πλαίσια και άλλοτε φορώντας το power metal προσωπείο τους, ανεβοκατέβαζαν ταχύτητες κατά το δοκούν και απέδωσαν τα τραγούδια τους όχι όπως έπρεπε, αλλά σε σημεία ακόμη καλύτερα από τις studio εκδοχές τους. Béton armé το rhythm section, ωραίο το κιθαριστικό τους δίδυμο και τελικά η Dejana είναι και σε συνθήκες live, το powerhouse που ακούς στο studio.

Η ομολογουμένως πολύ καλή διασκευή στο κομμάτι των MANILLA ROAD στο τέλος, πυροδότησε ακόμη περισσότερο την ατμόσφαιρα και οδήγησε σε αποθεωτικές αντιδράσεις. Βασικά, η Dejana φράσεις τραγουδούσε, το υπόλοιπο το είπε το κοινό. Μπράβο CLAYMOREAN, πάντα τέτοια και καλύτερα!

SETLIST: 1. Hymn of vengeance 2. Ironhide 3. Cimmeria 4. The triumph 5. Blood of the dragon 6. Arioch, knight of the swords 7. Battle in the sky 8. Blood red shield 9. Hunter of the damned 10. Spirit of merciless time 11. Old mountain 12. We fight like lions 13. Flaming metal systems

Για τους WOTAN τώρα, τι να πεις και τι να γράψεις. Σπαθιά, πανοπλίες, κράνη, επικά τραγούδια, γνήσιο και αυθεντικό στήσιμο/attitude, ειλικρίνεια, αγάπη ολούθε. «Οι MANOWAR των φτωχών» τους λένε κάποιοι, «οι MANOWAR του χωριού» θα τους πω εγώ. Τι σημασία έχουν όμως οι περιγραφές, οι Λομβαρδοί ήταν, είναι και θα είναι, για όσο υπάρχουν, σταθερή αξία επάνω στην σκηνή. “What you see, is what you get” που λένε και στα χωριά.

Ο Vanni Ceni μιλούσε κυρίως Ελληνικά, κάνοντας γνωστό και στον τελευταίο από μας πόσο πολύ αγαπά την Ελλάδα και πως «όταν βρίσκεται εδώ, νιώθει πως είναι σπίτι του», η χροιά του εξακολουθεί και είναι αναγνωρίσιμη όσο και αγαπημένη και η λογική, προσεκτική επιλογή των κομματιών, συνέθεσε ένα άκρως ικανοποιητικό set. Μακάρι να είχαν κι άλλοι πολλοί καλλιτέχνες το μεράκι και την αγάπη των WOTAN για την ίδια τη μουσική και να έβλεπαν έτσι τους οπαδούς τους.

Την ώρα που οι WOTAN χαιρετούσαν ευγνώμονες το πλήθος, κανείς δεν είχε/έχει το παραμικρό παράπονο, το set ήταν αναμενόμενα καλό, άπαντες έδειχναν ενθουσιασμένοι κι εγώ, ασχέτως αν εξακολουθώ να γκρινιάζω επειδή δεν παίζουν το “La chanson de Roland”, «έβγαλα το καπέλο» για μιαν ακόμη φορά στους συμπαθέστατους Ιταλούς.

SETLIST: 1. Hussard de la mort 2. Spartacus 3. Vae Victis 4. Murder 5. In the land of the Nibelungs 6. Under the sign of Odin’s ravens 7. Deadly challenge 8. Thermopiles 9. Ithaca 10. Lord of the wind 11. Iron shadows 12. Innoxia (Vercingetorix)

Οι headliners της βραδιάς, SONJA, ήταν το πιο «ξεκάρφωτο» group που έχει εμφανιστεί ποτέ σε UTH. Δεδομένο. Εντελώς άλλος κόσμος ρε παιδί μου, πώς να το εξηγήσω… Δεν ξέρω πόθεν ήρθε η ιδέα στους διοργανωτές να τους «κλείσουν», εγώ θα τους δώσω εύσημα γιατί τέτοιες κινήσεις όχι μόνο είναι καλό, αλλά ΠΡΕΠΕΙ να γίνονται, δεν μπορώ όμως να μην επισημάνω το όλο ρίσκο. Με το ντεμπούτο “Loud arriver” και το πιο ιδιαίτερο merch που έχω δει ποτέ από μπάντα του «σκληρού ήχου» (ροζ t-shirts, bleu ciel μακρυμάνικες) στις αποσκευές της, η τριάδα ήρθε στην Αθήνα έτοιμη και με θέληση να κερδίσει από τις πρώτες στιγμές το ξένο, γι’ αυτή, κοινό του festival.

Ο δικός μου προβληματισμός, ή σωστότερα, η δική μου απορία, δεν είχε να κάνει με τέτοια θέματα, παρά με το αν προσπαθήσουν να «πιάσουν» την ιδιαίτερη ατμόσφαιρα του album τους ή παρουσιάσουν το υλικό τους κάπως… διαφορετικά. Τελικά, συνέβη το δεύτερο. Οι SONJA το βράδυ της Πέμπτης, δεν ήταν οι SONJA του “Loud arriver”, ήταν ένα σχήμα με εντελώς garage rock ήχο, στα όρια του punk! Θεωρητικά frontwoman ήταν η Melissa Moore, πρακτικά μπροστά έβγαιναν και οι τρεις, μοιράζοντας μεταξύ τους ισόποσα την «τράπουλα». Εντελώς «χύμα» στην σκηνή, απίστευτα ενεργητικοί, όντως «μαγνήτισαν» το κοινό και το παρέσυραν στον δικό τους, αυθεντικό rock ‘n’ roll «κόσμο».

Να σημειωθεί εδώ, πως πολλοί ήρθαν αποκλειστικά για την αφεντιά τους, κάτι που μόνο τυχαίο δεν ήταν. Όπως δεν ήταν τυχαίο και το γεγονός ότι, εκτός από την σχετικά λογική διασκευή στο “Devil’s plaything” των DANZIG, ακούσαμε στο τέλος της βραδιάς, μετά από ολόκληρο το “Loud arriver”, διασκευή σε κομμάτι των MANOWAR (!) και συγκεκριμένα το “Bridge of death” (!!!), σε μια εκτέλεση που ενθουσίασε και έβγαλε πολλά «γούστα», επάνω και κάτω από την σκηνή. Μοναδικό «πταίσμα», τα σχετικά αδύναμα φωνητικά της Melissa, στοιχείο που καλύφθηκε παικτικά τόσο από την ίδια και τους υπολοίπους, όσο και από τους οπαδούς που τραγουδούσαν όλα (!) τα τραγούδια στίχο-στίχο. Σίγουρα, τέτοιες παραστάσεις, μόνο θετικά επιβάλλεται να τις βλέπει κανείς. Κάναμε καλή αρχή!

SETLIST: Το διάβασες πιο πάνω, ήδη.

ΗΜΕΡΑ ΔΕΥΤΕΡΗ – MAIN EVENT (GAGARIN 205)

Αφού «πιάσαμε στασίδι» από τις 15:00, ως οφείλαμε, υποδεχτήκαμε τους DARKLON, ή μας υποδέχτηκαν αυτοί, δεν ξέρω, ισχύουν και τα δύο. Ανήμερα της εμφανίσεώς τους, κυκλοφορούσε από τη No Remorse Records ο δεύτερος, πάρα πολύ καλός δίσκος τους, “The Redeemer” οπότε, το live αυτό θα το έλεγες και ένα άτυπο release party… αν δεν έτρωγε «σαμποτάζ» από τον κακό ήχο. Ακούγονταν καλά μόνο τα τύμπανα, η κιθάρα ήταν χαμηλά, η φωνή πάλευε να ξεχωρίσει, ενώ το μεγαλύτερο “foul” ήταν το ανύπαρκτο μπάσο, στοιχείο που στο άλμπουμ έδινε τη μισή δυναμική. Επίσης φαινόταν και στον πιο άσχετο σε τέτοια θέματα, πως και οι τέσσερεις δεν άκουγαν τίποτα την ώρα που έπαιζαν.

Ήταν μεγάλο κρίμα αυτό που της έλαχε της μπάντας, γιατί είχε όλα τα φόντα να δώσει ένα καλό show. Δεν την «κατάπιε» το Gagarin 205, ξεπέρασε το όποιο δικαιολογημένο τρακ, εκμεταλλεύτηκε κάθε σπιθαμή της σκηνής και το υλικό της είναι «ταμάμ» για live. Το γεγονός όμως πως οι DARKLON «έσωσαν» στο τέλος το παιχνίδι και η όλη εμφάνιση δεν εξελίχθηκε σε Βατερλώ, λέει πολλά για την αξία τους ως μονάδες και ως σύνολο.

Επειδή τους έχω δει και τους έχω ξαναδεί, ξέρω τι να περιμένω υπό κανονικές συνθήκες, οπότε θα αναμένω να τους ευχαριστηθώ σε δικό τους live, όπως πρέπει. Fact: ο μπασίστας έχει το ίδιο θεϊκό, ξανθό μαλλί με τον Ron Pearlman, όταν υποδυόταν τον Vincent στην σειρά “Beauty and the Beast”.

SETLIST: 1. Iron glory 2. Lamasthus’ claws 3. Darklon 4. The Bloodstone 5. Rancor ‘n’ agony 6. The Redeemer 7. Behead

Τους δεύτερους κατά σειρά Έλληνες, TRIUMPHER, τους περιμέναμε πως και πως, στην πρώτη συναυλία της «ζωής» τους, μετά την κυκλοφορία του καταιγιστικού “Storming the walls”. Οι πολλοί παρευρισκόμενοι με δικές τους μπλούζες, (τις μαύρες με το εξώφυλλο, γιατί οι λευκές τυπώθηκαν αποκλειστικά για το UTH κι «έκαναν φτερά εν ριπή οφθαλμού») μαρτυρούσαν πως το group έχει πιάσει ήδη την πρώτη του «μαγιά» και πως ο δρόμος είναι ορθάνοικτος μπροστά του, αρκεί να εκμεταλλευτεί το momentum.

Δυστυχώς όμως, ο ήχος παρέμενε κακός. Στη δική τους περίπτωση, ήταν οι κιθάρες στο μηδέν και από πίσω ακούγονταν το μπάσο και τα τύμπανα, με τη φωνή να παλεύει κι αυτή, καταφέρνοντας ωστόσο να ξεχωρίσει περισσότερο, σχετικά, από την αντίστοιχη των DARKLON. Ούτε αυτοί άκουγαν τι έπαιζαν κι αν στους DARKLON μιλάμε για κρίμα, εδώ μιλάμε για ΜΕΓΑΛΟ κρίμα, αφού οι TRIUMPHER ήταν εξαιρετικοί.

Την παράσταση έκλεψε ο πιτσιρικάς drummer τους, με ένα στυλ παιξίματος που εμένα τουλάχιστον μου έφερε στο νου τον τεράστιο Trym των EMPEROR. Τα τραγούδια του εκπληκτικού τους δίσκου παίχτηκαν ακόμη καλύτερα (!), ο τραγουδιστής τους έδωσε ερμηνείες εντυπωσιακότερες (!!) από το studio και ο ήχος που «βγήκε» (ή προσπαθούσε να «βγει») θα έλεγα πως ήταν η απόλυτη επική ζεύξη του power με το black metal, με το απολύτως ταιριαστό outfit (μαύρα ρούχα με κάποια μεταλλικά και δερμάτινα, «επικά» αξεσουάρ) να ολοκληρώνει την πρέπουσα εικόνα. Συμπερασματικά, αν αποκλείσουμε τις προαναφερθείσες απρόβλεπτες δυσκολίες, οι TRIUMPHER έδωσαν ένα σπουδαίο performing!

SETLIST: 1. Mediterranean wrath 2. Esoteric church of Dagon 3. Storming the walls 4. The thunderer 5. Blazing circle 6. I wake the dragon (Promachos)

Οι Βρετανοί SEVEN SISTERS από την άλλη, ήταν πιο τυχεροί από τους Έλληνες συναδέλφους τους, αφού είχαν ήχο αισθητά καλύτερο, έστω κι αν υπήρχαν ακόμη πολλά περιθώρια βελτίωσης. Αντικειμενικά, πρόκειται περί πολύ καλού σχήματος και την αξία του τη διαπιστώσαμε και από κοντά. Στηρίχτηκαν ως ήταν φυσιολογικό στο πιο πρόσφατο album τους με τίτλο “Shadow of a fallen star” απ’ όπου παίχτηκαν τέσσερα κομμάτια, με τρία εκπροσωπήθηκε το “The cauldron and the cross” και από ένα το “Seven sisters” με το EP “Campfire tales”.

Πανέμορφες μελωδίες, βρετανίλα υπό το σύγχρονο πρίσμα της και στον απόλυτο βαθμό, με τις διπλές κιθάρες να κυριαρχούν, είναι τα συστατικά της μουσικής τους… Οι SEVEN SISTERS ισορροπούν μεταξύ heavy και power metal και το κάνουν με στυλ, με έναν χαρακτήρα εξίσου “studio” όσο και “live”, δε χάνουν την ατμόσφαιρά τους εκτός δίσκων και τούτο φαίνεται πως έχει κερδίσει τον κόσμο, ο οποίος χειροκρότησε με τη ψυχή του το group.

Ενδιάμεσα των τραγουδιών ο αρχηγός, τραγουδιστής και κιθαρίστας Kyle McNeill τον ευχαριστούσε με την σειρά του (λόγω της ιδιαίτερης προφοράς του και του ότι μιλούσε χαμηλόφωνα βέβαια καταλαβαίναμε τα μισά αλλά δε βαριέσαι, πιάναμε το νόημα), προλόγιζε σύντομα τα τραγούδια ενώ δεν έλειψε να κάνει μια «αφιέρωση» στον προσφάτως εστεμμένο βασιλιά Κάρολο. Τον Kyle θα τον δούμε και του χρόνου, καλά να είμαστε με τους εξαίρετους vintage rockers PHANTOM SPELL. Γενικά, όλα πήγαν μια χαρά!

SETLIST: 1. Beyond the Black Stars 2. Blood and fire 3. Horizon’s eye 4. Highways of the night 5. Shadow of a fallen star 6. The Artifice 7. The cauldron and the cross Pt. 1 8. The cauldron and the cross Pt. 2 9. Lost in Time

Next in line, DARK QUARTERER ή αλλιώς, πίσω στα θρανία όλοι. Οι Ιταλοί μάγιστροι του επικού progressive metal ήταν με μια λέξη καθηλωτικοί. Τους ακούγαμε όπως έπρεπε, όλα ήταν πεντακάθαρα κι από απόδοση; Σεμινάριο. Επτά κομμάτια είχαν στη διάθεσή τους να παίξουν (δεν ήταν μικρός ο αριθμός, μιλάμε για μεγάλα σε διάρκεια έπη), τα μοίρασαν μεταξύ του ομώνυμου ντεμπούτου, του “The Etruscan prophecy” και του “Pompeii” και μας έδωσαν να καταλάβουμε ποιο το νόημα, ποια η πεμπτουσία του όρου «προοδευτικός σκληρός ήχος».

Πως αλλιώς να χαρακτηρίσεις μια μουσική που ξεκινά από την jazz και τους SOCRATES και φτάνει ως τους MANILLA ROAD, WARLORD και THUNDER RIDER; O αρχηγός Gianni Nepi, με το ιδιαίτερο ντύσιμο και το αναλόγιο μπροστά του είναι μια σεβάσμια φιγούρα, συνεσταλμένος, ταπεινός, χαμηλών τόνων (όπως αρμόζει σε όλους τους μεγάλους σε αξία ανθρώπους) το alter ego του, ο Paolo Ninci, ισορροπεί μεταξύ άψογου επαγγελματία και αυθόρμητου οπαδού και οι δύο Francesco που τους πλαισιώνουν (Sozzi στην κιθάρα, Longhi στα τύμπανα) είναι οι ιδανικοί συνεργάτες.

Οι Κύπριοι ταξιδιώτες (RECEIVER και οπαδοί), έπιασαν θέση στις πρώτες σειρές ανταποδίδοντας την υποστήριξη, ήξεραν όλους τους στίχους απ’ έξω και ένας φίλος δίπλα μου, καθηγητής μουσικής με «πλάκα τα γαλόνια», βλέποντάς τους για πρώτη φορά και μην έχοντας ιδέα περί των πεπραγμένων τους, αναφώνησε «σπουδαία μπάντα!» Ναι, όπως και να το κάνουμε έχει δίκιο, οι DARK QUARTERER είναι σπουδαία μπάντα.

SETLIST: 1. Gates of Hell 2. Red hot gloves 3. Colossus of Argil 4. Retributioner 5. Devil stroke 6. Plinius the Elder 7. Dark Quarterer

Πόσες φορές δεν έχουμε προβληματιστεί για το μέλλον του κλασσικού heavy metal, πόσες φορές δεν έχουμε αναρωτηθεί αν μπορεί κάποιο συγκρότημα σήμερα, από τα καινούργια, να δημιουργήσει μια νέα γενιά μεταλλάδων, όπως έκαναν πχ οι HAMMERFALL το 1998… Θέλουμε, για το καλό του παραδοσιακού metal, να βρεθεί κάτι για να ταυτιστεί μαζί του ο πιτσιρικάς, κάτι να του φτάσει τις ορμόνες στα ύψη, όταν οι δεινόσαυροι του «χθες» του φαίνονται στην καλύτερη ξεπερασμένοι, στη χειρότερη γραφικοί και αστείοι.

Όλα τα παραπάνω, τα καλύπτουν οι RIOT CITY. Οι Καναδοί, τους οποίους επιτέλους θα βλέπαμε στη χώρα μας μετά από τρία χρόνια συνεχόμενων εμποδίων, είναι το παρόν και το μέλλον του heavy metal. Είναι επαγγελματίες αλλά έχουν μέσα τους τη φωτιά του οπαδού να καίει, είναι «λυσσασμένοι», περιοδεύουν ακατάπαυστα και βγαίνουν στο σανίδι για να διαλύσουν τα πάντα, δίνοντας από αυτά τα live που «φτιάχνουν» οπαδούς.

Βάλαμε τσιρίδες και στις τσέπες, με έναν αεικίνητο Jordan Jacobs συνέχεια στα «κόκκινα» (ο Χριστός και η Παναγία, αυτό δεν ήταν απόδοση, ήταν αποτέλεσμα αλχημιστικών πειραμάτων!), ο κιθαρίστας Cale Savy «περιορίστηκε» στα δεύτερα φωνητικά (αυτός τραγουδούσε στο “Burn the night”) όμως πετούσε κι αυτός καμιά τσιρίδα πού και πού, οι υπόλοιποι βρίσκονταν σε κατάσταση αμόκ… τι να λέμε τώρα, γεμίσαμε Καναδικό ατσάλι φίλε μου! Μόνο «αρνητικό», περίμενα να τελείωναν την εμφάνισή τους με ομαδικό stage diving, δεν το έκαναν. Σφάλμα! Ok, ο ήχος θα μπορούσε να είναι καλύτερος, αλλά αυτό δεν αφαίρεσε το παραμικρό από τη θυελλώδη εμφάνισή τους. Είδαμε μια μπάντα στην αρχή της κυριαρχίας της, να κηρύσσεται νικήτρια της βραδιάς, κάνοντας «περίπατο». Πότε θα ξανάρθουν, είπαμε;

SETLIST: 1. The hunter 2. Steel rider 3. Beyond the stars 4. Ghost of reality 5. Warrior of Time 6. Paris nights 7. Burn the night 8. Tyrant 9. Eye of the jaguar 10. In the dark

Οι ENFORCER θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι οι headliners της πρώτης μέρας, τέτοιο είναι το status τους. Πριν κάποια χρόνια ήταν αυτοί σαν τους RIOT CITY, τώρα πια είναι καθιερωμένη δύναμη στον χώρο τους κι ας ξινίζουν (ακόμη, μετά από τόσα χρόνια) ορισμένοι. Ουδέποτε σε ένα “ENFORCER live” υπάρχει αμφιβολία ως προς την τελική εικόνα, τούτη δω όμως θα ήταν η πρώτη φορά που θα τους βλέπαμε με το καινούργιο, ανανεωμένο τους line-up και τον Garth Condit στο μπάσο, συνεπώς, υπήρχε μια μικρή περιέργεια. Εχμ… ναι, για όσους το πρόσεξαν… (σπόντα)

Ηχητικά άψογοι οι Σουηδοί ξανθομπάμπουρες (σε κάποιες φάσεις ήταν λες και ακούγαμε CD), επικεντρώθηκαν, αντίθετα από τις προβλέψεις αρκετών, όχι στο πρόσφατο album τους “Nostalgia” (μόνο το “Coming alive” παίχτηκε από εκεί) αλλά στα “From beyond”, “Death by fire” και “Diamonds”, με μια ακόμη στάση στο “Zenith”. Να το αποφάσισαν αυτό ελέω UTH; Πολύ πιθανό! Το εκτιμήσαμε; Σίγουρα!

Για την σκηνική παρουσία και την απόδοσή τους δε μπορεί κανείς να πει το παραμικρό, όπως πάντα με μπροστάρη τον Olof, οι ENFORCER είχαν απίστευτο κέφι, τα «παιχνίδια» και η αλληλεπίδραση με το κοινό ήταν εντυπωσιακά, ειδικά στο “From beyond”, αυτόν τον “already classic” heavy metal ύμνο. Εκτός από αυτό, τον μεγαλύτερο χαμό έφεραν το “Undying Evil”, οι speed metal «τυφώνες» “Mesmerized by fire”, “Take me out of this nightmare” και “Midnight vice” και το στακάτο heavy διαμαντάκι “Running in menace”. ENFORCER κυρίες και κύριοι ή αλλιώς, πως μια χούφτα πιτσιρικάδες εξελίσσονται σε φτασμένους αστέρες με σωστή δουλειά, πρόγραμμα και έμπνευση. Άψογοι.

SETLIST: 1. Destroyer 2. Undying Evil 3. From beyond 4. Die for the Devil 5. Live for the night 6. Death rides this night 7. Zenith of the Black Sun 8. Coming alive 9. Below the slumber 10. Mesmerized by fire 11. Running in menace 12. Take me out of this nightmare 13. Midnight vice

Και φτάσαμε στο μεγάλο όνομα. Το για πολλούς καλύτερο speed metal σχήμα όλων των εποχών, οι Καναδοί ζώντες θρύλοι EXCITER, ήταν έτοιμοι για την πρώτη, επί αθηναϊκού εδάφους, εμφάνιση τους, μετά από σαράντα (40) χρόνια δισκογραφικής παρουσίας, με τα όποια διαλλείματά της. “When twilight burns across the sky you better run and hide… the beast will roar from deep inside” έγραφε το πανό κάτω από τα τύμπανα (στίχοι από το “Cry of the Banshee”), δηλώνοντας την κατεύθυνση του live, ακόμη κι αν δεν το ξέραμε εκ των προτέρων: Old school set, δηλαδή μόνο νότες μοναχά από τα τέσσερα πρώτα (“Heavy metal maniac”, “Violence and force”, “Long live the loud”, “Unveiling the wicked”) albums. Ονείρωξη για όλους τους οπαδούς τους!

Η εισαγωγή “The holocaust” δημιουργεί την κατάλληλη ατμόσφαιρα και οι πρώτες νότες του “Stand up and fight” φέρνουν από νωρίς τον πανικό. Το τι γινόταν από κάτω, δεν περιγράφεται και συγκρίνεται μόνο με – όνομα και πράγμα – old school συναυλίες που βλέπεις σε VHS (αυστηρά). Χαμός, οι μισοί όρθιοι, οι άλλοι μισοί ανάποδα, το moshing και το stage diving «έδιναν κι έπαιρναν», γινόταν της μουρλής. Κάποια στιγμή εθεάθη ο μπασίστας των RIOT CITY να βουτάει από την σκηνή, το ίδιο έκανε στο τέλος κι ο κιθαρίστας Daniel Dekay, που ήταν επί της ουσίας ο δεύτερος frontman του group, ο ηχολήπτης των DARK QUARTERER αρμένιζε κάνοντας crowd surfing, ενώ όποιος θέλησε να τζαρτζάρει τον μπασίστα των RECEIVER (γερό δαμάλι, δεν κουνιόταν με τίποτα και προχωρούσε ατάραχος με τις μπύρες στο χέρι), απέτυχε παταγωδώς…

Δίνω τα εύσημα στον Dan Beelher που έχοντας ξεπεράσει τα 60 έτη ακόμη παίζει τύμπανα και ουρλιάζει (ναι, είναι πολύ δύσκολο αυτό κι αν αμφιβάλεις, μπορείς να το δοκιμάσεις, δωρεάν είναι), έστω κι αν σε σημεία δεν τον ακούγαμε ιδιαίτερα, μιας και ο ήχος έκανε εκ νέου τα δικά του «τσαλίμια». Ουδείς όμως έδινε σημασία σε αυτό, η μπάντα γενικά έπαιζε πάρα πολύ καλά και σε τελική ανάλυση, τους στίχους τους ξέρουμε! Κερασάκι στην τούρτα, η διασκευή στο “Iron fist” των MOTORHEAD. Α! Γιορτάσαμε και τα γενέθλια του έτερου στυλοβάτη Allan Johnson. Σε γενικές γραμμές, στο τέλος της βραδιάς, όλοι είχαμε μόνο καλά λόγια να πούμε. Εύγε στους γερόλυκους!

SETLIST: 1. The holocaust/Stand up and fight 2. Heavy Metal maniac 3. Cry of the banshee 4. Iron dogs 5. Die in the night 6. Blackwitch 7. War is hell 8. Rising of the dead 9. Pounding metal 10. Beyond the gates of doom 11. Violence & force 12. Long live the loud 13. Iron Fist

ΗΜΕΡΑ ΤΡΙΤΗ – MAIN EVENT (GAGARIN 205)

Τρίτη συνολικά ημέρα, δεύτερη του «κυρίως πιάτου» και «εισαγωγή» με τους Θεσσαλονικιούς STEEL ARCTUS. «Δεμένοι», καλοπροβαρισμένοι, ικανότατοι ως παίκτες, με ωραία τραγούδια στο παλμαρέ τους, αποδείχτηκαν σωστότατη επιλογή κι ό,τι έπρεπε για «ζέσταμα».

Εξαιρετικός ο τραγουδιστής τους, υπέροχη φωνή, πολύ ωραίος frontman με σωστή στάση και μετρημένες, ουσιαστικές κινήσεις, φανέρωσε μέρος ενός μεγάλου ταλέντου σε όποιον δεν τον ήξερε. Από κοντά και τα υπόλοιπα μέλη, καθείς στον τομέα του απέδωσε άψογα, ιδιαίτερα ο drummer τον οποίον είχαμε δει πίσω από το drum kit του Paul Di Anno, στις πρόσφατες συναυλίες του τη χώρα μας.

Οι STEEL ARCTUS είχαν ήχο «μπόμπα», όλα τους πήγαν πρίμα (συγγνώμη αγαπητοί μπασίστες, αυτή είναι η έκφραση) και τους δίνω ένα επιπλέον «μπράβο» για το ότι διάλεξαν ΑΥΤΟ το κομμάτι MANOWAR, ώστε να τιμήσουν τον χαρακτήρα του festival. Με αυτά που είδα, οι οιωνοί ως προς το μέλλον τους είναι παραπάνω από ευνοϊκοί! Μην πατήσετε φρένο!

SETLIST: 1. Doombringer 2. Steel arctus 3. Midnight priest 4. God of Fire 5. Hear my battlecry 6. Hellhammer 7. Cry for redemption 8. Metal daze 9. Master of war

Αυτό που φτιάχνει, «ζυμώνει» ένα συγκρότημα και του δίνει τη μεγαλύτερη αξία, είναι το να έχει ιδρώσει και «ματώσει» διανύοντας άπειρα χιλιόμετρα επάνω στην σκηνή, υπό οποιεσδήποτε συνθήκες, είτε αυτές είναι ιδανικές, είτε τραγικές. Κι αυτό μην το πάρεις σαν μια εισαγωγή που χρησιμοποιείται με σκοπό να «φτιάξει κλίμα», οι BLOODSTAR δεν το έχουν ανάγκη κάτι τέτοιο. Αποδεικνύουν τα ανωτέρω πανεύκολα, μέσα σε πέντε λεπτά, αν τους παρακολουθήσεις live!

Αν δεν έχεις ακούσει ακόμη το “First sighting” album τους, κάνε το άμεσα! Αν πάλι το έχεις ήδη εκτιμήσει, ενημερώνω πως στην περίπτωση “BLOODSTAR live”, ό,τι ακούς στο cd και στο βινύλιο, αυτό ακούς και «ζωντανά». Καρμπόν όλα, δε χάνεται το παραμικρό, μιλάμε για κάτι το αξιοθαύμαστο! Παικταράδες άπαντες, φωνάρα η Madeline Smith και είδωλο ο μπασίστας Noah Hadnutt, με τις καουμπόικες μπότες, το παρδαλό πουκάμισο και το θεϊκό μουστάκι! Μας άρεσε πολύ και η διασκευή στο “Wild child” των W.A.S.P, ανταποδώσαμε το δώρο με πολλά “sing along”.

Σίγουρα κέρδισαν αρκετούς νέους fans με τη λήξη του 50λεπτου set τους, όσο για σένα, Jamison Palmer, μαζί με την κιθάρα σου θα σας δούμε και του χρόνου, με τους VISIGOTH. Τώρα, ξέρεις τι θα συναντήσεις!

SETLIST: 1. Tortured Earth 2. All for nothing 3. Fearless priestess 4. No one wins 5. Cold moon 6. Going home 7. Wild child 8. Wait to die 9. The fear

Οι MILLENNIUM ήταν η μία από τις δύο NWOBHM μπάντες του τριημέρου. Η παροιμία με τον Μάρτη, ισχύει παρομοίως κι εδώ. Οι οπαδοί του κινήματος, τους ξέρουν από το ομώνυμο album του 1984, δε γνωρίζω όμως κατά πόσο έχουν παρακολουθήσει αυτά που έχουν κάνει από το 2017 που επανασυνδέθηκαν και μετά. Το ομώνυμο του 1984 πάντως είναι ωραίο αλμπουμάκι, όπως είναι αξιόλογο και το φετινό τους, το “The sign of Evil”, το οποίο και τίμησαν περισσότερο.

Δεν ήταν κακοί οι αγαπητοί Βρετανοί, ούτε κάτι το ιδιαίτερο, προσωπικά είδα αυτό που περίμενα, αξιόλογους θα τους χαρακτήριζα. Το “The Devil rides out” (πόσο αγγλικός τίτλος!) είναι ένα μικρό highlight όμως στον αντίποδα μόνο τυχαίο δεν ήταν το γεγονός πως είχαν τους λιγότερους παρευρισκόμενους από το σύνολο του main event, με την συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου να βγαίνει εκτός venue για φαγητό, μπύρα και κουβεντούλα. Περισσότερο όλων ξεχώρισε ο μπασίστας, έμοιαζε με βετεράνο Άγγλο οπαδό της Premiership, που είχε παίξει πολλές ματσολιές ως τώρα. Μάλλον, δε μπλέκεις. Προχωράμε.

SETLIST: 1. False reality 2. Revolution calls 3. Demons of the Light 4. The sign of Evil 5. The Devil rides out 6. Virus 7. Lies all lies 8. There is a devil 9. Give me a sign 10. We don’t trust you

Θαύμα! Miracolo! Οι BLAZON STONE επιτέλους, πάτησαν ελληνικό έδαφος! Ποιος να ξεχάσει τη φάση με το διαβατήριο του αρχηγού τους, Ced (κατά κόσμον Cederick Forsberg), την προηγούμενη φορά, που δεν τον άφησε να ταξιδέψει για να παίξει ως support των HAMMERFALL… Απίθανες καταστάσεις! Ο Ced λοιπόν τον βρήκε τον δρόμο τούτη τη φορά και αποζημίωσε όλους όσους (και ήταν παραπάνω από αρκετοί!) περίμεναν ένα BLAZON STONE live.

Με το συγκρότημα αυτό, ισχύουν τα δύο άκρα: Κάποιοι το κατηγορούν για στυγνή αντιγραφή των RUNNING WILD, κάποιοι ακριβώς για αυτήν την τόσο κραυγαλέα ομοιότητα, το λατρεύουν. Εγώ αυτό το εκλαμβάνω ως μια έκφραση υπέρμετρης λατρείας, τίποτα περισσότερο ή λιγότερο. Ο Ced μουσικός απατεώνας δεν είναι. Και είναι τόσο μεγάλη η ικανότητά του να συνθέτει Rolf-ικούς παιάνες, που φίλος και εκλεκτό μέλος ελληνικού σχήματος, αναρωτήθηκε δίπλα μου «μα γιατί δεν τον παίρνει ο Rolf, να του γράψει δίσκους, να ξανανιώσει;;;». Έλα ντε… Εύλογη η απορία!

Άσε που δε ξέρω ποιος υπερτερεί: ο μουσικός Ced, ή ο οπαδός; Γιατί επί σκηνής, ο ξανθομάλλης κιθαρίστας έδειχνε να το διασκεδάζει περισσότερο απ’ όλους μας! Έτρεχε δεξιά-αριστερά, σκαρφάλωνε στους ενισχυτές και έκανε άλματα, έδινε το μικρόφωνο στο κοινό (ο Vlad με την Dejana από τους CLAYMOREAN άδραξαν την ευκαιρία και το ’ριξαν στο τραγούδι) ενώ στο τέλος έκανε κάτι που εγώ τουλάχιστον δεν έχω δει ποτέ άλλοτε – έδωσε μαρκαδόρο στον κόσμο για να υπογράψει το σκάφος της κιθάρας του! Συνολικά, ένα metal πανηγύρι ήταν η εμφάνιση των BLAZON STONE και τίποτα λιγότερο, ό,τι έπρεπε για ένα τέτοιο event!

SETLIST: 1. Raiders of Jolly Roger 2. Hell on Earth 3. Bohemian renegade 4. Soldier blue 5. Eagle warriors 6. Stand your line 7. Wandering souls 8. Chainless spirit 9. Hanged, drawn, and quartered 10. Down in the dark 11. Highland outlaw

Για τους Βρετανούς βετεράνους CLOVEN HOOF έχω ιδίαν εικόνα τόσο για τις καλές, όσο και για τις όχι και τόσο καλές στιγμές τους. Καίτοι παραμένουν από τα αγαπημένα μου NWOBHM σχήματα και τους έχω από κοντά, η μεταγραφή του Harry Conklin μου ήρθε από κει που δεν το περίμενα, η αλήθεια είναι. Ευχάριστη εξέλιξη και κάτι μέσα μου έλεγε πως θα ήταν απόλυτα επιτυχημένη η κίνηση αυτή. Και τελικά, η «φωνή» δεν έκανε λάθος. Ένα γνώριμο, θεϊκό riff στην αρχή, μια απόκοσμη φωνή να τραγουδά “Look on high, Son of Man I stand before you…” και να ’μαι, με το στόμα ανοικτό!

Ως σεξτέτο πλέον, με τον ικανότατο Chris Dando να αναλαμβάνει το πόστο των πλήκτρων και χρέη δεύτερων φωνητικών (ήταν ο τραγουδιστής του group στο Keep it true πέρυσι), οι Hoofs βγήκαν με αέρα νικητή και «έσπειραν» στην κυριολεξία! Σίγουρα τούτο το show (το πρώτο ever της παρούσης συνθέσεως) ήταν το καλύτερό τους ως τώρα στη χώρα μας. Ο Tyrant ήταν απίθανος, σε μεγάλες φόρμες, ταιριάζει τέλεια με το «πιο US από κάθε άλλη φορά» τωρινό τους ύφος, δίνει στα κομμάτια άλλον χαρακτήρα και η υπόλοιπη παρέα, ηγούντος του αρχηγού Lee Payne, τον εκμεταλλεύεται στο έπακρο!

Είχαν ήχο – καμπάνα, στο “Astral rider” τραγούδησε η Dejana των CLAYMOREAN (οι Σέρβοι έτσι κι αλλιώς έχουν διασκευάσει επιτυχημένα το κομμάτι αυτό), σε ένα πολύ ωραίο ντουέτο με τον Τύραννο), τι άλλο να πω… Μόνο μια λέξη αντικατοπτρίζει πλήρως την εμφάνισή τους: ΕΠΟΣ! Την επόμενη φορά, βέβαια, παίξτε αν γίνεται το “Mistress of the forest”, θα το εκτιμούσα βαθύτατα. Ευχαριστώ, περιμένω νέο album!

SETLIST: 1. The gates of Gehenna 2. The fugitive 3. Nova battlestar 4. Cloven Hoof 5. Highlander 6. Astral rider 7. Crack the whip 8. Laying down the law 9. Reach for the sky

Και εδώ, λυπάμαι αν στεναχωρήσω τους φίλους της ευρωπαϊκής σκηνής (την οποία και εγώ λατρεύω, έτσι κι αλλιώς), αλλά το «σανίδι» ανήκει στα βαρέα όπλα των Η.Π.Α και κάθε μα κάθε σύγκριση και συσχετισμός, είναι άδικος. Ένα βήμα πριν το τέλος, οι ΣΑ-ΡΩ-ΤΙ-ΚΟΙ VICIOUS RUMORS κατέθεσαν τη δική τους άποψη περί power metal και δε νομίζω να υπήρξε έστω ένας, που να είδε ΑΥΤΟ το show, δίχως να μείνει εμβρόντητος, έκθαμβος, στήλη άλατος ή και γω δεν ξέρω τι!

Με ήχο απίστευτο, τεράστιες κιθάρες, θεόρατο rhythm section, θεσπέσιες μελωδίες και ένα set βγαλμένο από τα πιο υγρά μας όνειρα, οι «παλιοσειρές» Geoff Thorpe, Larry Howe και οι σύντροφοί τους μας έδωσαν τα μυαλά στο χέρι. Συγγνώμη, δε χρησιμοποιώ τέτοιες γραφικές εκφράσεις συνήθως, αλλά εδώ δεν μπορώ να γράψω κάτι άλλο! Τα περισσότερα εύσημα ανήκουν δικαιολογημένα στον ΤΕΡΑΣΤΙΟ, καθηλωτικό Ronny Munroe, ο οποίος έκανε τη φωνή του ό,τι μα ό,τι ήθελε, κρατώντας με περισσή αυτοπεποίθηση ένα από τα πιο «επικίνδυνα» και «επισφαλή» μικρόφωνα της πιάτσας. Απλά αναλογίσου ΠΟΙΟΝ αντικαθιστά και πόσοι πέρασαν πριν από αυτόν χωρίς συνέχεια και θα συνειδητοποιήσεις πλήρως τι λέω.

Κορυφαίες στιγμές μιας ασύλληπτης εμφάνισης, για μένα τουλάχιστον, το «μπάσιμο» του “On the edge”, το “Digital dictator”, η μελωδική δυάδα των “Ship of fools” και “Lady took a chance” (πλήρης, άνευ όρων παράδοση, δεν μπορώ να είμαι ψύχραιμος με αυτό το τραγούδι) και η καταληκτική τριάδα των “Soldiers of the night” (πήγα ξανά σχολείο), “March or die” και “Don’t wait for me”, όπου εχάθη κάθε επαφή με την πραγματικότητα. Μας το χρωστούσαν αυτό το live οι VICIOUS RUMORS, όπως τους το χρωστούσαμε κι εμείς και νομίζω πως ο λογαριασμός πια εξοφλήθη, είμαστε «πάτσι». Την επομένη, όπως ενημερώθηκα από το αρμόδιο πρακτορείο ειδήσεων, άφησαν στάχτες και αποκαΐδια και στην Κύπρο…

SETLIST: 1. On the edge 2. Abandoned 3. You only live twice 4. World church 5. Digital dictator 6. Minute to kill 7. Ship of fools 8. Lady took a chance 9. Six stepsisters 10. Strange behavior 11. Down to the temple 12. Hellraiser 13. Soldiers of the night 14. March or die 15. Don’t wait for me

Μετά από τον ορυμαγδό των VICIOUS RUMORS, θα περίμενε κανείς να έχουν τελειώσει όλα. Μεταξύ μας, ένα τέτοιο σχήμα σε ένα τέτοιο show, μόνο ως grand finale θα λογιζόταν. Αλλά όχι, οι τελευταίες ικμάδες της αντοχής μας, έπρεπε να εκμηδενιστούν και μόνο κάτι τουλάχιστον ισάξιο ή ίσως καλύτερο, στο ίδιο πάνω-κάτω στυλ, θα μπορούσε να ακολουθήσει, ξεπερνώντας την καταιγίδα που μόλις είχαμε βιώσει. Δηλαδή, οι RIOT.

ΧΩΡΙΣ V. ΔΕΝ ΤΟ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΩ, ΔΕ ΘΕΛΩ, ΤΕΛΟΣ.

Όλα ήταν έτοιμα. Το τελετουργικό στην αρχή, γνωστό… Μια γουλιά τεκίλα από τον Donnie, μια σταγόνα στην σκηνή για τον μεγάλο αρχηγό Mark Reale, που πάντα καμαρώνει από τα Επουράνια και “it‘s time to show ‘em how it’s really done”, όπως λέει και ο Johnny, η πιο badass φώκια όλου του κόσμου, στο “Johnny’s back”. Και αυτό έγινε. Πήγαινε πιο κάτω, είδες την setlist; Ωραία. Δες την πάλι και πάλι και ξανά. Μόνο classics, ΟΛΑ CLASSICS. Σύγχρονα, παλαιά, της heavy και της power metal εποχής, μια πλήρης ανασκόπηση της τεράστιας, υπέρλαμπρης καριέρας της πρώτης και ποιοτικότερης heavy metal μπάντας των Η.Π.Α, της μόνης με καριέρα πενήντα ετών και δεκαέξι δίσκων η οποία, αν είναι δυνατόν, ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΜΕΤΡΙΑ ΣΤΙΓΜΗ. Ποιος να σταθεί δίπλα τους; Ποιος να τους κοντράρει;

Για δύο ώρες, ο Todd Michael Hall, το κιθαριστικό δίδυμο των Mick Flyntz/Jonathan Reinheimer (ο Nick Lee ακόμη ανακτά δυνάμεις από την σοβαρή περιπέτεια της υγείας του και θα έδινε το πρώτο του, τοπικό, μικρό live την ίδια μέρα με την άλλη του μπάντα, τους progsters MOON TOOTH) και το rhythm section των Donnie Van Stavern/Frank Gilchriest ήταν ό,τι καλύτερο υπήρχε στον χώρο του heavy metal και έχω τη βεβαιότητα πως δεν είμαι ο μόνος με αυτήν την άποψη, αν κρίνω από τις απίστευτες αντιδράσεις του κόσμου, που εξέπληξαν τη μπάντα! Πόσες φορές «βγάλαμε από τον κόπο» τον Todd Michael Hall και τραγουδήσαμε εμείς αντί για αυτόν; Πόσες φορές τον αναγκάσαμε να πάρει το κινητό του και να καταγράψει όσα διαδραματίζονταν; Πόσα “efcharisto” μας είπε; Ναι μεν τους είχαμε καλομάθει σε εκδηλώσεις λατρείας κάθε φορά που μας επισκέπτονταν, αλλά ξεκάθαρα, ούτε οι ίδιοι οι RIOT περίμεναν να ζήσουν κάτι τέτοιο!

«Wow… κάθε φορά είστε περισσότεροι και πιο ενθουσιώδεις!» Για να το λες, φίλε Todd, έτσι θα είναι. Όπως αναμενόταν, «τα τσιμέντα έπεσαν» στα “Thundersteel” έπη, είναι και η φύση τους τέτοια που το υποστηρίζει αυτό. Μεγάλο highlight η συμμέτοχη του Τύραννου στο “Black leather and glittering steel” και στο καταπληκτικό medley που ξεκίνησε με το “Magic maker”, πέρασε στο “You burn in me” και τελείωσε εκ νέου με το “Magic maker”, ενώ το μυθικό “Warrior” αφιερώθηκε στη μνήμη του Lou Kouvaris. Εγώ πάλι, ακόμη και μετά από τόσες φορές, πάντα θα αναρωτιέμαι ποιο είναι το ελιξίριο της νεότητας για το συγκρότημα και πως καταφέρνει να παρουσιάζει ως σύγχρονα, τραγούδια 40+ετών. Μα τι λέω… RIOT ΕΙΣΑΙ!

Από την πρώτη φορά που ήρθαν, το 1998, μέχρι σήμερα, δεν έχω χάσει τους RIOT ούτε μια φορά, οπότε νομίζω πως μπορώ να εκφέρω μια ασφαλή άποψη, σχετικά με την τελευταία τους εμφάνιση. Με σιγουριά λοιπόν θα ισχυριστώ πως αυτό που διαδραματίστηκε μπροστά μου, ήταν ό,τι καλύτερο μετά από εκείνο το θρυλικό live στο ΡΟΔΟΝ και πως επιτέλους, είδαμε αυτό το μεγαθήριο του αμερικανικού metal ξανά σε έναν χώρο αντάξιο της αξίας και του ειδικού βάρους του! Οι RIOT δεν ήταν μόνο ο headliner της βραδιάς, ήταν ο μέγας headliner ολοκλήρου του τριημέρου και θα το πω, ο καλύτερος headliner στην ιστορία του festival. Ξεπέρασαν μέχρι και το φαινομενικά αξεπέραστο, τους ARMORED SAINT. Ενστάσεις δεκτές, αλλά ενημερώνω εκ των προτέρων πως δε θα λαμβάνονται υπόψη, ευχαριστώ.

Κλείνω λέγοντας τούτο: Βλέπω πως χρησιμοποιούνται πολύ τελευταία φράσεις όπως «τι ζήσαμε», «τι ήταν αυτό που είδαμε;» κτλ. Όταν αναφερόμαστε όμως στους RIOT και στους VICIOUS RUMORS, κάθε τέτοιο ερώτημα είναι περιττό. Για αυτό, θα ήθελα λοιπόν να πω, σε όσους αναρωτιούνται εντυπωσιασμένοι, πως αυτό που σας φάνηκε ΤΟΣΟ απίστευτο, καλά μου παιδιά, ήταν άλλη μια μέρα στη δουλειά για καλλιτέχνες τέτοιου επιπέδου. Δεν υπάρχει κανένας λόγος σύγκρισής τους με οποιαδήποτε από τις υπόλοιπες μπάντες του festival. Και ξέρετε γιατί; Γιατί…

US METAL REIGNS SUPREME!

SETLIST: 1. Fight or fall 2. On your knees 3. Victory 4. Fire down under 5. Flight of the Warrior 6. Bring the hammer down 7. Johnny’s back 8. Bloodstreets 9. Take me back 10. Angel’s thunder, devil’s reign 11. Overdrive 12. Black leather and glittering steel 13. Magic maker/You burn in me/Magic maker (medley) 14. Swords and tequila 15. Warrior 16. Thundersteel 17. Outlaw 18. Sign of the crimson storm 19. Bloodstreets (η παράδοση του festival θέλει τον headliner της δεύτερης ημέρας να παίζει ένα κλασσικό του κομμάτι δύο φορές) 20. Road racin’

Επίλογος – αποφώνηση

Σχετικά με τη διοργάνωση: Το UP THE HAMMERS έχει μεγαλώσει πολύ. Δεν έχει διοργανωτικές παθογένειες, είναι άριστα μονταρισμένο, χαίρεσαι να το παρακολουθείς. Μπράβο σε όσους δούλεψαν και έτρεξαν το event. Τα όποια τεχνικά/ηχητικά προβλήματα της πρώτης μέρας, που έφεραν μια σχετική γκρίνια στον κόσμο, έπρεπε να αναφερθούν για λόγους ακριβείας, αλλά μπορεί να συμβούν οποτεδήποτε και στον καθένα, δεν αξίζει να στεκόμαστε σε αυτά. Μοναδικό μείον; Όχι άλλο “Fear of the dark”, όχι άλλο “Smoke on the water”, “Breaking the law” και “Seek and destroy” βρε καμάρια μου, βάλτε κάτι άλλο να ακούμε σε κάθε ανάπαυλα. Μια ιδέα είναι να φτιαχτεί μια playlist με τραγούδια συγκροτημάτων που έχουν εμφανιστεί στο παρελθόν στο fest. Λέω εγώ τώρα…

Σχετικά με τους συμμετέχοντες: Χάρηκα πάρα πολύ που οι μπάντες, όλες ανεξαιρέτως, απέδωσαν τα αναμενόμενα ή πέραν αυτών, με τις ελληνικές συμμετοχές να μην έχουν να ζηλέψουν κάτι από τις «αλλοδαπές». Κατέληξα επίσης στο συμπέρασμα πως πάντα θα χρειάζονται ένα ή και περισσότερα speed/thrash συγκροτήματα, έβλεπες πως ο κόσμος γουστάρει, θέλει να «ξεδίνει» υπό τους ήχους τους, άσε που υπάρχουν πάρα πολλές επιλογές από αυτόν τον χώρο που να μπορούν να μπουν κάτω από την «ομπρέλα» του “true” και να σταθούν όπως πρέπει σε οποιοδήποτε billing.

Νομίζω δεν υπάρχει κάτι άλλο να αναφέρω. Αν κάτι παρέλειψα, ο λόγος σε σένα!

Και του χρόνου με υγεία, τον Μάρτιο μήνα πια.

Κείμενο: Δημήτρης Τσέλλος

Φωτογραφίες: Έλενα Βασιλάκη