Τι και αν περνούν τα χρόνια, ο αειθαλής κιθαρίστας των PARADISE LOST, Greg Mackintosh, συνεχίζει τη τελευταία δεκαετία να ασχολείται με περισσότερα πράγματα, σε σχέση με το παρελθόν. Από το 2010, μαζί με τον πρώην κιθαρίστα των MY DYING BRIDE, Hamish Glencross, πέρα φυσικά από τους PL, έχει σαν side project τους VALLENFYRE, με τους οποίους έχει κυκλοφορήσει ήδη δύο δίσκους πολύ υψηλού επιπέδου και συγκεκριμένα τους “A fragile king” (2011) και “Splinters” (2014). Σε σχέση με τότε, ο Scoot (μπάσο) και ο Adrian Erlandsson (drums, ex PARADISE LOST, AT THE GATES, THE HAUNTED), έχουν αποχωρήσει από τη μπάντα. Το μπάσο έχει αναλάβει ο Glencross, ενώ πίσω από το drumkit είναι ο Φιλανδός Waltteri Väyrynen (PARADISE LOST). Με αυτό το line up, στις αρχές Ιουνίου κυκλοφορούν το 3ο τους πόνημα, με τίτλο “Fear those who fear him”.
Είναι νομίζω ολοφάνερο, ότι οι VALLENFYRE είναι μπάντα στην οποία ξε… σπαθώνει ο Mackintosh. Από την αρχή ήταν πολύ ακραίοι σε σύγκριση με ότι έχουμε συνηθίσει από τον Βρετανό. Μόνο στο ντεμπούτο των PL “Lost paradise” είχαμε ακούσει αντίστοιχο ήχο από τον ίδιο. Ε λοιπόν, όχι μόνο συνεχίζει στο ίδιο μοτίβο, αλλά γίνεται προοδευτικά ακόμα πιο ακραίος ο ήχος. Ουσιαστικά ακολουθούν αντίστροφη πορεία από τη πλειοψηφία των συγκροτημάτων, τα οποία συνήθως με τα χρόνια «μαλακώνουν». Το “Fear those who fear him” είναι μακράν ότι πιο ακραίο έχει βγάλει η μπάντα. Με πιο πολλές αναφορές σε πρώιμους CELTIC FROST, όπως για παράδειγμα το “Degeneration”, αλλά και punk στοιχεία όπως το “Kill all your masters”, ενώ το μόλις 40 δευτερολέπτων “Dead world breathes”, θυμίζει πρώιμους NAPALM DEATH. Σε λιγότερο βαθμό από τους προκατόχους του, θα ακούσουμε και doomy τραγούδια, με αναφορές, όπως και στο παρελθόν, στο “Lost paradise” των PARADISE LOST. Άλλωστε ο Mackintosh ήταν παιδί όταν έγραφε το ντεμπούτο των Άγγλων. Κομμάτια που φέρνουν σε αυτό το ύφος, είναι τα “An apathetic grave”, “The merciless tribe” και “Cursed from the womb”, δηλαδή τα σχετικά μεγάλης διάρκειας κομμάτια, μιας και τα υπόλοιπα είναι κάτω των 3 λεπτών. Γενικά, ο δίσκος έχει πολύ πρώιμο ήχο, πέρα από τις επιρροές, αφού από τη παραμόρφωση κιθάρας και μπάσου, μέχρι και το στυλ παιξίματος των drums, καθώς και τα φωνητικά του Mackintosh, θυμίζουν death metal των early 90s.
Δε νομίζω ότι θα μπορούσα να προσθέσω τίποτε άλλο. Είναι ένας σχετικά straight forward oldschool ακραίος δίσκος, χωρίς να ξεχωρίζει σε κάτι. Θεωρώ, ότι δε φτάνει στα επίπεδα των προκατόχων του, ή απλά γίνεται υπερβολικά ωμός και ακραίος για τα προσωπικά μου γούστα. Καλός δίσκος μεν, not my cup of tea (που λένε και στο χωριό μου) δε.
7/10
Γιώργος Δρογγίτης
