Το “To the power of eight” αποτελεί, όπως καταλάβατε και από τον τίτλο, το όγδοο δισκογραφικό εγχείρημα των Γερμανών acapella metallers VAN CANTO. Εκτός από μέγεθος της δισκογραφίας τους, ο τίτλος μάλλον αναφέρεται και στα οχτώ πλέον μέλη της μπάντα με την επιστροφή του πρώην τραγουδιστή της Philip Dennis “Sly” Schunke, μετά από «διάλειμμα» ενός δίσκου.
Όσοι έρχεστε για πρώτη φορά σε επαφή με το εν λόγω συγκρότημα, ενδέχεται να έχετε ήδη πάρει μια ιδέα, από την περιγραφή acapella metal, περί τίνος πρόκειται. Το σύνολο της μουσικής που παράγουν οι VAN CANTO εκτελείται μόνο με τη χρήση της ανθρώπινης φωνής, χωρίς τη συνοδεία άλλων οργάνων εκτός από τα ντραμς. Άρα λοιπόν, αν έχετε κάνει σωστά τις μαθηματικές πράξεις, η μπάντα αποτελείται από ένα ντράμερ (ο οποίος κάνει επίσης backing φωνητικά) και επτά «φωνές»: τρεις lead τραγουδιστές, έναν τραγουδιστή που αναπαράγει το μπάσο, έναν που αναπαράγει το μπάσο και τα πλήκτρα, και δύο που «παίζουν» rakkatakka, όπως εύσχημα χαρακτηρίζουν τους ήχους που λογικά θα αναπαρήγαγαν οι κιθάρες.
Ωραία όλα αυτά, αλλά τελικά πως θα μπορούσαμε να περιγράψουμε αυτό που παίζουν; Η απάντηση είναι ξεκάθαρα power metal της Ευρωπαϊκής «σχολής», με την πρώτη μπάντα που μου έρχεται στο μυαλό ακούγοντάς τους να είναι οι POWERWOLF. Είναι το αποτέλεσμα καλό; Οι VAN CANTO συμπληρώνουν φέτος 15 χρόνια δισκογραφίας, όποτε μάλλον κάτι καλό θα κάνουν. Η αλήθεια είναι ότι σου παίρνει λίγο καιρό να συνηθίσεις το ιδιαίτερο στυλ μουσικής που παίζουν, αλλά αν του δώσεις λίγο χρόνο υπάρχουν στιγμές που ξεχνάς ότι δεν υπάρχουν κιθάρες και μπάσο στο τραγούδι. Ιδιαίτερα στα σημεία όπου η δίκαση «δουλεύει» στο φουλ, θα ορκιστείς ότι παράλληλα ακούς και το αντίστοιχο «καλπάζον» κιθαριστικό riff! Στην αντίπερα όχθη, στα mid-tempo τραγούδια υπάρχουν στιγμές που είναι εμφανής η έλλειψη ενός κιθαριστικού riff και ο ήχος ακούγεται κάπως «κενός».
Το “To the power of eight” αποτελείται από οχτώ τραγούδια (εκ των οποίων το ένα είναι η εισαγωγή του δίσκου) και τέσσερεις διασκευές στα “Raise your horns” των AMON AMARTH, “Run to the hills” των IRON MAIDEN, “Thunderstruck” των AC/DC και “I want it all” των QUEEN. Καλύτερες στιγμές του δίσκου είναι σίγουρα τα “Dead by the night”, “Faith focus finish”, “Falling down” και “From the end”, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι οι υπόλοιπες συνθέσεις είναι απαραίτητα κακές. Όσον αφορά τις διασκευές ξεχωρίζουν τα “Run to the hills” (πολύ ωραία η προσέγγιση με τα γυναικεία φωνητικά) και το “I want it all” (τα χορωδιακά μέρη κάνουν τη διαφορά), ενώ οι υπόλοιπες δύο δεν είναι ιδιαίτερα επιτυχημένες.
Γενικά, το πρόσημο στον δίσκο είναι θετικό. Υπάρχουν αρκετά καλές συνθέσεις, αλλά και μέτριες συνθέσεις και σίγουρα είναι εμφανής η έλλειψη από το λεγόμενο τραγούδι – «χιτάκι», που θα ανέβαζε το επίπεδο του δίσκου. Είναι ένας δίσκος που δε θα περάσεις άσχημα ακούγοντάς τον, αλλά θα δυσκολευτείς να πατήσεις play για να τον ξανακούσεις. Σίγουρα περίμενα ότι με την ύπαρξη 3 τραγουδιστών θα είχαν πιο catchy μελωδικές γραμμές, κάτι που δεν είναι ο κανόνας στο άλμπουμ εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων. Ενδεχομένως η ύπαρξη κιθαριστικών μερών να βελτίωνε αρκετά την κατάσταση, αλλά έτσι θα έχαναν την ταυτότητά τους. Οι οπαδοί των VAN CANTO και γενικά της acapella μουσικής θα μείνουν ιδιαίτερα ευχαριστημένοι από αυτή την κυκλοφορία. Οι υπόλοιποι δε χάνετε κάτι να δοκιμάσετε αυτή τη «φωνητική» εμπειρία.
6,5 / 10
Γιώργος Βογιατζής
